Δρομιχαίτης

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Δρομιχαίτης
Λεπτομέρειες από τον Θρακικό τάφο που βρέθηκε στο Σβεστάρι
Γενικές πληροφορίες
Γέννηση4ος αιώνας π.Χ.
Θάνατος3ος αιώνας π.Χ.
Τόπος ταφήςΘρακικός Τύμβος του Σβεστάρι
Χώρα πολιτογράφησηςΔακία
Πληροφορίες ασχολίας
Ιδιότηταμονάρχης
Περίοδος ακμής300 π.Χ.[1]
Αξιώματα και βραβεύσεις
Αξίωμαβασιλιάς της Δακίας
δεδομένα

Ο Δρομιχαίτης ήταν βασιλιάς στους Γέτες περί το 300 π.Χ., ζούσαν στην εποχή του σε περιοχές γύρω από τον Δούναβη, στην σημερινή Βουλγαρία και Ρουμανία. Τον 5ο αιώνα π.Χ. οι Γέτες ήταν υποταγμένοι στους Οδρύσες, αναπτύχθηκαν σταδιακά οι μεταξύ τους σχέσεις.[2] Ο Φίλιππος Β΄ της Μακεδονίας διέλυσε την κυριαρχία των Οδρύσων (352 π.Χ.-340 π.Χ.), το γεγονός αυτό ήταν σημαντικό κέρδος για τους Γέτες.[3][4] Στα τέλη του 4ου αιώνα π.Χ. οι Γέτες κατέλαβαν περιοχές γύρω από τον Δούναβη, η περιοχή αναπτύχθηκε πληθυσμιακά περισσότερο από ποτέ.[5][6][7] Οι νέες κατακτήσεις του Φιλίππου Β΄ προκάλεσαν συναγερμό στις Θρακικές φυλές των Γετών, προσπάθησαν να ενωθούν σε ένα βασίλειο για να τον αντιμετωπίσουν.[8] Δεν γνωρίζουμε την προέλευση του ονόματος Δρομιχαίτης, προέρχεται από τα Ελληνικά συνθετικά "δρόμος" και "χαιτήεις", ίσως είναι Θρακικό, ίσως Ελληνικό, ίσως συνδυασμός και των δύο.[9][10][11] Η έδρα του βασιλείου του Δρομιχαίτη καταγράφει ο Διόδωρος Σικελιώτης ως Έλις, μια πόλη κοντά στον Δούναβη.[12] Το όνομα αυτό συναντάμε σε πολλά άλλα ιστορικά πρόσωπα όπως:[13][14]

  • Ένας Θράξ μισθοφόρος στην Αττική (300 π.Χ.)
  • Ένας Θράξ στρατηγός ο οποίος βοήθησε τον Σελευκίδη βασιλιά Αντίοχο Β΄ στην πολιορκία της Κύψελας.
  • Ένας στρατηγός του Μιθριδάτη ΣΤ΄ ο οποίος απεστάλη από τον βασιλιά του στην Αρχαία Αθήνα για να ενισχύσει τον στρατηγό Αρχέλαο.

Δεν υπάρχουν επιπλέον πληροφορίες σχετικά με το πρόσωπο του Δρομιχαίτη πέρα από τα θραύσματα του έργου του Διόδωρου Σιλελιώτη, δεν θεωρούνται αρκετά αξιόπιστα επειδή έχουν υποστεί λογοτεχνικές επεμβάσεις.[15]

Βασιλεία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Νόμισμα του Λυσίμαχου

