Λουδοβίκος της Σικελίας

Λουδοβίκος
	Θυρεός των βασιλέων της Σικελίας; από τον Οίκο της Βαρκελώνης
βασιλιάς της Σικελίας;
Περίοδος	1342 - 1355
Προκάτοχος	Πέτρος Β΄
Διάδοχος	Φρειδερίκος Γ'
Γέννηση	4 Φεβρουαρίου 1338
Θάνατος	16 Οκτωβρίου 1355 (ετών 17)
Οίκος	Οίκος της Βαρκελώνης
Πατέρας	Πέτρος Β΄ της Σικελίας
Μητέρα	Ελισάβετ της Καρινθίας
	Σχετικά πολυμέσα
	δεδομένα (π • σ • ε )

Ο Λουδοβίκος της Σικελίας ή Λουδοβίκος ο Παις (ιταλικά: Ludovico or Luigi, Κατάνια, 4 Φεβρουαρίου 1338 - 16 Οκτωβρίου 1355) Βασιλιάς της Σικελίας (1342 - 1355), ήταν ο πρωτότοκος υιός του Πέτρου Β΄ της Σικελίας και της Ελισάβετ, κόρης του Όθωνα Γ' δούκα της Καρινθίας. Κυβέρνησε με την κηδεμονία επιτρόπων μέχρι την ενηλικίωση σε μια εποχή συνεχών εμφύλιων πολέμων, πέθανε την επόμενη χρονιά από επιδημία πανώλης που ξέσπασε στο νησί.

Πρώτα χρόνια[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Την ημέρα που γεννήθηκε ο πατέρας του τον ανακήρυξε διάδοχο του βασιλείου.^[1] Ο Λουδοβίκος ήταν ο πρώτος γιος του Πέτρου Β΄ που γεννήθηκε από τότε που ο μεγαλύτερος Φρειδερίκος πέθανε σε βρεφική ηλικία (1325). Ο πατέρας του διακήρυξε από τη χαρά του μια σειρά από προνόμια για την πόλη της Κατάνιας όπως η απαλλαγή από τον παραδοσιακό φόρο φιλοξενίας στη βασιλική αυλή. Το παιδί γεννήθηκε την ημέρα εορτής της πολιούχου της Κατάνιας Αγίας Αγάθης και ο Πέτρος Β΄ νόμιζε ότι γεννήθηκε με την επέμβαση της.^[2] Ο πατέρας του πέθανε όταν το παιδί ήταν μόλις 4 ετών (15 Αυγούστου 1342) και πήρε αμέσως τον τίτλο του βασιλιά, αντιβασιλιάς και κηδεμόνας ορίστηκε ο θείος του Ιωάννης του Ραντάτσο. Την περίοδο που ήταν βασιλιάς ο πατέρας του ονομαζόταν "Πρωτότοκος" και του "Ινφάντης", μετά τον θάνατο του πατέρα του και μέχρι τη στέψη του ονομάστηκε "Διάδοχος".^[3] Ο Ιωάννης διέταξε τους κατοίκους του Παλέρμο και τους αντιπροσώπους τους να ορκιστούν πίστη στον νέο βασιλιά (10 Σεπτεμβρίου 1342), ακολούθησε η στέψη του στον Καθεδρικό Ναό του Παλέρμο και πήρε τον τίτλο του βασιλιά.^[4]

