Φατς Ντόμινο

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Φατς Ντόμινο
Όνομα στη
μητρική γλώσσα		Fats Domino (Αγγλικά)
ΨευδώνυμοFats Domino
Γέννηση26  Φεβρουαρίου 1928[1][2][3]
Νέα Ορλεάνη
Θάνατος24  Οκτωβρίου 2017[4][5][3]
Harvey
Αιτία θανάτουδυσλειτουργία οργάνου
Συνθήκες θανάτουφυσικά αίτια
Τόπος ταφήςMount Olivet Cemetery[6]
ΚατοικίαΝέα Ορλεάνη[7]
ΕθνικότηταΑφροαμερικανοί[7][8]
Χώρα πολιτογράφησηςΗνωμένες Πολιτείες Αμερικής[7]
Ιδιότητατραγουδιστής, πιανίστας, μουσικός της τζαζ[7], τραγουδοποιός και συνθέτης
Όργαναπιάνο[7][9] και φωνή[9][7]
Είδος τέχνηςροκ εντ ρολ[10], Ριθμ εντ μπλουζ, Μπούγκι και τζαζ[7]
ΒραβεύσειςΕθνικό μετάλλιο των τεχνών, Βραβείο Grammy Συνολικής Προσφοράς (1987), αστέρι στη Λεωφόρο της Δόξας του Χόλιγουντ[11] και Rock and Roll Hall of Fame (1986)[12]
ΙστοσελίδαΕπίσημος ιστότοπος
Commons page Σχετικά πολυμέσα
δεδομένα (π • σ • ε )

Ο Αντουάν Ντομινίκ Ντόμινο Τζούνιορ[13] (26 Φεβρουαρίου 1928 – 24 Οκτωβρίου 2017), γνωστός ως Φατς Ντόμινο (αγγλικά: Fats Domino), ήταν Αμερικανός τραγουδιστής-τραγουδοποιός και πιανίστας. Ένας από τους πρωτοπόρους της ροκ εν ρολ μουσικής, ο Ντόμινο πούλησε περισσότερους από 65 εκατομμύρια δίσκους.[14] Γεννημένος στη Νέα Ορλεάνη σε οικογένεια Γάλλων Κρεολών, ο Ντόμινο υπέγραψε συμβόλαιο με την Imperial Records το 1949. Το πρώτο του σινγκλ με τίτλο "The Fat Man" είναι, σύμφωνα με ορισμένους ιστορικούς, το πρώτο ροκ εν ρολ σινγκλ και το πρώτο που πούλησε περισσότερα από 1 εκατομμύριο αντίτυπα.[15][16] Ο Ντόμινο συνέχισε να συνεργάζεται με τον Ντέιβ Μπαρτόλομιου, μαζί με τον οποίο είχαν γράψει το τραγούδι, συνεισφέροντας το χαρακτηριστικό του στιλ πιάνου στο "Lawdy Miss Clawdy" (1952) του Λόιντ Πράις και σημειώνοντας μια σειρά από γνωστές επιτυχίες ξεκινώντας με το "Ain't That a Shame" (1955). Μεταξύ 1955 και 1960, σημείωσε έντεκα Top 10 ποπ επιτυχίες των ΗΠΑ.[17] Μέχρι το 1955, πέντε δίσκοι του, που έγιναν χρυσοί, είχαν πουλήσει περισσότερα από ένα εκατομμύριο αντίτυπα.[18]

Ο Ντόμινο ήταν ντροπαλός και σεμνός από τη φύση του, αλλά συνέβαλε σημαντικά στο ροκ εν ρολ.[19] Ο Έλβις Πρίσλεϊ δήλωσε ότι ο Ντόμινο είχε «τεράστια επιρροή πάνω μου όταν ξεκίνησα» και όταν γνωρίστηκαν το 1959, τον περιέγραψε ως «τον πραγματικό βασιλιά του ροκ εν ρολ». Οι Beatles επηρεάστηκαν επίσης σε μεγάλο βαθμό από το Ντόμινο.[20][21]

Τέσσερις δίσκοι του Ντόμινο μπήκαν στο Grammy Hall of Fame για τη σημασία τους: Blueberry Hill, Ain't That a Shame, Walking to New Orleans και The Fat Man.[15] Εισήχθη στο Rock and Roll Hall of Fame με την πρώτη ομάδα εισακτέων το 1986. Το πρακτορείο ειδήσεων Associated Press εκτιμά ότι, κατά τη διάρκεια της καριέρας του, ο Ντόμινο «πούλησε περισσότερους από 110 εκατομμύρια δίσκους».[22]

Βιογραφία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Πρώτα χρόνια και εκπαίδευση[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ο Αντουάν Ντόμινο Τζούνιορ γεννήθηκε και μεγάλωσε στη Νέα Ορλεάνη της Λουιζιάνας. Ήταν το μικρότερο από τα οκτώ παιδιά του Αντουάν Καλίστ Ντόμινο (1879–1964) και της Μαρί-Ντονατίλ Γκρος (1886–1971). Η οικογένεια του Ντόμινο ήταν Γάλλοι Κρεολοί στην καταγωγή και η κρεολή γλώσσα της Λουιζιάνας ήταν η πρώτη του γλώσσα.[23] Όπως οι περισσότερες τέτοιες οικογένειες, η οικογένεια Ντόμινο ήταν καθολική.[24]

Ο Αντουάν γεννήθηκε στο σπίτι με τη βοήθεια της γιαγιάς του, που ήταν μαία. Το όνομά του αρχικά γράφτηκε λάθος ως Άντονι στο πιστοποιητικό γέννησεώς του.[25] Ο πατέρας του ήταν βιολιστής μερικής απασχόλησης και δούλευε στον ιππόδρομο.[26][27]

Φοίτησε στη σχολή Λούις Μπ. Μακάρτι και ξεκίνησε να δουλεύει ως βοηθός παγοπώλη.[28] Ο Ντόμινο έμαθε να παίζει πιάνο γύρω στο 1938 από τον κουνιάδο του,[29] τον κιθαρίστα της τζαζ Χάρισον Βέρετ.[18][30]

Τα πρώτα βήματα (δεκαετία 1940)[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Σε ηλικία 14 ετών, ο Ντόμινο έπαιζε σε μπαρ της Νέας Ορλεάνης.[31] Το 1947, ο Μπίλι Ντάιαμοντ, επικεφαλής συγκροτήματος της Νέας Ορλεάνης, δέχτηκε μια πρόσκληση να ακούσει τον νεαρό πιανίστα να παίζει σε ένα μπάρμπεκιου. Ο Ντόμινο έπαιζε τόσο καλά που ο Ντάιαμοντ του ζήτησε να γίνει μέλος της μπάντας του, Solid Senders, στο κλαμπ Hideaway στη Νέα Ορλεάνη, όπου θα κέρδιζε 3 δολάρια την εβδομάδα παίζοντας πιάνο.[27] Ο Ντάιαμοντ του έδωσε το παρατσούκλι "Φατς", επειδή το Ντόμινο του θύμιζε τους πιανίστες Φατς Γουόλερ και Φατς Πίσον, αλλά και λόγω της μεγάλης του όρεξης.[32][33]

Imperial Records (1949–1962)[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ο Ντόμινο υπέγραψε συμβόλαιο με την εταιρεία Imperial Records το 1949, με αμοιβή βάσει πωλήσεων αντί για κάθε τραγούδι. Αυτός και ο παραγωγός Ντέιβ Μπαρτόλομιου έγραψαν το "The Fat Man", μια ήπια εκδοχή ενός τραγουδιού για τοξικομανείς που ονομάζεται "Junker Blues". Ο δίσκος είχε πουλήσει ένα εκατομμύριο αντίτυπα μέχρι το 1951.[28] Με πιάνο, δυνατό ρυθμό και τον Ντόμινο να φωνάζει το "γουά-γουά", το "The Fat Man" θεωρείται ευρέως ο πρώτος δίσκος ροκ εν ρολ που πέτυχε αυτό το επίπεδο πωλήσεων.[34][35] Το 2015, το τραγούδι μπήκε στο Grammy Hall of Fame.[29]

Ο Ντόμινο κυκλοφόρησε μια σειρά από επιτυχημένα τραγούδια με τον Μπαρτόλομιου (με τον οποίο έγραψε πολλά από τα τραγούδια του).