Την εποχή που ξέσπασαν οι Πόλεμοι των Διαδόχων (313 π.Χ.) οι Ελληνικές αποικίας στην Μαύρη Θάλασσα εξεγέρθηκαν εναντίον του στρατηγού και διαδόχου του Μεγάλου Αλεξάνδρου Λυσίμαχου εκδιώκοντας τις στρατιωτικές του φρουρές. Ο Λυσίμαχος πολιόρκησε την Βάρνα σημερινή Οδησσό και την Ίστρο, τις νίκησε και τις ανάγκασε να συνθηκολογήσουν. Ακολούθησε ειρήνη (311 π.Χ.) αλλά η πολιορκία της Καλλατίς συνεχίστηκε την διετία (310 π.Χ.-309 π.Χ.).[16][17] Δεν υπάρχουν άλλες δραστηριότητες του Λυσιμάχου βόρεια του Αίμου μέχρι την δεκαετία του 290 π.Χ. που συγκρούστηκε με τον Δρομιχαίτη.[18][19] Τα στοιχεία σχετικά με την πρώτη σύγγρουση είναι ελλειπή και αντιφατικά ανάμεσα στους συγγραφείς.[20][21] Ο πιθανότερος λόγος ήταν η επιθυμία του Λυσίμαχου να ανακτήσει τις Ελληνικες αποικίες της Μαύρης Θάλασσας.[22][23] Τα δύο θραύσματα που βρέθηκαν στο έργο του Διόδωρου Σικελιώτη περιγράφουν δύο ξεχωριστές εκστρατείες.

Στην πρώτη αιχμαλωτίστηκε ο γιος του Λυσίμαχου Αγαθοκλής αλλά κατόπιν τον άφησαν ελεύθερο με την ελπίδα να ανακτήσουν τα εδάφη που κατέλαβε ο Λυσίμαχος. Στην δεύτερη εκστρατεία αιχμαλωτίστηκε ο ίδιος ο Λυσίμαχος αλλά αφέθηκε και ο ίδιος υπεύθυνος κάτω από τις ίδιες συνθήκες. Ο Πλούταρχος ωστόσο αναφέρει ότι οι δύο αιχμαλωσίες ήταν στην πραγματικότητα μία με ένα από τα δύο πρόσωπα.[24][25] Η εκστρατεία στην οποία αιχμαλωτίστηκε ο ίδιος ο Λυσίμαχος καταγράφεται από τους ιστορικούς στην τριετία (294 π.Χ.-291 π.Χ.).[26][27] Ο Λυσίμαχος επιτέθηκε με έναν μεγάλο στρατό, στην αρχή είχε κάποιες επιτυχίες αλλά κατόπιν ακολούθησε η καταστροφή του. Ο Πολύαινος ο ρήτορας έγραψε ότι ο στρατηγός του Δρομιχαίτη Σεύθης τον έριξε στην παγίδα παριστάνοντας ότι παραδίδεται, κατόπιν ο Λυσίμαχος οδηγήθηκε σε δύσκολα για τον ίδιο εδάφη όπου ηττήθηκε και αναγκάστηκε να παραδοθεί.[28][29] Ο Διόδωρος Σικελιώτης δίνει λεπτομερή περιγραφή σχετικά με την αιχμαλωσία του Λυσίμαχου, ο Δρομιχαίτης έπεισε τους ευγενείς του να μην του κάνουν κακό με την ελπίδα να αποκτήσουν πλούσια λάφυρα με την απελευθέρωση του. Στην συνέχεια διοργάνωσε γεύμα στο οποίο συμμετείχε ο Λυσίμαχος με ταπεινές και ευτελείς βαρβαρικές τροφές, εκεί πήρε τον λόγο και είπε στον βασιλιά της Θράκης: [30][31]

"Για ποιον λόγο εγκατέλειψες ένα τόσο πλούσιο, ένδοξο βασίλειο με τόσο πολυτελή ζωή και ήρθες εδώ να κατακτήσεις έναν φτωχό βαρβαρικό λαό που δεν έχει ούτε τροφή για να ζήσει; Δεν βλέπεις ότι η γη μας δεν παράγει τίποτα; Γιατί ταλαιπώρησες έτσι τον στρατό σου να τον μεταφέρεις σε ξένη γη στην οποία κατοικούν βάρβαροι οι οποίοι δεν έχουν καθόλου αγαθά;"

