Χρήστης:Patriot8790/πρόχειρο

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
 Αυτή η σελίδα είναι το κύριο «πρόχειρο χρήστη» του Patriot8790. Ένα «πρόχειρο χρήστη» είναι υποσελίδα της προσωπικής σελίδας του χρήστη στη Βικιπαίδεια. Εξυπηρετεί ως χώρος πειραματισμών και ανάπτυξης σελίδων και δεν είναι εγκυκλοπαιδικό λήμμα.
Επεξεργαστείτε ή δημιουργήστε το δικό σας πρόχειρο εδώ ή κάνετε δοκιμές στο κοινόχρηστο Πρόχειρο Βικιπαίδειας.

Οργάνωση Αλληλεγγύης με τους Λαούς της Ασίας, της Αφρικής και της Λατινικής Αμερικής[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Η Οργάνωση Αλληλεγγύης με τους Λαούς της Ασίας, της Αφρικής και της Λατινικής Αμερικής (ισπ. Organización de Solidaridad de los Pueblos de Asia, África y América Latina), γνωστή με το ακρωνύμιο OSPAAAL, ήταν ένα κουβανικό πολιτικό κίνημα ο οποίος είχε ως στόχο την καταπολέμηση της παγκοσμιοποίησης, του ιμπεριαλισμού και του νεοφιλελευθερισμού, καθώς και την υπεράσπιση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Η OSPAAAL ιδρύθηκε στην Αβάνα τον Ιανουάριο του 1966 ύστερα από το Τριηπειρωτικό Συνέδριο, μία συνάντηση περίπου 500 συνέδρων και 200 παρατηρητών από πάνω από 82 χώρες.

Λειτουργώντας ως «γέφυρα» μεταξύ των εθνικοαπελευθερωτικών κινημάτων και στις τρεις ηπείρους, ο βασικός στόχος της OSPAAAL ήταν η προώθηση του αντιιμπεριαλισμού. Ο Οργανισμός Αμερικανικών Κρατών χαρακτήρισε την OSPAAAL ως «την πιο επικίνδυνη απειλή του διεθνούς κομμουνισμού προς το παναμερικανικό σύστημα».

Το σύνθημα της OSPAAAL ήταν «Αυτή η σπουδαία ανθρωπότητα λέει: αρκετά! Και ξεκίνησε να προχωρά μπροστά».

Η OSPAAAL εξέδιδε μέχρι το 2019 το περιοδικό Tricontinental. Αφότου έπαψε η λειτουργία της από την κυβέρνηση της Κούβας, το Τριηπειρωτικό Ινστιτούτο Κοινωνικής Έρευνας άρχισε να επιδιώκει τη συνέχιση της κληρονομιάς του Τριηπειρωτικού Συνεδρίου και της οργάνωσης.

Ιστορία και πλαίσιο[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Η OSPAAAL ιδρύθηκε μέσα από το Τριηπειρωτικό Συνέδριο της Αβάνας του 1966, το οποίο προετοίμαζε ο Μεχντί μπεν Μπαρκά μέχρι τη δολοφονία του τον Οκτώβριο του 1965. Είχε προηγηθεί η συνάντηση της OSPAA το 1957 στο Κάιρο της Αιγύπτου, στην οποία συμμετείχαν περίπου 500 σύνεδροι από 35 χώρες οι οποίοι εκπροσωπούσαν εθνικοαπελευθερωτικά κινήματα και κόμματα. Επικεφαλής ήταν ο Ισμαέλ Τουρέ, αδερφός του προέδρου της Γουινέας Σεκού Τουρέ. Ο Ισμαέλ Τουρέ ήταν πρόεδρος και υπεύθυνος για το ταμείο αλληλεγγύης, ενώ αντιπρόεδροι ήταν ο Μεχντί μπεν Μπαρκά από το Μαρόκο και ο Τσου Τζου-τσι από τη Λαϊκή Δημοκρατία της Κίνας. Εκείνη την περίοδο, η Οργάνωση Αφρο-Ασιατικής Λαϊκής Αλληλεγγύης (AAPSO) συζητούσε τη συμπερίληψη της Κούβας και των υπόλοιπων χωρών της Καραϊβικής και της Λατινικής Αμερικής στην ομάδα, ένα ζήτημα που τέθηκε εκ νέου και στο Κάιρο τον Ιούνιο του 1961 από τη νέα Επιτροπή Νεοαποικιοκρατίας, της οποίας προήδρευε ο μπεν Μπαρκά.

