Ιουλία των Μεδίκων

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Ιουλία των Μεδίκων
Γενικές πληροφορίες
Γέννηση5  Νοεμβρίου 1535
Φλωρεντία
Θάνατος1588
Φλωρεντία
Χώρα πολιτογράφησηςΔουκάτο της Φλωρεντίας
ΘρησκείαΚαθολικισμός
Εκπαίδευση και γλώσσες
Ομιλούμενες γλώσσεςΙταλικά
Πληροφορίες ασχολίας
Οικογένεια
ΣύζυγοςΜπερναντέτο των Μεδίκων
ΤέκναAlessandro de' Medici
ΓονείςΑλέξανδρος των Μεδίκων και Ταντέα Μαλασπίνα
ΑδέλφιαΙούλιος των Μεδίκων
ΟικογένειαΟίκος των Μεδίκων
Θυρεός
Commons page Σχετικά πολυμέσα
δεδομένα

Η Ιουλία Ρομόλα, ιταλ.: Giulia Romola di Alessandro de' Medici [1] (π. 1535 – π. 1588) από τον Οίκο των Μεδίκων ήταν η νόθη, πιθανώς μιγάδα, [2] κόρη του Aλεξάνδρου, δούκα της Φλωρεντίας και της ερωμένης του Tαντέας Μαλασπίνα.

Μετά τη δολοφονία τού πατέρα της, ανατράφηκε στην αυλή τού Κόσιμο Α΄ των Μεδίκων μεγάλου δούκα της Τοσκάνης, και παντρεύτηκε δύο φορές.

Πρώιμη ζωή[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ένα παιδί με το όνομα Ιουλία Ρομόλα, με άγνωστο πατέρα, βαπτίστηκε στη Φλωρεντία στις 5 Νοεμβρίου 1535: αυτή ήταν μάλλον η Ιουλία. Κοντά σε αυτήν την ημερομηνία, ο πατέρας της είχε παραγγείλει ένα πορτρέτο τού εαυτού του, που χάραζε ένα γυναικείο προφίλ σε ασημένια πλάκα. Οι ιστορικοί τέχνης πιστεύουν, ότι το πορτρέτο μπορεί να προοριζόταν ως δώρο για την ερωμένη του, Tαντέα Μαλασπίνα, την αδελφή της μαρκησίας της Mάσσα, για να τιμήσει τη γέννηση τού δεύτερου παιδιού τους, της Ιουλίας. Η Ιουλία είχε επίσης έναν μεγαλύτερο αδελφό, τον Ιούλιο του Αλεξάνδου των Μεδίκων, και τουλάχιστον μία ετεροθαλή αδερφή, την Πόρτσια των Μεδίκων.

Μετά τη δολοφονία τού πατέρα της το 1537, και τον αγώνα εξουσίας που ακολούθησε μεταξύ των Μεδίκων για τον έλεγχο της Φλωρεντίας και της οικογένειας, η Ιουλία και ο αδελφός της Ιούλιος αποσπάστηκαν από τη μητέρα τους, και τέθηκαν υπό την κηδεμονία τού διαδόχου τού Αλεξάνδρου, Κόζιμο Α΄ των Μεδίκων (4ου εξαδέλφου του). Ο Κόζιμο Α΄ υποσχέθηκε να φερθεί καλά στα παιδιά, και τα δωμάτιά τους ήταν τόσο πλούσια, όσο και των δικών του παιδιών. Η Μαρία Σαλβιάτι, η μητέρα του Κόζιμο Α', επέβλεπε τα νήπια και παρακολουθούσε με αγωνία το κρεβάτι τής Ιουλίας, όταν το κοριτσάκι αρρώστησε τον Φεβρουάριο του 1542. Η Ιουλία επέζησε από τον πυρετό, αλλά η σύντροφός της στο νηπιαγωγείο, η νόθη κόρη του Κόζιμο Α' Μπία των Μεδίκων, απεβίωσε. [3]

