Λούφα και παραλλαγή: Σειρήνες στη στεριά

Λούφα και παραλλαγή: σειρήνες στη στεριά
	Κινηματογραφική αφίσα
Σκηνοθεσία	Νίκος Περάκης
Παραγωγή	Γιώργος Παπαδάτος
Σενάριο	Νίκος Περάκης
Πρωταγωνιστές	Ορφέας Αυγουστίδης; Γιάννης Τσιμιτσέλης; Βίκυ Καγιά; Ιωάννης Παπαζήσης; Γιώργος Σεϊταρίδης; Τζένη Θεωνά
Μουσική	Δημήτρης Κοντόπουλος
Φωτογραφία	Κλαούντιο Μπολιβάρ
Μοντάζ	Κωνσταντίνος Αδρακτάς
Εταιρεία παραγωγής	View Master Films
Διανομή	Odeon
Πρώτη προβολή	27 Οκτωβρίου 2011
Κυκλοφορία	2011
Προέλευση	Ελλάδα
Γλώσσα	ελληνικά
Προηγείται	Λούφα και παραλλαγή: Σειρήνες στο Αιγαίο
	δεδομένα (π • σ • ε )

Η ταινία Λούφα και παραλλαγή: σειρήνες στη στεριά είναι ελληνική κινηματογραφική κωμωδία του 2011 σε σκηνοθεσία Νίκου Περάκη. Η ταινία αποτελεί συνέχεια της ταινίας Λούφα και παραλλαγή: σειρήνες στο Αιγαίο.

Πλοκή[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Λίγα χρόνια μετά το επισόδειο στη βραχονησίδα Πίττα, η ομάδα ξανασυναντίεται.Ο λόγος είναι η απαγωγή της Φανουρίας (ή Νούρι), ενός δωδεκάχρονου κοριτσιού από το Πακιστάν που είχε υιοθετήσει ο Σταυρακομαθιακάκης. Έτσι, ακολουθώντας τα ίχνη της, φεύγει από το σπίτι του στον Ψηλορείτη και φτάνει στην Αθήνα της κρίσης. Στην Αθήνα, ο Παρλαβάτζας και ο σεφ του Παπαδάκης προσπαθούν να σώσουν την αλυσίδα καταστημάτων τους που σερβίρουν ανατολίτικες σπεσιαλιτέ. Ο χάκερ Νάκος προσπαθεί να αφυπνίσει τους πολίτες στο όνομα της δικαιοσύνης και ο Καλούρης, άρτι εκλεγείς νέος δημοτικός σύμβουλος, παλεύει για να βελτιώσει το αισθητικό επίπεδο της πόλης. Παράλληλα, ο Τσιμπιτζίδης γίνεται γκουρού και παραδίδει σεμινάρια αυτοεκτίμησης. Μία από τις οπαδούς του είναι η Μαριαλένα, με την οποία παλιότερα ο Τσιμπιτζίδης είχε ερωτική σχέση και που πλέον είναι υφυπουργός.