Ο Ντόμινο τραγουδά το "Blueberry Hill" στην εκπομπή The Ed Sullivan Show (1956)

Ενώ οι ηχογραφήσεις του Ντόμινο γίνονταν για την Imperial, συμμετείχε ενίοτε ως μουσικός σε ηχογραφήσεις άλλων καλλιτεχνών για άλλες δισκογραφικές εταιρείες. Τα κομμάτια σε πιάνο του Ντόμινο παρείχαν την αξέχαστη ορχηστρική εισαγωγή για την πρώτη επιτυχία του Λόιντ Πράις, "Lawdy Miss Clawdy", ηχογραφημένη για την Specialty Records στις 13 Μαρτίου 1952, στα J&M Studios στη Νέα Ορλεάνη (όπου ο ίδιος ο Ντόμινο είχε ηχογραφήσει νωρίτερα το «The Fat Man» και άλλα τραγούδια). Ο Ντέιβ Μπαρτόλομιου ηχογραφούσε τον δίσκο του Πράις, με τους επίσης γνωστούς συνεργάτες του Ντόμινο Χάρνεστι, Φιλντς και Πάλμερ, και ζήτησε από τον Ντόμινο να παίξει πιάνο, αντικαθιστώντας τον αρχικό πιανίστα.[36]

Ο Ντόμινο πέρασε στην ιστορία της ποπ με το "Ain't That a Shame" (τυπωμένο λάθος ως "Ain't It a Shame") που έφτασε στο Top Ten. Αυτός ήταν ο πρώτος δίσκος του που εμφανίστηκε στο pop single τσαρτ του Billboard (στις 16 Ιουλίου 1955), ξεκινώντας από το νούμερο 14. Μια διασκευή από τον Πατ Μπουν έφτασε στο νούμερο 1,[37] έχοντας λάβει ευρύτερη ραδιοφωνική προβολή σε μια εποχή φυλετικού διαχωρισμού. Το 1955, λεγόταν ότι ο Ντόμινο ότι κέρδιζε 10.000 δολάρια την εβδομάδα περιοδεύοντας σύμφωνα με τα απομνημονεύματα του Τσακ Μπέρι. Ο Ντόμινο είχε τελικά 37 σινγκλ στο Top 40, αλλά κανένα δεν έφτασε στο νούμερο 1 στο Pop τσαρτ.

Το πρώτο άλμπουμ του Ντόμινο περιείχε αρκετές πρόσφατες επιτυχίες του και παλαιότερα μπλουζ κομμάτια που δεν είχαν κυκλοφορήσει ως σινγκλ, και κυκλοφόρησε στην Imperial (αριθμός καταλόγου 9009) τον Νοέμβριο του 1955 και επανεκδόθηκε ως Rock and Rollin' με τους Fats Domino.[38] Η επανέκδοση έφτασε στο νούμερο 17 στο Billboard Pop Albums τσαρτ.

Η ηχογράφηση του "Blueberry Hill" του 1956, ενός τραγουδιού του 1940 των Βίνσεντ Ρόουζ, Αλ Λιούις και Λάρι Στοκ (το οποίο είχαν ηχογραφήσει προηγουμένως οι Γκλεν Μίλερ, Λούις Άρμστρονγκ και άλλοι), έμεινε δύο εβδομάδες στο νούμερο 2 στο Billboard Juke Box τσαρτ[39] και 11 εβδομάδες στο νούμερο 1 στο R&B τσαρτ. Ήταν η μεγαλύτερη επιτυχία του,[37] πουλώντας περισσότερα από 5 εκατομμύρια αντίτυπα παγκοσμίως το 1956 και το 1957. Το τραγούδι ηχογραφήθηκε στη συνέχεια από τους Έλβις Πρίσλεϊ, Λιτλ Ρίτσαρντ και Led Zeppelin.[40] Κάπου 32 χρόνια αργότερα, το τραγούδι θα έμπαινε στο Grammy Hall of Fame.[29]

Ο Ντόμινο κυκλοφόρησε και άλλα σινγκλ από το 1956 έως το 1959: "When My Dreamboat Comes Home" (Pop number 14), "I'm Walkin" (Pop number 4), "Valley of Tears" (Pop number 8), "It's You I Love» (Pop number 6), «Whole Lotta Lovin» (Pop number 6), «I Want to Walk You Home» (Pop number 8) και «Be My Guest» (Pop number 8).[41] Το 1957, ο Ντόμινο είπε ότι "αυτό που αποκαλούν τώρα ροκ εντ ρολ είναι rhythm and blues. Το παίζω 15 χρόνια στη Νέα Ορλεάνη".[20][42]

Ο Ντόμινο εμφανίστηκε σε δύο ταινίες που κυκλοφόρησαν το 1956: Shake, Rattle & Rock![43] και Όταν το κορίτσι θέλει (The Girl Can't Help It).[44] Στις 18 Δεκεμβρίου 1957, η επιτυχημένη ηχογράφηση του "The Big Beat" εμφανίστηκε στο American Bandstand του Ντικ Κλαρκ. Συμμετείχε επίσης στην ομώνυμη ταινία.[45]

Στις 2 Νοεμβρίου 1956, ξέσπασαν ταραχές σε μια συναυλία του Ντόμινο στο Φαγιέτβιλ της Βόρειας Καρολίνας. Η αστυνομία έκανε χρήση δακρυγόνων για να διαλύσει το απείθαρχο πλήθος. Ο Ντόμινο πήδηξε από ένα παράθυρο για να αποφύγει τη βία. Τραυματίστηκε ελαφρά, όπως και δύο μέλη της μπάντας του. Στην καριέρα του, τέσσερις φορές ξέσπασαν μεγάλες ταραχές σε συναυλίες του, «εν μέρει λόγω της φυλετικής ενσωμάτωσης», σύμφωνα με τον βιογράφο του Ρικ Κόλμαν. «Αλλά και το γεγονός ότι υήρχε αλκοόλ σε αυτές τις παραστάσεις. Άρα έπιναν αλκοόλ, χόρευαν, αλλά και βρίσκονταν οι φυλές για πρώτη φορά μαζί σε πολλά από αυτά τα μέρη».[46] Τον Αύγουστο του 1957, του απαγορεύτηκε η παράσταση στο στάδιο Γκρίφιθ στην Ουάσιγκτον λόγω ανησυχιών για τη δημόσια ασφάλεια.[47]

Τον Νοέμβριο του 1957, ο Ντόμινο εμφανίστηκε στην εκπομπή The Ed Sullivan Show. Αυτή η παράσταση έγινε χωρίς ταραχές.[48]

Την ίδια χρονιά, το άρθρο "King of Rock 'n' Roll" στο περιοδικό Ebony είχε αφιέρωμα στον Ντόμινο που είπε ότι βρισκόταν στο δρόμο 340 ημέρες το χρόνο, έβγαζε έως και 2.500 δολάρια τη βραδιά, και είχε έσοδα πάνω από 500.000 δολάρια. Ο Ντόμινο είπε επίσης στους αναγνώστες ότι είχε 50 κοστούμια, 100 ζευγάρια παπούτσια και μια καρφίτσα με διαμάντι αξίας 1.500 δολαρίων.[39]

Ο Ντόμινο είχε σταθερά επιτυχίες με την Imperial Records μέχρι τις αρχές του 1962, μεταξύ των οποίων τα "Walking to New Orleans" (1960, ποπ νούμερο 6), που έγραψε ο Μπόμπι Τσαρλς και το "My Girl Josephine" (ποπ νούμερο 14) την ίδια χρονιά. Έκανε περιοδεία στην Ευρώπη το 1962 και γνώρισε τους Beatles που αργότερα θα ανέφεραν το Ντόμινο ως πηγή έμπνευσης.[49] Επιστρέφοντας, έδωσε την πρώτη από τις πολλές συναυλίες του στο Λας Βέγκας.[29]