Βασιλιάς της Σικελίας[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Μετά τη στέψη του από τον Οκτώβριο του 1342 μέχρι τον Μάρτιο του 1343 έζησε στη γενέτειρα του Κατάνια.^[5] Στα τέλη του 1343 ξεκίνησαν οι διαπραγματεύσεις για να παντρευτεί ο Λουδοβίκος την Κωνσταντία της Αραγωνίας, βασίλισσα της Σικελίας μεγαλύτερη κόρη του Πέτρου Δ΄ της Αραγωνίας. Ο Λουδοβίκος Α΄ της Ουγγαρίας έστειλε απεσταλμένους τον Ιούνιο του 1346 προτείνοντας γάμο ανάμεσα στον μικρό Λουδοβίκο με μέλος της οικογένειας του.^[6] Το Βασίλειο της Σικελίας έκλεισε ειρήνη με το Βασίλειο της Νεαπόλεως που διεκδικούσε το νησί (Κατάνια, 7 Νοεμβρίου 1347). Ο Λουδοβίκος διεκδίκησε επίσης τον τίτλο του βασιλιά της Τρινακρίας που αφορούσε ένα αρχαίο όνομα για το νησί, τη συνθήκη επικύρωσε ο Πάπας Κλήμης ΣΤ΄.^[7] Με τον πρόωρο θάνατο του Ιωάννη του Ραντάτσο η κηδεμονία πέρασε στον Μπλάσκο Β΄ της Αλαγώνας, έναν Καταλανό ευγενή που είχε διατελέσει δικαστής και στρατηγός του Ιωάννη από τον Οκτώβριο του 1342.^[8] Ο Λουδοβίκος έμενε τον Μάιο του 1348 στη Μεσσήνη, υπέγραψε να διαδεχτεί ο γιος του Ιωάννη Φρειδερίκος Α΄ των Αθηνών τον πατέρα του στο Δουκάτο των Αθηνών, στο Δουκάτο Νέων Πατρών και στη μαρκησία του Ραντάτσο.^[9]

Κηδεμονία Ματταίο Παλίτσι[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Με την επιστροφή του κόμητος Ματταίο Παλίτσι τον Ιούνιο του 1348 από την εξορία στην Πίζα ξέσπασαν συγκρούσεις ανάμεσα στις οικογένειες της τοπικής Σικελικής αριστοκρατίας και στις Καταλανικές οικογένειες που εξελίχτηκε σε εμφύλιο πόλεμο. Οι Σικελικές οικογένειες είχαν την ονομασία "Προ-Ανδεγαυοί" και οι Καταλανικές "προ-Αραγωνέζοι". Ο Μπλάσκο έστειλε στην αρχή τον Λουδοβίκο στην Κατάνια αλλά η αυλή σταμάτησε τον Νοέμβριο στην Ταορμίνα, από εκεί μετακινήθηκε στο κάστρο του Μονταλμπάνο Ελίκονα. Η μητέρα του συνάντησε τον Ματταίο στη Μεσσήνη και τον όρισε κηδεμόνα του μικρού βασιλιά.^[10]

Στα τέλη της χρονιάς ξέσπασε εμφύλιος πόλεμος ανάμεσα σε δυο στρατόπεδα, η μητέρα του υποστήριξε τους φίλο-Ανδεγαυούς, ο Λουδοβίκος βρέθηκε τον Απρίλιο του 1349 στους Λεοντίνους και τον Μάιο στην Αγκούστα. Την ίδια εποχή ανάμεσα στον Μάιο και τον Ιούνιο πέθανε η μητέρα του και τις διαπραγματεύσεις ανέλαβε η μεγαλύτερη αδελφή του Κωνσταντία, στα τέλη Ιουνίου και τον Ιούλιο ο στρατός του πολιόρκησε την Κατάνια, εκεί βρέθηκε και ο Ροβέρτος της Νεαπόλεως με τον στρατό του. Ο Λουδοβίκος επέστρεψε στις 22 Ιουλίου στους Λεοντίνους, τον Σεπτέμβριο και τον Οκτώβριο μετέβη στο Καστρογιοβάννι, τον Νοέμβριο στην Ατζίρα και τον Δεκέμβριο στη Μεσσήνη.^[11] Ακολούθησε ειρήνη που υπέγραψαν παρουσία του βασιλιά, οι δυο πλευρές συμφώνησαν να διακόψουν τις εχθροπραξίες μέχρι την ενηλικίωση του βασιλιά ώστε να αποφασίσει ο ίδιος. Όταν ο Λουδοβίκος έφτασε 14 ετών (23 Φεβρουαρίου 1252) ο Ματθαίος τον πίεσε να γράψει ένα γράμμα στον λαό της Κατάνιας και να ζητήσει προσωπική κυβέρνηση. Ο Μπλάσκο δυσαρεστήθηκε έντονα όταν το έμαθε και στις 22 Αυγούστου έστειλε απεσταλμένους στην αυλή του Λουδοβίκου, τον Οκτώβριο έκλεισαν τελικά ειρήνη.^[12]