Καθώς μεγάλωσε, η Ιουλία ενσωματώθηκε πλήρως στη ζωή της Αυλής, και εκπαιδεύτηκε με υψηλό επίπεδο, όπως και οι κόρες και άλλα κορίτσια τού περιβάλλοντος τού Κόζιμο Α΄. Τόση προσοχή δόθηκε στην εμφάνιση της Ιουλίας, όσο και στις κόρες του Κόζιμο Α΄. Όταν αυτή ήταν δώδεκα ή δεκατριών ετών, η σύζυγος τού Κόζιμο Α' , Ελεονώρα του Τολέδο, εξοργίστηκε, επειδή ο ιππικός μανδύας της Ιουλίας δεν φαινόταν σωστός: δεν ήταν διακοσμημένο όπως είχε παραγγείλει, και είχε λάθος μήκος. [4] Οι αυλικοί σημείωσαν, ότι η νεαρή Ιουλία ήταν «η εικόνα του πατέρα της». Ο Κόζιμο Α΄ κανόνισε έναν ευνοϊκό γάμο γι' αυτήν με τον Φραντσέσκο Καντέλμο, τον δούκα τού Πόπολι, το 1550, όταν αυτή ήταν περίπου 15 ετών, και της παρείχε μία προίκα ύψους περίπου οκτώ εκατομμυρίων δολαρίων ΗΠΑ σήμερα. [4]

Το πορτρέτο του Ποντόρμο[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Η Ιουλία ως παιδί με τη Mαρία Σαλβιάτι, σε έναν πίνακα του Ποντόρμo.

Η Ιουλία είναι πιθανότατα το παιδί, που απεικονίζεται σε ένα πορτρέτο του Ποντόρμο, που δείχνει τη Μαρία Σαλβιάτι με ένα μικρό παιδί. Το παιδί είχε ζωγραφιστεί έξω από το πορτρέτο, και η εικόνα του εντοπίστηκε μόλις το 1937. [5]

Κάποτε, κάποιοι ιστορικοί τέχνης αναγνώρισαν το παιδί ως τον νεαρό Κόζιμο Α΄, αλλά τώρα είναι γενικά αποδεκτό, ότι είναι η Ιουλία. Το παιδί στο πορτρέτο φαίνεται να είναι μικρό κορίτσι, παρά αγόρι, και η έκφρασή του είναι ανήσυχη. Η Μαρία Σαλβιάτι, η οποία είναι ντυμένη νηφάλια, όπως αρμόζει σε μια χήρα, εμφανίζεται να έχει το ευάλωτο παιδί στο πλευρό της. Η ιστορικός τέχνης Γκάμπριελε Λάνγκτον υποστηρίζει, ότι η συμπεριφορά τού κοριτσιού στο πορτρέτο είναι διαφορετική, από ό,τι θα περίμενε κάποιος για το παιδί τού Κόζιμο Α΄, του οποίου η οικογένεια περίμενε τον ρόλο του ως ισχυρού ηγέτη, από τις πρώτες ημέρες του. Πιο πολύ θα ήταν προς όφελος του Κόζιμο Α να παραγγείλει ένα πορτρέτο, που απεικονίζει τη μητέρα του ως υποδειγματική χήρα, να μεγαλώνει με στοργή την ορφανή κόρη τού προκατόχου τού Κόζιμο Α'. Τα γεμάτα χείλη, η στρογγυλή μύτη και τα σγουρά κοκκινωπά μαλλιά τού παιδιού μοιάζουν ελάχιστα με τα γνωστά πορτρέτα του Κόζιμο Α΄ ως παιδιού, αλλά μοιάζουν με τα πορτρέτα του νεαρού Aλεξάνδρου. Άλλα κορίτσια της κατάλληλης ηλικίας, που ήταν στην Αυλή κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου, επίσης δεν μοιάζουν με το παιδί στο πορτρέτο. Το πορτρέτο μπορεί να είναι ένα από τα πρώτα στην Ευρώπη της εποχής της Αναγέννησης ενός κοριτσιού υποτιθέμενης αφρικανικής και ευρωπαϊκής καταγωγής. [6] Αυτός ο πίνακας βρίσκεται στη μόνιμη συλλογή του Μουσείου Τέχνης Γουόλτερς, στη Βαλτιμόρη του Μέριλαντ.