Στις αρχές του 1963, η Imperial Records πουλήθηκε,[50] και ο Ντόμινο αποχώρησε από την εταιρεία. «Έμεινα μαζί της μέχρι να πουληθεί», είπε το 1979. Συνολικά, ηχογράφησε πάνω από 60 σινγκλ για την Imperial, με 40 τραγούδια στο τοπ 10 του τσαρτ R&B και 11 στο τοπ 10 του ποπ τσαρτ.[51]

Μετά την Imperial (1963–1970)[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ο Ντόμινο το 1972

Ο Ντόμινο μεταπήδησε στην ABC-Paramount Records το 1963. Η δισκογραφική εταιρεία ήθελε να ηχογραφεί στο Νάσβιλ του Τενεσί και όχι στη Νέα Ορλεάνη. Του ανατέθηκε νέος παραγωγός (ο Φέλτον Τζάρβις) και νέος ενορχηστρωτής (ο Μπιλ Τζάστις). Η μακροχρόνια συνεργασία του Ντόμινο με τον παραγωγό, τον ενορχηστρωτή και τον τραγουδοποιό Ντέιβ Μπαρτόλομιου, με τον οποίο έκανε σχεδόν όλες τις επιτυχίες του στην Imperial,[50] φαινόταν να φτάνει στο τέλος της. Ο Τζάρβις και ο Τζάστις άλλαξαν κάπως τον ήχο του Ντόμινο, κυρίως προσθέτοντας φωνητικά χορωδίας στις περισσότερες νέες του ηχογραφήσεις. Κυκλοφόρησε 11 σινγκλ για την ABC-Paramount, αρκετά από τα οποία μπήκαν στο Top 100 αλλά μόλις ένα στο Top 40 (το "Red Sails in the Sunset", το 1963). Μέχρι το τέλος του 1964, η βρετανική εισβολή είχε αλλάξει τα γούστα του κοινού που αγόραζε δίσκους και η επιτυχία του Ντόμινο στα τσαρτ είχε τελειώσει.[52]

Παρά την έλλειψη επιτυχίας στα τσαρτ, ο Ντόμινο συνέχισε να ηχογραφεί σταθερά μέχρι το 1970 περίπου, φεύγοντας από την ABC-Paramount στα μέσα του 1965 και πηγαίνοντας στη Mercury Records, όπου έβγαλε το ζωντανό άλμπουμ Fats Domino '65 και δύο σινγκλ. Σχεδίαζε να κυκλοφορήσει ένα στούντιο άλμπουμ, αλλά σταμάτησε έχοντας ηχογραφήσει μόλις τέσσερα κομμάτια. Η μικρή δισκογραφική Broadmoor του Ντέιβ Μπαρτόλομιου (που είχε επανενωθεί με τον Μπαρτόλομιου στο μεταξύ), παρουσίαζε πολλά σύγχρονα κομμάτια σόουλ σε σινγκλ, αλλά δεν κυκλοφόρησε άλμπουμ στο εξωτερικό μέχρι το 1971 λόγω του συμβολαίου του με τη Reprise Records. Μεταπήδησε σε αυτήν την εταιρεία μετά την Broadmoor και είδε ένα σινγκλ του στο Top 100, μια διασκευή του "Lady Madonna" των Beatles.[28]

Ο Ντόμινο εμφανίστηκε στο τηλεοπτικό αφιέρωμα των Monkees με τίτλο 33⅓ Revolutions per Monkee που γυρίστηκε τον Δεκέμβριο του 1968 και προβλήθηκε τον Απρίλιο του 1969. Το 1971, έπαιξε πριν από τους Ike & Tina Turner στο Carnegie Hall.[53] Συνέχισε να είναι δημοφιλής ως ερμηνευτής για αρκετές δεκαετίες. Έκανε μια εμφάνιση στην ταινία του Κλιντ Ίστγουντ Δύο σκληρά καρύδια (Any Which Way You Can), που γυρίστηκε το 1979 και κυκλοφόρησε το 1980, τραγουδώντας το κάντρι τραγούδι "Whisky Heaven", το οποίο αργότερα γνώρισε κάποια επιτυχία.[29] Η ζωή και η καριέρα του παρουσιάστηκαν το 2015 στο ντοκιμαντέρ του Τζο Λάουρο The Big Beat: Fats Domino and the Birth of Rock 'n' Roll.[54]

Επόμενα χρόνια (1980-2005)[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ο Ντόμινο στη Νέα Υόρκη τη δεκαετία του 1980

Το 1986, ο Ντόμινο ήταν από τους πρώτους μουσικούς που μπήκαν στο Rock and Roll Hall of Fame.[55][28] Έλαβε επίσης Βραβείο Γκράμι Συνολικής Προσφοράς το 1987.[14] Το τελευταίο άλμπουμ του Ντόμινο για μεγάλη εταιρεία, το Christmas Is a Special Day, κυκλοφόρησε το 1993.[56]

Ο Ντόμινο ζούσε σε μια έπαυλη σε μια κυρίως εργατική γειτονιά στο Λόουερ Νάινθ Γουόρντ, όπου ξεχώριζε από την έντονα ροζ Cadillac του. Έκανε ετήσιες εμφανίσεις στο New Orleans Jazz & Heritage Festival και σε άλλες τοπικές εκδηλώσεις.

Η τελευταία του περιοδεία έγινε στην Ευρώπη, τρεις εβδομάδες το 1995.[57] Αφού αρρώστησε κατά τη διάρκεια της περιοδείας, ο Ντόμινο αποφάσισε να μην ξαναφύγει από τη Νέα Ορλεάνη, έχοντας εξασφαλίσει ένα άνετο εισόδημα από τα δικαιώματα της μουσικής του. Επειδή δεν του άρεσαν οι περιοδείες, ισχυρίστηκε ότι δεν μπορούσε πουθενά αλλού να βρει φαγητό που να του αρέσει.[58] Την ίδια χρονιά, έλαβε το Βραβείο Lifetime Achievement του Ιδρύματος Rhythm & Blues Ray Charles.[29]

Το 1998, ο πρόεδρος Μπιλ Κλίντον του απένειμε το Εθνικό Μετάλλιο των Τεχνών.[59] Ο Ντόμινο απέρριψε μια πρόσκληση να παίξει στον Λευκό Οίκο.[58]

Το 2004, το περιοδικό Rolling Stone τον κατέταξε στην 25η θέση του καταλόγου με τους «100 καλύτερους καλλιτέχνες όλων των εποχών» με ένα κείμενο που έγραψε ο Dr. John.[60]

Τυφώνας Κατρίνα[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Γκράφιτι στο σπίτι του Ντόμινο την εποχή που φημολογούνταν ότι πέθανε από τις επιπτώσεις του τυφώνα Κατρίνα (2005)

Καθώς ο τυφώνας Κατρίνα πλησίαζε τη Νέα Ορλεάνη τον Αύγουστο του 2005, ο Ντόμινο επέλεξε να μείνει στο σπίτι με την οικογένειά του, εν μέρει επειδή η σύζυγός του, Ρόζμαρι, δεν ήταν καλά στην υγεία της. Το σπίτι του βρισκόταν σε περιοχή πλημμύρισε πολύ.

