Santorre Santarosa (υποβρύχιο)
| Πληροφορίες | |
|---|---|
| Τύπος και κλάση | Υποβρύχιο κλάσης Bandiera |
| Ναυπηγείο | Odero-Terni-Orlando (Ο.Τ.Ο.) στο Μουτζιάνο (Muggiano) |
| Έναρξη ναυπήγησης | 1 Μαΐου 1928 |
| Καθέλκυση | 22 Οκτωβρίου 1929 |
| Ένταξη σε υπηρεσία | 29 Ιουλίου 1930 |
| Γενικά χαρακτηριστικά | |
| Εκτόπισμα | 940 t (925 LT) στην επιφάνεια 1097 t (1080 LT) σε κατάδυση |
| Πρόωση | 2 κινητήρες ντίζελ 2 ηλεκτρικοί κινητήρες |
| Ταχύτητα | 15 kn στην επιφάνεια 8,2 kn σε κατάδυση |
| Αυτονομία | 4750 ναυτικά μίλια με ταχύτητα πλεύσης 8 kn στην επιφάνεια 60 ναυτικά μίλια με ταχύτητα πλεύσης 4 kn σε κατάδυση |
| Μεγ. βάθος κατάδυσης | 90 m |
| Πλήρωμα | 53 αξιωματικοί και ναύτες |
| Οπλισμός | 8 τορπιλοσωλήνες των 533 mm 1 πυροβόλο των 102 mm 2 πολυβόλα των 13,2 mm |
Το Santorre Santarosa ήταν ένα από τέσσερα υποβρύχια κλάσης Bandiera που ναυπηγήθηκαν για το Ιταλικό Βασιλικό Ναυτικό στα τέλη της δεκαετίας του 1920. Ολοκληρώθηκκε το 1929 και έλαβε μέρος σε επιχειρήσεις κατά τη διάρκεια του Ισπανικού Εμφυλίου Πολέμου, στο πλαίσιο της υποστήριξης που παρείχε η Ιταλία στην πλευρά των Εθνικιστών.
Περιγραφή[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Η κλάση Bandiera ήταν μία μεγαλύτερων διαστάσεων βελτιωμένη εκδοχή της προγενέστερης κλάσης Pisani. Τα πλοία της είχαν εκτόπισμα 940 t (925 LT) στην επιφάνεια και 1097 t (1080 LT) σε κατάδυση. Το μήκος τους ήταν 69,8 m, το πλάτος 7,3 m και το βύθισμά τους 5,26 m.[1] Μπορούσαν να επιχειρούν σε βάθος έως και 90 m[2] και το πλήρωμά τους αποτελούνταν από 53 αξιωματικούς και ναύτες.[1]
Στην επιφάνεια προωθούνταν από δύο κινητήρες ντίζελ ισχύος 1500 bhp ενώ σε κατάδυση το έργο αυτό αναλάμβαναν δύο ηλεκτροκινητήρες των 650 hp. Η μέγιστη ταχύτητα πλεύσης στην επιφάνεια ήταν 15 kn ενώ σε κατάδυση έφθανε τους 8,2 kn.[2] Η ακτίνα δράσης ήταν 4750 ναυτικά μίλια με ταχύτητα πλεύσης 8,5 kn και 60 ναυτικά μίλια με ταχύτητα πλεύσης 4 kn σε κατάδυση.[2] Ο οπλισμός του αποτελούνταν από οκτώ τορπιλοσωλήνες των 533 mm, τέσσερις στην πλώρη και άλλους τόσους στην πρύμνη, για τους οποίους έφεραν δώδεκα τορπίλες. Επίσης υπήρχε ένα πυροβόλο των 102 mm χαρή στο οποίο μπορούσαν να πληγούν στόχοι όταν το σκάφος ήταν στην επιφάνεια, καθώς και δύο πολυβόλα των 13,2 mm για αντιαεροπορική προστασία.[1][2]
Επιχειρησιακή ιστορία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
 |
Η ενότητα αυτή είναι κενή, ανεπαρκώς ανεπτυγμένη ή ανολοκλήρωτη. Η βοήθειά σας είναι καλοδεχούμενη! |
Η ναυπήγηση του Santorre Santarosa άρχισε το 1928 στις εγκαταστάσεις της Odero-Terni-Orlando (Ο.Τ.Ο.) στο Μουτζιάνο (Muggiano).[3] Καθελκύστηκε στις 22 Οκτωβρίου 1929 και εντάχθηκε σε υπηρεσία το επόμενο έτος.[3]
Στις 11 Αυγούστου 1937, εν μέσω του Ισπανικού Εμφυλίου, το Santorre Santarosa επιχείρησε να τορπιλίσει το πετρελαιοφόρο των Δημοκρατικών SS Campeador στα ανοικτά του Ρας ελ Μουσταφά της Γαλλικής Τυνησίας, όμως το αντιτορπιλικό Saetta κατάφερε να το βυθίσει πριν το υποβρύχιο προλάβει να εξαπολύσει τις τορπίλες του.[4]
Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Βιβλιογραφία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- Bagnasco, Erminio (1977). Submarines of World War Two. Annapolis, Maryland: Naval Institute Press. ISBN 0-87021-962-6.
- Brescia, Maurizio (2012). Mussolini's Navy: A Reference Guide to the Regina Marina 1930–45. Annapolis, Maryland: Naval Institute Press. ISBN 978-1-59114-544-8.
- Chesneau, Roger, επιμ. (1980). Conway's All the World's Fighting Ships 1922–1946. Greenwich, UK: Conway Maritime Press. ISBN 0-85177-146-7.
- Frank, Willard C., Jr. (1989). «Question 12/88». Warship International XXVI (1): 95–97. ISSN 0043-0374.
- Rohwer, Jürgen (2005). Chronology of the War at Sea 1939–1945: The Naval History of World War Two (Third Revised έκδοση). Annapolis, Maryland: Naval Institute Press. ISBN 1-59114-119-2.
| ||||||||
