Ντιντιέ Ρέιντερς

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Ντιντιέ Ρέιντερς
Didier Reynders
Επίτροπος Δικαιοσύνης της Ευρωπαϊκής Ένωσης
Εν ενεργεία
Ανέλαβε καθήκοντα
1 Δεκεμβρίου 2019
ΠρόεδροςΟύρσουλα φον ντερ Λάιεν
ΠροκάτοχοςΒέρα Γιούροβα
Υπουργός Εξωτερικών του Βελγίου
Περίοδος
6 Δεκεμβρίου 2011 – 30 Νοεμβρίου 2019
ΠρωθυπουργόςΈλιο Ντι Ρούπο
Σαρλ Μισέλ
Σόφι Βίλμες
ΠροκάτοχοςΣτίβεν Βανάκερε
ΔιάδοχοςΦιλίπ Γκοφάν
Υπουργός Άμυνας του Βελγίου
Περίοδος
9 Δεκεμβρίου 2019 – 30 Νοεμβρίου 2019
ΠρωθυπουργόςΣαρλ Μισέλ
Σόφι Βίλμες
ΠροκάτοχοςΣάντερ Λούνες
ΔιάδοχοςΦιλίπ Γκοφάν
Υπουργός Οικονομικών του Βελγίου
Περίοδος
12 Ιουλίου 1999 – 6 Δεκεμβρίου 2011
ΠρωθυπουργόςΓκι Φερχόφστατ
Υβ Λετέρμ
Χέρμαν βαν Ρομπέι
ΠροκάτοχοςΖαν-Ζακ Βισέρ
ΔιάδοχοςΣτίβεν Βανάκερε
Προσωπικά στοιχεία
Γέννηση06 Αυγούστου 1958 (1958-08-06) (65 ετών),
Λιέγη, Βέλγιο
Πολιτικό κόμμα* Μεταρρυθμιστικό Κίνημα
* Κόμμα Συμμαχίας Φιλελευθέρων και Δημοκρατών για την Ευρώπη
ΣπουδέςΠανεπιστήμιο της Λιέγης
Commons page Σχετικά πολυμέσα
δεδομένα

Ο Ντιντιέ Ρέιντερς (γαλλικά Didier Reynders, γεννημένος στις 6 Αυγούστου 1958) είναι Βέλγος πολιτικός και μέλος του κόμματος Μεταρρυθμιστικό Κίνημα, που κατέχει το αξίωμα του Επιτρόπου Δικαιοσύνης της Ευρωπαϊκής Ένωσης από το 2019. Πριν την εκλογή του στο Βελγικό Κοινοβούλιο το 1992, κατείχε διάφορες θέσεις σε κρατικούς οργανισμούς της χώρας. Υπήρξε υπουργός του Βελγίου χωρίς διακοπή από το 1999 ως το 2019, όταν και παραιτήθηκε προκειμένου να διοριστεί στην Ευρωπαϊκή Επιτροπή.

Διετέλεσε Ομοσπονδιακός Υπουργός Οικονομικών μέχρι τον Δεκέμβριο του 2011, όντας μέλος έξι διαφορετικών κυβερνήσεων. Έπειτα έγινε Ομοσπονδιακός Υπουργός Εξωτερικών, Εμπορίου και Ευρωπαϊκών Υποθέσεων σε δύο κυβερνήσεις. Μετά την κυβερνητική κρίση του Δεκεμβρίου του 2018, διορίστηκε στη θέση του Υπουργού Άμυνας, που παρέμεινε μέχρι τον Νοέμβριο του 2019.[1][2]

Βιογραφικά στοιχεία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ο Ρέιντερς γεννήθηκε στη Λιέγη στις 6 Αυγούστου 1958 και είναι νεότερος από τα δύο αδέλφια του. Σπούδασε νομικά στο Πανεπιστήμιο της Λιέγης. Το 1981 ξεκίνησε την δικηγορική του σταδιοδρομία, όμως λίγα χρόνια αργότερα, το 1986, διορίστηκε στην προεδρία της Εθνικής Εταιρείας Σιδηροδρόμων του Βελγίου, αξίωμα που κατείχε μέχρι το 1991.