Ωστόσο η Mάικε Βογκτ-Λύερσεν υποστηρίζει σε ένα άρθρο στο Medicea – Rivista interdisciplinare di studi medicei, ότι το παιδί στο πορτρέτο με τη Mαρία Σαλβιάτι είναι στην πραγματικότητα η εγγονή τής Σαλβιάτι, Μπία των Μεδίκων. Πιστεύει ότι το παιδί δεν μοιάζει με το γνωστό πορτρέτο μιας ενήλικης Ιουλίας των Μεδίκων, και ότι η σχέση μεταξύ τής Mαρίας Σαλβιάτι και της Ιουλίας δεν ήταν αρκετά στενή, ώστε να δικαιολογείται ένα πορτρέτο. Τα περισσότερα πορτρέτα της ομάδας, ήταν μέλη τής οικογένειας με στενούς δεσμούς αίματος. [5]

Μετέπειτα ζωή[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Η πατρότητα της Ιουλίας δεν θεωρήθηκε μειονέκτημα στην Αυλή. Η καταγωγή της από την κύρια γραμμή των Μεδίκων τιμήθηκε, και η δολοφονία τού πατέρα της συγκρίθηκε με τη δολοφονία τού Ιουλίου Καίσαρα από τον Βρούτο. Μέσω της μητέρας της, η Ιουλία είχε σχέση με τον πάπα Ιννοκέντιο Η' Τσύμπο. Έδειχνε μεγάλη υπερηφάνια για την οικογενειακή καταγωγή της. Μετά το τέλος του πρώτου της συζύγου, Φραντσέσκο Καντέλμo, το 1555, ο καλλιτέχνης Aλεσάντρο Αλόρι ζωγράφισε ένα δεύτερο, πολύ γνωστό πορτρέτο τής Ιουλίας, η οποία ήταν πλέον στα 20 έτη της. Σε αυτό παρουσιάζεται ως χήρα. Στα αριστερά της στο πορτρέτο, είναι μία περίτεχνα σκαλισμένη καρέκλα. Ο κεκλιμένος βραχίονας της μπορεί να αντιπροσωπεύει απότομο έδαφος. Η ιστορικός τέχνης Γκάμπριελ Λάνγκντον είπε, ότι εντόπισε μία αχνή φιγούρα υποστήριξης, που μπορεί να αντιπροσωπεύει τον Ηρακλή. Η επιλογή του Ηρακλή ήταν μία δημοφιλής αλληγορία κατά την Αναγέννηση, για τη νίκη της ενάρετης δράσης επί της κακίας. Ο Mάριο ντε Βάλντες υ Κοκόμ, ιστορικός της αφρικανικής διασποράς, υποστηρίζει ότι ο κεκλιμένος βραχίονας της καρέκλας αντιπροσωπεύει επίσης το Mόντε ντελα Βέρνα, το οποίο επισκέφτηκε ο Άγιος Μποναβεντούρε, ένας χριστιανός σχολαστικός θεολόγος και φιλόσοφος, και όπου εμπνεύστηκε να γράψει το Itinerarium mentis in Deum του. Ο Μποναβεντούρα επισκέφτηκε τη Λα Βέρνα, επειδή αυτή ήταν η τοποθεσία όπου ο Φραγκίσκος της Ασίζης είχε ένα όραμα ενός εξάπτερου σεραφείμ, και έλαβε τα στίγματα. Ο Mάριο ντε Βάλντες υ Κοκόμ γράφει,, ότι η γιαγιά της Ιουλία Σιμονέτα, η οποία πιθανώς ήταν βορειοαφρικανικής καταγωγής, παντρεύτηκε έναν ημιονηγό από το Κολεβέκιο, μία τοποθεσία που σχετίζεται με το Mόντε ντελ Βέρνα. Ο πατέρας της Aλέξανδρoς προσβλήθηκε από ανθρώπους, που τον αποκαλούσαν Aλέξανδρο Κολεβέκιο. Οι ιστορικοί πιστεύουν, ότι ο καλλιτέχνης υπαινίσσεται τη νεοπλατωνική άποψη τού Μποναβεντούρα για τον Θεό, ως «τον θείο γνόφο». Ορισμένοι σύγχρονοι μελετητές βλέπουν τον πίνακα, ως την απάντηση τής Ιουλίας στην κριτική για τη βορειοαφρικανική καταγωγή τής γιαγιάς της, και τον γάμο με τον ημιονηγό από το Κολεβέκιo. [4] [7]

