Βρετανική εισβολή

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Βρετανική εισβολή
Μέρος της Αντικουλτούρας της δεκαετίας του 1960
Η άφιξη των Beatles στις ΗΠΑ το 1964 σημάδεψε τη έναρξη της βρετανικής εισβολής.[1]
Ημερομηνία1964–1967[1]
ΤοποθεσίαΗνωμένο Βασίλειο και Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής
ΈκβασηΒρετανική επίδραση στη μουσική των ΗΠΑ

Η βρετανική εισβολή ήταν ένα πολιτισμικό φαινόμενο των μέσων της δεκαετίας του 1960, όταν η ροκ και η ποπ μουσική από το Ηνωμένο Βασίλειο[2] και άλλες πτυχές του βρετανικού πολιτισμού έγιναν δημοφιλείς στις Ηνωμένες Πολιτείες με σημαντική επιρροή στην αυξανόμενη "αντικουλτούρα της δεκαετίας του 1960" και στις δύο πλευρές του Ατλαντικού Ωκεανού.[3] Βρετανικά ποπ και ροκ συγκροτήματα όπως Beatles, Rolling Stones, Who, Kinks,[4] Zombies, Small Faces, Dave Clark Five,[5] Spencer Davis Group, Herman's Hermits, Hollies, Animals, Gerry and the Pacemakers, Searchers, Yardbirds, Them και Manfred Mann,[6] καθώς και σόλο τραγουδιστές όπως οι Ντάστι Σπρίνγκφιλντ, Σίλια Μπλακ, Πετούλα Κλαρκ, Τομ Τζόουνς και ο Ντόνοβαν, βρίσκονταν στην πρώτη γραμμή της "εισβολής".[7]

Chart of Billboard Hot 100 number-ones by British artists, by weeks
Κομμάτια Βρετανών καλλιτεχνών στου νούμερο ένα του Billboard Hot 100 ανά εβδομάδα

Ιστορικό[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ο επαναστατικός τόνος και η αντίστοιχη εικόνα των Αμερικανών ροκ εν ρολ και μπλουζ μουσικών έγινε δημοφιλής στη βρετανική νεολαία στα τέλη της δεκαετίας του 1950. Ενώ οι πρώιμες εμπορικές απόπειρες αναπαραγωγής του αμερικανικού ροκ εν ρολ ως επί το πλείστον απέτυχαν, η τρέλα που βασίστηκε στο τζαζ σκιφλ[8] οδήγησε σε δύο κορυφαίες επιτυχίες του Λόνι Ντόνεγκαν στις ΗΠΑ.[9][10] Στη Βρετανία, ομάδες νεαρών άρχισαν να συνδυάζουν διάφορα βρετανικά και αμερικανικά στιλ, όπως για παράδειγμα το κίνημα του Λίβερπουλ γνωστό ως Merseybeat ή το "beat boom". [11][12][13]

Ενώ οι μουσικοίς από τις ΗΠΑ ήταν δημοφιλείς στο Ηνωμένο Βασίλειο, λίγοι Βρετανοί είχαν σημειώσει επιτυχία στις ΗΠΑ πριν από το 1964. Ο Κλιφ Ρίτσαρντ, ο Βρετανός ηθοποιός με τις μεγαλύτερες πωλήσεις στο Ηνωμένο Βασίλειο εκείνη την εποχή, είχε μόνο μία επιτυχία στο Top 40 στις ΗΠΑ, με το "Living Doll" το 1959. Μαζί με τον Ντόνεγκαν, εξαιρέσεις σε αυτή την τάση ήταν οι νούμερο ένα επιτυχίες στις ΗΠΑ "Auf Wiederseh'n, Sweetheart" της Βέρα Λιν το 1952 (η Λιν είχε μία ακόμη επιτυχία σε χαμηλότερη θέση αλλά πιο διαρκή στα τσαρτ, με το " We'll Meet Again"), "He's Got the Whole World in His Hands" του Λόρι Λόντοντο 1958, και τα οσχηστρικά "Stranger on the Shore" του Άκερ Μπιλκ και "Telstar" από τους Tornados, και τα δύο το 1962.[14] Το 1961, το "Let's Get Together" της Χέιλι Μιλς από την ταινία Η αδελφή μου και εγώ (The Parent Trap) έφτασε στην πρώτη δεκάδα.[15] Επίσης το 1962, στο Billboard Hot 100, το "Midnight in Moscow" του Κένι Μπολ έφτασε στο νούμερο δύο, το "I Remember You" του Φρανκ Άιφιλντ έγινε το επόμενο βρετανικό φωνητικό κομμάτι που έσπασε την πρώτη πεντάδα και η ερμηνεία του "Silver Threads and Golden Needles" από τους Springfields έφτασε στο τοπ 40.[16]

Κάποιοι παρατήρησαν ότι οι έφηβοι στις ΗΠΑ είχαν βαρεθεί τα σινγκλ που προσανατολίζονταν στην ποπ όπως αυτά του Φάμπιαν και των "Μπόμπι": Μπόμπι Ντάριν, Μπόμπι Βίντον, Μπόμπι Ραϊντέλ, Μπόμπι Βι κ.λπ.[17] Οι Μοντ and Ρόκερ, δύο νεανικές "συμμορίες" στα μέσα της δεκαετίας του 1960 στη Βρετανία είχαν επίσης αντίκτυπο στη μουσική της βρετανικής εισβολής. Τα συγκροτήματα με αισθητική Μοντ έγιναν πιο δημοφιλή, αλλά τα συγκροτήματα που μπορούσαν να συνδυάσουν και τα δύο (π.χ. οι Beatles) ήταν επίσης επιτυχημένα.[18]

Μπιτλομανία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Το [1776] η Αγγλία έχασε τις αμερικανικές της αποικίες. Την περασμένη εβδομάδα, οι Beatles τις ξαναπήραν.[19]

– Περιοδικό Life, αρχές 1964

Θαυμαστές και μέσα μαζικής ενημέρωσης κατακλύζουν τους Beatles στο Διεθνές Αεροδρόμιο Σχίπχολ στην Ολλανδία το 1964.