Το γραφείο του Ντόμινο, τον Ιούνιο του 2007

Φημολογήθηκε ότι ο Ντόμινο πέθανε στον τυφώνα[42] και το σπίτι του βανδαλίστηκε όταν κάποιος έγραψε με σπρέι το μήνυμα "RIP Φατς. Θα μας λείψεις". Την 1η Σεπτεμβρίου, ο ατζέντης Αλ Έμπρι ανακοίνωσε ότι δεν είχε νέα του Ντόμινο από τότε που χτύπησε ο τυφώνας. Την ίδια μέρα, το CNN ανέφερε ότι ο Ντόμινο είχε διασωθεί από ελικόπτερο της ακτοφυλακής. Μέχρι τότε, ούτε μέλη της οικογένειάς του δεν είχαν επικοινωνήσει μαζί του.[61] Ο Έμπρι επιβεβαίωσε ότι ο Ντόμινο και η οικογένειά του είχαν σωθεί. Στη συνέχεια, η οικογένεια μεταφέρθηκε σε καταφύγιο στο Μπατόν Ρουζ, από όπου τους παρέλαβε ο Τζαμάρκους Ράσελ, αρχηγός της ομάδας αμερικανικού ποδοσφαίρου του Πανεπιστημίου της Λουιζιάνας και αγόρι της εγγονής του Ντόμινο. Φιλοξένησε την οικογένεια στο διαμέρισμά του. Η εφημερίδα The Washington Post ανέφερε ότι στις 2 Σεπτεμβρίου, έφυγαν από το διαμέρισμα του Ράσελ αφού κοιμήθηκαν τρεις νύχτες στον καναπέ. «Χάσαμε τα πάντα», είπε ο Ντόμινο, σύμφωνα με την εφημερίδα.[62]

Μέχρι τον Ιανουάριο του 2006, είχαν ξεκινήσει οι εργασίες για την επισκευή του σπιτιού και γραφείου του Ντόμινο. Εντωμεταξύ, η οικογένεια διέμενε στο Χάρβεϊ της Λουιζιάνας.[63]

Ο πρόεδρος Τζορτζ Μπους ο νεότερος επισκέφτθηκε τον Ντόμινο προσωπικά και αντικατέστησε το Εθνικό Μετάλλιο των Τεχνών που του είχε απονείμει ο πρόεδρος Μπιλ Κλίντον.[64] Οι χρυσοί δίσκοι αντικαταστάθηκαν από την RIAA και την Capitol Records, η οποία εξαγόρασε την Imperial Records.[65]

Τα τελευταία χρόνια[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ο Ντόμινο επρόκειτο να εμφανιστεί στο Jazz & Heritage Festival του 2006 στη Νέα Ορλεάνη. Ωστόσο, υπέφερε από άγχος και αναγκάστηκε να ακυρώσει την παράσταση,[66] όμως εμφανίστηκε επί σκηνής για να χαιρετήσει το κοινό.[67]

Το 2006 κυκλοφόρησε το άλμπουμ Alive and Kickin' του Ντόμινο για το Ίδρυμα Tipitina's, το οποίο υποστηρίζει άπορους ντόπιους μουσικούς και βοηθά στη διατήρηση του ήχου της Νέας Ορλεάνης.[68][69] Το άλμπουμ αποτελείται από (μέχρι τότε) ακυκλοφόρητες ηχογραφήσεις από τη δεκαετία του 1990[70] και πήρε πολύ καλές κριτικές.[71]

Ο Ντόμινο φορώντας το Εθνικό Μετάλλιο των Τεχνών που αντικαταστάθηκε από τον Τζορτζ Μπους στις 29 Αυγούστου 2006, αφού το αρχικό, που του απένειμε ο Μπιλ Κλίντον, χάθηκε στα νερά του τυφώνα Κατρίνα

Στις 12 Ιανουαρίου 2007, ο Ντόμινο τιμήθηκε με Βραβείο Lifetime Achievement του περιοδικού OffBeat στα ετήσια βραβεία Best of the Beat, που πραγματοποιήθηκε στο House of Blues στη Νέα Ορλεάνη. Ο δήμαρχος της Νέας Ορλεάνης Ρέι Νάγκιν ανακήρυξε την ημέρα «Ημέρα Φατς Ντόμινο στη Νέα Ορλεάνη».[72] Ο Ντόμινο επέστρεψε στη σκηνή στις 19 Μαΐου 2007, στο ασφυκτικά γεμάτο Tipitina's της Νέας Ορλεάνης. Αυτή ήταν η τελευταία του δημόσια παράσταση.[29] Η συναυλία ηχογραφήθηκε για μια τηλεοπτική εκπομπή του 2008 με τίτλο Fats Domino: Walkin' Back to New Orleans.[73] Ήταν μια συναυλία για συγκέντρωση χρημάτων, στην οποία συμμετείχαν αρκετοί καλλιτέχνες. Ο Ντόμινο παραχώρησε την αμοιβή του. Την ίδια χρονιά, κυκλοφόρησε ο δίσκος Goin' Home: A Tribute to Fats Domino με τα τραγούδια του όπως ηχογράφησαν οι Έλτον Τζον, Νιλ Γιανγκ, Τομ Πέτι, Ρόμπερτ Πλαντ, Γουίλι Νέλσον, Νόρα Τζόουνς, Λένι Κράβιτζ και Λουσίντα Γουίλιαμς. Μέρος των εσόδων επρόκειτο να χρησιμοποιηθεί από το Ίδρυμα για την αποκατάσταση του γραφείου του Ντόμινο που είχε καταστραφεί από τον τυφώνα Κατρίνα.[74]

Τον Σεπτέμβριο του 2007, ο Ντόμινο εισήχθη στο Μουσικό Hall of Fame της Λουιζιάνας.[75][76]

Τον Μάιο του 2009, ο Ντόμινο έκανε μια απροσδόκητη δημόσια εμφάνιση για το Domino Effect, μια συναυλία με τον Λιτλ Ρίτσαρντ και άλλους καλλιτέχνες, με στόχο τη συγκέντρωση χρημάτων για την ανοικοδόμηση σχολείων και παιδότοπων που υπέστησαν ζημιές από τον τυφώνα Κατρίνα.[77]

Τον Οκτώβριο του 2012, ο Ντόμινο εμφανίστηκε στον τρίτο κύκλο της τηλεοπτικής σειράς Treme, παίζοντας τον εαυτό του.[29] Στις 21 Αυγούστου 2016, ο Ντόμινο εισήχθη στο National Rhythm and Blues Hall of Fame. Η τελετή πραγματοποιήθηκε στο Ντιτρόιτ του Μίσιγκαν. Οι άλλοι εισαχθέντες ήταν οι Ντιόν Γουόργουικ, Κάθι Χιουζ, Σμόκι Ρόμπινσον, Prince και Supremes. Είχε λάβει Βραβείο Lifetime Achievement του Ιδρύματος Rhythm & Blues Ray Charles το 1995. Το τραγούδι του "The Fat Man" μπήκε στο Grammy Hall of Fame το 2015.[78]

Θάνατος[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ο Ντόμινο πέθανε στις 24 Οκτωβρίου 2017, στο σπίτι του στο Χάρβεϊ της Λουιζιάνας, σε ηλικία 89 ετών, από φυσικά αίτια, σύμφωνα με την ιατροδικαστική γνωμάτευση.[79][80][81]

Επιρροή και κληρονομιά[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ο Ντόμινο ήταν από τα μεγαλύτερα αστέρια του ροκ εν ρολ τη δεκαετία του 1950, αλλά δεν ήταν πεπεισμένος ότι αυτό ήταν νέο είδος. Το 1957, ο Ντόμινο είπε: "Αυτό που λένε τώρα ροκ εν ρολ είναι rhythm and blues. Το παίζω 15 χρόνια στη Νέα Ορλεάνη".[82] Σύμφωνα με το περιοδικό Rolling Stone, "πρόκειται για έγκυρη δήλωση... όλοι οι ρόκερ της δεκαετίας του '50, μαύροι και άσπροι, γεννημένοι στην επαρχία και μεγαλωμένοι στην πόλη, επηρεάστηκαν κυρίως από το R&B, τη μαύρη ποπ μουσική στα τέλη της δεκαετίας του '40 και στις αρχές της δεκαετίας του '50".[83]