Ενώ η Ομάδα της Καζαμπλάνκας, η οποία ιδρύθηκε το 1961, συσπείρωνε τα «προοδευτικά κράτη» (Αίγυπτος, Γκάνα, Γουινέα, Λιβύη και Μαρόκο), η OSPAAAL ήταν οργάνωση κινημάτων με στόχο την εθνική οικονομική ανάπτυξη για τα νέα ανεξάρτητα κράτη και για να σπάσει η εθνική απομόνωση μέσω του διεθνισμού. Ο μπεν Μπαρκά έζησε στο Κάιρο για περίπου 6 μήνες το 1964, ενώ στην πόλη βρίσκονταν επίσης και οι Αμίλκαρ Καμπράλ, Μάλκολμ Χ και Ερνέστο Τσε Γκεβάρα. Ο Ανρί Κουριέλ βρισκόταν εκεί ώστε να οργανώσει «δίκτυα αλληλεγγύης», μέσω τον οποίων εκπαιδεύονταν ακτιβιστές του Αφρικανικού Εθνικού Κογκρέσου (το Αφρικανικό Εθνικό Κογκρέσο τέθηκε εκτός νόμου το 1960 και ο Κουριέλ δολοφονήθηκε το 1978). Ο μπεν Μπαρκά σκόπευε να εκδώσει το αντιαποικιακό περιοδικό The African Review, όμως τελικά αποφάσισε να επεκτείνει την ένωση προς τη Λατινική Αμερική.

Ύστερα από την αποτυχημένη εισβολή στον Κόλπο των Χοίρων το 1961, ο Φιντέλ Κάστρο προσέγγισε ακόμα περισσότερο τη Σοβιετική Ένωση. Τον Φεβρουάριο του 1962, η Κούβα αποβλήθηκε από τον Οργανισμό Αμερικανικών Κρατών. Στις 3 Οκτωβρίου 1965, ο μπεν Μπαρκά δήλωσε σε συνέντευξη τύπου ενόψει του συνεδρίου της Αβάνας ότι «δύο ρεύματα της παγκόσμιας επανάστασης θα εκπροσωπηθούν εδώ: το ρεύμα που γεννήθηκε με την Οκτωβριανή Επανάσταση και τα ρεύματα των εθνικοαπελευθερωτικών κινημάτων».

Το τέταρτο συνέδριο της OSPAA, το οποίο διεξήχθη στην Άκρα από τις 6 μέχρι τις 9 Μαΐου 1965, τελικά συμφώνησε στη συμπερίληψη της Λατινικής Αμερικής ενόψει του ιδρυτικού συνεδρίου του Ιανουαρίου 1966 στην Αβάνα. Τον Ιούλιο, ο μπεν Μπαρκά επιβεβαίωσε την υποστήριξη της Λαϊκής Δημοκρατίας της Κίνας και της Σοβιετικής Ένωσης και όρισε τους στόχους της νέας οργάνωσης, οι οποίοι συμπυκνώνονταν στην «πλήρη απελευθέρωση»: στήριξη των εθνικοαπελευθερωτικών κινημάτων (ειδικά στο παλαιστινιακό κίνημα), κλιμάκωση τόσο των βίαιων όσο και των ειρηνικών αγώνων και τις τρεις ηπείρους, στήριξη στην Κουβανική Επανάσταση, εναντίωση στις ξένες στρατιωτικές βάσεις, υποστήριξη στον πυρηνικό αφοπλισμό και εναντίωση στο απαρτχάιντ και στον φυλετικό διαχωρισμό. Ο μπεν Μπαρκά μετέβη στην Αβάνα τον Σεπτέμβριο ώστε να προετοιμαστεί η έναρξη του συνεδρίου στις 3 Ιανουαρίου 1966. Ωστόσο, ο ίδιος εξαφανίστηκε στο Παρίσι στις 29 Οκτωβρίου 1965, έχοντας πιθανότατα απαχθεί από Μαροκινούς μυστικούς πράκτορες. Έτσι, το Συνέδριο της Αβάνας διεξήχθη χωρίς αυτόν και η OSPAAAL ιδρύθηκε και επισήμως.