Τον Οκτώβριο του 1963, εμφανίστηκαν στις ΗΠΑ τα πρώτα άρθρα εθνικών εφημερίδων σχετικά με τη βρετανική φρενίτιδα γύρω από τους Beatles.[20] Η Royal Variety Performance των Beatles στις 4 Νοεμβρίου μπροστά στη βασιλομήτορα προκάλεσε το ενδιαφέρον της μουσικής βιομηχανίας και των μέσων ενημέρωσης για το συγκρότημα.[20] Τον Νοέμβριο, ορισμένα μεγάλα έντυπα των ΗΠΑ και δύο βραδινά τηλεοπτικά προγράμματα δημοσίευσαν και μετέδωσαν ιστορίες για το φαινόμενο που έγινε γνωστό ως "μπιτλομανία".[20][21]

Στις 10 Δεκεμβρίου, ο παρουσιαστής της εκπομπής του CBS Evening News Γουόλτερ Κρόνκαϊτ, αναζητώντας να μεταδώσει κάτι θετικό, επανέλαβε μια ιστορία μπιτλομανίας που προβλήθηκε αρχικά στην έκδοση του CBS Morning News στις 22 Νοεμβρίου, αλλά έμεινε στο ράφι λόγω της δολοφονίας του προέδρου Τζον Κένεντι.[20][22] Αφού είδε το ρεπορτάζ, η 15χρονη Μάρσα Άλμπερτ από το Σίλβερ Σπρινγκ του Μέριλαντ έγραψε την επόμενη μέρα μια επιστολή στον ντι τζέι Κάρολ Τζέιμς στον ραδιοφωνικό σταθμό WWDC ρωτώντας: "Γιατί δεν μπορούμε να έχουμε τέτοια μουσική εδώ στην Αμερική;"[22] Στις 17 Δεκεμβρίου, ο Τζέιμς ζήτησε από τη δεσποινίδα Άλμπερτ να παρουσιάσει το "I Want to Hold Your Hand" ζωντανά στον αέρα.[22] Τα τηλέφωνα του WWDC άναψαν και τα δισκοπωλεία της περιοχής της Ουάσιγκτον πλημμύρισαν από αιτήματα για έναν δίσκο που δεν είχαν διαθέσιμο.[22] Ο Τζέιμς έστειλε τον δίσκο σε άλλους ντι τζέι σε όλη τη χώρα, προκαλώντας παρόμοια αντίδραση.[20] Στις 26 Δεκεμβρίου, η Capitol Records κυκλοφόρησε το δίσκο τρεις εβδομάδες νωρίτερα από το χρονοδιάγραμμα.[22] Η κυκλοφορία του δίσκου ενώ οι έφηβοι ήταν διακοπές βοήθησε στη διάδοση της μπιτλομανίας στις ΗΠΑ.[22] Στις 29 Δεκεμβρίου, η εφημερίδα The Baltimore Sun, υιθετώντας την απορριπτική άποψη των περισσότερων ενηλίκων, έγραψε: «Η Αμερική καλά θα κάνει να σκεφτεί πώς θα αντιμετωπίσει την εισβολή. Ένα συγκρατημένο "Beatles go home" μπορεί να είναι ακριβώς αυτό που χρειάζεται».[20] Μόνο την επόμενη χρονιά, οι Beatles θα είχαν τριάντα διαφορετικές κομμάτια στο Billboard Hot 100.[23]

Ο Εντ Σάλιβαν και οι Beatles, Φεβρουάριος 1964

Στις 3 Ιανουαρίου 1964, η εκπομπή The Jack Paar Program μετέδωσε, με άδεια από το BBC, πλάνα από τη συναυλία των Beatles «για πλάκα», αλλά τα παρακολούθησαν 30 εκατομμύρια θεατές. Ενώ αυτό το ξεχάστηκε σε μεγάλο βαθμό, ο παραγωγός των Beatles, Τζορτζ Μάρτιν, είπε ότι «κίνησε την περιέργεια των παιδιών».[20] Στα μέσα Ιανουαρίου 1964, εμφανίστηκε ξαφνικά το "I Want to Hold Your Hand" και έφτασε στην κορυφή σχεδόν κάθε καταλόγου επιτυχιών στις ΗΠΑ, ξεκινώντας τη συνεχή, τεράστια επιτυχία του συγκροτήματος. Το "I Want to Hold Your Hand" ανέβηκε στο νούμερο ένα στην έκδοση του περιοδικού Cash Box στις 25 Ιανουαρίου 1964 (πώληση στις 18 Ιανουαρίου)[22] και στην έκδοση της 1ης Φεβρουαρίου 1964 του Hot 100.[24] Στις 7 Φεβρουαρίου 1964, το CBS Evening News μετέδωσε ένα ρεπορτάζ για την άφιξη των Beatles στις ΗΠΑ εκείνο το απόγευμα, για την οποία ο Γουόλτερ Κρόνκαϊτ είπε: «Η βρετανική εισβολή αυτή τη φορά έχει το κωδικό όνομα μπιτλομανία».[25] Δύο μέρες αργότερα, την Κυριακή, 9 Φεβρουαρίου, η ομάδα εμφανίστηκε στην εκπομπή The Ed Sullivan Show. Η εταιρεία Nielsen Media Research υπολόγισε την είδα ότι το 45% των τηλεθεατών στις ΗΠΑ εκείνη τη νύχτα.[13]

Σύμφωνα με τον Μάικλ Ρος, «είναι κάπως ειρωνικό το γεγονός ότι η μεγαλύτερη στιγμή στην ιστορία της ποπ μουσικής βιώθηκε για πρώτη φορά στις ΗΠΑ ως τηλεοπτικό γεγονός». Το Ed Sullivan Show ήταν για αρκετό καιρό μια συμβατική εκπομπή. Πολλοί από τους 73 εκατομμύρια θεατές που παρακολουθούσαν τον Φεβρουάριο του 1964 δεν καταλάβαιναν πλήρως τι αντίκτυπο θα είχε το συγκρότημα που έβλεπαν. [26]

Η Τζούλι [Άντριους] έγινε κινηματογραφική βασίλισσα συμπίπτονας με την πρόσφατη μόδα στην Αμερική για καθετί βρετανικό.[27]

– 'Περιοιδικό 'Life, Απρίλιος 1967.

Οι Beatles προκάλεσαν γρήγορα αντικρουόμενες αντιδράσεις βγάζοντας στην πορεία περισσότερους καινοτόμους δίσκους από οποιονδήποτε άλλο μουσικό – τουλάχιστον 200 μεταξύ 1964–1965 και περισσότερους εμπνευσμένους από τη φήμη «Ο Πολ είναι νεκρός» το 1969.[28]

Στις 4 Απριλίου, οι Beatles κατείχαν τις πέντε πρώτες θέσεις στον κατάλογο των σινγκλ Billboard Hot 100. Κανένας άλλος μουσικός δεν είχε καταλάβει ταυτόχρονα ούτε καν την πρώτη τετράδα.[13][29] Οι Beatles κατείχαν επίσης τις πέντε πρώτες θέσεις στον κατάλογο των σινγκλ του Cash Box την ίδια εβδομάδα, με τις δύο πρώτες θέσεις σε αντεστραμμένη σειρά από αυτήν του Hot 100.[30] Η τεράστια επιτυχία του γκρουπ, η οποία περιελάμβανε τουλάχιστον δύο σινγκλ τους που κατείχαν την πρώτη θέση στο Hot 100 επί επτά διαδοχικά χρόνια ξεκινώντας από το 1964, συνεχίστηκε μέχρι τη διάλυση τους το 1970.[13]