Ο Ντόμινο ήταν από τους πρώτους R&B καλλιτέχνες που έγιναν δημοφιλείς στο λευκό κοινό. Ο βιογράφος του, Ρικ Κόλμαν, υποστηρίζει ότι οι δίσκοι και οι περιοδείες του Ντόμινο εκείνη τη δεκαετία, συγκέντρωναν μαύρους και λευκούς νέους που εκτιμούσαν εξίσου τη μουσική του και ότι αυτό αποτέλεσε παράγοντα για την κατάρρευση του φυλετικού διαχωρισμού στις Ηνωμένες Πολιτείες.[84] Ο ίδιος ο Ντόμινο δεν θεωρούσε τη δουλειά του ροκ εν ρολ, λέγοντας: «Δεν ήταν τίποτα άλλο παρά το ίδιο rhythm and blues που έπαιζα στη Νέα Ορλεάνη».[50]

Τόσο ο Τζον Λένον όσο και ο Πολ Μακάρτνεϊ ηχογράφησαν τραγούδια του Ντόμινο. Σύμφωνα με ορισμένες αναφορές, ο Μακάρτνεϊ έγραψε το τραγούδι των Beatles "Lady Madonna ακολουθώντας εν μέρει το στιλ του Ντόμινο.[85] Ο Ντόμινο ηχογράφησε τη δική του εκδοχή του "Lady Madonna" το 1968, που έγινε το τελευταίο του σινγκλ που μπήκε στο Billboard Hot 100.[27] Αυτή η ηχογράφηση, καθώς και οι διασκευές δύο ακόμα τραγουδιών των Beatles, εμφανίστηκαν στο άλμπουμ του Fats Is Back, σε παραγωγή του Ρίτσαρντ Πέρι.[86] Ο Μακάρτνεϊ ηχογράφησε αργότερα τα "Ain't That a Shame", "I'm in Love Again" και "I'm Gonna Be a Wheel Someday" για το άλμπουμ του 1988 CHOBA B CCCP.

Ο Ντόμινο ήταν παρών στο κοινό των 2.200 ατόμων στην πρώτη συναυλία του Έλβις Πρίσλεϊ στο Χίλτον του Λας Βέγκας στις 31 Ιουλίου 1969. Σε συνέντευξη Τύπου μετά την παράσταση, όταν ένας δημοσιογράφος αναφέρθηκε στον Πρίσλεϊ ως «βασιλιά», ο Πρίσλεϊ έγνεψε στον Ντόμινο. «Όχι», είπε ο Πρίσλεϊ, «αυτός είναι ο πραγματικός βασιλιάς του ροκ εν ρολ».[87] Ο Πρίσλεϊ σχολίασε στη συνέχεια: "Το ροκ εν ρολ ήταν εδώ πολύ καιρό πριν έρθω εγώ. Ας το παραδεχτούμε: δεν μπορώ να τραγουδήσω όπως ο Φατς Ντόμινο. Το ξέρω". Πρόσθεσε ότι το Ντόμινο άσκησε «τεράστια επιρροή πάνω μου όταν ξεκίνησα».[88]

Σχετικά με μια φωτογραφία που έβγαλε μαζί με τον Πρίσλεϊ, ο Ντόμινο είπε: "Ο Έλβις μού είπε ότι δεν τα πήγε καλά την πρώτη φορά που ήρθε στο Λας Βέγκας. Μου άρεσε η μουσική του. Μπορούσε να τραγουδήσει οτιδήποτε... Χαίρομαι που τραβήξαμε αυτή τη φωτογραφία".[89]

Ο Ντόμινο έλαβε Βραβείο Γκράμι Συνολικής Προσφοράς το 1987.[15]

Το 1994, οι καλλιτέχνες Πολ Χάρινγκτον και Τσάρλι Μαγκέτιγκαν κέρδισαν τον Διαγωνισμό Τραγουδιού Eurovision 1994 για την Ιρλανδία με το τραγούδι "Rock 'n' Roll Kids". Ο τραγουδοποιός, Μπρένταν Γκράχαμ, βρήκε τον τίτλο ενώ παρακολουθούσε μια συναυλία του Ντόμινο στο Εθνικό Στάδιο του Δουβλίνου το 1991, και ευχαρίστησε τον Ντόμινο ενώ θυμόταν την παραλαβή του βραβείου του στη Eurovision, στο Sugar Club του Δουβλίνου, το 2014.[90]

Ο Τζον Λένον διασκεύασε τη σύνθεση του Ντόμινο "Ain't That a Shame" στο άλμπουμ του Rock 'n' Roll του 1975, που κυκλοφόρησε ως φόρο τιμής του σε μουσικούς που τον είχαν επηρεάσει.

Το αμερικανικό συγκρότημα Cheap Trick ηχογράφησε το "Ain't That a Shame" στο ζωντανό άλμπουμ του 1978 Cheap Trick στο Budokan και το κυκλοφόρησε ως δεύτερο σινγκλ από το άλμπουμ. Το κομμάτι έφτασε στο 35 του Billboard Hot 100. Σύμφωνα με πληροφορίες, αυτή ήταν η αγαπημένη διασκευή του Ντόμινο.[91] Παραμένει βασικό στοιχείο των ζωντανών εμφανίσεών τους, όπως και στη συναυλία τους για την 25η επέτειο και κατά την εισαγωγή τους στο Rock and Roll Hall of Fame το 2016.[92]

Η μουσική του Φατς Ντόμινο έγινε δημοφιλής στην Τζαμάικα, όπου ενίοτε ακούγονταν ραδιοφωνικοί σταθμοί της Νέας Ορλεάνης, και αναφέρθηκε ως θεμελιώδης επιρροή σε αυτό που αργότερα θα γινόταν σκα και ρέγκε.[93] Ο Τζαμαϊκανός καλλιτέχνης της ρέγκε Yellowman διασκεύασε πολλά τραγούδια του Ντόμινο, όπως "Be My Guest" και "Blueberry Hill".[94]

Ο post-punk μπασίστας Τζα Γουόμπλ, γνωστός από τη συνεργασία του με τον Τζον Λίντον, κυκλοφόρησε μια σόλο ηχογράφηση του "Blueberry Hill".[95]

Το τζαμαϊκανό συγκρότημα σκα Justin Hinds and the Dominoes, που δημιουργήθηκε τη δεκαετία του 1960, πήρε το όνομά του από τον Ντόμινο, τον αγαπημένο τραγουδιστή του συγκροτήματος.[96]

Το 2007, συγκεντρώθηκαν διάφοροι καλλιτέχνες για ένα αφιέρωμα στο Ντόμινο, ηχογραφώντας ζωντανά τραγούδια του. Ανάμεσα στους μουσικούς που έπαιξαν στο άλμπουμ Goin' Home: A Tribute to Fats Domino ήταν οι Πολ ΜακΚάρτνεϊ, Νόρα Τζόουνς, Νόρα Τζόουνς, Νιλ Γιανγκ και Έλτον Τζον.[97]

Σύμφωνα με τον Ρίτσι Αντερμπέργκερ από τον μουσικό οδηγό AllMusic, ο Ντόμινο ήταν από τους πιο σταθερά επιτυχμένους καλλιτέχνες της πρώτης περιόδου της ροκ μουσικής, ο Αφροαμερικανός ροκ-εν-ρολ σταρ της δεκαετίας του 1950 με τις μεγαλύτερες πωλήσεις και ο πιο δημοφιλής τραγουδιστής του "κλασικού" rhythm and blues στο στιλ της Νέας Ορλεάνης. Το πρώτο του σινγκλ με πωλήσεις εκατομμυρίων, το "The Fat Man" (1949), είναι από τα πολλά που έχουν αναφερθεί ως ο πρώτος ροκ εν ρολ δίσκος.[98] Ο Ρόμπερτ Κράιστγκο έγραψε ότι ο Ντόμινο ήταν «ο ροκ εν ρόλερ που άρεσε περισσότερο τη δεκαετία του '50».[99]

Ο ρυθμός του Ντόμινο, που τονίζει τα ασθενή μέρη, όπως στο τραγούδι "Be My Guest", ήταν μια επιρροή στη μουσική σκα.[100]