Ο Δρομιχαίτης κάτοπιν φόρεσε ένα βασιλικό στέμμα στον Λυσίμαχο και τον άφησε να επιστρέψει στο βασίλειο του υπό όρους, ο σημαντικότερος να παραδόσει τα εδάφη που είχε κατακτήσει από τους Γέτες.[32] Ο Δρομιχαίτης κράτησε επιπλέον προληπτικά μερικούς ομήρους όπως ο γιος του Διονυσίου της Ηράκλειας Κλέαρχος.[33][34] Ο Λυσίμαχος θα έπρεπε να αφήσει επιπλέον την κόρη του στους Γέτες για να παντρευτεί τον ίδιο τον Δρομιχαίτη.[35]

Θάνατος[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Θρακικό κράνος του 4ου αιώνα π.Χ. που βρέθηκε στην Βουλγαρία

Ο Θρακικός Τύμβος του Σβεστάρι αποτελεί έναν κορυφαίο μεγαλοπρεπή τάφο, τον σημαντικότερο που βρέθηκε ανάμεσα στις Θρακικές φυλές που ζούσαν στην Βουλγαρία, χρονολογείται τον 3ο αιώνα π.Χ. Μια σκηνή χαραγμένη πάνω στον τάφο δείχνει καθαρά τον βασιλικό του χαρακτήρα.[36] Ο άντρας και η γυναίκα ταυτίζονται με τον Δρομιχαίτη και την σύζυγο του η οποία θανατώθηκε και η ίδια όταν πέθανε ο βασιλιάς για να τον συνοδεύσει στον τάφο.[37] Σύμφωνα με τον Ρωμαίο ιστορικό Ιουστίνο οι Θρακικές φυλές Τριβαλλοί και Γέτες δέχτηκαν επίθεση και ηττήθηκαν από τους Κέλτες πριν επιτεθούν στον Αντίγονο Γονατά (279 π.Χ.). Οι ιστορικοί έχουν καταλήξει στο συμπέρασμα ότι Δρομιχαίτης έπεσε στην συγκεκριμένη μάχη. Η αιχμαλωσία του Λυσίμαχου έχει γίνει αντικείμενο της κλασσικής Ελληνικής λογοτεχνίας με στόχο να τονίσει την τιμωρία της υπεροψίας των πολιτισμένων και την γενναιοδωρία των βαρβάρων.[38][39] Ο Διόδωρος ο Σικελιώτης στην δική του ιστορία τονίζει λογοτεχνικά την μεγάλη διαφορά ανάμεσα στην Μακεδονική χλιδή και την Θρακική λιτότητα.[40]

Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

  1. ↑ Ανακτήθηκε στις 28  Ιουνίου 2021.
  2. ↑ Archibald 1994, σ. 472
  3. ↑ Archibald 1994, σσ. 467–472
  4. ↑ Lund 1992, σ. 43
  5. ↑ Lund 1992, σ. 43
  6. ↑ Sîrbu 2006, σ. 42
  7. ↑ Archibald 1994, σ. 473
  8. ↑ Delev 2000, σσ. 396, 399
  9. ↑ Eichwald 1838, σ. 294
  10. ↑ Tomaschek 1894, σ. 36
  11. ↑ Detschew 1957, σ. 159
  12. ↑ Delev 2000, σ. 392
  13. ↑ Detschew 1957, σ. 159
  14. ↑ Bechtel 1917, σσ. 142, 464
  15. ↑ Lund 1992, σ. 46
  16. ↑ Lund 1992, σσ. 40–42
  17. ↑ Delev 2000, σ. 386
  18. ↑ Delev 2000, σ. 386
  19. ↑ Lund 1992, σ. 44
  20. ↑ Lund 1992, σ. 45
  21. ↑ Delev 2000, σσ. 386-387
  22. ↑ Lund 1992, σ. 45
  23. ↑ Delev 2000, σσ. 389–390
  24. ↑ Lund 1992, σσ. 45-46
  25. ↑ Delev 2000, σ. 387
  26. ↑ Delev 2000, σ. 392
  27. ↑ Lund 1992, σ. 45
  28. ↑ Lund 1992, σ. 47
  29. ↑ Delev 2000, σ. 391
  30. ↑ Lund 1992, σ. 47
  31. ↑ Delev 2000, σ. 391
  32. ↑ Delev 2000, σ. 392
  33. ↑ Delev 2000, σ. 392
  34. ↑ Lund 1992, σ. 48
  35. ↑ Lund 1992, σ. 48
  36. ↑ Delev 2000, σ. 397
  37. ↑ Delev 2000, σ. 400
  38. ↑ Dana 2001–2003, σσ. 88
  39. ↑ Delev 2000, σ. 390
  40. ↑ Lund 1992, σ. 48