Πέρα από τους Beatles[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Μια εβδομάδα αφότου οι Beatles μπήκαν στο Hot 100 για πρώτη φορά, η Ντάστι Σπρίνγκφιλντ, έχοντας ξεκινήσει σόλο καριέρα μετά τη συμμετοχή της στους Springfields, έγινε η επόμενη μουσικός από τη Βρετανία που έφτασε στο Hot 100, φτάνοντας στο νούμερο 12 με το "I Only Want to Be with You".[31][33] Μέσα στα επόμενα τρία χρόνια, θα εμφανίζονταν πολλά ακόμη βρετανικά τραγούδια με σινγκλ στις ΗΠΑ που έμπαινε στην κορυφή των καταλόγων επιτυχιών.[52] Λίγο πριν από το 1965, εμφανίστηκε ένα ακπομη κύμα καλλιτεχνών της βρετανικής εισβολής, που έπαιζαν κυρίως σε πιο ποπ στιλ, όπως οι Hollies ή οι Zombies, καθώς και καλλιτέχνες με πιο σκληρό ήχο, προσέγγιση βασισμένη στα μπλουζ, όπως οι Dave Clark Five, οι Kinks και οι Rolling Stones.[53][54][54] Μέχρι τις 17 Απριλίου, τα βρετανικά τραγούδια αντιστοιχούσαν σε 30 δίσκους στο Hot 100,[55] και στις 8 Μαΐου, αποτελούσαν οκτώ από τα εβδομαδιαία Top Ten των Hot 100.[56] Την Πρωτομαγιά, η Βρετανική Κοινοπολιτεία σχεδόν σάρωσε στο Top Ten των τσαρτ σινγκλ του Cash Box, αφήνοντας μόνο μια επιτυχία στο νούμερο έξι, ενώ κράτησε και την πρώτη εξάδα στο Hot 100 την Πρωτομαγιά και την πρώτη εξάδα στο Top Ten των τσαρτ σινγκλ του Cash Box στις 24 Απριλίου.[57] Την ίδια χρονιά, οι μισοί από τους 26 κορυφαίους του Billboard Hot 100 (μαζί με το «I Feel Fine» των Beatles, που μεταφέρθηκε από το 1964) και η νούμερο ένα θέση στις 28 από τις 52 εβδομάδες τσαρτ ανήκαν σε Βρετανούς μουσικούς.[58] Η βρετανική τάση συνεχίστηκε το 1966 και αργότερα.[59] Οι Βρετανοί κυριαρχούσαν και στα μουσικά τσαρτ στο ίδιο το Ηνωμένο Βασίλειο.[60]

Το μουσικό ύφος των καλλιτεχνών της βρετανικής εισβολής, όπως οι Beatles, είχε επηρεαστεί από παλαιότερο αμερικανικό ροκ εντ ρολ, ένα είδος που είχε χάσει λίγη από τη δημοτικότητά του μέχρι την εποχή της εισβολής. Ωστόσο, μια επόμενη φουνριά Βρετανών ερμηνευτών, ιδιαίτερα οι Rolling Stones και οι Animals, απευθυνόταν σε ένα πιο «περιθωριακό» κοινό, ουσιαστικά αναζωογονώντας και εκλαϊκεύοντας, για τους νέους τουλάχιστον, ένα μουσικό είδος με ρίζες στα μπλουζ, τον ρυθμό και τη μαύρη κουλτούρα,[61] που είχε σε μεγάλο βαθμό αγνοηθεί ή απορριφθεί όταν ερμηνεύτηκε από μαύρους καλλιτέχνες των ΗΠΑ τη δεκαετία του 1950.[62] Τέτοιες μπάντες θεωρούνταν ενίοτε επαναστατικές από τη μεγαλύτερη γενιά στις ΗΠΑ, σε αντίθεση με τα φιλικά προς τους γονείς ποπ συγκροτήματα όπως οι Beatles. Οι Rolling Stones έγιναν το μεγαλύτερο συγκρότημα εκτός από τους Beatles που βγήκε από τη βρετανική εισβολή,[63] ανεβαίνοντας οκτώ φορές στην κορυφή του Hot 100.[64] Καμιά φορά, υπήρχε σύγκρουση μεταξύ των δύο στιλ της βρετανικής εισβολής, των λαμπερών ποπ μουσικών και των πιο σκληρών μουσικών με βάση τα μπλουζ, λόγω των προδιαγραφών που είχαν θέσει οι Beatles. Ο Έρικ Μπάρντον των Animals είπε: "Μας έντυναν με τα πιο περίεργα κοστούμια. Έφερναν ακόμη και χορογράφο για να μας μάθει να κινούμαστε στη σκηνή. Ήταν γελοίο. Ήταν κάτι που ήταν πολύ μακριά από τη φύση μας, μας χτύπησαν στην πλάτη και μας είπαν "Όταν φτάσετε στην Αμερική, μην αναφέρετε τον πόλεμο [το Βιετνάμ]! Δεν μπορείτε να μιλήσετε για τον πόλεμο". Νιώσαμε να μας φιμώνουν».[65]

Το Freakbeat είναι ένας όρος που ενίοτε αποδίδεται σε ορισμένους μουσικούς της βρετανικής εισβολής που συνδέονται στενά με τη Μοντ σκηνή, ιδιαίτερα με πιο σκληρά βρετανικά μπλουζ συγκροτήματα της εποχής που συχνά παρέμεναν άγνωστα στους ακροατές των ΗΠΑ και που ενίοτε θεωρούνται αντίστοιχα των garage rock συγκροτημάτων στην Αμερική.[66][67] Ορισμένοι μουσικοί, όπως οι Pretty Things and οι Creation, είχαν κάποιο βαθμό επιτυχίας στο Ηνωμένο Βασίλειο και συχνά θεωρούνται υποδείγματα της φόρμας.[68][69][70] Η εμφάνιση ενός σχετικά ομοιογενούς παγκόσμιου στιλ «ροκ» μουσικής που σηματοδοτεί το τέλος της «εισβολής» σημειώθηκε το 1967.

Άλλες πολιτισμικές επιπτώσεις[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Εκτός από τη μουσική, άλλες πτυχές της βρετανικής τέχνης και μηχανικής, όπως οι μοτοσικλέτες BSA, έγιναν δημοφιλείς στις ΗΠΑ κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου και οδήγησαν τα αμερικανικά μέσα ενημέρωσης να ανακηρύξουν το Ηνωμένο Βασίλειο ως το κέντρο της μουσικής και της μόδας.

Κινηματογράφος και τηλεόραση[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Η ταινία A Hard Day's Night των Beatles σηματοδότησε την είσοδο του γκρουπ στον κινηματογράφο. Η ταινία Μαίρη Πόπινς με την Αγγλίδα ηθοποιό Τζούλι Άντριους στον πρωταγωνιστικό ρόλο, που κυκλοφόρησε στις 27 Αυγούστου 1964, έγινε η ταινία της Disney με τα περισσότερα βραβεία και υποψηφιότητες για Όσκαρ στην ιστορία. Το Ωραία μου Κυρία, που κυκλοφόρησε στις 25 Δεκεμβρίου 1964 με πρωταγωνίστρια τη βρετανίδα ηθοποιό Όντρεϊ Χέπμπορν στον ρόλο της λουλουδούς Ελίζα Ντούλιτλ από τις λαϊκές γειτονιές του Λονδίνου, κέρδισε οκτώ βραβεία Όσκαρ[71] και το Όλιβερ! που κυκλοφόρησε το 1968 κέρδισε Όσκαρ Καλύτερης Ταινίας και έγινε το τελευταίο μιούζικαλ που το κατάφερεα αυτό μέχρι το Σικάγο το 2002.