Προσωπική ζωή[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ο Ντόμινο ήταν νυμφευμένος με τη Ρόζμαρι Ντόμινο (το γένος Χολ) από το 1947 μέχρι το θάνατό της το 2008. Το ζευγάρι απέκτησε οκτώ παιδιά: Αντουάν Γ' (1950–2015), Ανατόλ, Αντρέ (1952–1997), Αντόνιο, Αντουανέτ, Άντρεα, Ανόλα και Αντόνικα.[19]

Ακόμη και μετά την επιτυχία του, ο Ντόμινο συνέχισε να ζει στην παλιά του γειτονιά, το Λόουερ Νάινθ Γουόρντ, μέχρι τον τυφώνα Κατρίνα, οπότε μετακόμισε σε ένα προάστιο της Νέας Ορλεάνης.[58][101]

Δισκογραφία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

  • Rock and Rollin' with Fats Domino (1956)
  • Fats Domino Rock and Rollin' (1956)
  • This Is Fats Domino! (1956)
  • Here Stands Fats Domino (1957)
  • This Is Fats (1957)
  • The Fabulous Mr. D (1958)
  • Alive and Kickin' (2006)

Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

  1. ↑ Εθνική Βιβλιοθήκη της Γερμανίας: (Γερμανικά) Gemeinsame Normdatei. Ανακτήθηκε στις 27  Απριλίου 2014.
  2. ↑ (Αγγλικά) SNAC. w6kh1v1f. Ανακτήθηκε στις 9  Οκτωβρίου 2017.
  3. ↑ 3,0 3,1 (Αγγλικά) Internet Broadway Database. 84062. Ανακτήθηκε στις 9  Οκτωβρίου 2017.
  4. ↑ «Fats Domino, rock 'n' roll pioneer and New Orleans hero, is dead at 89».
  5. ↑ (Αγγλικά) Find A Grave. 184572463. Ανακτήθηκε στις 9  Οκτωβρίου 2017.
  6. ↑ 6,0 6,1 (Αγγλικά) Find A Grave. 184572463.
  7. ↑ 7,0 7,1 7,2 7,3 7,4 7,5 7,6 tulprimo.hosted.exlibrisgroup.com/tref:books+:TUL_VOYAGER966417.
  8. ↑ (Αγγλικά) BlackPast.org.
  9. ↑ 9,0 9,1 Montreux Jazz Festival Database. 255. Ανακτήθηκε στις 25  Σεπτεμβρίου 2020.
  10. ↑ Montreux Jazz Festival Database. Ανακτήθηκε στις 25  Σεπτεμβρίου 2020.
  11. ↑ Ανακτήθηκε στις 6  Ιουνίου 2021.
  12. ↑ fats-domino.
  13. ↑ Pareles, Jon; William Grimes (October 25, 2017). «Fats Domino, Early Rock 'n' Roller With a Boogie-Woogie Piano, Is Dead at 89». The New York Times. https://www.nytimes.com/2017/10/25/obituaries/fats-domino-89-one-of-rock-n-rolls-first-stars-is-dead.html. Ανακτήθηκε στις June 11, 2018. 
  14. ↑ 14,0 14,1 O'Connor, Roisin (25 Οκτωβρίου 2017). «Fats Domino dead: Rock and roll legend dies, aged 89». The Independent. Ανακτήθηκε στις 26 Οκτωβρίου 2017. 
  15. ↑ 15,0 15,1 15,2 «Fats Domino». Biography.com. 10 Σεπτεμβρίου 2020. Ανακτήθηκε στις 10 Ιουνίου 2021. 
  16. ↑ «Fats Domino, 1928–2017». Grammy.com. 25 Οκτωβρίου 2017. Ανακτήθηκε στις 10 Ιουνίου 2021. 
  17. ↑ Browne, David (October 25, 2017). «Fats Domino, Rock and Roll Pioneer, Dead at 89». Rolling Stone. https://www.rollingstone.com/music/news/fats-domino-rock-and-roll-pioneer-dead-at-89-w473594. Ανακτήθηκε στις October 26, 2017. 
  18. ↑ 18,0 18,1 Friedlander, Paul (2006). Rock And Roll: A Social History. Boulder, Colorado: Westview Press. pp. 28–32.
  19. ↑ 19,0 19,1 Light, Alan (February 23, 2016). «'The Big Beat' Celebrates Fats Domino, Rock's Reclusive Giant». The New York Times. https://www.nytimes.com/2016/02/24/arts/music/the-big-beat-celebrates-fats-domino-rocks-reclusive-giant/. Ανακτήθηκε στις October 26, 2017. 
  20. ↑ 20,0 20,1 Leight, Elias (26 Οκτωβρίου 2017). «Paul McCartney Remembers 'Truly Magnificent' Fats Domino». Rollingstone.com. Ανακτήθηκε στις 10 Ιουνίου 2021. 
  21. ↑ Manning, Evan (October 26, 2017). «Remembering Fats Domino: The Beatles, Elvis Presley and the real king of rock 'n' roll». National Post. https://nationalpost.com/entertainment/music/remembering-fats-domino-the-beatles-elvis-presley-and-the-real-king-of-rock-n-roll. Ανακτήθηκε στις June 10, 2021. 
  22. ↑ «Fats Domino dead: Rock n' roll pioneer dead at 89». Globalnews.ca. Ανακτήθηκε στις 10 Ιουνίου 2021. 
  23. ↑ «Fats Domino». Biography.com (στα Αγγλικά). Ανακτήθηκε στις 29 Οκτωβρίου 2017. 
  24. ↑ Vera, Billy. «Fats Domino». Blues and Rhythm. http://www.bluesandrhythm.co.uk/wp-content/uploads/2014/08/Fats-Domino-BR-325-TB-Final-Proof.pdf. Ανακτήθηκε στις July 4, 2021. 
  25. ↑ Eagle, Bob· LeBlanc, Eric S. (2013). Blues: A Regional Experience. Santa Barbara, California: Praeger. σελ. 445. ISBN 9780313344237. 
  26. ↑ «Rock 'n' Roll Legend Fats Domino Dies at 89». biography.com. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 26 Οκτωβρίου 2017. Ανακτήθηκε στις 26 Οκτωβρίου 2017. 
  27. ↑ 27,0 27,1 27,2 Otfinoski, Steven (2010). African Americans in the Performing Arts. New York City: Infobase Publishing. σελ. 60. ISBN 978-1438128559. 
  28. ↑ 28,0 28,1 28,2 28,3 Pareles, Jon; Grimes, William (October 25, 2017). «Fats Domino, Early Rock 'n' Roller With a Boogie-Woogie Piano, Is Dead at 89». The New York Times. https://www.nytimes.com/2017/10/25/obituaries/fats-domino-89-one-of-rock-n-rolls-first-stars-is-dead.html. Ανακτήθηκε στις October 26, 2017. 
  29. ↑ 29,0 29,1 29,2 29,3 29,4 29,5 29,6 29,7 Coleman, Rick (26 Ιανουαρίου 2016). «Fats Domino: Timeline of His Life, Hits and Career Highlights». Pbs.org. 
  30. ↑ Coleman, Rick (2006). Blue Monday: Fats Domino and the Lost Dawn of Rock 'n' Roll. Boston: Da Capo Press. pg. 19; (ISBN 9780306815317)
  31. ↑ Hurtt, Michael (June 1, 2004). «BackTalk: Fats Domino (Interview)». OffBeat Magazine. http://www.offbeat.com/articles/back-talk-fats-domino-interview. Ανακτήθηκε στις October 26, 2017. 
  32. ↑ Coleman (2006). pp. 26–28.
  33. ↑ Browne, David (October 25, 2017). «Fats Domino, Rock and Roll Pioneer, Dead at 89». Rolling Stone. https://www.rollingstone.com/music/news/fats-domino-rock-and-roll-pioneer-dead-at-89-w473594. Ανακτήθηκε στις October 26, 2017. 
  34. ↑ Friedlander, Paul (2006). Rock and Roll: A Social History. Boulder, Colorado: Westview Press. σελ. 28. ISBN 9780429963254. 
  35. ↑ Adams, Owen (May 14, 2007). «How Fats Domino invented rock'n'roll». The Guardian. https://www.theguardian.com/music/musicblog/2007/may/14/fatshowdominoinventedrockn. Ανακτήθηκε στις October 25, 2017. 
  36. ↑ Coleman (2006). pp. 72–74.
  37. ↑ 37,0 37,1 «Show 6 – Hail, Hail, Rock 'n' Roll: The Rock Revolution Gets Underway. [Part 2]: UNT Digital Library». Ανακτήθηκε στις 25 Οκτωβρίου 2017. 