Διανομή[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ορφέας Αυγουστίδης - Μίνως Σταυρακομαθιακάκης
Βίκυ Καγιά - Μαριαλένα Γεωργιάδου
Στέλιος Ξανθουδάκης - Μανώλης Παπαδάκης
Ιωάννης Παπαζήσης - Ντένης Καλούρης
Γιάννης Τσιμιτσέλης - Αλέξανδρος Τζιμπιτζίδης
Γιώργος Σεϊταρίδης - Χάμπος Παρλαβάτζας
Σωκράτης Πατσίκας - Στέφανος Νάκος
Ρένος Χαραλαμπίδης - Ξενοφών Μακρής
Τζένη Θεωνά - Φρόσω Δελαγραμμάτικα
Ράμσι Σούκουλη - Αμάντα Βαβούλη
Ελευθερία Κόμη - Κυριακή Μανωλικάκη
Δέσποινα Μαυροειδή - Φανουρία (Νούρι)
Ευτυχία Γιακουμή - σύμβουλος
Φανή Σπυριδάκη - σύμβουλος
Δήμητρα Μπιθαρά - σερβιτόρα
Αθηνά Κουτσιανούλη - αστυνομικός
Εβίτα Ασημακοπούλου - Αγάπη
Ακύλλας Καραζήσης - Βαγγέλης
Ραμ Σατούπ - Χαρούν Χαμίντ
Ανδρέας Κωνσταντίνου - ρεπόρτερ
Πέτρος Πετράκης - ταξιτζής
Χάρης Φραγκούλης - σωματοφύλακας
Ιωσήφ Πολυζωίδης - Ταλιμπάν
Κώστας Σειραδάκης - αστυνομικός
Βασίλης Αξιώτης - νταλικέρης
Μιχάλης Κουμαριανός - αστυνομικός
Βάσω Τζανακάκη - ανταποκρίτρια
Ελένη Ζωάννου - εκπρόσωπος ΜΚΟ
Ντίνος Αυγουστίδης - εισαγγελέας
Προκόπης Δούκας - παρουσιαστής
Ζήνος Παναγιωτίδης - πρόεδρος δημοτικού συμβουλίου
Πέτρος Τατσόπουλος - Αντωνόπουλος
Γιώργος Παπαδάτος - αξιωματικός
Αχμέτ Χατζησουλεϊμάν - Μουχτάρ
Δημήτρης Κατσιμάνης - περαστικός
Βασίλης Ανδριώτης - νταλικέρης
Άκης Δεσποτόπουλος - έμπορος
Γιάννης Παπαδάκης - γέροντας
Αντώνης Βενέτης - μαυροπουκαμισάς
Θάνος Μπίρκος

Παραγωγή[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Η ταινία έκανε πρεμιέρα στις 27 Οκτωβρίου 2011. ^[1]

Διακρίσεις[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Griechische Filmwoche, Μόναχο, 2012, προβολή
Greek Film Festival, Νέο Δελχί, 2012, προβολή ^[2]

Κριτικές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Γράφει ο Γιώργος Κρασσακόπουλος:

To να δοκιμάσεις να χωρέσεις όλη τη «λούφα», της σύγχρονης ελληνικής κοινωνίας σε μια ταινία, να εντοπίσεις τα συμπτώματα που μας οδήγησαν εδώ και την ίδια στιγμή να τα αντιμετωπίσεις με χιούμορ δεν είναι εύκολο ή μικρό πράγμα. Αν κάποιος μπορεί τα καταφέρει, αυτός δεν είναι άλλος από τον Νικο Περάκη, ένας σκηνοθέτης που η ματιά του είναι πάντα διαπεραστική και το χιούμορ του σκληρό μα ποτέ πικρόχολο. ^[3]

Γράφει ο Θοδωρής Κουτσογιαννόπουλος:

Πρόκειται για μια τολμηρή απόπειρα, που ενδέχεται σοβαρά να ξενίσει όσους πάνε να δουν την ταινία για να χαχανίσουν - όχι πως λίγο χιούμορ παραπάνω δεν θα βοηθούσε στην ισορροπία του φιλμ. Παρά τις φιλόδοξες προθέσεις της και το πολύ ενδιαφέρον εύρημα της μικρής Πακιστανής, προστατευόμενης του Αυγουστίδη, η «απαγωγή» της οποίας κινεί δραματικά το φιλμ κι ενώνει όλους τους πρωταγωνιστές με μια κόλλα συγκίνησης, τα κίνητρα των περισσοτέρων φαίνονται κάπως ελλιπή και υπερβολικά, όπως, για παράδειγμα, του τρελαμένου χακερά Νάκου. Η ευαισθησία των γυναικείων ρόλων χάνεται από μια ασταθή κατεύθυνση στην υποκριτική γραμμή, ενώ απ’ τους άνδρες ξεχωρίζει άνετα ο Ορφέας Αυγουστίδης σε μια ξενόγλωσση ερμηνεία που παρακολουθείται με υπότιτλους, ο κρητικός Σπιθόλιοντας, που μιλάει σαν Σκωτσέζος σε μια παρέα Άγγλων, αλλά με κάποιον μαγικό τρόπο οι φίλοι του είναι οι μόνοι που τον καταλαβαίνουν απόλυτα.