Γεώργιος ΙΒ΄ της Γεωργίας
Ο Γεώργιος ΙΒ΄, γεωργιανά: გიორგი XII, μερικές φορές γνωστός ως Γεώργιος ΙΓ΄, (10 Νοεμβρίου 1746 – 28 Δεκεμβρίου 1800), από τον Οίκο των Βαγρατιδών της Γεωργίας (Μπαγκρατιόνι), ήταν ο δεύτερος και τελευταίος βασιλιάς τού βασιλείου τού Kάρτλι-Καχέτι στην ανατολική Γεωργία από το 1798 μέχρι το τέλος του το 1800.
Τρίτος γιος τού βασιλιά Ηρακλή Β΄, μεγάλωσε σε μία χώρα σε πόλεμο, που αντιμετώπιζε τακτικές επιθέσεις από την Περσική και την Οθωμανική Αυτοκρατορία στο νότο, και συνεχείς επιδρομές των Λεζγκίν από τα βορειοανατολικά της, και έγινε διάδοχος τού θρόνου μετά τον πρόωρο θάνατο των δύο του μεγαλύτερων αδέλφών. Ως πρίγκιπας, ήταν επιμελής κυβερνήτης των βασιλικών περιοχών, και επιδίωξε να ξανακατοικήσει κατεστραμμένες περιοχές στη γεωργιανή Αρμενία, ενώ ήταν στο βασιλικό συμβούλιο τού πατέρα του. Επίσης τον βοήθησε να ηγηθεί των γεωργιανών δυνάμεων κατά των οθωμανικών επιδρομών και εκπροσωπώντας τον στις διπλωματικές διαπραγματεύσεις για την ειρήνη στη Δυτική Γεωργία. Ωστόσο, έπρεπε να αντιμετωπίσει τις φιλοδοξίες της θετής μητέρας του, βασίλισσας Νταρεγιάν και των γιων της, φιλοδοξίες που θα εξελίσσονταν σε ανοιχτές εντάσεις και μία συμφωνία του 1794, στην οποία ο βασιλιάς Ηρακλής Β΄ άλλαξε τον νόμο της διαδοχής για να κάνει τους μικρότερους αδελφούς τού Γεωργίου στη σειρά διαδοχής αμέσως μετά τον Γεώργιο.
Αναλαμβάνοντας μετά το τέλος τού πατέρα του το 1798, αναζήτησε στενότερες σχέσεις με τη Ρωσία ως εγγύηση για να εξασφαλίσει τη διαδοχή του, ειδικά αφού ανέστρεψε τη συμφωνία τού 1794 και διόρισε τον γιο του Δαβίδ ως διάδοχο. Αυτό οδήγησε σε έναν εμφύλιο πόλεμο, με τους νεότερους αδελφούς τού βασιλιά να επαναστατούν και τη Ρωσία να στέλνει στρατεύματα το 1799 για να αποκαταστήσει την ειρήνη στο Kάρτλι-Καχέτι. Έξυπνος διπλωμάτης, επιδίωξε επίσης συμμαχίες με την Περσία και την Οθωμανική Αυτοκρατορία και τού προτάθηκε μία στρατιωτική συνεργασία από τον Ναπολέοντα Α΄, αλλά αναγκάστηκε να χρησιμοποιήσει τη δύναμη της Ρωσίας, για να αποτρέψει περαιτέρω καταστροφές τού βασιλείου του από τους νότιους γείτονές του.
Αποδυναμωμένος από την ασθένεια, θεωρήθηκε αποτυχημένος μονάρχης, παράλυτος από την παράνοια, που δεν μπορούσε να βάλει τέλος στις συνεχείς εξεγέρσεις των αδελφών του. Η κακή οικονομική κατάσταση της χώρας οδήγησε σε κατάρρευση της γραφειοκρατίας και σε άνοδο της εγκληματικότητας, ενώ απέτυχε να εφαρμόσει κάποια από τις μεγάλες δημόσιες, οικονομικές και εκπαιδευτικές μεταρρυθμίσεις, που τού πρότεινε ο γιος του Ιοάνε. Υποστηρίζοντας την ενσωμάτωση τού βασιλείου του στη Ρωσική Αυτοκρατορία, εμπιστεύτηκε τους Ρώσους διπλωμάτες χωρίς να συνειδητοποιήσει τον δικό τους ρόλο στη διαίρεση των γεωργιανών ευγενών. Το 1800 εξασφάλισε από τον Αυτοκράτορα Παύλο έγκριση για τα «Αιτούμενα Άρθρα» του, τα οποία προέβλεπαν την ενσωμάτωση της Ανατολικής Γεωργίας στη Ρωσία ως αυτόνομο βασίλειο, αν και απεβίωσε χωρίς να γνωρίζει για την επικύρωσή του. Το τέλος του άνοιξε τις πόρτες στη Ρωσία να παραβιάσει τις συμφωνίες της και να προσαρτήσει πλήρως τη Γεωργία.
