Δύο γέροι
| Δύο γέροι (Dos viejos) | |
|---|---|
 | |
| Ονομασία | Δύο γέροι (Dos viejos) |
| Δημιουργός | Q5432 |
| Έτος δημιουργίας | 1819-1823 |
| Είδος | Ελαιογραφία σε τοίχο, (μεταφέρθηκε σε καμβά) |
| Ύψος | 49,3 |
| Πλάτος | 83,4 εκ. |
| Πόλη | Μαδρίτη |
| Μουσείο | Μουσείο ντελ Πράδο |
 Σχετικά πολυμέσα | |
| δεδομένα | |
Δύο γέροι (Ισπανικά: Dos viejos) ή Δύο μοναχοί (Dos frailes) ή Ένας γέρος και ένας μοναχός (Un viejo y un fraile) είναι οι τίτλοι με τους οποίους αναφέρεται ένας από τους 14 Μαύρους Πίνακες που ζωγράφισε ο Ισπανός ζωγράφος και χαράκτης Φρανθίσκο Γκόγια την περίοδο 1819 - 1823. Ο Γκόγια διήνυε την όγδοη δεκαετία της ζωής του και βρισκόταν σε εσωτερική και σωματική κατάπτωση. Ζωγράφισε τα έργα στους τοίχους (εσωτερικά) του σπιτιού όπου διέμενε που ήταν γνωστό ως Η έπαυλη του κουφού (Quinta del Sordo), το οποίο αγόρασε το 1819.
Στον πίνακα ξεχωρίζουν δύο όρθιες ηλικιωμένες φιγούρες με ενδυμασία μοναχού μπροστά από μαύρο φόντο. Ο ψηλός άντρας που βρίσκεται μπροστά έχει μακρυά γκρίζα γενειάδα και ακουμπάει σε ένα μπαστούνι. Πιθανόν να είναι ο Κρόνος, ο θεός του χρόνου. Πίσω του βρίσκεται μία φιγούρα που θυμίζει καρικατούρα, της οποίας το πρόσωπο παραπέμπει σε ζώο. Αυτή η φιγούρα μοιάζει να φωνάζει στο αυτί του άντρα που βρίσκεται μπροστά της, κάτι που πιθανόν να αποτελεί υπαινιγμό για την κώφωση σου Γκόγια.
Υπάρχει αξιοσημείωτη διαφορά ανάμεσα στην αναπαράσταση των δύο ανδρών. Ο γενειοφόρος άνδρας, ο οποίος ακουμπά ήρεμα στο μπαστούνι του με τη λυπημένη αλλά γαλήνια έκφρασή του, θυμίζει τους φιλοσόφους που απεικόνισε ο Βελάσκεθ, τις εικόνες των οποίων είχε αντιγράψει ο Γκόγια. Αντίθετα, τα χαρακτηριστικά του τερατόμορφου συντρόφου του, παραπέμπουν στους μοναχούς που παρουσιάζονται στις σειρές χαρακτικών του Γκόγια, Τα Καπρίτσια, Οι Συμφορές του Πολέμου και στις Τρέλες.
Οι Μαύροι Πίνακες δεν προορίζονταν από τον καλλιτέχνη για δημόσια θέαση και δεν υπάρχουν γνωστοί τίτλοι για τα έργα οι οποίοι να έχουν δοθεί από τον καλλιτέχνη. Το έργο Δύο γέροι πιθανότατα βρισκόταν στον πρώτο όροφο, απέναντι από τον πίνακα Ιουδίθ και Ολοφέρνης.[1] Όπως και άλλα έργα της σειράς μεταφέρθηκε σε καμβά μεταξύ του 1873 και 1874 υπό την επίβλεψη του Salvador Martínez Cubells, ενός συντηρητή του Μουσείου του Πράδο. Ο ιδιοκτήτης, Βαρόνος Emile d'Erlanger, δώρισε τους καμβάδες στο Ισπανικό κράτος το 1881 και έκτοτε εκτίθενται στο Μουσείο του Πράδο.[2]
Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- ↑ Fernández, G. "Goya: The Black Paintings". theartwolf.com, August 2006. Ανακτήθηκε στις 4 Απριλίου 2010.
- ↑ Hughes, 16–17
Βιβλιογραφία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- Benito Oterino, Agustín, La luz en la quinta del sordo: estudio de las formas y cotidianidad, Madrid, Universidad Complutense, 2002, p. 33. Edición digital ISBN 84-669-1890-6.
- Bozal, Valeriano, Francisco Goya, vida y obra, (2 vols.) Madrid, Tf. Editores, 2005. ISBN 84-96209-39-3.
- Bozal, Valeriano, Pinturas Negras de Goya, Tf. Editores, Madrid, 1997.
- Glendinning, Nigel, Francisco de Goya, Madrid, Cuadernos de Historia 16 (col. «El arte y sus creadores», nº 30), 1993.
- Hagen, Rose-Marie and Hagen, Rainer, Francisco de Goya, Cologne, Taschen, 2003. ISBN 3-8228-2296-5.
- Hughes, Robert. Goya. New York: Alfred A. Knopf, 2004. ISBN 0-394-58028-1
| ||||||||||||||||||||||||||