Ο Ρέιντερς διετέλεσε Υπουργός Οικονομικών από το 1999 έως το 2011. Το 2002 προέδρευσε στη συνεδρίαση της ομάδας των G-10 (Βέλγιο, Γαλλία, Γερμανία, Ελβετία, Ηνωμένο Βασίλειο, Ιαπωνία, Ιταλία, Καναδάς, Ολλανδία, Σουηδία, Ηνωμένες Πολιτείες).[3] Ο Ρέιντερς το 2004 έγινε αντιπρόεδρος της κυβέρνησης του πρωθυπουργού Γκι Φερχόφστατ. Από το 2004 έως το 2011 ήταν πρόεδρος του πολιτικού κόμματος «Μεταρρυθμιστικό Κίνημα». Ο Ρέιντερς οδήγησε το κόμμα σε νίκη στις βουλευτικές εκλογές του 2007, καθιστώντας το το μεγαλύτερο γαλλόφωνο κόμμα του Βελγίου. Ο Βασιλιάς Αλβέρτος Β' του Βελγίου έδωσε στον Ρέιντερς την εντολή σχηματισμού μιας μεταβατικής ομοσπονδιακής κυβέρνησης.[4] Όμως το αδιέξοδο συνεχίστηκε και μετά τις βουλευτικές εκλογές του 2010. Ο Βασιλιάς διόρισε μια σειρά πολιτικών για να διαβουλευθούν για τον σχηματισμό μιας κυβέρνησης συνασπισμού, όμως κανένας δεν πέτυχε στο έργο του σχηματισμού νέας κυβέρνησης κατά τη διάρκεια των επόμενων επτά μηνών. Στις 2 Φεβρουαρίου 2011, ο Βασιλιάς έδωσε εκ νέου την εντολή σχηματισμού κυβέρνησης στον Ντιντιέ Ρέιντερς. Τελικώς οι πολιτικοί φορείς κατάφεραν να σχηματίσουν κυβέρνηση τον Δεκέμβριο του 2011, υπό τον Έλιο Ντι Ρούπο, με τον Ρέιντερς να γίνεται Υπουργός Εξωτερικών. Κατά τη διάρκεια της θητείας του στο υπουργείο αυτό, το Βέλγιο εξελέγη ως ένα μη-μόνιμο μέλος του Συμβουλίου Ασφαλείας των Ηνωμένων Εθνών (2019-2020), καθώς και στο Συμβούλιο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων των Ηνωμένων Εθνών (2016-2018).

Μετά την κατάρρευση του κυβερνώντος συνασπισμού το 2019, ο Ρέιντερς ανέλαβε επίσης την ευθύνη για το χαρτοφυλάκιο της άμυνας.[5] Μετά από τις αμφιλεγόμενες βουλευτικές εκλογές τον Μάιο του 2019, ο Βασιλιάς Φίλιππος του Βελγίου ζήτησε από τον Ρέιντερς και τον Γιόχαν Βάντε Λανότε να εκκινήσουν τις διαδικασίες για τον σχηματισμό μιας κυβέρνησης συνασπισμού.[6]

Το καλοκαίρι του 2019, ο Βέλγος πρωθυπουργός Σαρλ Μισέλ έθεσε τον Ρέιντερς ως υποψήφιο για την επερχόμενη Ευρωπαϊκή Επιτροπή.[7][8] Η διορισθείσα πρόεδρος, Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν, τον πρότεινε για το χαρτοφυλάκιο της Δικαιοσύνης. Η υποψηφιότητα του Ντιντιέ Ρέιντερς υπερψηφίστηκε με μεγάλη πλειοψηφία από το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο τον Σεπτέμβριο του 2019.[9][10] Ο ίδιος ανέλαβε τα καθήκοντά του την 1η Δεκεμβρίου 2019.

Άλλες δραστηριότητες[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Διεθνείς οργανισμοί[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Μη κερδοσκοπικοί οργανισμοί[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Κατηγορίες[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Το 2015 ο Ρέιντερς έβαψε το πρόσωπό του με μαύρο χρώμα, κατά τη διάρκεια ενός παραδοσιακού φεστιβάλ στις Βρυξέλλες, με αποτέλεσμα να δεχθεί αρνητική κριτική από το Παρατηρητήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων και αριστερές οργανώσεις.[14] [15]

Τον Απρίλιο του 2017 το Βέλγιο ψήφισε υπέρ της εισόδου της Σαουδικής Αραβίας στην Επιτροπή των Ηνωμένων Εθνών για τη Θέση των Γυναικών, που όμως θεωρείται μία από τις πλέον οπισθοδρομικές χώρες στο θέμα των δικαιωμάτων των γυναικών. Η απόφαση αυτή προκάλεσε διαμάχη και ερωτήματα σχετικά με τον ρόλο του Ρέιντερς.[16]