Πολιορκία από τους επαναστάτες[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ο Λουδοβίκος άφησε τη Μεσσήνη στην Εταιρεία του Κιαραμόντε και πήγε να καταστείλει την επανάσταση στο Καστρορεάλ, ο κόμης Ενρίκο Ρόσσο δήλωσε την υποτέλεια του στην Ταορμίνα αλλά αρνήθηκε να τον βοηθήσει να καταστείλει την εξέγερση.^[13] Ο βασιλιάς βρέθηκε στην πεδιάδα του Μιλάτσο στις 13 Ιουνίου αλλά επέστρεψε σύντομα στην Ταορμίνα, η Οικογένεια Κιαραμόντε τον εμπόδισε να συναντηθεί με τον νόμιμο αντιβασιλιά Μπλάσκο παρά το γεγονός ότι είχαν κλείσει ειρήνη με την επέμβαση της αδελφής του Κωνσταντίας. Ο αδελφός του Ιωάννης πέθανε στις 22 Ιουνίου, ο ίδιος επέστρεψε στα τέλη του μήνα στη Μεσσήνη για να παραστεί στην κηδεία του στον Καθεδρικό ναό της πόλης.^[14]

Ο βασιλιάς έχασε τους παλιούς του συμμάχους και σε εξέγερση που ακολούθησε στην πόλη της Μεσσίνης στις 17 Ιουλίου άνοιξαν τις πύλες στις ένοπλες δυνάμεις του Ενρίκο Ρόσσο και του κόμη Σιμόν Κιαραμόντε. Οι επαναστάτες ζήτησαν από τον Λουδοβίκο στις 19 Ιουλίου να παραδώσει τον κηδεμόνα του Ματταίο Παλίτσι αλλά εκείνος αρνήθηκε, τα ανάκτορα δέχτηκαν ξανά επίθεση ο Ματταίο βρέθηκε και δολοφονήθηκε αλλά ο Λουδοβίκος δραπέτευσε.^[15] Ο βασιλιάς επιβιβάστηκε σε ένα Καταλανικό πλοίο και έφτασε στις 29 Ιουλίου στην Κατάνια, βρήκε τον Μπλάσκο ντε Αραγκόνα και τους συμμάχους του και μετακινήθηκε στο Κάστρο Ουρσίνο.^[16] Ο Λουδοβίκος και ο Μπλάσκο επιτέθηκαν στις 2 Οκτωβρίου στον Μιλάτσο αλλά αποκρούσθηκαν και οπισθοχώρησαν στην Κατάνα, ο Λουδοβίκος επικήρυξε στις 8 Νοεμβρίου τους Κιαραμόντε σαν προδότες.^[17] Το αξίωμα του βικάριου με βασιλικό διάταγμα μεταφέρθηκε στην Κωνσταντία.^[18] Οι απόπειρες του Λουδοβίκου να δραπετεύσει από την Κατάνια ήταν όλες αποτυχημένες, στις 15 Νοεμβρίου μπήκε στο κάστρο της Ατζίρα, από εκεί μετακινήθηκε στο Καλασκιμπέττα αλλά δεν μπόρεσε να πάρει το Καστρογιοβάννι και στις 28 Νοεμβρίου επέστρεψε στην Κατάνια. Λίγες μέρες αργότερα έκανε νέα επιχείρηση στην Ταορμίνα αλλά στις 4 Δεκεμβρίου επέστρεψε στην Κατάνια.^[19]

