Ονορίν (μυθιστόρημα)
 | |
| Συγγραφέας | Ονορέ ντε Μπαλζάκ |
|---|---|
| Τίτλος | Honorine |
| Γλώσσα | Γαλλικά |
| Ημερομηνία δημοσίευσης | 1843 |
| Μορφή | μυθιστόρημα |
| Σειρά | Η Ανθρώπινη κωμωδία |
| Χαρακτήρες | Octave de Bauvan |
| Δημοσιεύθηκε στο | Η Ανθρώπινη κωμωδία |
| δεδομένα () | |
Ονορίν (γαλλικός τίτλος: Honorine) είναι μυθιστόρημα του Γάλλου μυθιστοριογράφου και θεατρικού συγγραφέα Ονορέ ντε Μπαλζάκ που εκδόθηκε το 1843. Περιλαμβάνεται στις Σκηνές της ιδιωτικής ζωής, του πρώτου από τους αφηγηματικούς κύκλους της Ανθρώπινης κωμωδίας που παρωδεί και απεικονίζει τη γαλλική κοινωνία της περιόδου της Παλινόρθωσης και της Μοναρχίας του Ιουλίου (1814-1848). [1]
Το μυθιστόρημα κυκλοφόρησε τον επόμενο χρόνο από το Αλμπέρ Σαβαρύς και στα δύο έργα εφαρμόζεται το ίδιο αφηγηματικό μοντέλο, η ενσωματωμένη αφήγηση. Εδώ, ένας πρόξενος διηγείται σε ένα μικρό κοινό την ιστορία της μεγάλης χαμένης του αγάπης, της Ονορίν.[2]
Υπόθεση[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Η Ονορίν, η σύζυγος του πλούσιου και πολύ μεγαλύτερου διαπρεπούς πολιτικού κόμη Οκτάβ ντε Μπωβάν, εγκατέλειψε τον σύζυγό της με τον εραστή της, με τον οποίο ένιωσε για πρώτη φορά τον έρωτα. Απέκτησε ένα παιδί με τον αγαπημένο της, το οποίο πέθανε σύντομα και μετά ο εραστής την εγκατέλειψε. Η κόμισσα, βυθισμένη στη ντροπή, δεν ήθελε να επιστρέψει στο σπίτι του συζύγου της, αν και ήξερε ότι την είχε συγχωρήσει. Ζούσε γεμάτη τύψεις σε πλήρη απομόνωση μόνη της και αντιστάθηκε σε όλες τις προσπάθειες του Οκτάβ να έρθει σε επαφή μαζί της. Ο Οκτάβ νοιάζεται ακόμη για τη γυναίκα του και τη βοηθά κρυφά για να έχει την εντύπωση ότι ζει χάρη στα τεχνητά λουλούδια που κατασκευάζει και εμπορεύεται.[3]
Ο κόμης Οκτάβ αποφασίζει να πείσει τη γυναίκα του να επιστρέψει με τη βοήθεια του γραμματέα του Μωρίς ντε λ' Οστάλ. Ο νεαρός, για να γνωρισθεί με την Ονορίν, νοικιάζει ένα σπίτι κοντά της. Αν και παίρνει την υπόσχεση της επιστροφής της στον σύζυγό της, ερωτεύεται ο ίδιος τη γυναίκα, και μη θέλοντας να πληγώσει τον άντρα της που τον εμπιστεύτηκε, φεύγει από το Παρίσι και ακολουθεί διπλωματική καριέρα. Η ευαίσθητη Ονορίν επιστρέφει στον άντρα της, αλλά δεν είναι ευτυχισμένη και πεθαίνει πρόωρα. [4]
Γένοβα, 1836. Χρόνια αργότερα, όταν πέθανε και ο κόμης, ο Μωρίς ντε λ' Οστάλ, πρόξενος στη Γένοβα, αφηγείται την ιστορία σε ένα δείπνο με καλεσμένους από το Παρίσι. Αν και εν τω μεταξύ παντρεύτηκε με μια πλούσια κληρονόμο που από μια περίεργη σύμπτωση ονομαζόταν επίσης Ονορίν, δεν ξέχασε ποτέ τις εμπειρίες της νιότης του. [5]
Σχολιασμός[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Στην Ονορίν ο Μπαλζάκ χρησιμοποιεί την τεχνική της αναδρομικής αφήγησης– η ιστορία που αποτελεί τη βασική πλοκή του μυθιστορήματος παρουσιάζεται χρόνια αργότερα από έναν από τους πρωταγωνιστές - τον Μωρίς. Με αυτόν τον τρόπο, χρησιμοποιώντας έναν αφηγητή που ο ίδιος ανήκει στους κύκλους του μεγάλου κόσμου, φέρνει τον αναγνώστη πιο κοντά σ'αυτό το περιβάλλον. Παρά τη ρομαντική ιστορία αγάπης, η οποία εξακολουθεί να δείχνει ξεκάθαρα την επίδραση της ρομαντικής λογοτεχνικής παράδοσης στο έργο του Μπαλζάκ, το κύριο θέμα του έργου είναι ο μεγάλος κόσμος, η περιγραφή και η κριτική του. Αν και ο συγγραφέας παρουσιάζει θετικά τόσο τον Μωρίς όσο και τον κόμη Οκτάβ, τονίζει ότι ούτε αυτοί αντιστάθηκαν στην καταστροφική δύναμη των συμβάσεων της υψηλής κοινωνίας του Παρισιού. Ο πρώτος μετά από έναν πλούσιο γάμο, ο οποίος -όχι πολύ επιτυχημένος πάντως- καταστρέφει εντελώς τη μνήμη της Ονορίν, ενώ ο δεύτερος, αν και συγχώρεσε τη γυναίκα του για την απιστία της, δεν μπόρεσε να δημιουργήσει σχέση μαζί της.[3]
Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]