Σιντίλα

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Σιντίλα
Γενικές πληροφορίες
Γέννηση606
Θάνατος20  Δεκεμβρίου 639
Τολέδο
Εκπαίδευση και γλώσσες
Ομιλούμενες γλώσσεςλατινική γλώσσα
Πληροφορίες ασχολίας
Ιδιότηταμονάρχης
Οικογένεια
ΤέκναΤούλγα
Αξιώματα και βραβεύσεις
Αξίωμαβασιλιάς των Βησιγότθων (636–639)
Commons page Σχετικά πολυμέσα
δεδομένα

Ο Σιντίλα, λατινικά : Chintila, Chintila, Cintila, (π. 606 – 20 Δεκεμβρίου 639) ήταν Βησιγότθος βασιλιάς της Ισπανίας, της Σεπτιμανίας και της Γαλισίας από το 636. [1] Διαδέχθηκε τον Σισενάνδ και βασίλευσε μέχρι που απεβίωσε από φυσικά αίτια,[2] προεδρεύοντας στην Ε΄ και την ΣΤ΄ προσωρινή Σύνοδο του Τολέδου. [3] Έγραψε και ποίηση. [4] Τον διαδέχθηκε ο γιος του από μία άγνωστη σύζυγο, ο Tούλγα.

Βιογραφία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Βασιλεία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ο Τσιντίλα έγινε βασιλιάς μετά το τέλος τού προκατόχου του Σισέναδ το 636. Είναι άγνωστο εάν ή πώς είχε σχέση με τον Σισενάνδ, και είναι εξίσου ασαφές πώς ο Σιντίλα διαδέχτηκε τον Σισενάνδ.[3] Και οι δύο βασιλείς είχαν ταραχώδη βασιλεία, αντιμετωπίζοντας εξεγέρσεις που ενορχηστρώθηκαν από άλλους, που είχαν κάποια αξίωση για τον θρόνο.[2]

Ο Σιντίλα συγκάλεσε δύο Συνόδους στο Τολέδο, την Ε΄ Σύνοδο του Τολέδου το 636 και την ΣΤ΄ Σύνοδο του Τολέδου το 638.[3] Η ΣΤ΄ Σύνοδος συζήτησε θέματα όπως οι εκκλησιαστικοί κανόνες, η μεταχείριση των Εβραίων στο βασίλειο του Σιντίλα, ακόμη και νόμοι του βασιλείου σχετικά με τα δικαιώματα των πολιτών και το δίκαιο ιδιοκτησίας.[5] Το συμβούλιο συζήτησε επίσης εκτενώς, τα προσόντα των βασιλέων. Αποφάσισαν, για παράδειγμα, ότι μόνο ένα άτομο Βησιγοτθικής ευγενικής καταγωγής μπορούσε να είναι βασιλιάς. [6] Ήταν 53 επίσκοποι, διάκονοι ή άλλοι εκπρόσωποι της εκκλησίας, που παρευρέθηκαν στην ΣΤ΄ Σύνοδο του Τολέδου.[5]

