Ρίτσαρντ Στηλ

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Ρίτσαρντ Στηλ
Γενικές πληροφορίες
Όνομα στη
μητρική γλώσσα		Sir Richard Steele (Αγγλικά)
Γέννηση1671
Δουβλίνο[1][2]
Θάνατος1  Σεπτεμβρίου 1729[3][4][5]
Κάρμαρθεν[2]
Χώρα πολιτογράφησηςΔημοκρατία της Ιρλανδίας
Εκπαίδευση και γλώσσες
Ομιλούμενες γλώσσεςΑγγλικά[6]
ΣπουδέςΚολλέγιο Μέρτον
Σχολείο Τσάρτερχαουζ[7]
Πληροφορίες ασχολίας
Ιδιότηταθεατρικός συγγραφέας
πολιτικός
δημοσιογράφος
συγγραφέας[8]
Πολιτική τοποθέτηση
Πολιτικό κόμμα/ΚίνημαΟυίγοι
Αξιώματα και βραβεύσεις
Αξίωμαμέλος της 4ης βουλευτικής περιόδου της Μεγάλης Βρετανίας
μέλος της 5ης βουλευτικής περιόδου της Μεγάλης Βρετανίας
μέλος της 6ης βουλευτικής περιόδου της Μεγάλης Βρετανίας
Commons page Σχετικά πολυμέσα
δεδομένα

Ο σερ Ρίτσαρντ Στηλ και Ρίτσαρντ Στιλ[9][10] (αγγλικά: Richard Steele, περ. 12 Μαρτίου 1672 – 1 Σεπτεμβρίου 1729) ήταν Αγγλοϊρλανδός δοκιμιογράφος, θεατρικός συγγραφέας, δημοσιογράφος και πολιτικός, γνωστός ως συνιδρυτής, μαζί με τον φίλο του Τζόζεφ Άντισον, του περιοδικού The Spectator.[11]

Βιογραφικά στοιχεία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ο Στηλ γεννήθηκε στο Δουβλίνο της Ιρλανδίας το 1671 και ήταν γιος πλούσιου δικηγόρου. Οι γονείς του πέθαναν όταν ήταν 5 ετών και ανατράφηκε από τον θείο του Χένρι Γκασκόιν στον οποίο όφειλε «μια φιλελεύθερη εκπαίδευση». Πήγε για σπουδές στην Αγγλία στο Τσάρτερχαους κοντά στο Λονδίνο το 1684, όπου συνάντησε τον Τζόζεφ Άντισον και έτσι ξεκίνησε μια από τις πιο γόνιμες λογοτεχνικές φιλίες, η οποία διήρκεσε έως ότου οι κυρίως πολιτικές διαφωνίες τους προκάλεσαν ψυχρότητα και την τελική αποξένωση λίγο πριν το θάνατο του Άντισον το 1719. Συνέχισε την περαιτέρω εκπαίδευσή του στην Οξφόρδη από το 1689. Το 1692 εντάχθηκε στον βρετανικό στρατό, όπου υπηρέτησε στη Φρουρά ως ιππέας. Καθώς δεν είχε χρήματα και διασυνδέσεις που ήταν απαραίτητες για ουσιαστική πρόοδο, εγκατέλειψε το στρατό το 1705.

Εν τω μεταξύ, είχε ήδη αρχίσει μια δεύτερη καριέρα, ως συγγραφέας. Η απέχθειά του για τη στρατιωτική ζωή οδήγησε στο πρώτο του έργο, Ο Χριστιανός Ήρωας (1701), στο οποίο ασχολήθηκε με τους διαφορετικούς ρόλους των ανθρώπων στην κοινωνία. Το έργο θεωρήθηκε ως φυλλάδιο ηθικής διδασκαλίας και υπέστη κριτική ως υποκριτικό, επειδή ο συγγραφέας δεν ακολουθούσε το κήρυγμά του, καθώς ο ίδιος ήταν γνωστό ότι απολάμβανε το ποτό, τις μονομαχίες και την ακολασία στην πόλη.

Είχε την πρώτη του λογοτεχνική επιτυχία ως θεατρικός συγγραφέας με κωμωδίες όπως Ο τρυφερός σύζυγος από το 1703. Το 1706 έγινε εκδότης της εφημερίδας London Gazette και διορίστηκε σε μια θέση στην αυλή της βασίλισσας Άννας και του συζύγου της Γεωργίου της Δανίας.