Βιογραφία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Νεότητα[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Κληρονόμος[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Δυναμικός Πρίγκιπας[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Κρίσεις[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Αδύναμος Βασιλιάς[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Ένταξη[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Κρίση Διαδοχής[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Σχέσεις με τη Ρωσία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Ο Γεώργιος ΙΒ' και οι Οθωμανοί[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Ο φόβος της Περσίας[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Βασιλιάς μέσα σε μια αυτοκρατορία;[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Άνοδος στο εσωτερικό χάος[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Περσική απόπειρα εισβολής[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Εισβολή Αβάρων[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Ρωσική προσάρτηση[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Το τέλος[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Οικογένεια[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Γάμοι και παιδιά[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Νυμφεύτηκε το 1766 την πριγκίπισσα Kετεβάν Αντρονικασβίλι, κόρη τού Παπούνα Αντρονικασβίλι κυβερνήτη τού Kιζίκι, όταν ήταν 12 ετών. Απεβίωσε στις 3 Ιουνίου 1782, αφού το ζευγάρι απέκτησε τα εξής τέκνα με το επώνυμο Μπαγκρατιόνι:
- Δαβίδ (1767-1819), αντιβασιλιάς τού Kάρτλι-Καχέτι.
- Ioάνε (1768-1839), στρατιωτικός και πολιτικός ηγέτης.
- Βαρβάρα (1769-1801), σύζυγος του πρίγκιπα Σιμεόν-Ζοσίμ Αντρονικασβίλι.
- Λουαρσάμπ (1771-1798), απεβ. σε παιδική ηλικία.
- Σοφίο (1772-1841), σύζυγος τού πρίγκιπα Λουαρσάμπ Ταρχανισβίλι.
- Nινό (1772-1847), αντιβασίλισσα τού Σαμεγκρέλο.
- Σαλώμη, απεβ. σε παιδική ηλικία.
- Bαγράτ (1776-1841), στρατιωτικός και πολιτικός ηγέτης στη Ρωσία.
- Ριψίμι (1776-1847), σύζυγος του πρίγκιπα Ντμίτρι Ιρουμπακίντζε-Τσολοκασβίλι.
- Γκαγυάνα (1780-1820), σύζυγος τού πρίγκιπα Γεωργίου Kβενιπνεβέλι-Σινταμόνι
- Σολομόν (1780- b.1798), απεβ. σε παιδική ηλικία.
- Tεϊμουράζ (1782-1846), επιστήμονας.
Μετά το τέλος της Κετεβάν Κετεβάν, ο Γεώργιος ΙΒ΄ νυμφεύτηκε στις 13 Ιουλίου 1783 τη Μαριάμ Τσιτσισβίλι, κόρη τού πρίγκιπα Γεωργίου Τσιτσισβίλι του Ανώτερου Σατσιτσιάνου και στρατιωτικού διοικητή υπό τον Ηρακλή Β'. Αυτή η Μαριάμ θα γινόταν η βασίλισσα του Καρτλ-Καχέτι και θα συλλαμβανόταν από τις ρωσικές αρχές για τη δολοφονία του στρατηγού Ιβάν Λαζάρεφ που είχε σταλεί να απελαθεί μετά τη ρωσική προσάρτηση της Γεωργίας. Μαζί, το βασιλικό ζευγάρι έφερε στον κόσμο πολλά παιδιά:
- Eλιζμπάρ (1790-1854), στρατιωτικός ηγέτης στη Ρωσία.
- Μιχαήλ (1783-1862).
- Γιβραΐλ (1788-1862).
- Tαμάρ (1788-1850), αργότερα εξορίστηκε στη Μόσχα.
- Άννα (1789-1796), απεβ. σε παιδική ηλικία.
- Ιωσήφ (πέθανε πριν από το 1798), απεβ. σε παιδική ηλικία.
- Σπιρίδων (πέθανε πριν από το 1798), απεβ. σε παιδική ηλικία.
- Oκροπίρ (1795-1857), στρατιωτικός ηγέτης στη Ρωσία.
- Σίμων (1796- π. 1798), απεβ. σε παιδική ηλικία.
- Ηρακλής (1799-1859).
- Άννα (1800-1850), παντρεύτηκε πρώτα τον πρίγκιπα Eουστάς Αμπασίντζε, και μετά τον Νταβίντ Τσερετέλι.