Δραστηριότητες[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Η OSPAAAL καλλιέργησε σχέσεις με διεθνή συνδικάτα και ομάδες αλληλεγγύης σε όλο τον κόσμο. Είχε αναπτύξει σχέσεις με το Κίνημα για την Αποικιακή Ελευθερία (αγγλ. Movement for Colonial Freedom, MCF), μία υπερεθνική οργάνωση αλληλεγγύης με έδρα το Λονδίνο. Η επικοινωνία της με την Μπάρμπαρα Χακ, γενική γραμματέα του MCF, περιλάμβανε την αποστολή αφισών και εντύπων με αντάλλαγμα αναφορές και δημοσιεύσεις του MCF. {{απόσπασμα|Λόγω των εντάσεων που δημιούργησε ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός στη νοτιοανατολική Ασία, η Εκτελεστική Γραμματεία της OSPAAAL καλεί επειγόντως τους λαούς και τις κυβερνήσεις των σοσιαλιστικών χωρών, τις προοδευτικές χώρες που αγαπούν την ειρήνη και τη δικαιοσύνη και ολόκληρο τον λαό των ΗΠΑ και τους προοδευτικούς του ηγέτες να ενισχύσουν την αλληλεγγύη και τη στήριξή τους προς τους λαούς του Βιετνάμ, του Λάος και της Καμπότζης, να παλέψουν δυναμικά για να τερματιστούν το μπλοκάρισμα των λιμανιών του Βορείου Βιετνάμ και οι πολεμικές ενέργειες των εναέριων και ναυτικών δυνάμεων των ΗΠΑ εναντίον των λαών της Ινδοκίνας.|Εκτελεστική Γραμματεία της OSPAAAL, 1972[1]

Αρμενική Επαναστατική Ομοσπονδία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Patriot8790/πρόχειρο
Հայ Յեղափոխական Դաշնակցութիւն
ΗγέτηςΧραντ Μαρκαριάν
ΙδρυτήςΚρισταφόρ Μικαελιάν
Στεπάν Ζοριάν
Σιμόν Ζαβαριάν
Ίδρυση1890
Έδρα30 Hanrapetutyan, Γερεβάν, Αρμενία
ΙδεολογίαΑρμενικός εθνικισμός[2][3][4]
Σοσιαλισμός[5][6]
Πολιτικό φάσμαΑριστερά[6]
Διεθνής προσχώρησηΣοσιαλιστική Διεθνής[7]
Εθνοσυνέλευση της Αρμενίας
5 / 131
Εθνοσυνέλευση του Ναγκόρνο-Καραμπάχ
6 / 33
Κοινοβούλιο του Λιβάνου
2 / 128
Ιστότοπος
http://www.arfd.info/
Πολιτικό σύστημα Αρμενίας
Πολιτικά κόμματα
Εκλογές

Η Αρμενική Επαναστατική Ομοσπονδία (αρμ. Հայ Յեղափոխական Դաշնակցութիւն), γνωστή και ως Ντασνακτσουτιούν, είναι ένα αρμενικό εθνικιστικό και σοσιαλιστικό κόμμα[8] το οποίο ιδρύθηκε το 1890 στην Τιφλίδα της Ρωσικής Αυτοκρατορίας (σήμερα Γεωργία) από τους Κρισταφόρ Μικαελιάν, Στεπάν Ζοριάν και Σιμόν Ζαβαριάν.[9] Το κόμμα δραστηριοποιείται στην Αρμενία, στη Δημοκρατία του Ναγκόρνο-Καραμπάχ και στην αρμενική διασπορά, ιδιαίτερα στον Λίβανο, όπου και εκπροσωπείται στο κοινοβούλιο της χώρας[10][11] ως συνιστώσα της Συμμαχίας 8ης Μαρτίου.