Εκτός από τη σειρά ταινιών Μποντ που ξεκίνησε με τον Σον Κόνερι ως Τζέιμς Μποντ το 1962, κυκλοφόρησαν και ταινίες βρετανικού κλίματος όπως το είδων ταινιών "οργισμένοι νέοι", το Χαρέμι για δύο (What's New Pussycat) και Άλφι, ο σατράπης. Ένα νέο κύμα Βρετανών ηθοποιών όπως οι Πίτερ Ο' Τουλ, Μάικλ Κέιν και Πίτερ Σέλερς κέντρισε το ενδιαφέρον του κοινού στις ΗΠΑ.[17] Τέσσερις από τις ταινίας που κέρδισαν Όσκαρ καλύτερης ταινίας εκείνη τη δεκαετία ήταν βρετανικές παραγωγές, ανάμεσα στις οποίες και το επικό Λόρενς της Αραβίας, με πρωταγωνιστή τον Ο' Τουλ ως αξιωματικό του βρετανικού στρατού Τόμας Έντουαρντ Λόρενς, που κέρδισε επτά Όσκαρ το 1963.[72]

Οι βρετανικές τηλεοπτικές σειρές όπως Danger Man (μετονομάστηκε ως Secret Agent στις ΗΠΑ), Ο άγιος και Οι εκδικητές άρχισαν να εμφανίζονται στις αμερικανικές οθόνες, αποτελώντας έμπνευση για μια σειρά από εκπομπές κατασκοπείας αμερικανικής παραγωγής όπως το Είμα κατάσκοπος, Ο άνθρωπος της UNCLE και η σειρά παρωδίας Get Smart. Μέχρι το 1966, οι κατασκοπευτικές σειρές (τόσο η βρετανική όσο και η αμερικανική έκδοση) είχαν γίνει το αγαπημένο είδος στις ΗΠΑ, μαζί με τα γουέστερν και τις κωμωδίες καταστάσεων.[73] Τηλεοπτικές εκπομπές που παρουσίαζαν μοναδικά αμερικανικά μουσικά στιλ, όπως Sing Along with Mitch και Hootenanny, κόπηκαν γρήγορα και αντικαταστάθηκαν με εκπομπές όπως Shindig! και Hullabaloo που έπαιζαν τις νέες βρετανικές επιτυχίες,[74] και τμήματα των νέων εκπομπών μαγνητοσκοπούνταν στην Αγγλία.[75][76]

Μόδα[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Η μόδα και η εικόνα ξεχώρισαν τους Beatles από προηγούμενους ομολόγους τους της ροκ εντ ρολ στις ΗΠΑ. Το ξεχωριστό, ομοιόμορφο στιλ τους «προκαλούσε το παραδοσιακό στιλ ανδρικών ρούχων στις ΗΠΑ», ακριβώς όπως η μουσική τους αμφισβητούσε τις προηγούμενες συμβάσεις του ροκ εντ ρολ.[62] Οι μόδες "Μοντ", όπως η μίνι φούστα από σχεδιαστές όπως η Μαίρη Κουάντ, φορέθηκαν από τα πρώτα τοπ μόντελ Τουίγκι, Τζιν Σρίμπτον και άλλα και έγιναν δημοφιλείς παγκοσμίως.[77][78][79][80] Ο αρθρογράφος Τζον Κρόσμπι έγραψε: «Το κορίτσι από την Αγγλία έχει έναν ενθουσιασμό που οι Αμερικανοί άνδρες βρίσκουν απολύτως σαγηνευτικό. Θα ήθελα να εισαγάγω ολόκληρο το κορίτσι από το Τσέλσι και τη φιλοσοφία του "η ζωή είναι υπέροχη" στην Αμερική».[81]

Λογοτεχνία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Εν αναμονή της επετείου των 50 χρόνων από τη βρετανική εισβολή το 2013, κόμικς όπως το Nowhere Men, τα οποία βασίζονται σε γεγονότα της, κέρδισαν δημοτικότητα.[82]

Επίδραση στην αμερικανική μουσική[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Οι Beatles άλλαξαν τη μουσική για όλους όσοι έκαναν δίσκους στην Αμερική, ακόμα και για τον Έλβις, που δεν κατάφερνε να κάνει μεγάλες επιτυχίες εκείνη την εποχή. Και μας έσβησαν τελείως από τα τσαρτ. Αυτό ήταν. Το '64, οι Αμερικανοί τραγουδιστές είχαν τελειώσει.[83]

– Κόνι Φράνσις, 2002

Η βρετανική εισβολή είχε βαθύ αντίκτυπο στην ποπ μουσική, διεθνοποιώντας την παραγωγή του ροκ εντ ρολ, καθιέρωσε τη βρετανική βιομηχανία της ποπ ως βιώσιμο κέντρο μουσικής δημιουργίας[84] και άνοιξε την πόρτα στη διεθνή επιτυχία για τους επόμενους Βρετανούς ερμηνευτές. Στην Αμερική, η εισβολή σημείωσε αναμφισβήτητα το τέλος της δημοτικότητας της ορχηστρικής μουσικής σερφ,[85] των φωνητικών κοριτσίστικων γκρουπ πριν από τη Motown, της αναβίωσης της φολκ (που προσαρμόστηκε εξελισσόμενη σε φολκ ροκ), τη μουσική κάντρι του Νάσβιλ (η οποία αντιμετώπισε τη δική της κρίση με τον ταυτόχρονο θάνατο μερικών από τους μεγαλύτερους σταρ της) και, προσωρινά, των εφηβικών ειδώλων που είχαν κυριαρχήσει στα τσαρτ των Ηνωμένων Πολιτειών στα τέλη της δεκαετίας του 1950 και στις αρχές της δεκαετίας του 1960.[86] Έπληξε τις καριέρες καθιερωμένων R&B μουσικών όπως ο Τσάμπι Τσέκερ και εκτροχίασε προσωρινά την καριέρα ορισμένων ροκ εντ ρολ σταρ που επέζησαν, όπως οι Ρίκι Νέλσον,[87] Φατς Ντόμινο, Everly Brothers και Έλβις Πρίσλεϊ (ο οποίος ωστόσο σημείωσε τριάντα Hot 10 επιτυχίες από το 1964 έως το 1967).[88] Παρακίνησε πολλά υπάρχοντα garage rock συγκροτήματα να υιοθετήσουν έναν ήχο με κλίση βρετανικής εισβολής και ενέπνευσε τη δημιουργία πολλών άλλων γκρουπ, δημιουργώντας μια σκηνή από την οποία θα προέκυπταν πολλοί σημαντικοί μουστικοί των ΗΠΑ την επόμενη δεκαετία.[89] Η βρετανική εισβολή έπαιξε επίσης σημαντικό ρόλο στην άνοδο ενός ξεχωριστού είδους ροκ μουσικής και εδραίωσε την πρωτοκαθεδρία του ροκ συγκροτήματος, που βασιζόταν στις κιθάρες και τα ντραμς.[90]

