Σαλβατόρε Σκιλάτσι

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Σαλβατόρε Σκιλάτσι
Προσωπικές πληροφορίες
Ημερ. γέννησης1 Δεκεμβρίου 1964 (1964-12-01) (59 ετών)
Τόπος γέννησηςΠαλέρμο, Ιταλία
Ύψος1,73 μ.
ΘέσηΕπιθετικός
Επαγγελματική καριέρα*
ΠερίοδοςΟμάδαΣυμμ.(Γκ.)
1982-1989ΑΚΡ Μεσσίνα219(61)
1989-1992Γιουβέντους90(26)
1992-1994Ίντερ30(11)
1994-1997Τζούμπιλο Ιβάτα86(58)
Σύνολο417(154)
Εθνική ομάδα
ΠερίοδοςΟμάδαΣυμμ.(Γκ.)
1990-1991Ιταλία16(7)
* Οι συμμετοχές και τα γκολ στις προηγούμενες ομάδες υπολογίζονται μόνο για τα εγχώρια πρωταθλήματα.
† Συμμετοχές (Γκολ).

Ο Σαλβατόρε Σκιλάτσι (Salvatore Schillaci, γεννήθηκε 1 Δεκεμβρίου 1964), είναι Ιταλός πρώην διεθνής ποδοσφαιριστής, ο οποίος αγωνιζόταν ως επιθετικός. Ήταν πρώτος σκόρερ στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 1990 με 6 γκολ και πολυτιμότερος παίκτης της διοργάνωσης.[1][2]

Καριέρα[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Σε συλλογικό επίπεδο αγωνίστηκε με τη Μεσσίνα (1982-1989), Γιουβέντους (1989-1992), Ίντερ (1992-1994) και Τζούμπιλο Ιβάτα (1994-1997). Ήταν ο πρώτος Ιταλός παίκτης ο οποίος αγωνίστηκε στο Ιαπωνικό Πρωτάθλημα.[3][4]

Την αγωνιστική περίοδο 1988-89 ήταν πρώτος σκόρερ του πρωταθλήματος της δεύτερης κατηγορίας της Ιταλίας (Σέριε Β) με 23 τέρματα. Παίρνοντας μεταγραφή στη Γιουβέντους είχε μια πολύ καλή πρώτη χρονιά σκοράροντας 15 γκολ πρωταθλήματος και 21 σε όλες τις διοργανώσεις, περίοδος που τελείωσε με τη Γιουβέντους να κερδίζει τους τίτλους του Κυπέλλου Ιταλίας 1989–90 και του Κυπέλλου UEFA. Έξυπνος επιθετικός, επιλέχθηκε τότε από τον επικεφαλής προπονητή της Ιταλίας, για να παίξει στο επερχόμενο Παγκόσμιο Κύπελλο. Μετά τη Γιουβέντους μεταγράφηκε στην Ίντερ κερδίζοντας το Κύπελλο ΟΥΕΦΑ το 1993-94, αλλά ήταν κατώτερος των προσδοκιών και τελικά έφυγε για την Ιαπωνία, όπου κέρδισε ένα τίτλο πρωταθλήματος το 1997.[5]

Σε διεθνές επίπεδο αποτέλεσε την έκπληξη στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 1990, βοηθώντας την Ιταλία με αποφασιστικά γκολ να κατακτήσει την τρίτη θέση στη διοργάνωση που φιλοξενούσε.[6] Έχοντας μια μόνο διεθνή συμμετοχή πριν την έναρξη της διοργάνωσης, μπήκε σαν αλλαγή στους δύο πρώτους αγώνες, ο Σκιλάτσι σκόραρε έξι φορές, κατακτώντας το Χρυσό Παπούτσι ως πρώτος σκόρερ και κέρδισε τη Χρυσή Μπάλα του τουρνουά ως καλύτερος παίκτης, ξεπερνώντας τον Λόταρ Ματέους (2ος) και τον Ντιέγκο Μαραντόνα (3ος).[7][8][9] Εκείνη τη χρονιά ήρθε δεύτερος για τη Χρυσή Μπάλα του καλύτερου Ευρωπαίου ποδοσφαιριστή, πίσω από τον Λόταρ Ματέους.

Συνολικά με την εθνική ομάδα της Ιταλίας συμπλήρωσε 16 συμμετοχές, σκοράροντας 7 φορές.[10]

Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

  1. «World Cup 2014: Fifa announces Golden Ball shortlist». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 5 Ιουλίου 2020. Ανακτήθηκε στις 5 Ιουλίου 2020. 
  2. «FIFA : Fontaine, Mbappé, Ronaldo... Tous les meilleurs buteurs de la Coupe du Monde». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 7 Απριλίου 2023. Ανακτήθηκε στις 7 Απριλίου 2023. 
  3. «Gli eroi in bianconero: Salvatore SCHILLACI». Tutto Juve (στα Ιταλικά). Ανακτήθηκε στις 8 Μαΐου 2020. 
  4. «SCHILLACI, ACCOGLIENZA DA STAR IN GIAPPONE - la Repubblica.it». Archivio - la Repubblica.it (στα Ιταλικά). Ανακτήθηκε στις 8 Μαΐου 2020. 
  5. «TOTÒ SCHILLACI: THE UNLIKELY HERO OF ITALIA 90». Ανακτήθηκε στις 29 Ιουλίου 2020. 
  6. «PELE, MULLER, OWEN: 10 BREAKOUT STARS WHO TOOK THE WORLD CUP BY STORM». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 30 Ιουλίου 2023. Ανακτήθηκε στις 30 Ιουλίου 2023. 
  7. «7 UNLIKELY WORLD CUP HEROES». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 1 Ιουλίου 2018. Ανακτήθηκε στις 1 Ιουλίου 2018. 
  8. «World Cup Top Goal Scorers (Golden Boot)». Ανακτήθηκε στις 16 Μαΐου 2020. 
  9. «10 players who became overnight superstars at the World Cup». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 24 Οκτωβρίου 2020. Ανακτήθηκε στις 24 Οκτωβρίου 2020. 
  10. «Salvatore Schillaci - Goals in International Matches».  Ανακτήθηκε 28 Μαΐου 2020.

Εξωτερικοί σύνδεσμοι[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Βραβεία
Προκάτοχος
Ντιέγκο Μαραντόνα
Πολυτιμότερος παίκτης Παγκοσμίου Κυπέλλου Ποδοσφαίρου
1990
Διάδοχος
Ρομάριο
Προκάτοχος
Γκάρι Λίνεκερ
Χρυσό Παπούτσι Παγκοσμίου Κυπέλλου
1990
Διάδοχος
Ολέγκ Σαλένκο, Χρίστο Στόιτσκοφ