  38. ↑ Strong, Martin C. (2004). The Great Rock Discography: Complete Discographies Listing Every Track Recorded by More Than 1,200 Artists. Canongate U.S. σελ. 434. ISBN 1841956155. 
  39. ↑ 39,0 39,1 Coleman, Rick (17 Φεβρουαρίου 2016). «Book Excerpt: Blue Monday. Fats Domino and the Lost Dawn of Rock 'N' Roll». Pbs.org. 
  40. ↑ «5 of Fats Domino's most influential songs» (στα αγγλικά). The Independent. October 25, 2017. https://www.independent.co.uk/arts-entertainment/music/news/fats-domino-dead-best-songs-aint-that-a-shame-blueberry-hill-a8019576.html. Ανακτήθηκε στις October 29, 2017. 
  41. ↑ «Fats Domino Chart History». Billboard. https://www.billboard.com/artist/fats-domino/chart-history/hsi/. Ανακτήθηκε στις October 26, 2017. 
  42. ↑ 42,0 42,1 Andrews, Travis M. (October 26, 2017). «Some declared Fats Domino dead during Katrina. He lived to laugh about it». The Washington Post. https://www.washingtonpost.com/news/morning-mix/wp/2017/10/26/some-declared-fats-domino-dead-during-katrina-he-lived-to-laugh-about-it/. 
  43. ↑ «Shake, Rattle & Rock». IMDb.com. 5 Απριλίου 1957. Ανακτήθηκε στις 1 Νοεμβρίου 2006. 
  44. ↑ «The Girl Can't Help It». IMDB.com. Δεκεμβρίου 1956. Ανακτήθηκε στις 1 Νοεμβρίου 2006. 
  45. ↑ Coleman, Rick (January 26, 2016). «Fats Domino: Timeline of His Life, Hits and Career Highlights». PBS. http://www.pbs.org/wnet/americanmasters/fats-domino-timeline-of-dominos-life-hits-and-career-highlights/6252/. Ανακτήθηκε στις October 26, 2017. 
  46. ↑ Robinson, Jennifer (26 Φεβρουαρίου 2016). «AMERICAN MASTERS: Fats Domino And The Birth Of Rock 'n' Roll». kpbs.org. Ανακτήθηκε στις 26 Οκτωβρίου 2017. 
  47. ↑ «Rowdy Rock 'n' Roll: Fats Domino Banned From Griffith Stadium». Ghosts of DC (στα Αγγλικά). 2 Οκτωβρίου 2012. Ανακτήθηκε στις 21 Ιανουαρίου 2023. 
  48. ↑ Gulla, Bob (2008). Icons of R & B and soul: an encyclopedia of the artists who revolutionized rhythm. Westport, Conn.: Greenwood Press. σελ. 61. ISBN 9780313340444. 
  49. ↑ Pareles, Jon; Grimes, William (October 25, 2017). «Fats Domino, Early Rock 'n' Roller With a Boogie-Woogie Piano, Is Dead at 89». The New York Times. https://www.nytimes.com/2017/10/25/obituaries/fats-domino-89-one-of-rock-n-rolls-first-stars-is-dead.html. Ανακτήθηκε στις October 26, 2017. 
  50. ↑ 50,0 50,1 50,2 «Fats Domino». Rock & Roll Hall of Fame. Ανακτήθηκε στις 26 Οκτωβρίου 2017. 
  51. ↑ Goldberg, Marv. «Fats Domino The Imperial Years». Unca Marvy's R&B Page. Ανακτήθηκε στις 26 Οκτωβρίου 2017. 
  52. ↑ Erlewine, Stephen Thomas. «Fats is Back – Fats Domino». AllMusic. Ανακτήθηκε στις 26 Οκτωβρίου 2017. 
  53. ↑ «Ike & Tina Turner, Fats Domino». Billboard: 20. April 17, 1971. https://books.google.com/books?id=3wgEAAAAMBAJ&q=1971+ike+tina+fats+domino+billboard&pg=PA20. 
  54. ↑ «'The Big Beat: Fats Domino and the Birth of Rock 'n' Roll': Film Review». The Hollywood Reporter. 20 Φεβρουαρίου 2015. Ανακτήθηκε στις 26 Οκτωβρίου 2017. 
  55. ↑ Palmer, Robert (January 25, 1986). «Waldorf Rock 'n' Rolls with Hall of Fame stars». The New York Times. https://www.nytimes.com/1986/01/25/arts/waldorf-rocks-n-rolls-with-hall-of-fame-stars.html. Ανακτήθηκε στις October 26, 2017. 
  56. ↑ «Rock Pioneer Fats Domino Dies at 89». Billboard. http://www.billboard.com/articles/columns/rock/8013989/fats-domino-dies-at-89. Ανακτήθηκε στις October 29, 2017. 
  57. ↑ Spera, Keith (2011). Groove Interrupted. New York: St Martin's Press. pp. 88–107.
  58. ↑ 58,0 58,1 58,2 Gray, Michael (October 25, 2017). «Fats Domino obituary: giant of American music». theguardian.com. https://www.theguardian.com/music/2017/oct/25/fats-domino-obituary. Ανακτήθηκε στις October 26, 2017. 
  59. ↑ Stern, Christopher (October 26, 1998). «Clinton salutes dozen with Medal of the Arts. Peck, Roth among winners». Variety. https://variety.com/1998/biz/news/clinton-salutes-dozen-with-medal-of-the-arts-1117481842/. Ανακτήθηκε στις October 25, 2017. 
  60. ↑ «The Immortals: The First Fifty». Rolling Stone (946). December 3, 2010. https://www.rollingstone.com/music/music-lists/100-greatest-artists-147446/fats-domino-2-92181/. 
  61. ↑ «Fats Domino found OK in New Orleans». CNN. September 1, 2005. https://www.cnn.com/2005/SHOWBIZ/Music/09/01/katrina.fats.domino/index.html. Ανακτήθηκε στις July 3, 2022. 
  62. ↑ Saslow, Eli (September 2, 2005). «Music Legend 'Fats' Domino Coping with Katrina». The Washington Post. https://www.washingtonpost.com/wp-dyn/content/article/2005/09/02/AR2005090201578.html. Ανακτήθηκε στις November 1, 2006. 
  63. ↑ «Fats Domino dies at 89; gave rock music a New Orleans flavor». Kansas City Star. October 25, 2017. http://www.kansascity.com/entertainment/article180776661.html. Ανακτήθηκε στις October 26, 2017. 
  64. ↑ «National Medal of Arts Lost in the Hurricanes Is Replaced – NEA». Arts.gov. 20 Δεκεμβρίου 2012. Ανακτήθηκε στις 26 Οκτωβρίου 2017. 
  65. ↑ «Fats Domino Holds His Gold Records Once Again». nola.com. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 5 Σεπτεμβρίου 2012. Ανακτήθηκε στις 10 Μαΐου 2012. 
  66. ↑ Spera, Keith (May 21, 2007). «Fats Domino Returns to New Orleans Stage for First Post-Katrina Concert». Rolling Stone. https://www.rollingstone.com/music/news/fats-domino-returns-to-new-orleans-stage-for-first-post-katrina-concert-20070521. Ανακτήθηκε στις October 26, 2017. 
  67. ↑ «Fats Domino cancels Jazz Fest performance». Today.com. 7 Μαΐου 2006. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 26 Οκτωβρίου 2017. Ανακτήθηκε στις 26 Οκτωβρίου 2017. 
  68. ↑ Siegel, Robert (13 Μαρτίου 2006). «Fats Domino, 'Alive and Kickin' After Katrina». NPR. 
  69. ↑ «Fats Domino – Alive And Kickin'». Discogs. Ανακτήθηκε στις 26 Οκτωβρίου 2017. 
  70. ↑ Parales, John (February 28, 2006). «Fats Domino Sets an Example for New Orleans». The New York Times. https://www.nytimes.com/2006/02/28/arts/fats-domino-sets-an-example-for-new-orleans.html. Ανακτήθηκε στις October 26, 2017. 
