Ford σειρά L
| Ford σειρά L | |
|---|---|
 | |
| Σύνοψη | |
| Κατασκευαστής |  Ford Motor Company |
| Παραγωγή | Νοέμβριος 1946 — 1975 |
| Σεζόν | 1970 — 1998 |
| Αμάξωμα και σασί | |
| Κατηγορία | Μεσαίο-μεγάλο φορτηγό |
| Σχετική εξέλιξη | Ford σειρά F Ford Transcontinental |
| Χρονολόγιο | |
| Προηγούμενο μοντέλο | Ford σειρά T Ford σειρά N |
| Επόμενο μοντέλο | Sterling Acterra |
Η σειρά Ford L είναι μια σειρά εμπορικών «μουρωτών» φορτηγών που παράχθηκαν και κυκλοφόρησαν από την αμερικανική Ford μεταξύ του 1970 και του 1998. Είναι επίσης γνωστά ως Ford Louisville ή, για τα αεροδυναμικά μοντέλα της δεκαετίας του 1990, Ford Aeromax . Το φορτηγό ήταν το πρώτο όχημα κατηγορίας 8 που κατασκευάστηκε από την εταιρεία, αν και η Ford παρήγαγε φορτηγά "Heavy Duty" από το 1948 και τη σειρά "Super Duty" από το 1958. Η σειρά L ήταν ο διάδοχος των F-900/F-1000 Super Duty και της Ford σειρά N (και τα δύο προέρχονται από τη Ford σειρά F). Η σειρά περιελάμβανε μια μεγάλη παλέτα μοντέλων στις κατηγορίες συνολικού βάρους 6 έως 8, είτε ως φορτηγά πλατφόρμας είτε ως ημι-τράκτορες, με οχήματα που αναπτύχθηκαν για εφαρμογές μεσαίας χρήσης, σε αυτοκινητόδρομους, σε βαριές υπηρεσίες και σε επαγγελματικές εφαρμογές.[1]
Η σειρά L κατασκευάστηκε από τη Ford στο εργοστάσιο φορτηγών στο Κεντάκι κοντά στο Λούισβιλ του Κεντάκι, μαζί με φορτηγά μεσαίου τύπου σειράς F και "χωρίς μούρη" φορτηγά της σειράς C. Η γραμμή φορτηγών συνεπώς υιοθέτησε το ψευδώνυμο Ford "σειρά Louisville".[1] Για τη δεύτερη γενιά της, που παρουσιάστηκε το 1996, η σειρά υιοθέτησε επίσημα την ονομασία Ford Louisville. Και οι δύο γενιές διέθεταν το αεροδυναμικά βελτιωμένο φορτηγό Ford Aeromax, το οποίο πωλήθηκε κυρίως ως τράκτορας.
Μετά την πώληση της γραμμής βαρέων φορτηγών Ford το 1996 στη Freightliner, η παραγωγή της σειράς L τελείωσε από τη Ford το 1998. Η Freightliner είχε αναλάβει την παραγωγή της σειράς L και προχώρησε στο να επαναφέρει τη σειρά ως Sterling σειρά A (Aeromax) και σειρά L (Louisville) το 1998. Η εταιρεία συνέχισε να κατασκευάζεται παράλληλα με το μεσαίου τύπου Acterra μέχρι τα τέλη του 2009, όταν η Freightliner έκλεισε τις εργασίες της Sterling Trucks.
Ιστορικό[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
.jpg)
Το 1963, η Ford παρήγαγε ένα κοντό "μουρωτό" φορτηγό μεσαίου τύπου BBC με την εισαγωγή της σειράς N Super Duty,[2] συμπληρώνοντας τα μοντέλα Super Duty της σειράς F. Όπως έκανε η Ford με το "χωρίς μούρη" φορτηγό της σειράς H (προερχόμενο από τη σειρά C και με το παρατσούκλι "Two-Story Falcon"), ένα ολοκαίνουργιο πλαίσιο ανύψωσε την καμπίνα προς τα πάνω, ενώ μοιραζόταν τη μάσκα της με τη σειρά H, η σειρά N μοιραζόταν την καμπίνα της με τα φορτηγά της σειράς F.
Μέχρι τη δεκαετία του 1960, η Ford προσπάθησε να εκσυγχρονίσει και να εξορθολογίσει τη γραμμή βαρέων φορτηγών της. Το 1961, η σειρά F βαρέως τύπου (F-750 έως F-1100) έγινε μια μεγαλύτερη, ξεχωριστή σειρά μοντέλων μαζί με την εισαγωγή της νέας σειράς H Linehauler. Το 1966, η σειρά H αντικαταστάθηκε από την ολοκαίνουργια "χωρίς μούρη" σειρά W. Σε μια αλλαγή από την προσαρμογή της σειράς F για να γίνει βαρύ φορτηγό και για να αντικαταστήσει τη σειρά N, η Ford άρχισε να σχεδιάζει μια ολοκαίνουργια σειρά φορτηγών, η οποία έγινε η σειρά L. Με ένα ολοκαίνουργιο σασί βαρέως τύπου, η σειρά L διέθετε επίσης μεγαλύτερη καμπίνα, για να βελτιωθεί η δυνατότητα συντήρησης, η σχεδίαση περιελάμβανε μια κουκούλα με μπροστινούς μεντεσέδες.