Τον Φεβρουάριο του 2021, ο Κεν Μπαρνς του USA Today, ανέλυσε την επιτυχία των μουσικών των ΗΠΑ πριν και κατά τη διάρκεια της εισβολής σε ένα άρθρο για το Radio Insight, προσπαθώντας να επιβεβαιώσει ή να καταρρίψει τον ισχυρισμό ότι η βρετανική εισβολή κατέστρεψε τη μουσική των ΗΠΑ. Στην ανάλυσή του, σημείωσε ότι αρκετοί των οποίων η σταδιοδρομία επισκιάστηκε από την εισβολή - ανάμεσά τους οι Μπόμπι Βι, Νιλ Σεντάκα, Dion και Έλβις Πρίσλεϊ - τελικά επέστρεψαν μετά την πτώση της εισβολής. Άλλοι, όπως οι Μπιλ Άντερσον και Μπόμπι Μπέαρ, παρέμειναν επιτυχημένοι στη σφαίρα της κάντρι, παρόλο που η επιτυχία τους στον ποπ χώρο είχε εξασθενίσει. Το 24% των αμερικανικών μουσικών είδαν την επιτυχία τους να συνεχίζεται κατά τη διάρκεια της εισβολής, όπως οι Beach Boys και οι Frankie Valli and the Four Seasons. Το 14% όπως οι Σεντάκα, Βι και Πρίσλεϊ στο ότι υπέφεραν κατά τη διάρκεια της εισβολής αλλά ανέκαμψαν αργότερα. και το 20% υπέστη μοιραία ζημιά στη σταδιοδρομία τους εξαιτίας της εισβολής.[74]

Αν και πολλοί από τους μουσικούς που σνδέονται με την εισβολή δεν επέζησαν μέχρι το τέλος της, πολλοί άλλοι θα γίνουν είδωλα της ροκ μουσικής. Ο ισχυρισμός ότι τα βρετανικά μπιτ συγκροτήματα δεν διέφεραν ριζικά από τα συγκροτήματα των ΗΠΑ όπως οι Beach Boys και έβλαψαν την καριέρα μαύρων και γυναικών καλλιτεχνών στην Αμερική.[91] Ωστόσο, ο ήχος της Motown, που χαρακτηρίζεται από τους Supremes, Temptations και Four Tops, εξασφάλισε (με τον πρώτο δίσκο καθενός από τους παραπάνω) στους 20 κορυφαίους κατά το πρώτο έτος της εισβολής το 1964 και ακολούθησε με άλλους κορυφαίους μουσικούς σταθερής ή ακόμα και επιταχυνόμενης απόδοση of Miracles, Gladys Knight & the Pips, Μάρβιν Γκέι, Martha & the Vandellas και Στίβι Γουόντερ.[92]

Άλλα συγκροτήματα των ΗΠΑ επέδειξαν επίσης παρόμοιο ήχο με τους καλλιτέχνες της βρετανικής εισβολής και με τη σειρά τους τόνισαν πώς ο βρετανικός «ήχος» δεν ήταν από μόνος του εντελώς νέος ή πρωτότυπος.[93] Ο Ρότζερ Μαγκουίν των Byrds, για παράδειγμα, αναγνώρισε το χρέος που όφειλαν οι καλλιτέχνες των ΗΠΑ σε Βρετανούς μουσικούς, όπως οι Searchers, αλλά ότι «χρησιμοποιούσαν φολκ μουσική που εγώ χρησιμοποιούσα ούτως ή άλλως».[94] Τόσο το αμερικανικό sunshine pop συγκρότημα Buckinghams όσο και το αμερικανικό Tex-Mex συγκρότημα Sir Douglas Quintet που επηρεάστηκε από τους Beatles, υιοθέτησε ονόματα που ακούγονταν βρετανικά,[95][96] Ο Ρότζερ Μίλερ έκανε έναν επιτυχημένο δίσκο το 1965 με ένα αυτογραφικό τραγούδι με τίτλο England Swings, με στίχο του αποτίει φόρο τιμής στον παραδοσιακό βρετανικό τρόπο ζωής.

Στην Αυστραλία, η επιτυχία των Seekers και των Easybeats (οι τελευταίοι αποτελούμενοι ως επί το πλείστον από Βρετανούς μετανάστες) ήταν παράλληλη με εκείνη της βρετανικής εισβολής. Οι Seekers είχαν δύο επιτυχίες στο Hot 100 κατά τη διάρκεια της βρετανικής εισβολής, στο νούμερο τέσσερα το "I'll Never Find Another You" (ηχογραφημένο στο στούντιο Abbey Road του Λονδίνου) τον Μάιο του 1965 και το νούμερο δύο "Georgy Girl" τον Φεβρουάριο του 1967. Οι Easybeats βασίστηκαν σε μεγάλο βαθμό στον ήχο της βρετανικής εισβολής και είχαν μια επιτυχία στις ΗΠΑ, το νούμερο 16 "Friday on My Mind" τον Μάιο του 1967.[97][98]

Σύμφωνα με τον Ρόμπερτ Τζ. Τόμσον, στο Πανεπιστήμιο του Σίρακιουζ, η βρετανική εισβολή έκανε την αντικουλτούρα mainstream.[26]

Συνέπειες της πρώτης βρετανικής εισβολής[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Το ιστορικό συμπέρασμα από τη βρετανική εισβολή είναι διφορούμενο. Το κύμα αγγλοφιλίας σε μεγάλο βαθμό έσβησε, καθώς η αμερικανική κουλτούρα μετατοπίστηκε ως αντίδραση στον πόλεμο του Βιετνάμ και τις επακόλουθες κοιωνικές ταραχές στα τέλη της δεκαετίας του 1960 και στις αρχές της δεκαετίας του 1970. Καθώς οι πολιτισμικές πτυχές της βρετανικής εισβολής εξασθενούσαν, οι Βρετανοί μουσικοί διατήρησαν τη δημοτικότητά τους καθ' όλη τη δεκαετία και κατά τη δεκαετία του 1970, ανταγωνιζόμενοι τους ομολόγους τους στις ΗΠΑ. Οι Βρετανοί προγκρέσιβ ροκ μουσικοί της δεκαετίας του 1970 ήταν συχνά πιο δημοφιλείς στις ΗΠΑ από ό,τι την πατρίδα τους τη Βρετανία, καθώς η εργατική τάξη των ΗΠΑ γενικά συμπαθούσε αυτήν τη σκηνή, ενώ το βρετανικό κοινό των συγκροτημάτων αυτών περιοριζόταν στα ανώτερα στρώματα.[99]

Βρετανικές μπάντες όπως Badfinger και Sweet και το συγκρότημα των ΗΠΑ Raspberries θεωρείται ότι έχουν εξελίξει το είδος σε power pop. Το 1978, δύο ροκ περιοδικά έγραψαν εξώφυλλα αναλύοντας το power pop ως σωτήριο τόσο για το νιου γουέιβ όσο και για την άμεση απλότητα της ροκ. Μαζί με τη μουσική, η δύναμη του νιου γουέιβ επηρέασε τη μόδα, για παράδειγμα με το στιλ Μοντ των Jam. Αρκετοί καλλιτέχνες της power pop ήταν εμπορικά επιτυχημένοι, όπως οι Knack, των οποίων το "My Sharona" ανέβηκε στην κορυφή των σινγκλ στις ΗΠΑ το 1979. Αν η δημοτικότητα των Knack και της power pop έπεσε, το είδος συνεχίζει να είναι καλτ με περιστασιακές περιόδους μέτριας επιτυχίας.[100]