Το κόμμα υποστηρίζει τον σοσιαλισμό και είναι πλήρες μέλος της Σοσιαλιστικής Διεθνούς από το 2003, στην οποία είχε ενσωματωθεί και το 1907.[7][12] Είναι το δημοφιλέστερο κόμμα της Αρμενίας στην αρμενική διασπορά, καθώς δραστηριοποιείται σε 20 χώρες.[13] Σε σχέση με άλλα κόμματα της Αρμενίας, τα οποία επικεντρώνονται σε εκπαιδευτικά και ανθρωπιστικά εγχειρήματα, η Αρμενική Επαναστατική Ομοσπονδία θεωρείται ως το κόμμα που υπερασπίζεται ένθερμα τον αρμενικό εθνικισμό..[13] Το κόμμα αποσκοπεί στην αναγνώριση της Γενοκτονίας των Αρμενίων και στην καταβολή των αντίστοιχων αποζημιώσεων. Επίσης, υποστηρίζει τη δημιουργία της Ενωμένης Αρμενίας, με σύνορα βασισμένα σε αυτά που προβλέπονται από τη Συνθήκη των Σεβρών του 1920.

Η Αρμενική Επαναστατική Ομοσπονδία δραστηριοποιήθηκε στην Οθωμανική Αυτοκρατορία στις αρχές της δεκαετίας του 1890 έχοντας ως στόχο την ενοποίηση των διαφόρων μικρών ομάδων της Αυτοκρατορίας που αμύνονταν στις σφαγές σε διάφορα αρμενικά χωριά και σε περιοχές με σημαντική αρμενική παρουσία. Επίσης, τα μέλη του κόμματος σχημάτισαν ομάδες φενταγί που συνέβαλαν στην άμυνα των Αρμενίων μέσω ένοπλης αντίστασης. Επίσης, αποσκοπούσαν στην ίδρυση μιας «ελεύθερης, ανεξάρτητης και ενωμένης» Αρμενίας, ωστόσο υπερασπίζονταν ενίοτε πιο ρεαλιστικούς στόχους, όπως η αυτονομία της περιοχής.

Το 1918, το κόμμα έπαιξε καθοριστικό ρόλο στη δημιουργία της βραχύβιας Πρώτης Δημοκρατίας της Αρμενίας, η οποία κατελήφθη τελικά από τη Σοβιετική Ένωση το 1920.[14] Μετά την εξορία των ηγετών του κόμματος από τους κομμουνιστές, το κόμμα επανιδρύθηκε στην αρμενική διασπορά, όπου συνέβαλλε στη διατήρηση της πολιτισμικής ταυτότητας των Αρμενίων. Μετά την πτώση της Σοβιετικής Ένωσης, η εξόριστη διοίκηση του κόμματος επέστρεψε στην Αρμενία, ενώ σήμερα είναι το κύριο κόμμα της αντιπολίτευσης στην Εθνοσυνέλεση της χώρας. Πριν την εκλογή του Σερζ Σαρκισιάν στην προεδρία της Αρμενίας και για ένα μικρό διάστημα μετά από αυτή, η Αρμενική Επαναστατική Ομοσπονδία συμμετείχε στον κυβερνητικό συνασπισμό της χώρας, παρόλο που πρότεινε τον δικό της υποψήφιο στην προεδρική εκλογή του 2008.[15]

Πρώιμη ιστορία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Στα τέλη του 19ου αιώνα, η Ανατολική Ευρώπη και η Ρωσία έγιναν επίκεντρα μικρών ομάδων που υποστήριζαν μεταρρυθμίσεις σε περιοχές με αρμενικό πληθυσμό στην Οθωμανική Αυτοκρατορία. Το 1890, οι Κρισταφόρ Μικαελιάν, Στεπάν Ζοριάν και Σιμόν Ζαβαριάν, αναγνωρίζοντας την ανάγκη ενοποίησης όλων αυτών των ομάδων, ίδρυσαν την Ομοσπονδία Αρμενίων Επαναστατών (αρμ. Հայ Յեղափոխականների Դաշնակցութիւն), η οποία μετονομάστηκε σε Αρμενική Επαναστατική Ομοσπονδία ή Ντασνακτσουτιούν.[16]