Πόλεμοι με τη Νάπολη[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Οι Ναπολιτσιάνοι επιτέθηκαν με έναν μικρό στόλο με διοικητή τον Νικολό Ατσαγιόλι στη Σικελία, υπέταξαν το Παλέρμο και τις υπόλοιπες πόλεις στο εσωτερικό του νησιού σε συμμαχία με τους Κιαραμόντε και τις υπόλοιπες φίλο-Ανδεγαβικές οικογένειες.^[20] Ο Λουδοβίκος και οι υπόλοιπες φίλο-Αραγωνικές οικογένειες κράτησαν μόνο την Κατάνια και τη Μεσσήνη.^[21] Ο νέος βασιλιάς Λουδοβίκος Α΄ της Νάπολης αρνήθηκε να στείλει νέες ενισχύσεις, αυτό στάθηκε σωτήριο για τον Λουδοβίκο.^[22] Τον Μάιο ο Λουδοβίκος έστειλε αποστολή στη Νάπολη να διαμαρτυρηθεί για την εισβολή, έστειλε επίσης αποστολή στον Πέτρο Δ΄ της Αραγωνίας για να ζητήσει βοήθεια.^[23] Η Οικογένεια Βεντιμίλια παλιοί αντίπαλοι των Κιαραμόντε αποκαταστάθηκαν από τον Λουδοβίκο στο αξίωμα του Καγκελάριου. Τον Νοέμβριο οδήγησε ο ίδιος ο βασιλιάς τον στρατό του να κατακτήσει την Πιάτσα Αρμερίνα, μετά από μερικές επιτυχίες κατέλαβε την Καμμαράτα και την Τράπανι. Η πόλη του Καστρονόβο συνέχισε να αντιστέκεται, ο Λουδοβίκος βρέθηκε στην Τζουλιάνα (7 Ιανουαρίου 1355) αλλά τον Φεβρουάριο επέστρεψε στην Κατάνια.^[24] Πολιόρκησε ξανά τους Λεοντίνους από τις 13 Μαΐου αλλά εγκατέλειψε την πολιορκία στα μέσα του Ιουνίου. Μια επιδημία από Μαύρη πανώλη ξέσπασε στην Κατάνια (10 Ιουλίου 1355) και αναγκάστηκε να δραπετεύσει στη Μεσσήνη.^[25]

Το τέλος του[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ο Λουδοβίκος ξεκίνησε νέα εκστρατεία από τη Μεσσήνη στο Παλέρμο αλλά λεηλάτησε μόνο την ύπαιθρο και επέστρεψε τον Σεπτέμβριο στην Κατάνια.^[26] Ο Λουδοβίκος χτυπήθηκε κατόπιν και ο ίδιος από τη Μαύρη πανώλη, μετακινήθηκε στο κάστρο του Άσι που ανήκε στον Φρειδερίκο Α΄ των Αθηνών που είχε πεθάνει πρόσφατα, εκεί πέθανε σε ηλικία 17 ετών (16 Οκτωβρίου 1355). Το σώμα του μετακινήθηκε την ίδια μέρα στην εκκλησία της Σάντα Μαρία Λα Γκράντε έξω από τα τείχη της Κατάνιας. Την επόμενη μέρα (17 Οκτωβρίου 1355) η σορός του πέρασε μέσα από τους δρόμους της πόλης και έφτασε στον Καθεδρικό ναό της Αγίας Αγάθης, τοποθετήθηκε εκεί που είχαν ταφεί ο παππούς του Φρειδερίκος Β΄ της Σικελίας και ο θείος του Ιωάννης του Ραντάτσο.^[27]