Πρώτη γενιά (1970-1995)[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Για το 1970, η σειρά L εισήχθη σε τέσσερις σειρές μεγεθών, δύο μήκη κουκούλας και στυλ μάσκας, και με μονούς ή διπλούς (που υποδηλώνεται με το "Τ" στην ονομασία του μοντέλου) πίσω άξονες. Τα κινητήρια σύνολα περιελάμβαναν μια μεγάλη παλέτα κινητήρων βενζίνης και ντίζελ, με βάση το GVWR.
Το 1971, η Ford εισήγαγε μια διαμόρφωση εμπρός άξονα πίσω. Στα μετέπειτα χρόνια της δεκαετίας του 1970, η σειρά L είδε λίγες σημαντικές αλλαγές. Το 1976, παρουσιάστηκε το LL/LTL-9000. Σχεδιασμένο ως φορτηγό για οδηγούς μεγάλων αποστάσεων, το LTL-9000 ήταν ανταγωνιστής των GMC General, Kenworth W900, Mack Super-Liner και Peterbilt 359. Εξοπλισμένη με ρυθμισμένο εμπρός άξονα και μακρύτερη κουκούλα, αυτή η έκδοση είχε περισσότερο χώρο για μεγαλύτερα κινητήρια σύνολα. Το 1981, η Ford έδωσε στο LL/LTL-9000 τη δική του μάσκα και στυλ προβολέων, συμπεριλαμβανομένης μιας από τις πρώτες χρήσεις του Ford Blue Oval στη Βόρεια Αμερική.
Αν και η σειρά L θα έβλεπε λίγες αναθεωρήσεις σε όλη την παραγωγή της, στοιχεία του σχεδιασμού της θα χρησιμοποιούνταν σε άλλα οχήματα της Ford. Το 1974, το "χωρίς μούρη" φορτηγό της σειράς W έλαβε μια μεγαλύτερη μάσκα παρόμοια με την έκδοση χρωμίου της σειράς L. Για το 1978, η μάσκα της σειράς F/Bronco έλαβε ένα παρόμοιο μοτίβο μάσκας όπως αυτά τα φορτηγά. Στον επανασχεδιασμό του 1980 της μεσαίας σειράς F-, το εξαγωνικό σχήμα της μάσκας μεταφέρθηκε, είναι ένα θέμα που χρησιμοποιείται σε όλα τα φορτηγά Super Duty από την εισαγωγή τους το 1998.
Το 1984 (για τη σεζόν / model year του 1985), η υπόλοιπη σειρά L έγινε ένα από τα τελευταία βορειοαμερικανικά Ford που υιοθέτησαν το σήμα Ford Blue Oval, όπως και με το LTL-9000, τοποθετήθηκε πάνω από τη μάσκα. Το 1988, η σειρά L άλλαξε τη σχεδίαση της μάσκας της από σχέδιο αυγού σε κιβώτιο οριζόντιων ράβδων χρωμίου, το Ford Blue Oval έγινε στο κέντρο. Επιπλέον, οι ορθογώνιοι προβολείς έγιναν στάνταρ το 1991.
Το 1992 παρουσιάστηκε η έκδοση με πίσω μπροστινό άξονα του LL/LTL-9000, που ονομάστηκε LLS και LTLS-9000, μαζί με τις αντίστοιχες εκδόσεις Aeromax που είχαν πιο αεροδυναμικούς προφυλακτήρες και προαιρετικά σοβατεπί.
Aeromax (1988–1995)[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Ως απάντηση στο αεροδυναμικό Kenworth T600, για το 1988, η Ford παρουσίασε το δικό της αεροδυναμικό ημι-τράκτορα. Το φορτηγό ονομάστηκε AeroMax L9000, η νέα σχεδίαση ήταν μια εκτενής αναβάθμιση του L-9000. Ενώ μοιραζόταν την ίδια καμπίνα με το μεσαίου καπό LS-9000, το Aeromax χρησιμοποίησε έναν πίσω εμπρός άξονα για να προσθέσει έναν κατάλληλο μπροστινό προφυλακτήρα με σαρωμένα μπροστινά φτερά. Για πρώτη φορά σε φορτηγό της Βόρειας Αμερικής χρησιμοποιήθηκαν σύνθετοι προβολείς τύπου αυτοκινήτου. Άλλες αεροδυναμικές βελτιώσεις περιελάμβαναν δεξαμενές καυσίμου με ποδιές και μια ειδικά σχεδιασμένη μονάδα στρωσίματος "Aero Bullet". Το Aeromax L9000 ήταν ένα από τα πιο αεροδυναμικά φορτηγά στη Βόρεια Αμερική κατά την κυκλοφορία του το 1988.[3]
Μετά την εισαγωγή της ως ημι-τράκτορα, η σειρά AeroMax επεκτάθηκε στη σειρά επαγγελματικών φορτηγών μαζί με την υπόλοιπη σειρά Ford L. Ένα μεταγενέστερο LA-8000 εισήχθη για την παράδοση "Baby 8" εντός πόλης.