Το Σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα Χουντσακιάν είχε συμφωνήσει, σε κάποιο σημείο, να ενσωματωθεί στην Αρμενική Επαναστατική Ομοσπονδία, ωστόσο αποχώρησε από αυτή, καθώς θεωρούσε ότι δεν ήταν αρκετά μαρξιστική.[9] Ο αρχικός στόχος της Αρμενικής Επαναστατικής Ομοσπονδίας ήταν η διεκδίκηση της αυτονομίας των περιοχών με αρμενικό πληθυσμό της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Το κόμμα άρχισε να οργανώνεται στην Οθωμανική Αυτοκρατορία στις αρχές της δεκαετίας του 1890, ενώ διεξήγαγε το πρώτο του συνέδριο το 1892 στην Τιφλίδα.[9][16] Στο συνέδριο αυτό, το κόμμα υιοθέτησε την πολιτική του αποκεντρωμένου τρόπου λειτουργίας του, σύμφωνα με τον οποίο τα παραρτήματα του κόμματος σε διάφορες χώρας θα μπορούσε να δράσει ανάλογα με την τοπική πολιτική κατάσταση. Έτσι, το κόμμα έθεσε τον στόχο της δημιουργίας μίας κοινωνίας η οποία θα ήταν βασισμένη στις αρχές της ελευθερίας του συνέρχεσθαι, της ελευθερίας του λόγου, της ανεξιθρησκίας και της αγροτικής μεταρρύθμισης.[9][16]

Ρωσική Αυτοκρατορία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Η Αρμενική Επαναστατική Ομοσπονδία άρχιζε να κερδίζει ολοένα και μεγαλύτερη στήριξη από τους Ρωσοαρμένιους. Θεωρείται ότι το γεγονός αυτό οφείλεται στη στάση του κόμματος, η οποία υποστηρίχθηκε από την κεντρική διοίκηση της Ρωσίας, καθώς η εξωτερική πολιτική των τσαρικών και του κόμματος ταυτίζονταν μέχρι το 1903.[17] Στις 12 Ιουνίου 1903, οι τσαρικές αρχές εξέδωσαν διάταγμα σύμφωνα με το οποίο όλη η αρμενική εκκλησιαστική περιουσία θα περιερχόταν στην κυριότητα της Ρωσικής Αυτοκρατορίας. Το μέτρο αυτό συνάντησε δριμεία αντίθεση από το κόμμα, το οποίο θεωρούσε ότι το μέτρο αυτό αποτελούσε απειλή στα εθνικά σχέδια των Αρμενίων. Ως αποτέλεσμα, η Αρμενική Επαναστατική Ομοσπονδία αποφάσισε την άμυνα των αρμενικών εκκλησιών με την δημιουργία πολιτοφυλακών που προστάτευαν της αρμενικές εκκλησίες και οργανώνοντας μαζικές διαδηλώσεις.[17][18]

Την περίοδο 1905-1906, ξέσπασαν οι σφαγές Αρμενίων-Τατάρων, η οποία ήταν ένοπλη σύγκρουση των Αρμενίων με τους Αζέρους, οι οποίοι αποκαλούνταν Τάταροι, και το κόμμα συμμετείχε σε ένοπλες δραστηριότητες. Ορισμένες πηγές ισχυρίζονται ότι η ρωσική κυβέρνηση προκάλεσε τις σφαγές ώστε να ενισχυθεί η κυριαρχία της κατά τη διάρκεια της επανάστασης του 1905.[19] Το πρώτο περιστατικό βίας σημειώθηκε στο Μπακού τον Φεβρουάριο του 1905.[20] Η Αρμενική Επαναστατική Ομοσπονδία κατηγόρησε τη Ρωσία ότι προκαλούσε τις ταραχές και ότι αποτελούσαν μέρος μιας ευρύτερης αντιαρμενικής πολιτικής. Στις 11 Μαΐου 1905, το μέλος του κόμματος Ντρασταμάτ Καναγιάν δολοφόνησε τον Ρώσο γενικό κυβερνήτη Μιχαήλ Νακασίτζε, ο οποίος θεωρούνταν ως ο κύριος υπαίτιος για την πρόκληση των ταραχών μεταξύ των Αρμενίων και των Τατάρων. Στο μεταξύ, η αρμενική αστική τάξη απευθύνθηκε στο κόμμα για την προστασία των ιδιοκτησιών και των συμφερόντων της. Η ηγεσία του κόμματος απεφάνθη ότι η προστασία της αρμενικής αστικής τάξης θα οδηγούσε στην προστασία των δικαιωμάτωντων Αρμενίων εργαζομένων, δεδομένου ότι οι τελευταίοι είχαν υποστεί προκαταλήψεις στην εργασία σε ζητήματα άσχετα με τους Αρμενίους.[21] Οι απεσταλμένοι του τσάρου στην Αρμενία ανέφεραν ότι η Αρμενική Επαναστατική Ομοσπονδία ευθυνόταν για την πρόκληση των ταραχών,[22] κάτι που διαψεύστηκε από το κόμμα, το οποίο υποστήριζε ότι προστάτευε τους Αρμενίους από τις επιθέσεις των Τατάρων. Τελικά, οι σημαντικές απώλειες που υπέστησε το κόμμα οδήγησαν στην επαναπροσέγγιση των Αρμενίων με τη μουσουλμανική κοινότητα του Καυκάσου.[20] Εκείνη την περίοδο, το κόμμα θεωρούσε την ένοπλη δραστηριότητα ως απαραίτητη για την επίτευξη των στόχων του.[23]