Ένα επόμενο κύμα Βρετανών καλλιτεχνών έγινε δημοφιλές στις αρχές της δεκαετίας του 1980, με την εμφάνιση βρετανικών μουσικών βίντεο στα μέσα ενημέρωσης των ΗΠΑ, οδηγώντας σε αυτό που σήμερα είναι γνωστό ως «δεύτερη βρετανική εισβολή». Ένα ακόμη κύμα βρετανικής κυριαρχίας στους καταλόγους μουσικών επιτυχιών των ΗΠΑ ήρθε στα μέσα της δεκαετίας του 1990 με τη σύντομη επιτυχία των Spice Girls, Oasis, Blur, Radiohead και Ρόμπι Γουίλιαμς. Τουλάχιστον μια βρετανική επιτυχία εμφανιζόταν σε κάποιο σημείο του Hot 100 κάθε εβδομάδα από τις 2 Νοεμβρίου 1963 έως τις 20 Απριλίου 2002, ξεκινώντας από το ντεμπούτο των Caravelles "You Don't Have to Be a Baby to Cry". Τα βρετανικά τραγούδια μειώθηκαν σε δημοτικότητα τη δεκαετία του 1990 και στο τεύχος του Billboard της 27ης Απριλίου 2002, κανένα από τα τραγούδια στο Hot 100 δεν ήταν από Βρετανούς καλλιτέχνες. Εκείνη την εβδομάδα, μόνο δύο από τα 100 κορυφαία άλμπουμ ήταν από Βρετανών καλλιτεχνών, αυτά των Κρεγκ Ντέβιντ και Όζι Όσμπορν.[101]

Το τελευταίο κίνημα ήρθε στα μέσα έως τα τέλη της δεκαετίας του 2000, όταν Βρετανοί καλλιτέχνες R&B και σόουλ όπως Έιμι Γουάινχαουζ, Εστέλ, Τζος Στόουν, Duffy, Νατάσα Μπέντινγκφιλντ, Φλόρενς Γουέλς, Αντέλ, Jessie J και Λεόνα Λιούις γνώρισαν τεράστια επιτυχία στα αμερικανικά charts, κάτι που οδήγησε στη συζήτηση περί "τρίτης βρετανικής εισβολής" ή "βρετανικής εισβολής σόουλ". Το αγορίστικο συγκρότημα One Direction έχει επίσης περιγραφεί ως σημαντικό μέρος μιας νέας "βρετανικής εισβολής" ως το πρώτο βρετανικό συγκρότημα του οποίου το πρώτο άλμπουμ ανέβηκε στο νούμερο ένα στα αμερικανικά charts μαζί με τη συνολική κυριαρχία τους στην Αμερική.[102][103]

Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

  1. ↑ 1,0 1,1 1,2 Ira A. Robbins. «Encyclopædia Britannica Article». Britannica.com. Ανακτήθηκε στις 18 Ιανουαρίου 2011. 
  2. ↑ Ira A. Robbins. «British Invasion (music) – Encyclopædia Britannica». Britannica.com. Ανακτήθηκε στις 18 Ιανουαρίου 2011. 
  3. ↑ James E. Perone (2004). Music of the Counterculture Era. Greenwood Publishing Group. σελ. 22. ISBN 978-0-313-32689-9. 
  4. ↑ 4,0 4,1 Stephen Thomas Erlewine. «The Kinks - Music Biography, Streaming Radio and Discography - AllMusic». AllMusic. 
  5. ↑ Unterberger, Richie. «The Dave Clark Five - Biography - AllMusic». AllMusic. 
  6. ↑ Petridis, Alexis (15 Οκτωβρίου 2021). «60s hitmakers Manfred Mann: 'I've sung this 10,000 times and never liked it!'». The Guardian. 
  7. ↑ Perone, James E. Mods, Rockers, and the Music of the British Invasion.
  8. ↑ M. Brocken, The British Folk Revival, 1944–2002 (Aldershot: Ashgate, 2003), pp. 69–80.
  9. ↑ «Lonnie Donegan > Charts and Awards > Billboard singles». AllMusic. Ανακτήθηκε στις 14 Φεβρουαρίου 2011. 
  10. ↑ Eder, Bruce. «Lonnie Donegan - Music Biography, Streaming Radio and Discography - AllMusic». AllMusic. 
  11. ↑ Morrison, Craig.
  12. ↑ J. Gould, Can't Buy Me Love: The Beatles, Britain, and America (New York, Harmony Books, 2007), pp. 344–45.
  13. ↑ 13,0 13,1 13,2 13,3 13,4 Leopold, Todd (10 Φεβρουαρίου 2004). «When the Beatles hit America». CNN. 
  14. ↑ Whitburn, Joel (1990). The Billboard Hot 100 Charts: The Sixties (26 May 1962, 7 July 1962, 22 December 1962 - 5 January 1963). Menomonee Falls, Wisconsin: Record Research, Inc. ISBN 0-89820-074-1. 
  15. ↑ «Hayley Mills busily happy». The Australian Women's Weekly 30 (8): σελ. 3 (Teenagers Weekly). 25 July 1962. http://nla.gov.au/nla.news-article46242948. Ανακτήθηκε στις 15 September 2017. 
  16. ↑ Murrells, Joseph (1978). The Book of Golden Discs (2nd έκδοση). London: Barrie and Jenkins Ltd. σελίδες 147, 166, 167. ISBN 0-214-20512-6. 
  17. ↑ 17,0 17,1 Cogan, Brian (12 Δεκεμβρίου 2011). Abbe A. Debolt, επιμ. Encyclopedia of the Sixties: A Decade of Culture and Counterculture. Greenwood Press. σελίδες 80–81. ISBN 9780313329449. Ανακτήθηκε στις 23 Ιουλίου 2012. 
  18. ↑ Perone, James (2009). Mods, Rockers, and the Music of the British Invasion. Westport, Connecticut: Praeger. 
  19. ↑ Puterbaugh, Parke (July 14, 1988). «The British Invasion: From the Beatles to the Stones, The Sixties Belonged to Britain». Rolling Stone. https://www.rollingstone.com/music/news/the-british-invasion-from-the-beatles-to-the-stones-the-sixties-belonged-to-britain-19880714. Ανακτήθηκε στις October 2, 2018. 
  20. ↑ 20,0 20,1 20,2 20,3 20,4 20,5 20,6 Greenberg, Steve (7 Φεβρουαρίου 2014). «How the Beatles Went Viral: Blunders, Technology & Luck Broke the Fab Four in America». Billboard (στα Αγγλικά). Ανακτήθηκε στις 8 Απριλίου 2024. 
  21. ↑ «The Beatles in America: We Loved Them, Yeah, Yeah, Yeah». Newseum. 5 Φεβρουαρίου 2009. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 26 Νοεμβρίου 2010. Ανακτήθηκε στις 29 Ιουνίου 2012. 
  22. ↑ 22,0 22,1 22,2 22,3 22,4 22,5 22,6 «Tweet The Beatles! How Walter Cronkite Sent The Beatles Viral... in 1963!». HuffPost (στα Αγγλικά). 18 Ιουλίου 2009. Ανακτήθηκε στις 8 Απριλίου 2024. 
  23. ↑ Whitburn, Joel (2003). Top Pop Singles 1955-2002. Menomonee Falls, Wisconsin: Record Research, Inc. σελίδες 44, 45. ISBN 0-89820-155-1. 
  24. ↑ «1 February 1964 Hot 100». Billboard. https://www.billboard.com/charts/1964-02-01/hot-100. Ανακτήθηκε στις February 16, 2012. 
  25. ↑ Steve Greenberg (7 Φεβρουαρίου 2014). «How the Beatles Went Viral: Blunders, Technology & Luck Broke the Fab Four in America». Billboard. Ανακτήθηκε στις 5 Μαΐου 2020. 
  26. ↑ 26,0 26,1 Ross, Michael (5 Αυγούστου 2010). «Fab Four + 40: Looking back on the British invasion». TODAY.com. 
  27. ↑ «As Millie, a real Julie Blossoms». Life magazine. 28 April 1967. 
  28. ↑ «Beatlesongs!». AlbumLinerNotes.com. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 2 Μαΐου 2014. Ανακτήθηκε στις 1 Μαΐου 2014. 
  29. ↑ «UK acts disappear from US charts BBC April 23, 2002». BBC News. April 23, 2002. http://news.bbc.co.uk/2/hi/entertainment/1946331.stm. Ανακτήθηκε στις January 18, 2011. 
  30. ↑ «Cash Box Magazine's (USA) Weekly Single Charts for 1964». 4 Απριλίου 1964. Ανακτήθηκε στις 30 Νοεμβρίου 2017. 
  31. ↑ Gaar, Gillian G. (April 2011). «Women of The British Invasion». Goldmine: 22, 24, 26–28. 
  32. ↑ Ankeny, Jason. «Dusty Springfield - Music Biography, Streaming Radio and Discography - AllMusic». AllMusic. 
  33. ↑ She soon followed up with several other hits, becoming what AllMusic described as "the finest white soul singer of her era."[32] On the Hot 100, Dusty's solo career lasted almost as long, albeit with little more than one quarter of the hits, as the Beatles' group career before their breakup; she continued to have hits on the easy listening and adult contemporary charts into the late 1980s.
  34. ↑ Gilliland 1969, show 29, track 2.
  35. ↑ Thompson, Dave. «Wayne Fontana and the Mindbenders - Music Biography, Streaming Radio and Discography - AllMusic». AllMusic. 
  36. ↑ Eder, Bruce. «Herman's Hermits - Music Biography, Streaming Radio and Discography - AllMusic». AllMusic. 
  37. ↑ Gilliland 1969, show 30.
  38. ↑ Πρότυπο:BillboardID/Πρότυπο:BillboardEncode/chart Billboard Dave Clark Five Chart Page
  39. ↑ Gilliland 1969, show 48.
  40. ↑ Eder, Bruce. «The Searchers - Music Biography, Streaming Radio and Discography - AllMusic». AllMusic. 
  41. ↑ Unterberger, Richie. «Billy J. Kramer - Music Biography, Streaming Radio and Discography - AllMusic». AllMusic. 
  42. ↑ Ruhlmann, William. «The Bachelors - Biography - AllMusic». AllMusic. 
  43. ↑ Ankeny, Jason. «Chad & Jeremy - Music Biography, Streaming Radio and Discography - AllMusic». AllMusic. 
  44. ↑ Unterberger, Richie. «Gerry & the Pacemakers - Music Biography, Streaming Radio and Discography - AllMusic». AllMusic. 
  45. ↑ Unterberger, Richie. «The Honeycombs - Music Biography, Streaming Radio and Discography - AllMusic». AllMusic. 
  46. ↑ Stephen Thomas Erlewine. «Tom Jones - Music Biography, Streaming Radio and Discography - AllMusic». AllMusic. 
  47. ↑ Unterberger, Richie. «The Yardbirds - Music Biography, Streaming Radio and Discography - AllMusic». AllMusic. 
  48. ↑ «iTunes - Music - The Kinks». Itunes.apple.com. 
  49. ↑ «The Kinks». The Guardian. 
  50. ↑ «U.S. Chart Positions». Kindakinks.com. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 13 Ιανουαρίου 2014. Ανακτήθηκε στις 19 Μαρτίου 2014. 
  51. ↑ Alterman, Loraine. "Who Let the Kinks In?" Rolling Stone, 18 December 1969
