Σύνταγμα της Ιταλίας
Το Σύνταγμα της Ιταλικής Δημοκρατίας (ιταλικά: Costituzione della Repubblica italiana) ψηφίστηκε από τη Συντακτική Συνέλευση της Ιταλικής Δημοκρατίας στις 22 Δεκεμβρίου 1947, με 453 ψήφους υπέρ και 62 κατά.[1][2] Το κείμενο, το οποίο μετέπειτα αναθεωρήθηκε 15 φορές, δημοσιεύθηκε στην έκτακτη έκδοση της Γκατσέτα Ουφισιάλε στις 27 Δεκεμβρίου 1947.[3] Το Σύνταγμα τέθηκε σε ισχύ την 1η Ιανουαρίου 1948, έναν αιώνα μετά την υιοθεσία του Στατούτο Αλμπερτίνο του 1848.[4]
Το Σύνταγμα αποτελείται από 139 άρθρα (πέντε εκ των οποίων καταργήθηκαν αργότερα), που τοποθετούνται σε τρία κύρια μέρη.[5] Στις θεμελιώδεις αρχές του συντάγματος περιλαμβάνεται ο δημοκρατικός χαρακτήρας της Δημοκρατίας, στην οποία η κυριαρχία ανήκει στο λαό.[6] Οι αρχές αναγνωρίζουν την αξιοπρέπεια του ατόμου, τόσο σε ατομικό επίπεδο όσο και σε κοινωνικές ομάδες, εκφράζουν τις έννοιες της αλληλεγγύης και της ισότητας, χωρίς διάκριση φύλου, φυλής, γλώσσας, θρησκείας, πολιτικών πεποιθήσεων, προσωπικών και κοινωνικών συνθηκών. Για το σκοπό αυτό, αναγνωρίζεται επίσης το δικαίωμα στην εργασία, η οποία θεωρείται θεμέλιο της Δημοκρατίας και μέσο για την επίτευξη ατομικής και κοινωνικής ανάπτυξης.[7]
Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- ↑ «Αρχειοθετημένο αντίγραφο» (PDF). Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο (PDF) στις 22 Νοεμβρίου 2015. Ανακτήθηκε στις 22 Μαρτίου 2016.
- ↑ «Αρχειοθετημένο αντίγραφο» (PDF). Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο (PDF) στις 23 Νοεμβρίου 2015. Ανακτήθηκε στις 22 Μαρτίου 2016.
- ↑ «Αρχειοθετημένο αντίγραφο». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 15 Απριλίου 2016. Ανακτήθηκε στις 22 Μαρτίου 2016.
- ↑ http://www.jstor.org/stable/1950923
- ↑ https://www.senato.it/documenti/repository/istituzione/costituzione_inglese.pdf
- ↑ http://www.servat.unibe.ch/icl/it00000_.html
- ↑ http://www.refworld.org/docid/3ae6b59cc.html
.svg){kind=spacer}