Τον Ιανουάριο του 1912, διάφορα επιφανή μέλη του κόμματος, μεταξύ των οποίων και δικηγόροι, τραπεζίτες, έμποροι και άλλοι διανοούμενοι, δικάστηκαν στη ρωσική γερουσία για τη συμμετοχή τους σε αυτό. Ο δικηγόρος υπεράσπισής τους ήταν ο Αλέξανδρος Κέρενσκι, ο οποίος απέρριψε τα πειστήρια, λέγοντας ότι «οι αρχικοί ερευνητές, υπό την ενίσχυση της τοπικής κυβέρνησης, χρησιμοποιούσαν οποιοδήποτε μέσο» ώστε να τους καταδικάσουν.[24] Ο Κερένσκι πέτυχε την επανεξέταση των πειστηρίων για έναν από τους κατηγορούμενους. Ο ίδιος και άλλοι δικηγόροι εξέφρασαν την αποστροφή τους για την ασυμφωνία στα γεγονότα που παρουσιαζόταν στον ρωσικό τύπο, γεγονός που άφησε αμήχανους τους γερουσιαστές. Η γερουσία, τελικά, ξεκίνησε έρευνα για τον δικαστή που κατηγόρησε τα μέλη του κόμματος και αποφάσισε ότι ήταν παράφρονας. 94 από τους κατηγορούμενους αθωώθηκαν, ενώ οι υπόλοιποι φυλακίστηκαν ή εξορίστηκαν για διάφορα χρονικά διαστήματα, με το μεγαλύτερο να είναι τα έξι χρόνια.[25]

Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

  1. ↑ Πρότυπο:Cite archive
  2. ↑ «Armenian Nationalist Party Threatens President Over Turkey Protocols». Radio Free Europe/Radio Liberty. Yerevan. 14 January 2010. http://www.rferl.org/content/Armenian_Nationalist_Party_Threatens_President_Over_Turkey_Protocols/1929715.html. Ανακτήθηκε στις 7 September 2014. 
  3. ↑ Cornell, Svante E. (2011). Azerbaijan Since Independence. Armonk, New York: M.E. Sharpe. σελ. 11. ISBN 9780765630049. Drawn equally to socialism and nationalism, the ARF... 
  4. ↑ Abbasov, Shahin (15 October 2010). «Azerbaijan: Baku Reaches Out to Armenian Hard-liners in Karabakh PR Bid». EurasiaNet. Open Society Institute (New York). http://www.eurasianet.org/node/62162. Ανακτήθηκε στις 7 September 2014. «...Armenian Revolutionary Federation-Dashnaktsutiun, a nationalist Armenian party...» 
  5. ↑ «Evaluation Report on Armenia on Transparency of party funding» (PDF). Strasbourg,: Council of Europe. 3 Δεκεμβρίου 2010. σελ. 5. Armenian Revolutionary Federation Party (ARF, socialist) 
  6. ↑ 6,0 6,1 «Where is the Armenian LEFT, the true alternative?». Yerevan: Institute for Democracy and Human Rights (IDHR). 10 Δεκεμβρίου 2007. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 7 Σεπτεμβρίου 2014. Armenian Revolutionary Federation, ARF: An Armenian left-wing and socialist political power with its roots and background. 
  7. ↑ 7,0 7,1 «ARF news 'Yerkir', Hrant Markarian Speech». Ανακτήθηκε στις 25 Δεκεμβρίου 2006.  [νεκρός σύνδεσμος]
  8. ↑ «Armenian Revolutionary Federation». Portal on Central Eastern and Balkan Europe. Bologna, Italy: University of Bologna. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 7 Σεπτεμβρίου 2014. The Armenian Revolutionary Federation is a nationalist-socialist party. 
  9. ↑ 9,0 9,1 9,2 9,3 «Armenian Revolutionary Federation Founded, Armenian history timeline». Ανακτήθηκε στις 25 Δεκεμβρίου 2006. 
  10. ↑ «Tachnaq party holds 2 seats in Lebanese National Assembly» (PDF). Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο (PDF) στις 29 Ιουνίου 2007. Ανακτήθηκε στις 30 Δεκεμβρίου 2006. 
  11. ↑ «ARF among parties running in NKR elections». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 3 Οκτωβρίου 2006. Ανακτήθηκε στις 3 Ιανουαρίου 2007. 
  12. ↑ In the Socialist International
  13. ↑ 13,0 13,1 «U.S. Embassy releases study on Armenian-Americans». Ανακτήθηκε στις 27 Δεκεμβρίου 2006. 
  14. ↑ «ARF.am Home». Ανακτήθηκε στις 27 Δεκεμβρίου 2006. 
  15. ↑ «RA Prime Minister Tigran Sargsyan's Speech at General Meeting of ARF "Dashnaktsutyun"». Government of Armenia. 21 Μαΐου 2008. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 25 Ιουνίου 2011. Ανακτήθηκε στις 19 Ιουνίου 2011. 
  16. ↑ 16,0 16,1 16,2 Libaridian, Gerard J. (2004). Modern Armenia: People, Nation, State. Transaction Publishers. σελίδες 103, p. 106. ISBN 978-0-7658-0205-7. 
  17. ↑ 17,0 17,1 Geifman, Anna. Thou Shalt Kill: Revolutionary Terrorism in Russia, 1894–1917. σελίδες 21–22. ISBN 978-0-691-02549-0. 
  18. ↑ Vratsian, Simon (2000). Tempest-Born DRO. Armenian Prelacy, New York, translated by Tamar Der-Ohannesian. σελίδες 13–22. 
  19. ↑ «"A Critical Survey of Bolshevism" – Stalin». Ανακτήθηκε στις 5 Αυγούστου 2007. 
  20. ↑ 20,0 20,1 Swietochowski, Tadeusz (1985). Russian Azerbaijan, 1905–1920. The Shaping of a National Identity in a Muslim Community. Cambridge University Press. σελίδες 41–42. ISBN 978-0-521-52245-8. 
  21. ↑ Libaridian, Gerard J. Modern Armenia: People, Nation, State. σελ. 17. ISBN 978-0-691-02549-0. 
  22. ↑ (Ρωσικά)«Всеподданейшая записка по управлению кавказским краем генерала адьютанта графа Воронцова-Дашкова», СПб.: Государственная Тип., 1907, с.12
  23. ↑ Suny, Ronald (1996). Transcaucasia, Nationalism, and Social Change: Essays in the History of Armenia, 2nd edition. σελίδες 166–167. ISBN 978-0-472-06617-9. 
  24. ↑ Abraham, Richard (1990). Alexander Kerensky: The First Love of the Revolution. New York: Columbia University Press. σελ. 53. ISBN 978-0-231-06109-4. 
  25. ↑ Abraham. Alexander Kerensky, p. 54

Γκούναρ Μίρνταλ[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Patriot8790/πρόχειρο
Γέννηση6 Δεκεμβρίου 1898
Νταλάρνα, Σουηδία
Θάνατος17 Μαΐου 1987 (88 ετών)
Ντάντεριντ, Σουηδία
ΕθνικότηταΣουηδική
ΊδρυμαΠανεπιστήμιο της Στοκχόλμης
ΠεδίοΟικονομικά, πολιτική, κοινωνιολογία
ΣπουδέςΠανεπιστήμιο της Στοκχόλμης
Επηρεάστηκε απόΚνουτ Βίκσελ
Τζον Ρ. Κόμονς
ΣυνεισφορέςΝομισματική ισορροπία, ex-ante, κυκλική σωρευτική αιτιότητα
ΒραβείαΒραβείο Νόμπελ Οικονομικών Επιστημών (1974)
Βραβείο Μπρόνισλαβ Μαλινόφσκι (1975)