Διώξεις Εβραϊκών Πληθυσμών[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ως βασιλιάς, ο Σιντίλα εξασφάλισε ότι οι Βησιγότθοι ήταν εξ ολοκλήρου χριστιανοί, φτάνοντας στο σημείο να απαγορεύσει τους Εβραίους από το βασίλειο. Το ΣΤ΄ Συμβούλιο του Τολέδου τον επαίνεσε γι' αυτές τις προσπάθειες, ζητώντας από τον Θεό να διασφαλίσει ότι ο βασιλιάς θα ζήσει μία μακρά ζωή και δεσμεύτηκε να παραμείνει σε εγρήγορση, ώστε αυτές οι πολιτικές να συνεχιστούν και στο μέλλον. [5] Αυτή η πρακτική δίωξης είχε γίνει ευρέως διαδεδομένη υπό τον βασιλιά Σισεβούτ (βασ. 611/612-620 [7] ), ο οποίος διέταξε τη μεταστροφή τους. Αυτή η πρακτική καταδικάστηκε αργότερα από το Δ΄ Συμβούλιο του Τολέδου. [8] Ο Σιντίλα υιοθέτησε παρόμοιες πρακτικές και τα μετέπειτα συμβούλια ενέκριναν. Η βασιλεία του Σιντίλα έθεσε τις βάσεις για τους μελλοντικούς Βησιγότθους βασιλείς να διώξουν περαιτέρω τους εβραϊκούς πληθυσμούς. Το 650 οι εβραϊκοί πληθυσμοί που ζούσαν ανάμεσα στους Βησιγότθους ορκίστηκαν στον βασιλιά Ρεκέσβινθ, κάτι που υποδεικνύει ότι είχαν βαφτιστεί -διαφορετικά θα είχαν την ποινή του θανάτου- ως χριστιανοί υπό τον βασιλιά Σιντίλα, αλλά ότι, ανεξάρτητα από την αναγκαστική φύση της μεταστροφής, θα συνέχιζαν να πιστεύουναι στις χριστιανικές διδασκαλίες αντί της εβραϊκής τους κληρονομιάς. [9] Ο Βησιγοτθικός Κώδικας εδραίωσε περαιτέρω την πρακτική του Σιντίλα δίωξης των εβραϊκών πληθυσμών, με ένα τμήμα να απαγορεύει συγκεκριμένα στους Βησιγότθους πολίτες να προστατεύουν τους Εβραίους στο βασίλειο των Βησιγότθων. [10]

Σχέσεις με τον παπισμό[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Η ποίηση του βασιλιά Σιντίλα είναι ενδεικτική τού λαϊκού ύφους της εποχής. Ένα παράδειγμα είναι το ποίημα, που στάλθηκε στον πάπα Ονόριο Α' είτε λίγο πριν, είτε λίγο μετά το τέλος τού Πάπα. Ο Σιντίλα δώρισε ένα ύφασμα («velum») ως κάλυμμα στη Βασιλική του Αγίου Πέτρου, με ένα ποίημα που δοξάζει τον πάπα Ονόριο και τον Άγιο Πέτρο, καθώς και να προσεύχονται για τη σωτηρία του. [11] Η επικοινωνία του Σιντίλα με τον πάπα ήταν ενδεικτική της δέσμευσης στον Χριστιανισμό, όπως περιγράφεται από την Α΄ Οικουμενική Σύνοδο της Νίκαιας.

Ιστοριογραφία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Μεταξύ των πιο συχνά αναφερόμενων έργων σχετικά με τους Βησιγότθους είναι το βιβλίο του E. A. Τόμπσον Οι Γότθοι στην Ισπανία. Δημοσιεύτηκε το 1969, και ο Τόμπσον υποστηρίζει ότι ο Χριστιανισμός είναι ένα μεγάλο μέρος αυτού που έκανε τους Βησιγότθους, Βησιγότθους. Ο Σιντίλα αναφέρεται εν συντομία στο έργο, αλλά ο Tόμπσον υποστηρίζει ότι πρέπει να είχε σχετικά μικρή σημασία, καθώς σπάνια αναφέρεται ακόμη και στη σύγχρονη λογοτεχνία. [12]

Οι περισσότερες σύγχρονες πηγές αναφέρουν τον Σιντίλα μόνο εν παρόδω. Περισσότερος χρόνος αφιερώνεται στις προσωρινές συνόδους στο Τολέδο, που κάλεσε ο βασιλιάς. Ο Ρότζερ Κόλινς έχει βασιστεί εκτενώς στο έργο του Τόμπσον, περιγράφοντας εκτενώς το Βησιγοτθικό βασίλειο. Ο Κόλινς συμφωνεί γενικά με την αναφορά, που κάνει ο Tόμπσον. Στο βιβλίο του Early Medieval Spain το 1995, ο Κόλινς υποστηρίζει ότι ο Χριστιανισμός ήταν μία βασική πτυχή της βησιγοτθικής ζωής. [3] Σε ένα τμήμα του βιβλίου του Ρέυμοντ Καρρ "Spain: a History", ο Κόλινς έγραψε και πάλι για τις προόδους, που έγιναν από σχεδόν κάθε Βησιγότθο βασιλιά του 7ου αι. στην επιδίωξη της προόδου του Χριστιανισμού. [4]

Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

  1. ↑ Kelly, Michael J. (2020-12-23), «The Liber Iudiciorum», The Visigothic Kingdom (Amsterdam University Press): 257–272, doi:10.2307/j.ctv1c5cs6z.17, http://dx.doi.org/10.2307/j.ctv1c5cs6z.17, ανακτήθηκε στις 2022-10-14 
  2. ↑ 2,0 2,1 Sarris, Peter (2011). Empires of Faith: The Fall of Rome to the Rise of Islam, 500-700. New York, NY: Oxford University Press. σελ. 320. ISBN 978-0-19-926126-0. 
  3. ↑ 3,0 3,1 3,2 3,3 Collins, Roger (1995). Early medieval Spain: Unity in Diversity, 400-1000 (2nd έκδοση). New York, NY: St. Martin's Press. σελ. 120. ISBN 0-333-26282-4. 
  4. ↑ 4,0 4,1 Carr, Raymond· Collins, Roger (2001). «Visigothic Spain, 409-711». Spain: A History. New York, NY: Oxford University Press. σελίδες 49. 
  5. ↑ 5,0 5,1 5,2 Brodman, James (January 1979). «The Roman-Visigothic Councils: Sixth Council of Toledo». Classical Folia 33 (1): 5–18. https://www.researchgate.net/publication/263086670. 
  6. ↑ Peter Heather, “The Kingdoms of the Goths: Sixth-Century Crises and Beyond,” in The Goths (Oxford, UK: Blackwell Publishers, 1998), pp. 283-284.
  7. ↑ Raymond Carr and Roger Collins, “Visigothic Spain,” in Spain: A History (New York, NY: Oxford University Press, 2001), pp. 55-56.
  8. ↑ Carr and Collins, 60
  9. ↑ Erica Buchberger, “Gothic Identity and the ‘Othering’ of Jews in Seventh-Century Spain,” University of Texas Rio Grande Valley Scholarworks, 2019, https://scholarworks.utrgv.edu/cgi/viewcontent.cgi?article=1055&context=hist_fac.
  10. ↑ S. P. Scott, ed., “The Visigothic Code,” UCA, accessed 2022, http://libro.uca.edu/vcode/vg12-2.pdf.
  11. ↑ Trout, Dennis (30 October 2020). «Poets and Readers in Seventh-Century Rome: Pope Honorius, Lucretius, and the Doors of St. Peter's» (στα αγγλικά). Traditio 75: 39–85. doi:10.1017/tdo.2020.3. ISSN 0362-1529. https://www.cambridge.org/core/journals/traditio/article/abs/poets-and-readers-in-seventhcentury-rome-pope-honorius-lucretius-and-the-doors-of-st-peters/ECC52321B6836F48091B1B6A8263D310. 
  12. ↑ Edward A. Thompson, The Goths in Spain (Oxford: Clarendon Press, 1969), 180.