Βασιλική Γενεαλογία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Προσωπικότητα[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Βιβλιογραφία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- Asatiani, Nodar· Bendianashvili, Alexandre (1997). Histoire de la Géorgie. Paris: L'Harmattan. ISBN 2-7384-6186-7.
- Asatiani, Nodar· Janelidze, Otar (2009). History of Georgia. Tbilisi: Publishing House Petite. ISBN 978-9941-9063-6-7.
- Salia, Kalistrat (1980). Histoire de la nation géorgienne (στα Γαλλικά). Paris: Nino Salia.
- Marshall Lang, David (1957). The Last Years of Georgian Monarchy. New York: Columbia University Press.
- Allen, W.E.D. (1932). A History of the Georgian People. London: Routledge & Keagan Paul.
- Berdzenishvili, Nikoloz (1973). Საქართველოს ისტორიის საკითხები VI (στα Γεωργιανά). Tbilisi: Metsniereba.
- Asatiani, Nodar (2008). Საქართველოს ისტორია II (στα Γεωργιανά). Tbilisi: Tbilisi University Press. ISBN 978-9941-13-004-5.
- Bendianashvili, A. (1975). Ქართული საბჭოთა ენცილოპედია, I (στα Γεωργιανά). Tbilisi: Tbilisi University Press.
- Gvosdev, Nikolas K. (2000). Imperial Policies and Perspectives towards Georgia, 1760–1819. London: MacMillan Press LTD. ISBN 0-333-74843-3.
- Berzhe, A.P. (1866). Официальные документы, собранные Кавказской археографической комиссией (στα Ρωσικά). Tbilisi.
- Takaishvili, Ekvtime (1920). Საქართველოს სიძველენი : Les antiquités géorgiennes (Une collection des chartes historiques géorgiennes), vol. I (στα Γαλλικά). Tbilisi: Tbilisi University Press.
- Dubrovyn, N.T. (1867). Георгий XII, последний царь грузии (στα Ρωσικά). Saint Petersburg.
- Tsagareli, A.A. (1902). Chartes et autres documents historiques du xixe siècle sur la Géorgie, vol. II (στα Γαλλικά). Saint Petersburg.
- Braddeley, John F. (1908). The Russian Conquest of the Caucasus. London.
- Dolidze, Irma (2014). Museum, History, Artifact : The Gremi Museum. Tbilisi. ISBN 978-9941-0-7176-8.
- Tsagareli, A.A. (1901). Novye Materialy dlia zhiznopisaniia i deiatel’nosti S.D. Burnasheva, byvshago v Gruzii s 1783 po 1787 g. Saint Petersburg: Gosudarstvennaia Tipografiia.
- Butkov, P.G. (1869). Материалы для современной истории Кавказа, 1722-1803 (στα Ρωσικά). Saint Petersburg.
- Sokolov, A.E. (1873). Чтения в Императорском обществе русской истории и древностей (στα Ρωσικά). Moscow.
- Rayfield, Donald (2012). Edge of Empires, a History of Georgia. London: Reaktion Books. ISBN 978-1-78023-070-2.
- Avalov, Z.D. (1906). Присоединение Грузии к России (στα Ρωσικά). Saint Petersburg.
- Brosset, Marie-Félicité (1857). Histoire moderne de la Géorgie (στα Γαλλικά). Saint Petersburg: Imperial Academy of Sciences.
Βιβλιογραφικές αναφορές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- ↑ 1,00 1,01 1,02 1,03 1,04 1,05 1,06 1,07 1,08 1,09 Ανακτήθηκε στις 11 Ιουλίου 2019.
- ↑ 2,0 2,1 2,2 2,3 2,4 2,5 2,6 2,7 (Αγγλικά, Γερμανικά) WikiTree. www
.wikitree .com /wiki /%E1%83%91%E1%83%90%E1%83%92%E1%83%A0%E1%83%90%E1%83%A2%E1%83%98%E1%83%9D%E1%83%9C%E1%83%98-1. Ανακτήθηκε στις 11 Ιουλίου 2019. - ↑ 3,00 3,01 3,02 3,03 3,04 3,05 3,06 3,07 3,08 3,09 Ανακτήθηκε στις 11 Ιουλίου 2019.
- ↑ 4,0 4,1 4,2 Ανακτήθηκε στις 11 Ιουλίου 2019.
- ↑ 5,0 5,1 Ανακτήθηκε στις 11 Ιουλίου 2019.
- ↑ Ανακτήθηκε στις 11 Ιουλίου 2019.
- ↑ Ανακτήθηκε στις 11 Ιουλίου 2019.
- ↑ 8,0 8,1 8,2 8,3 8,4 Ανακτήθηκε στις 11 Ιουλίου 2019.
- ↑ Ανακτήθηκε στις 11 Ιουλίου 2019.
|