Το 1992 παρουσιάστηκε η εκτεταμένη καπού έκδοση του Aeromax με οπισθοδρομικό μπροστινό άξονα, με την ονομασία LLA και LTLA-9000. Αυτά διέθεταν προαιρετικά σοβατεπί πλήρους μήκους, μαζί με τους ίδιους προβολείς αεροσκάφους και προφυλακτήρες της παλαιότερης σειράς μεσαίου καπό LA.
Δεύτερη γενιά (1996-1998)[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Για το 1996, οι γραμμές βαρέων φορτηγών της Ford επανασχεδιάστηκαν, η δεύτερη γενιά βαρέων φορτηγών ήταν σχεδόν αποκλειστικά για σειρές βαρών κατηγορίας 8.
Τα βάρη του πλαισίου αυξήθηκαν, τα συνολικά βάρη μπροστινού άξονα[α] ήταν διαθέσιμα έως και 20,000 pounds (9,100 kg), μονοί πίσω άξονες έως 23,000 pounds (10,000 kg) όπως πριν, και διπλοί πίσω άξονες σε 46,000 pounds (21,000 kg). Στις σειρές ένας τύπος δοκού περπατήματος ήταν στάνταρ και 2 διαφορετικές αναρτήσεις αέρα ήταν διαθέσιμες.
Στον επανασχεδιασμό, τόσο το Aeromax όσο και το Louisville απέκτησαν μια ευρύτερη καμπίνα με κεκλιμένο παρμπρίζ. Αν και τα μοντέλα Aeromax θα έχαναν τους σύνθετους προβολείς τους, απέκτησαν πολύ μεγαλύτερη κλίση προς το καπό. Για να βοηθήσουν στην εργονομία, το Aeromax και το Louisville θα δανειζόντουσαν πολλά εσωτερικά εξαρτήματα από άλλα οχήματα της Ford. Ένας άλλος επανασχεδιασμός ήταν οι ράβδοι μάσκας, στη δεύτερη γενιά τα φορτηγά που είχαν εκτεταμένους προφυλακτήρες πλαισίου χτύπησαν το "μεσαίο" πλήρες βαμμένο κομμάτι από τη μάσκα.
Τέλος παραγωγής της Ford (1998)[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Στα τέλη του 1996, η Ford ολοκλήρωσε την πώληση της παραγωγής και των σχεδίων της για βαρέα φορτηγά, πουλώντας τα δικαιώματα και τα εργαλεία παραγωγής των Louisville, Aeromax και Cargo στη Freightliner. Η Ford έτσι τερμάτισε την παραγωγή του Louisville/Aeromax το 1998. Οι γραμμές φορτηγών επανήλθαν στην παραγωγή ως Sterling Trucks από το 1998 έως το 2009. Και οι δύο σειρές κατασκευάστηκαν ταυτόχρονα από τη Ford και τη Freightliner κατά τη διάρκεια του 1998.[4]
Το 1998 η Sterling ξεκίνησε την παραγωγή στο St. Thomas, Οντάριο, Καναδάς, των L-Line 7500, 8500, 9500 και A-Line 9500. Μια Mercedes Benz ντίζελ παρουσιάστηκε στα τέλη του 2000,[5] και αναπτύχθηκε ένα πολύ χαμηλού προφίλ μοντέλο "CarHauler", διαφορετικά υπήρξε πολύ μικρή αλλαγή μεταξύ 1998 και 2008. Η παραγωγή έληξε το 2009.[6]
Σημειώσεις[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- ↑ Gross Axle Weight Rating is the loaded weight of the axle.
Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- ↑ 1,0 1,1 1970 Ford Trucks, by Auto Editors of Consumer Guide
- ↑ «1963 Ford Medium Duty Trucks» (PDF). Ford Motor Company. Ανακτήθηκε στις 4 Απριλίου 2023.
- ↑ «1996 Ford Trucks». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 5 Μαρτίου 2012. Ανακτήθηκε στις 27 Αυγούστου 2008.
- ↑ «Sterling Truck launched with three models». FleetOwner. Endeavor Business Media, LLC. 1 Μαρτίου 1998. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 26 Φεβρουαρίου 2021.
- ↑ «Sterling gets Benz power». Truck News. Newcom Business Media. 1 Δεκεμβρίου 2000. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 9 Οκτωβρίου 2016.
- ↑ «Sterling Truck Sitemap». Daimler Truck North America. 2008. Ανακτήθηκε στις 28 Αυγούστου 2016.
Εξωτερικοί σύνδεσμοι[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Πολυμέσα σχετικά με το θέμα Ford L-Series Trucks στο Wikimedia Commons