Βιβλιογραφία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

  • Μπρόντμαν, Τζέιμς. (1979). Οι Ρωμαιο-Βησιγοτθικές Σύνοδοι: Έκτη Σύνοδος του Τολέδο. Classical Folia: Studies in the Christian Perpetuation of the Classics. 33. 5.
    • Αυτή η πηγή ήταν από τον Τζέιμς Μπρόντμαν και είναι μια αγγλική μετάφραση του Έκτου Συμβουλίου του Τολέδο.
  • Buchberger, Erica. «Η γοτθική ταυτότητα και η «άλλα» των Εβραίων στην Ισπανία του έβδομου αιώνα». University of Texas Rio Grande Valley Scholarworks, 2019. https://scholarworks.utrgv.edu/cgi/viewcontent.cgi?article=1055&context=hist_fac .
  • Καρ, Ρέιμοντ και Ρότζερ Κόλινς. «Βησιγοτθική Ισπανία, 409-711». Εκθεση ΙΔΕΩΝ. In Spain: A History, 39-62. Νέα Υόρκη, Νέα Υόρκη: Oxford University Press, 2001.
    • Αυτή η πηγή αποδεικνύει ότι ο Τσιντίλα ήταν ποιητής εκτός από βασιλιάς. Επειδή αναφέρεται μόνο σε μία πρόταση σε μία σελίδα, δεν μπορεί να συσχετιστεί με ευρύτερα θέματα, ούτε μπορεί να δώσει λεπτομέρειες.
  • Κόλινς, Ρότζερ. «Το Βασίλειο του έβδομου αιώνα». Εκθεση ΙΔΕΩΝ. In Early Medieval Spain: Unity in Diversity, 400-1000, 120. Νέα Υόρκη, Νέα Υόρκη: St Martin's Press, 1995.
  • Χέδερ, Πίτερ. «Τα βασίλεια των Γότθων: Κρίσεις του έκτου αιώνα και πέρα». Εκθεση ΙΔΕΩΝ. Στο The Goths, 283–84. Οξφόρδη, UK: Blackwell Publishers, 1998.
  • Kelly, Michael J. «The Liber Iudiciorum: A Visigothic Literary Guide to Institutional Authority and Self-Interest». Στο The Visigothic Kingdom: The Negotiation of Power in Post-Roman Lberia, επιμέλεια Sabine Panzram και Paulo Pachá, 257–72. Amsterdam University Press, 2020.  .
  • Montañés Y Pérez, Bernadino. Τσιντίλα . Μαδρίτη, Ισπανία: Museo Nacional del Prado, 28 Ιανουαρίου 2022. Museo Nacional del Prado. Μαδρίτη, Ισπανία. https://www.museodelprado.es/en/the-collection/art-work/chintila/2e0c4d77-1870-4c4e-a169-32defa721da7 .
    • Σημείωση: Αυτή η πηγή χρησιμοποιήθηκε μόνο από όπου λήφθηκε η εικόνα.
  • Σαρρής, Πέτρος. «Οι Πρίγκιπες των Δυτικών Εθνών». Εκθεση ΙΔΕΩΝ. Στο Empires of Faith: The Fall of Rome to the Rise of Islam, 500-700, 320. Νέα Υόρκη, Νέα Υόρκη: Oxford University Press, 2011.
  • Scott, SP, εκδ. «Ο Βησιγοτθικός Κώδικας». UCA. Πρόσβαση το 2022. http://libro.uca.edu/vcode/vg12-2.pdf .
  • Thompson, Edward A. Οι Γότθοι στην Ισπανία . Οξφόρδη: Clarendon Press, 1969.
  • Πέστροφα, Ντένις. «Ποιητές και αναγνώστες στη Ρώμη του έβδομου αιώνα: Πάπας Ονώριος, Λουκρήτιος και οι πόρτες του Αγίου Πέτρου: Traditio». Cambridge Core. Cambridge University Press, 30 Οκτωβρίου 2020. https://www.cambridge.org/core/journals/traditio/article/poets-and-readers-in-seventhcentury-rome-pope-honorius-lucretius-and-the-doors -of-st-peters/ECC52321B6836F48091B1B6A8263D310 .

Εξωτερικοί σύνδεσμοι[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

  • Πολυμέσα σχετικά με το θέμα Chintila στο Wikimedia Commons


π • σ • ε Βασιλείς των Βησιγότθων
Καθιερωμένοι όροι
Ανακτήθηκε από "https://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Σιντίλα&oldid=10146647"