Ο Καρλ Γκούναρ Μίρνταλ (σουηδ. Karl Gunnar Myrdal) ήταν Σουηδός οικονομολόγος, κοινωνιολόγος και πολιτικός. Ο ίδιος έλαβε το Βραβείο Νόμπελ Οικονομικών Επιστημών το 1974, το οποίο μοιράστηκε με τον Φρίντριχ Χάγιεκ, «για την καινοτόμο εργασία τους στη θεωρία χρήματος και τις οικονομικές διακυμάνσεις και για την διεισδυτική ανάλυση της αλληλεπίδρασης μεταξύ οικονομικών, κοινωνικών και θεσμικών φαινομένων». Στις Ηνωμένες Πολιτείες, είναι περισσότερο γνωστός για τη μελέτη του στις φυλετικές σχέσεις, η οποία παρουσιάστηκε στο βιβλίο του Ένα Αμερικάνικο Δίλημμα. Η μελέτη του άσκησε ιδιαίτερη επιρροή στην έκβαση της υπόθεσης Μπράουν εναντίον Γραφείου Εκπαίδευσης του Ανωτάτου Δικαστηρίου των Ηνωμένων Πολιτειών το 1954.

Παιδική ηλικία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ο Καρλ Γκούναρ Μίρνταλ γεννήθηκε στις 6 Δεκεμβρίου 1898 στη Νταλάρνα της Σουηδίας. Ο πατέρας του, Καρλ Άντολφ Πέτερσον, εργαζόταν στους σιδηροδρόμους, ενώ η μητέρα του ήταν η Άννα Σοφία Κάρλσον. Απέκτησε το όνομα Μίρνταλ το 1914 από τη φάρμα Μιρ της Νταλάρνα.

Εκπαίδευση και πρώτα χρόνια της σταδιοδρομίας του[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Σύμφωνα με μια αμφισβητήσιμη ιστορία, ο οικονομολόγος Γκούσταβ Κάσελ είπε στον Μίρνταλ «Γκούναρ, πρέπει να σέβεσαι περισσότερο τους μεγαλύτερούς σου, διότι αυτοί θα αποφασίσουν την προαγωγή σου» και, ύστερα, δέχτηκε την απάντηση του Μίρνταλ «Ναι, αλλά εμείς θα γράψουμε τους επικήδειους».

Ο Γκούναρ Μίρνταλ αποφοίτησε με πτυχίο νομικών από το Πανεπιστήμιο της Στοκχόλμης το 1923, ενώ απέκτησε το διδακτορικό του στα οικονομικά το 1927 από το ίδιο πανεπιστήμιο. Το 1919 γνώρισε την Άλβα Ρέιμερ, την οποία παντρεύτηκε το 1924.

Στη διδακτορική του διατριβή, ο Μίρνταλ εξέτασε το ρόλο των προσδοκιών στη διαμόρφωση των τιμών. Η ανάλυσή του άσκησε σημαντική επιρροή στη σκέψη της σχολής της Στοκχόλμης. Ο ίδιος βασίστηκε στις θεωρίες του Κνουτ Βίκσελ της σωρευτικής διαδικασίας του ενδογενούς χρήματος, τονίζοντας τη σπουδαιότητα της αβεβαιότητας του Νάιτ και του ρόλου των προσδοκιών ex-ante και ex-post στην οικονομική διαδικασία.

Από το 1925 μέχρι το 1929 σπούδασε στη Βρετανία και στη Γερμανία. Αργότερα, ως υπότροφος του Ιδρύματος Ροκφέλερ, επισκέφτηκε τις Ηνωμένες Πολιτείες την περίοδο 1929-1930. Την περίοδο αυτή, δημοσίευσε τα πρώτα του βιβλία, συμπεριλαμβανομένου του βιβλίου Το Πολιτικό Στοιχείο στην Ανάπτυξη της Οικονομικής Θεωρίας. Με την επιστροφή του στην Ευρώπη, εργάστηκε για ένα χρόνο ως αναπληρωτής καθηγητής στο Μεταπτυχιακό Ινστιτούτο Διεθνών Σπουδών στη Γενεύη της Ελβετίας.

Αρχικά, ο ίδιος εντυπωσιάστηκε από τα αφηρημένα μαθηματικά μοντέλα που εμφανίστηκαν στις αρχές της δεκαετίας του 1920, ενώ συνέβαλε στην ίδρυση της Οικονομετρικής Κοινωνίας στο Λονδίνο.

Ανακτήθηκε από "https://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Χρήστης:Patriot8790/πρόχειρο&oldid=10145664"