Ο Τζόζεφ Άντισον και ο Ρίτσαρντ Στηλ

Το 1709 ο Στηλ ίδρυσε το περιοδικό The Tatler (Ο Ομιλητής), το οποίο κυκλοφορούσε τρεις φορές την εβδομάδα και είχε γρήγορα επιτυχία στο κοινό. Έγραψε σ' αυτό το περιοδικό με το ψευδώνυμο Άιζακ Μπίκερσταφ, που χρησιμοποιήθηκε προηγουμένως από τον Τζόναθαν Σουίφτ, την πλειοψηφία των άρθρων, ο Άντισον και ο Σουίφτ συνεισέφεραν επίσης τακτικά με άρθρα. Το 1711 το περιοδικό έκλεισε, πιθανότατα για πολιτικούς λόγους.[12]

Στη συνέχεια, ο Στηλ και ο Άντισον ίδρυσαν το The Spectator (Ο Θεατής). Τα δοκίμια των Στηλ και ο Άντισον είναι επίσης αξιοσημείωτα καθώς περιέχουν πολλές ρεαλιστικές περιγραφές της πολιτιστικής και καθημερινής ζωής της εποχής. Έτσι θεωρούνται ότι άνοιξαν τον δρόμο για το ρεαλιστικό οικογενειακό και ηθικό μυθιστόρημα του 18ου αιώνα ( Τζόναθαν Σουίφτ, Χένρι Φήλντινγκ, Σάμουελ Ρίτσαρντσον, κ.λ). Μεταξύ άλλων, ο Στηλ δημοσίευσε την περιπετειώδη αλλά αληθινή ιστορία του Σκωτσέζου ναυτικού Αλεξάντερ Σέλκιρκ, η οποία αργότερα ενέπνευσε τον Ντάνιελ Ντεφόε για το μυθιστόρημα Ροβινσώνας Κρούσος.

Το 1713 ο Στηλ, ο οποίος ανήκε στο κόμμα των Ουίγων, έγινε μέλος της Βουλής των Κοινοτήτων, από την οποία σύντομα εκδιώχθηκε επειδή δημοσίευσε ένα φυλλάδιο στο οποίο υποστήριζε τη διαδοχή του Οίκου του Αννόβερου. Όταν ο Γεώργιος Α' ανέβηκε στο θρόνο το επόμενο έτος, ο Στηλ διορίστηκε διευθυντής του θεάτρου Ντρούρυ Λέιν στο Λονδίνο και ανακηρύχθηκε ιππότης στις 9 Απριλίου 1715.[13]

Η υγεία του Στηλ υπονομεύτηκε σταδιακά από την εύθυμη ασυγκράτητη ζωή του και υπέφερε από ασθένειες. Ωστόσο, ασχολήθηκε ευσυνείδητα με τα κοινοβουλευτικά του καθήκοντα και με τη συμμετοχή του στη διοίκηση του Ντρούρυ Λέιν. Μία από τις κύριες συνεισφορές του στην ευημερία του θεάτρου ήταν η τελευταία και πιο επιτυχημένη κωμωδία του,The Conscious Lovers (1722), ένα από τα πιο δημοφιλή έργα του αιώνα και ίσως το καλύτερο δείγμα αγγλικής συναισθηματικής κωμωδίας.[14]

Μετά από μια διαμάχη με τον Άντισον και τις διαμάχες με την κυβέρνηση, αποσύρθηκε στην Ουαλία, όπου πέρασε το υπόλοιπο της ζωής του έως τον θάνατό του την 1η Σεπτεμβρίου 1729.[15]

Οικογενειακή ζωή[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Το 1705, ο Στηλ παντρεύτηκε μια χήρα, τη Μάργκαρετ Στρετς, η οποία πέθανε τον επόμενο χρόνο. Μετά το θάνατό της, μια φυτεία που είχε στα Μπαρμπάντος περιήλθε στην ιδιοκτησία του. [16]Το 1707, παντρεύτηκε τη Μαίρη Σκάρλοκ, την οποία γνώρισε στην κηδεία της πρώτης του συζύγου. Η αλληλογραφία τους περιλαμβάνει περισσότερες από 400 επιστολές, τις οποίες έγραψαν κατά τη διάρκεια της ερωτοτροπίας και του γάμου τους. Απέκτησαν μια κόρη (το μόνο νόμιμο παιδί του Στηλ).