Τον Σεπτέμβριο του 2019 η Βελγική Αστυνομία διερεύνησε ισχυρισμούς περί διαφθοράς και νομιμοποίησης εσόδων από παράνομες δραστηριότητες εις βάρος του Ρέιντερς, που προέκυψαν από την κατασκευή του κτιρίου της βελγικής πρεσβείας στην Κινσάσα, τη μίσθωση του αρχηγείου της ομοσπονδιακής αστυνομίας και άλλα ζητήματα.[17] Η έρευνα διακόπηκε πολύ σύντομα.[18]

Διακρίσεις[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Εθνικές διακρίσεις[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Διεθνείς διακρίσεις[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

  1. ↑ http://www.ejustice.just.fgov.be/mopdf/2008/03/21_2.pdf
  2. ↑ «6 questions with Didier Reynders, Belgium's Foreign Minister and Deputy Prime Minister - Affairs Today». 16 Φεβρουαρίου 2015. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 16 Φεβρουαρίου 2015. 
  3. ↑ HEC Europe Symposium: Didier Reynders HEC Europe Institute, Paris.
  4. ↑ «King picks Mr Reynders as "informateur"». VRT Nieuws. 2007-06-13. http://www.vrtnieuws.net/cm/flandersnews.be/News/2.728/070613_informateur. Ανακτήθηκε στις 2007-06-13. 
  5. ↑ Simon Van Dorpe (24 Αυγούστου 2019). «Belgium picks Foreign Minister Didier Reynders to be EU commissioner». Politico Europe. 
  6. ↑ Foo Yun Chee (30 Μαΐου 2019). «Belgian king appoints two advisers to find path toward coalition government». Reuters. 
  7. ↑ https://www.vrt.be/vrtnws/en/2019/08/25/didier-reynders-proposed-as-belgium-s-new-european-commissioner/
  8. ↑ https://www.politico.eu/article/didier-reynders-belgium-european-commission/
  9. ↑ https://www.europarl.europa.eu/news/en/press-room/20190926IPR62237/hearing-of-commissioner-designate-didier-reynders
  10. ↑ https://www.europarl.europa.eu/thinktank/en/document.html?reference=EPRS_BRI(2019)642198
  11. ↑ 2005 Annual Report Ασιατική Τράπεζα Ανάπτυξης (ADB).
  12. ↑ 2005 Annual Report Ευρωπαϊκή Τράπεζα Ανασυγκρότησης και Ανάπτυξης (EBRD).
  13. ↑ Members Ευρωπαϊκό Συμβούλιο Εξωτερικών Σχέσεων.
  14. ↑ «Belgium's Reynders criticised for painting face black». BBC News. 19 Μαρτίου 2015. 
  15. ↑ https://www.independent.co.uk/news/world/europe/belgian-foreign-minister-didier-reynders-criticised-wearing-black-face-paint-noirauds-charity-parade-brussels-10120821.html
  16. ↑ «Arabie saoudite et droit des femmes à l’ONU: Charles Michel regrette le "oui" belge». https://www.lesoir.be/art/1491769/article/actualite/belgique/politique/2017-04-27/arabie-saoudite-et-droit-des-femmes-l-onu-charles-michel-regrette-oui-be. 
  17. ↑ Arthur Neslen (14 Σεπτεμβρίου 2019). «Didier Reynders, Belgium's Commission pick, under police investigation». Politico Europe. 
  18. ↑ Simon van Dorpe (27 Σεπτεμβρίου 2019). «Belgian prosecutors drop investigation into Didier Reynders». Politico Europe. 
  19. ↑ arrêtés royaux du 21 mai 2014
  20. ↑ «Nicolas Sarkozy a remis la Légion d'honneur à Didier Reynders». 27 Μαρτίου 2013. 
  21. ↑ «Belgieninfo – Didier Reynders mit Bundesverdienstkreuz ausgezeichnet». www.belgieninfo.net. 
  22. ↑ «La Chambre des représentants de Belgique». www.dekamer.be. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 1 Δεκεμβρίου 2016. 


Ανακτήθηκε από "https://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Ντιντιέ_Ρέιντερς&oldid=10255882"