  52. ↑ Peter and Gordon, the Animals, Manfred Mann, Petula Clark,[34] Freddie and the Dreamers, Wayne Fontana and the Mindbenders,[35] Herman's Hermits,[36] the Rolling Stones,[37] the Dave Clark Five,[38] the Troggs, Donovan,[39] and Lulu in 1967, would have one or more number one singles in the US.[1] Other Invasion acts included the Searchers,[40] Billy J. Kramer,[41] the Bachelors,[42] Chad & Jeremy,[43] Gerry and the Pacemakers,[44] the Honeycombs,[45] Them[13] (and later its lead singer, Van Morrison), Tom Jones,[46] the Yardbirds (whose guitarist Jimmy Page would later form Led Zeppelin),[47] the Spencer Davis Group, the Small Faces, and numerous others. The Kinks, although considered part of the Invasion,[4][48][49] initially failed to capitalise on their success in the US after their first three hits reached the Hot 100's top ten[50] (in part due to a ban by the American Federation of Musicians following the band's 1965 US tour)[51] before resurfacing in 1970 with "Lola" and in 1983 with their biggest hit, "Come Dancing".
  53. ↑ Βρετανική εισβολή στο Allmusic
  54. ↑ 54,0 54,1 Gilliland 1969.
  55. ↑ Hjort, Christopher (2008). So You Want to Be a Rock 'n' Roll Star: The Byrds Day-by-Day 1965–1973. London: Jawbone Press. σελ. 31. ISBN 978-1-906002-15-2. 
  56. ↑ «8 May 1965 Hot 100». Billboard. September 12, 2008. https://www.billboard.com/charts/1965-05-08/hot-100. Ανακτήθηκε στις April 10, 2012. 
  57. ↑ «Cash Box Magazine's (USA) Weekly Singles Charts for 1965». 1 Μαΐου 1965. Ανακτήθηκε στις 30 Νοεμβρίου 2017. 
  58. ↑ Joel Whitburn (2003). Top Pop Singles 1955-2002. Menomonee Falls, Wisconsin: Record Research, Inc. σελίδες 988, 989. ISBN 0-89820-155-1. 
  59. ↑ Perone, James E. Mods, Rockers, and the Music of the British Invasion.
  60. ↑ Βρετανική εισβολή στο AllMusic
  61. ↑ Cooper, Laura E., and B. Lee, "The Pendulum of Cultural Imperialism: Popular Music Interchanges Between the United States and Britain", Journal of Popular Culture, Jan. 1993
  62. ↑ 62,0 62,1 Cooper, L. and B., Journal of Popular Culture, 93
  63. ↑ Petersen, Jennifer B. "British Bands Invade the United States" 2009.
  64. ↑ Joel Whitburn (2003). Top Pop Singles 1955-2002. Menomonee Falls, Wisconsin: Record Research, Inc. σελίδες 602, 603. ISBN 0-89820-155-1. 
  65. ↑ Archived at Ghostarchive and the «Remembering the "British Invasion"». Remembering the "British Invasion" - YouTube. CNN. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 29 Απριλίου 2014. Ανακτήθηκε στις 28 Απριλίου 2016. CS1 maint: Unfit url (link) : «Remembering the "British Invasion"». Remembering the "British Invasion" - YouTube. CNN. Ανακτήθηκε στις 28 Απριλίου 2016. 
  66. ↑ "Freakbeat", Allmusic, retrieved 30 June 2011.
  67. ↑ Nicholson, Chris (25 Σεπτεμβρίου 2012). «Freakbeat, The Garage Rock Era». Ministry of Rock. MinistryofRock. Ανακτήθηκε στις 16 Ιουλίου 2015. 
  68. ↑ Strong, Martin C. (2000). The Great Rock Discography (5th έκδοση). Edinburgh: Mojo Books. σελίδες 769–770. ISBN 1-84195-017-3. 
  69. ↑ «The Pretty Things Songs, Albums, Reviews, Bio & More». AllMusic (στα Αγγλικά). Ανακτήθηκε στις 8 Απριλίου 2024. 
  70. ↑ Roberts, David (2006). British Hit Singles & Albums (19th έκδοση). London: Guinness World Records Limited. σελ. 192. ISBN 1-904994-10-5. 
  71. ↑ «The 37th Academy Awards (1965) Nominees and Winners». oscars.org. Ανακτήθηκε στις 27 Ιουλίου 2012. 
  72. ↑ «The 35th Academy Awards (1963) Nominees and Winners». oscars.org. Ανακτήθηκε στις 27 Ιουλίου 2012. 
  73. ↑ William E. Sarmento (July 24, 1966). «Fourth TV Network Looming on Horizon». Lowell Sun: σελ. 20. 
  74. ↑ 74,0 74,1 Barnes, Ken (9 Φεβρουαρίου 2021). «Did the Beatles kill America's radio stars?». Radio Insight. Ανακτήθηκε στις 20 Φεβρουαρίου 2021. 
  75. ↑ "Two Paths of Folk Music," Hootenanny, Vol.
  76. ↑ James E. Perone (2009).
  77. ↑ Fowler, David (2008) Youth Culture in Modern Britain, c.1920-c.1970: From Ivory Tower to Global Movement - A New History p. 134.
  78. ↑ Burgess, Anya (10 Μαΐου 2004). «Small is still beautiful». Daily Post. [νεκρός σύνδεσμος]
  79. ↑ «The Girl Behind The World's Most Beautiful Face». Family Weekly. February 8, 1967. https://news.google.com/newspapers?id=6wssAAAAIBAJ&sjid=3cYEAAAAIBAJ&pg=3967,1120155. 
  80. ↑ Cloud, Barbara (June 11, 1967). «Most Photographed Model Reticent About Her Role». The Pittsburgh Press. https://news.google.com/newspapers?id=REsqAAAAIBAJ&sjid=pE8EAAAAIBAJ&pg=7034,4428159. 
  81. ↑ Seebohm, Caroline (1971-07-19). «English Girls in New York: They Don't Go Home Again». New York: σελ. 34. https://books.google.com/books?id=A-MCAAAAMBAJ&pg=PA34. Ανακτήθηκε στις 6 January 2015. 
  82. ↑ Wolk, Douglas (13 Δεκεμβρίου 2013). «Reanimated: 'Nowhere Men, Vol. 1,' and More». Ανακτήθηκε στις 14 Αυγούστου 2014. 
  83. ↑ «Larry King Live Interview With Connie Francis». CNN. 11 March 2002. 
  84. ↑ J. M. Curtis, Rock Eras: Interpretations of Music and Society, 1954–1984 (Popular Press, 1987), p. 134.
  85. ↑ «Surf Music». Nostalgia Central. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 21 Οκτωβρίου 2007. Ανακτήθηκε στις 11 Μαρτίου 2013. 
  86. ↑ K. Keightley, "Reconsidering Rock," in S. Frith, W. Straw and J. Street, eds.
  87. ↑ McGinn, Andrew (23 Ιουνίου 2011). «Ricky Nelson's sons revive his legacy with 'Remembered' tour». The Springfield News-Sun. Ανακτήθηκε στις 1 Ιουνίου 2014. 
  88. ↑ F. W. Hoffmann, Encyclopedia of Recorded Sound, Volume 1 (CRC Press, 2nd ed., 2004), p. 132.
  89. ↑ allmusic Genre Garage Rock
  90. ↑ R. Shuker, Popular Music: The Key Concepts.
  91. ↑ K. Keightley, "Reconsidering Rock".
  92. ↑ Whitburn, Joel (2003). Top Pop Singles 1955-2002. Menomonee Falls, Wisconsin: Record Research, Inc. ISBN 0-89820-155-1. 
  93. ↑ K. Keightley, "Reconsidering Rock" in S. Frith, W. Straw and J. Street, eds.
  94. ↑ Holmes, Tim, "US and Them: American Rock's Reconquista" Popular Music and Society, Vol.30, July 07
  95. ↑ Dahl, Bill. «The Buckinghams - Music Biography, Streaming Radio and Discography - AllMusic». AllMusic. 
  96. ↑ Huey, Steve. «The Sir Douglas Quintet - Music Biography, Streaming Radio and Discography - AllMusic». AllMusic. 
  97. ↑ Eder, Bruce. «The Seekers - Music Biography, Streaming Radio and Discography - AllMusic». AllMusic. 
  98. ↑ Eder, Bruce. «The Easybeats - Music Biography, Streaming Radio and Discography - AllMusic». AllMusic. 
  99. ↑ Macan, Edward (1997), Rocking the Classics: English Progressive Rock and the Counterculture, Oxford: Oxford University Press, ISBN 0-19-509887-0, https://archive.org/details/rockingclassicse0000maca 
  100. ↑ Cateforis, Theo (7 Ιουνίου 2011). Are We Not New Wave? Modern Pop at the Turn of the 1980s. Ann Arbor, Michigan: The University of Michigan Press. σελίδες 123 to 150. ISBN 9780472034703. 
  101. ↑ Jenkins, Mark (3 Μαΐου 2002). «The end of the British invasion». Slate. Ανακτήθηκε στις 23 Ιανουαρίου 2014. 
  102. ↑ «One Direction, British/Irish boy band about to explode in America says Simon Cowell». 12 Μαρτίου 2012. 
  103. ↑ «The British Are Coming! One Direction Set to Conquer America». 12 Μαρτίου 2012. 

Περαιτέρω ανάγνωση και ακρόαση[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Εξωτερικοί σύνδεσμοι[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

  • Πολυμέσα σχετικά με το θέμα στο Wikimedia Commons
Ανακτήθηκε από "https://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Βρετανική_εισβολή&oldid=10536075"