  71. ↑ Browne, David (October 25, 2017). «Fats Domino, Rock and Roll Pioneer, Dead at 89». Rolling Stone. https://www.rollingstone.com/music/news/fats-domino-rock-and-roll-pioneer-dead-at-89-w473594. Ανακτήθηκε στις October 26, 2017. 
  72. ↑ «Best of the Beat Lifetime Achievement in Music: Fats Domino – OffBeat Magazine». Ιανουαρίου 2007. Ανακτήθηκε στις 27 Οκτωβρίου 2017. 
  73. ↑ Spera, Keith (May 21, 2007). «Fats Domino Returns to New Orleans Stage for First Post-Katrina Concert». Rolling Stone. https://www.rollingstone.com/music/news/fats-domino-returns-to-new-orleans-stage-for-first-post-katrina-concert-20070521. Ανακτήθηκε στις October 26, 2017. 
  74. ↑ Chin, Nate (September 22, 2007). «Stars Join Forces to Salute (and Support) a Rock Legend». The New York Times. https://www.nytimes.com/2007/09/22/arts/music/22fats.html. Ανακτήθηκε στις October 26, 2017. 
  75. ↑ Gremillion, Nick (October 25, 2017). «Baton Rouge music experts remember legendary musician Fats Domino». WAFB. http://www.wafb.com/story/36684898/baton-rouge-music-experts-remember-legendary-musician-fats-domino. Ανακτήθηκε στις October 26, 2017. 
  76. ↑ Nash, JD (October 25, 2017). «Fats Domino Dead at 89». American Blues Scene. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις November 3, 2017. https://web.archive.org/web/20171103122607/https://www.americanbluesscene.com/2017/10/fats-domino-dead-89/. Ανακτήθηκε στις October 26, 2017. 
  77. ↑ Plaisance, Stacey (May 31, 2009). «Fats Domino makes rare appearance at La. concert». San Diego Union Tribune. http://www.sandiegouniontribune.com/sdut-us-domino-effect-053109-2009may31-story.html. Ανακτήθηκε στις October 26, 2017. 
  78. ↑ «Fats Domino: Timeline – American Masters». PBS. 26 Ιανουαρίου 2016. 
  79. ↑ McConnaughey, Janet· McGill, Kevin (25 Οκτωβρίου 2017). «Fats Domino, rock 'n' roll pioneer and 'Blueberry Hill' singer, dead at 89». Ανακτήθηκε στις 26 Οκτωβρίου 2017. 
  80. ↑ Pareles, Jon; Grimes, William (October 25, 2017). «Fats Domino, 89, One of Rock 'n' Roll's First Stars, Is Dead». The New York Times. https://www.nytimes.com/2017/10/25/obituaries/fats-domino-89-one-of-rock-n-rolls-first-stars-is-dead.html. Ανακτήθηκε στις October 25, 2017. 
  81. ↑ Leopold, Todd (25 Οκτωβρίου 2017). «Fats Domino dead at 89, medical examiner's office says». CNN. Ανακτήθηκε στις 25 Οκτωβρίου 2017. 
  82. ↑ Leight, Elias (26 Οκτωβρίου 2017). «Paul McCartney Remembers 'Truly Magnificent' Fats Domino». Rollingstone.com. Ανακτήθηκε στις 15 Μαρτίου 2021. 
  83. ↑ Palmer, Robert (April 19, 1990). «The 50s: A Decade of Music That Changed the World». Rolling Stone. https://www.rollingstone.com/feature/the-50s-a-decade-of-music-that-changed-the-world-229924/. Ανακτήθηκε στις March 15, 2021. 
  84. ↑ Coleman (2006) pp. xviii, 11–12
  85. ↑ Leopold, Todd (25 Οκτωβρίου 2017). «Fats Domino dead at 89, medical examiner's office says». CNN. 
  86. ↑ Oliver-Goodwin, Michael (2010). Heaven Before I Die: A Journey to the Heart of New Orleans. Oakland, California: Black Shadow Press. σελ. 215. ISBN 9780557394586. 
  87. ↑ Cook, Jody (27 Μαΐου 2004). «Graceland National Historic Landmark Nomination Form» (PDF). United States Department of the Interior. σελ. 39. 
  88. ↑ Manning, Evan (October 26, 2017). «Remembering Fats Domino: The Beatles, Elvis Presley and the real king of rock 'n' roll». National Post. https://nationalpost.com/entertainment/music/remembering-fats-domino-the-beatles-elvis-presley-and-the-real-king-of-rock-n-roll. Ανακτήθηκε στις March 15, 2021. 
  89. ↑ Stolworthy, Jacob (October 25, 2017). «Fats Domino dead: Why the late musician was the reason Elvis Presley hated being called 'The King'». The Independent. https://www.independent.co.uk/arts-entertainment/music/news/fats-domino-dead-elvis-presley-king-of-rock-and-roll-music-inspired-hated-friends-a8019706.html. Ανακτήθηκε στις July 3, 2022. 
  90. ↑ Lynch, Mick (2016). What's another year. [Place of publication not identified]: Liberties Press Ltd. ISBN 9781910742433. 
  91. ↑ Sullivan, Denise (May 7, 2012). «Ain't It a Shame». Rolling Stone. https://www.rollingstone.com/music/news/ain-t-it-a-shame-fats-domino. Ανακτήθηκε στις August 9, 2017. 
  92. ↑ Heldenfels, Rich (April 29, 2016). «HBO's Rock and Roll Hall of Fame special a lot of talk, a little music — and Prince». Akron Beacon Journal. https://www.ohio.com/akron/entertainment/hbo-s-rock-and-roll-hall-of-fame-special-a-lot-of-talk-a-little-music-and-prince. Ανακτήθηκε στις October 26, 2017. 
  93. ↑ «CI Shorts: Fats Domino's legacy to Jamaican music | Caribbean Intelligence». 
  94. ↑ Simpson, Dave (March 10, 2014). «Yellowman/Dillinger review – Two reggae legends on the same bill». The Guardian. https://www.theguardian.com/music/2014/mar/10/yellowman-dillinger-review-band-on-the-wall-manchester. Ανακτήθηκε στις October 26, 2017. 
  95. ↑ «Jah Wobble – V.I.E.P. Featuring Blueberry Hill». Discogs. 25 Ιουλίου 1980. Ανακτήθηκε στις 26 Οκτωβρίου 2017. 
  96. ↑ Katz, David (March 21, 2005). «Justin Hinds». The Independent. https://www.independent.co.uk/news/obituaries/justin-hinds-529306.html. Ανακτήθηκε στις October 26, 2017. 
  97. ↑ Kehe, John (October 5, 2007). «"Goin' Home: A Tribute To Fats Domino"—Various Artists (Vanguard)». The Christian Science Monitor. 
  98. ↑ Unterberger, Richie. «Fats Domino». AllMusic. Ανακτήθηκε στις 2 Σεπτεμβρίου 2015. 
  99. ↑ Christgau, Robert (December 25, 1990). «Consumer Guide». The Village Voice. http://www.robertchristgau.com/xg/cg/cgv1290-90.php. Ανακτήθηκε στις September 2, 2015. 
  100. ↑ Coleman (2006), p. 210
  101. ↑ Thompkins, Gwen (25 Οκτωβρίου 2017). «Fats Domino, Architect Of Rock 'N' Roll, Dead At 89». NPR. Ανακτήθηκε στις 10 Ιουνίου 2021. 

Εξωτερικοί σύνδεσμοι[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]


Καθιερωμένοι όροι
Ανακτήθηκε από "https://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Φατς_Ντόμινο&oldid=10532509"