Κριτική[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Η δραματική μέθοδος του Στηλ είναι να καταδείξει τις διαφορές των κοινωνικών τάξεων: έτσι, δίπλα σε πρόσωπα της ανώτερης κοινωνίας εισάγει ένα σύνολο χαρακτήρων πολύ χαμηλότερου ηθικού κώδικα. Η τρίτη ομάδα, οι υπηρέτες, αποτελεί το καθαρά κωμικό στοιχείο. Ο Στιλ θεωρούσε τον εαυτό του καινοτόμο αναμορφωτή στην Αγγλία του 18ου αιώνα, εργαζόμενος για να αντικαταστήσει τις πρόστυχες κωμωδίες της εποχής της Παλινόρθωσης με ένα νέο είδος δράματος που θα παρείχε ηθική εκπαίδευση στο κοινό. Ωστόσο, ο συγγραφέας καταφεύγει συχνά στον διδακτικό λόγο, χωρίς άμεση σχέση με την υπόθεση, που έχει θεωρηθεί αδυναμία των θεατρικών έργων του.[17]

Έργα (επιλογή)[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

  • The Christian Hero (Ο Χριστιανός Ήρωας, 1701)
  • The Funeral (Η κηδεία, 1701)
  • The Liing Lover (Ο ψεύτης εραστής,1703)
  • The Tender Husband (Ο τρυφερός σύζυγος, 1705)
  • The Conscious Lovers (Οι Συνειδητοί Εραστές, 1722)

Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

  1. ↑ Εθνική Βιβλιοθήκη της Γερμανίας: (Γερμανικά) Gemeinsame Normdatei. Ανακτήθηκε στις 14  Δεκεμβρίου 2014.
  2. ↑ 2,0 2,1 «Большая советская энциклопедия» (Ρωσικά) Η Μεγάλη Ρωσική Εγκυκλοπαίδεια. Μόσχα. 1969. Ανακτήθηκε στις 25  Φεβρουαρίου 2017.
  3. ↑ Εθνική Βιβλιοθήκη της Γαλλίας: (Γαλλικά) καθιερωμένοι όροι της Εθνικής Βιβλιοθήκης της Γαλλίας. data.bnf.fr/ark:/12148/cb12086072d. Ανακτήθηκε στις 10  Οκτωβρίου 2015.
  4. ↑ «Encyclopædia Britannica» (Αγγλικά) biography/Richard-Steele. Ανακτήθηκε στις 9  Οκτωβρίου 2017.
  5. ↑ (Αγγλικά) SNAC. w6bg30zf. Ανακτήθηκε στις 9  Οκτωβρίου 2017.
  6. ↑ Εθνική Βιβλιοθήκη της Γαλλίας: (Γαλλικά) καθιερωμένοι όροι της Εθνικής Βιβλιοθήκης της Γαλλίας. data.bnf.fr/ark:/12148/cb12086072d. Ανακτήθηκε στις 10  Οκτωβρίου 2015.
  7. ↑ Ανακτήθηκε στις 7  Μαΐου 2020.
  8. ↑ «Library of the World's Best Literature». Library of the World's Best Literature. 1897.
  9. ↑ Παπαγεωργίου, Ιωάννα. «Διδασκαλία». Πανεπιστήμιο Πατρών (στα Αγγλικά). Ανακτήθηκε στις 2 Ιανουαρίου 2024. 
  10. ↑ Καγιαλής, Τάκης (2021). «Πρόλογος στην ελληνική έκδοση». Οδηγός Δημιουργικής Γραφής του Πανεπιστημίου του Cambridge. Αθήνα: ΕΑΠ. σελ. 19. 
  11. ↑ . «encyclopedia.com/history/encyclopedias-almanacs-transcripts-and-maps/steele-richard-1672-1729». 
  12. ↑ . «britannica.com/biography/Richard-Steele». 
  13. ↑ . «twickenham-museum.org.uk/Sir Richard Steele». 
  14. ↑ . «picturesofengland.com/England/famous/Sir_Richard_Steele». 
  15. ↑ . «libraryireland.com/biography/SirRichardSteele». 
  16. ↑ . «npg.org.uk/collections/search/person/sir-richard-steele». 
  17. ↑ . «biblio.com/richard-steele/author». 
Καθιερωμένοι όροι
Ανακτήθηκε από "https://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Ρίτσαρντ_Στηλ&oldid=10352287"