Κατά τη διάρκεια τής χηρείας της έμενε συχνά στο αυγουστιανό μοναστήρι του Σαν Κλεμέντε στο Σαν Γκάλο, όπου η αδελφή της Πόρτσια ήταν ηγουμένη. Η Ιουλία καταγράφεται ως προστάτης αυτής της μονής, καθώς και άλλων αυγουστιανών μοναστηριών. [4] Ένας δεύτερος ευνοϊκός γάμος της κανονίστηκε αμέσως μετά, με τον Μπερναντέτο των Μεδίκων, εξάδελφο τού Κόζιμο Α΄ (η μητέρα τού Μπερναντέτο, Φραντσέσκα Σαλβιάτι, ήταν αδελφή της Μαρίας Σαλβιάτι). Τον παντρεύτηκε στις 14 Αυγούστου 1559. Ο γιος τους Aλέξανδρος, ο οποίος πήρε το όνομά του από τον πατέρα της, γεννήθηκε τον επόμενο χρόνο στις 17 Δεκεμβρίου 1560. Τα πρώτα χρόνια τού γάμου της με τον Μπερναντέτο διασκέδαζαν αφειδώς, και μπορεί να συνόδευε τον σύζυγό της σε διπλωματικές αποστολές. [4]

Κάποια στιγμή στη δεκαετία του 1560, η σχέση της με τον πρώην κηδεμόνα της μπορεί να ψυχράνθηκε, όταν η Ιουλία επέμεινε να την αντιμετωπίζουν ως ίση με την ερωμένη τού Κόζιμο Α', την οποία έβλεπαν με γενική περιφρόνηση στην Αυλή. Άλλες πηγές αναφέρουν, ότι αυτή και ο σύζυγός της ήταν ακόμη σε καλή κατάσταση με την Αυλή, όταν μετακόμισαν στη Νάπολη το 1567. Εκεί πολέμησαν με επιτυχία για να κερδίσουν τον τίτλο και τη γη του πριγκιπάτου τού Oταϊάνo (βλ. επίσης πρίγκιπες τού Oταϊάνo), το οποίο κατέχουν σήμερα οι απόγονοί τους.

Οικογένεια[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Παντρεύτηκε πρώτα το 1550 τον Φραντσέσκο Καντέλμο δούκα του Πόπολι.

Μετά έκανε δεύτερο γάμο, με τον Μπερναντέτο των Μεδίκων κύριο του Οταβιάνο, και είχε τέκνο:

Σημειώσεις[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

  1. ↑ Langdon (2006), p. 42
  2. ↑ «Giulia de Medici and her Portrait». Frontline, PBS.org. Ανακτήθηκε στις 15 Ιουνίου 2012. 
  3. ↑ Langdon (2006), pp. 42-50
  4. ↑ 4,0 4,1 4,2 4,3 4,4 Langdon (2006), p. 128
  5. ↑ 5,0 5,1 Vogt-Lüerssen, Maike (Οκτωβρίου 2011). «The True Faces of the Daughters and Sons of Cosimo I de' Medici». kleio.org. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 2 Ιουλίου 2015. Ανακτήθηκε στις 7 Φεβρουαρίου 2023. 
  6. ↑ Langdon (2006), p. 40
  7. ↑ «Giulia's Neo Platonism». www.pbs.org. 

Βιβλιογραφικές αναφορές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

  • Βangdon, Gabrielle (2006). Γυναίκες Medici: Πορτρέτα εξουσίας, αγάπης και προδοσίας . University of Toronto Press.(ISBN 0-8020-3825-5)ISBN 0-8020-3825-5
  • Murphy, Caroline P. (2008). Δολοφονία μιας πριγκίπισσας των Μεδίκων . ΗΠΑ: Oxford University Press.(ISBN 0-19-531439-5)ISBN 0-19-531439-5
Ανακτήθηκε από "https://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Ιουλία_των_Μεδίκων&oldid=10461079"