Πηγές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

  • Archibald, Zofia H. (1994). "Thracians and Scythians". The Cambridge Ancient History. Vol. 6 (2 ed.).
  • Bechtel, Friedrich (1917). Die historischen Personennamen des Griechischen bis zur Kaiserzeit.
  • Boia, Lucian (2001). History and Myth in Romanian Consciousness. Central European University Press.
  • Cernat, Paul; Mitchievici, Angelo; Stanomir, Ioan (2008). Explorări în comunismul românesc. Vol. 3. Polirom.
  • Dana, Dan (2001–2003). "Étude sur les porteurs du nom Γέτας". Studii Clasice. 37–39: 85–102.
  • Delev, Peter (2000). "Lysimachus, the Getae, and Archaeology". The Classical Quarterly. New Series. 50 (2): 384–401.
  • Detschew, Dimiter (1957). Die thrakischen Sprachreste.
  • Eichwald, Karl Eduard (1838). Alte Geographie des Kaspischen Meeres, des Kaukasus und des südlichen Russlands, nach Griechischen, Römischen und anderen Quellen.
  • Emilov, Julij (2007). "La Tène finds and the indigenous communities in Thrace. Interrelations during the Hellenistic period". Studia Hercynia. 11: 57–75.
  • Irimia, Mihai (2005). "Cu privire la raporturile dintre sciţi, geţi şi coloniile greceşti de la Dunărea de jos, în secolele VI-IV a.Chr". Revista Română de Studii Eurasiatice. 1: 51–94.
  • Jordanov, Kiril (2000). "La politique de Lysimaque en Thrace, en Asie Mineure occidentale et en Macédoine (294-281 av. J.-C.)". Thracia. 13: 187–217.
  • Lund, Helen S. (1992). Lysimachus. A study in early Hellenistic kingship. Routledge.
  • Pârvan, Vasile (1926). Getica.
  • Sîrbu, Valeriu (2006). "Elitele geţilor dintre Carpaţi şi Balcani (sec. IV-II a. Chr): 'prinţii de aur şi argint'". Istros. XIII: 41–70.
  • Stoyanov, T.; Mihaylova, Zh. (1996). "Metalworking in the Getic City in Sboryanovo locality near Isperih, NE Bulgaria (Preliminary report)". Ephemeris Napocensis. 6: 55–77.
  • Tomaschek, Wilhelm (1894). Die alten Thraker. Vol. II.2.
  • Ursulescu, Nicolae (1996). "Une hypothèse concernant la localisation du pouvoir de Dromichaitès et de son conflit avec le roi Lysimachos". Bulletin de Thracologie. III: 191–193.
  • Walton, Francis R. (1957). Diodorus Siculus: Library of History, Books 21-32. Vol. XI. Loeb Classical Library.
Ανακτήθηκε από "https://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Δρομιχαίτης&oldid=10384708"