Τροφίμ Μπιγκό
| Τροφίμ Μπιγκό | |
|---|---|
 Τραγουδιστής με κερί | |
| Γενικές πληροφορίες | |
| Όνομα στη μητρική γλώσσα | Trophime Bigot (Γαλλικά) |
| Γέννηση | 8 Ιουνίου 1579[1] Αρλ |
| Θάνατος | 21 Φεβρουαρίου 1650[1] Αβινιόν |
| Χώρα πολιτογράφησης | Γαλλία |
| Εκπαίδευση και γλώσσες | |
| Ομιλούμενες γλώσσες | Γαλλικά |
| Πληροφορίες ασχολίας | |
| Ιδιότητα | ζωγράφος[2] |
 Σχετικά πολυμέσα | |
Ο Τροφίμ Μπιγκό (γαλλικά: Trophime Bigot) (1579–1650), επίσης γνωστός ως «Δάσκαλος με το φως των κεριών» ήταν Γάλλος ζωγράφος της εποχής του μπαρόκ, που έζησε και εργάστηκε στη Ρώμη και την πατρίδα του Προβηγκία.[3]
Βιογραφικά στοιχεία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Ο Τροφίμ Μπιγκό γεννήθηκε στην Αρλ το 1579, όπου ξεκίνησε την καλλιτεχνική του καριέρα. Μεταξύ 1620 και 1634, βρισκόταν στην Ιταλία, σε διάφορες πόλεις και ιδιαίτερα στη Ρώμη. Είναι γνωστό ότι βρέθηκε στην Αρλ το 1634, όπου ζωγράφισε την εικόνα πίσω από την Αγία Τράπεζα Ο Άγιος Λαυρέντιος καταδικασμένος στο μαρτύριο (1634) και την Κοίμηση της Θεοτόκου (1635) για τοπικές εκκλησίες. Μεταξύ 1638 και 1642, έζησε στην Αιξ-αν-Προβάνς, όπου ζωγράφισε μια άλλη Κοίμηση της Θεοτόκου. Επέστρεψε στην Αρλ το 1642, και μοίρασε τις δραστηριότητές του ανάμεσα στην Αρλ και τη γειτονική Αβινιόν, όπου πέθανε και ενταφιάστηκε στην εκκλησία του Αγίου Πέτρου στις 21 Φεβρουαρίου 1650.[4]
Οι «δύο Τροφίμ Μπιγκό»[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Ο Μπιγκό ήταν πάντα γνωστός στη γαλλική τέχνη του 17ου αιώνα από τα τεκμηριωμένα έργα του σε ναούς της Προβηγκίας, αλλά ο Άγγλος ιστορικός τέχνης Μπένεντικτ Νίκολσον, τη δεκαετία του 1960 ήταν ο πρώτος που τον συσχέτισε με τον άγνωστο καλλιτέχνη που ονόμαζαν «Δάσκαλος με το φως των κεριών», ο οποίος δραστηριοποιήθηκε στη Ρώμη, παράγοντας σχετικά μικρούς πίνακες φωτισμένους με το φως κεριών με βαρύ αλλά διακριτικό κιαροσκούρο σε ύφος παρόμοιο με αυτό του Ζωρζ ντε Λα Τουρ. Αυτή η θεωρία συζητήθηκε πολύ, και για λίγο πολλοί πίστευαν ότι υπήρχαν δύο Τροφίμ Μπιγκό, πατέρας και γιος.[5]
Πλέον είναι γενικά αποδεκτό ότι οι δύο καλλιτέχνες ήταν ο ίδιος άνθρωπος, ο οποίος ζωγράφιζε σε δύο διαφορετικά στυλ σύμφωνα με τις διαφορετικές απαιτήσεις της ρωμαϊκής και της προβηγκιανής αγοράς, «Φαίνεται, ωστόσο, ότι ο Μπιγκό απλώς προσαρμόστηκε στις νέες συνθήκες».[6] Το 1988, μετά την ανακάλυψη νέων εγγράφων, η ενιαία ταυτότητα έγινε «καθολικά αποδεκτή» και τα έγγραφα επιβεβαίωσαν «πέρα από κάθε αμφιβολία ότι υπήρχε μόνο ένας Γάλλος ζωγράφος του 17ου αιώνα ονόματι Τροφίμ Μπιγκό». [7]Τα έγγραφα από το 1623 αναφέρονται στην περιουσία που του άφησε ο πατέρας του και καταγράφουν ότι ο Μπιγκό είχε αφήσει τις υποθέσεις του στα χέρια ενός φίλου του εμπόρου στην Αρλ ενώ βρισκόταν στη Ρώμη. Ένα δεύτερο έγγραφο αναφέρει ότι δεν είχε παιδιά ή κληρονόμους, καθώς ένας ξάδερφός του προσπάθησε να διεκδικήσει την περιουσία όταν ο Μπιγκό είχε χαθεί για κάποιο διάστημα και θεωρήθηκε νεκρός, τουλάχιστον από τον ξάδερφό του.
Ωστόσο, η αποδοχή πολλών από τις αποδόσεις έργων στον Μπιγκό αμφισβητείται ακόμη από ιστορικούς τέχνης, ιδιαίτερα στην Ιταλία. [8]
Τεχνοτροπία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Μετά την επιστροφή του στη Γαλλία το 1634, η τεχνοτροπία του Μπιγκό εμφανίζεται πολύ διαφορετική από τα έργα με κεριά στη Ρώμη. Στα ιταλικά έργα του η πηγή φωτός είναι συνήθως ένα μεμονωμένο κερί, το οποίο για μια επιπλέον απαλότητα φωτός εμφανίζεται μερικές φορές κρατημένο σε χαρτί σαν σακούλα. Όπως και ο Ζωρζ ντε Λα Τουρ, επαναλάμβανε τα ίδια θέματα συχνά σε διαφορετικές συνθέσεις, με πολλούς Αγίους Ιερώνυμους και τουλάχιστον τέσσερις εκδοχές του Αγίου Σεβαστιανού που τον θεραπεύει η Αγία Ειρήνη της Ρώμης.[3]
Σαράντα έργα διάσπαρτα σε ευρωπαϊκά μουσεία έχουν αποδοθεί στον Τροφίμ Μπιγκό.
Επιλογή έργων[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
-
-
-
Το γεύμα εις Εμμαούς, Μουσείο Κοντέ -
Ο Άγιος Λαυρέντιος καταδικασμένος στο μαρτύριο, Αρλ, εκκλησία Σαιν-Σεζαίρ,1634
Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- ↑ 1,0 1,1 1,2 Εθνική Πινακοθήκη του Καναδά. www
.beaux-arts .ca /fr /voir /collections /artist .php?iartistid=494. - ↑ The Fine Art Archive. cs
.isabart .org /person /137280. Ανακτήθηκε στις 1 Απριλίου 2021. - ↑ 3,0 3,1 . «larousse.fr/encyclpedie/peinture/Trophime_Bigot».
- ↑ . «artsandculture.google.com/Trophime Bigot».
- ↑ . «christies.com/en/Trophime Bigot».
- ↑ Anthony Blunt, Richard Beresford, Art and architecture in France, 1500-1700 (Yale University Press, 1999 edition), p. 291.
- ↑ Boyer, Jean, "The One and Only Trophime Bigot", The Burlington Magazine, Vol. 130, No. 1022 (May, 1988), pp. 355–357
- ↑ . «books.google.co.uk/books/Maître à la Chandelle».
Εξωτερικοί σύνδεσμοι[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Πολυμέσα σχετικά με το θέμα Trophime Bigot στο Wikimedia Commons
|