Οι διαπραγματεύσεις για τον γάμο του συνεχίστηκαν μέχρι τον θάνατο του αλλά ο Λουδοβίκος άφησε δυο νόθους γιους τον Αντώνιο και τον Λουδοβίκο που πήγαν στη Βαρκελώνη για να τους αναθρέψει η θεία τους Ελεονώρα της Σικελίας.^[28] Η Ελεονώρα του ζήτησε λίγες μέρες πριν τον θάνατο του να παντρευτεί τη νόθη της κόρη Κωνσταντία (10 Οκτωβρίου 1355). Οι διαπραγματεύσεις για τον γάμο του Λουδοβίκου με μια από τις κόρες του κυβερνήτη του Μιλάνου Ματτέο Β΄ Βισκόντι και την ανιψιά του βασιλιά της Νεαπόλεως Μαργαρίτα του Δυρραχίου που ήταν δέκα χρόνια νεώτερη του ήταν επίσης σε εξέλιξη.^[29] Τον διαδέχθηκε ο μικρότερος αδελφός του Φρειδερίκος Γ΄ της Σικελίας που είχε διαδεχτεί την ίδια χρονιά και τον ξάδελφο του Φρειδερίκο Α΄ στα δυο Ελληνικά δουκάτα, είχε πεθάνει και ο ίδιος 15ετής από το ίδιο κύμα της μαύρης πανώλης.

Πρόγονοι[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

↑ Fodale 2007.
↑ Fodale 2007.
↑ Fodale 2007.
↑ Fodale 2007.
↑ Fodale 2007.
↑ Fodale 2007.
↑ Fodale 2007.
↑ Fodale 2007.
↑ Fodale 2007.
↑ Fodale 2007.
↑ Fodale 2007.
↑ Fodale 2007.
↑ Fodale 2007.
↑ Fodale 2007.
↑ Fodale 2007.
↑ Fodale 2007.
↑ Fodale 2007.
↑ Fodale 2007.
↑ Fodale 2007.
↑ Abulafia 2000, σ. 510.
↑ Abulafia 2000, σ. 510.
↑ Abulafia 2000, σ. 510.
↑ Fodale 2007.
↑ Fodale 2007.
↑ Fodale 2007.
↑ Fodale 2007.
↑ Fodale 2007.
↑ Fodale 2007.
↑ Fodale 2007.

Πηγές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Abulafia, David (2000). Jones, Michael, ed. The New Cambridge Medieval History, Volume 6: c.1300–c.1415. Cambridge: Cambridge University Press.
Fodale, Salvatore (2007). "Ludovico (Luigi) d'Aragona, re di Sicilia (Trinacria)".

Λουδοβίκος της Σικελίας Οίκος της Βαρκελώνης Γέννηση: 4 Φεβρουαρίου 1338 Θάνατος: 16 Οκτωβρίου 1355
Προκάτοχος Πέτρος Β΄ της Σικελίας	Βασιλιάς της Σικελίας 1342 - 1355	Διάδοχος Φρειδερίκος Γ΄ της Σικελίας

Στο λήμμα αυτό έχει ενσωματωθεί κείμενο από το λήμμα Louis, King of Sicily της Αγγλικής Βικιπαίδειας, η οποία διανέμεται υπό την GNU FDL και την CC-BY-SA 4.0. (ιστορικό/συντάκτες).

[1] Fodale 2007.

[2] Fodale 2007.

[3] Fodale 2007.

[4] Fodale 2007.

[5] Fodale 2007.

[6] Fodale 2007.

[7] Fodale 2007.

[8] Fodale 2007.

[9] Fodale 2007.

[10] Fodale 2007.

[11] Fodale 2007.

[12] Fodale 2007.

[13] Fodale 2007.

[14] Fodale 2007.

[15] Fodale 2007.

[16] Fodale 2007.

[17] Fodale 2007.

[18] Fodale 2007.

[19] Fodale 2007.

[20] Abulafia 2000, σ. 510.

[21] Abulafia 2000, σ. 510.

[22] Abulafia 2000, σ. 510.

[23] Fodale 2007.

[24] Fodale 2007.

[25] Fodale 2007.

[26] Fodale 2007.

[27] Fodale 2007.

[28] Fodale 2007.

[29] Fodale 2007.

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]

[7]

[8]

[9]

[10]

[11]

[12]

[13]

[14]

[15]

[16]

[17]

[18]

[19]

[20]

[21]

[22]

[23]

[24]

[25]

[26]

[27]

[28]

[29]