Θέατρο Μπολσόι

Θέατρο Μπολσόι
Большой театр
Γενικές πληροφορίες
Είδος	οργανισμός, θεατρική εταιρεία και θέατρο
Διεύθυνση	Театральная пл., дом 1
Γεωγραφικές συντεταγμένες	55°45′36″N 37°36′59″E
Διοικητική υπαγωγή	Tverskoy District
Τοποθεσία	Μόσχα
Χώρα	Ρωσία
Έναρξη κατασκευής	1820
Ολοκλήρωση	1825
Χρήση	Λυρική σκηνή
Τεχνικές λεπτομέρειες
Χωρητικότητα	2.153
Σχεδιασμός και κατασκευή
Αρχιτέκτονας	Ιωσήφ Μπόβε, Αλμπέρτο Καβός
Βραβεία	τάγμα του Λένιν και Academic theater
Ιστότοπος
http://www.bolshoi.ru/en
Πολυμέσα
δεδομένα (π)

Το θέατρο Μπολσόι είναι ένα ιστορικό θέατρο της Μόσχας αφιερωμένο στην όπερα και το μπαλέτο. Το θέατρο ιδρύθηκε το 1776 αλλά το τωρινό νεοκλασικό κτίριο είναι του 19ου αιώνα. Θεωρείται σύμβολο της Ρωσίας, χάρη στη συνεισφορά του στις παραστατικές τέχνες. Ο θίασος του, που αποτελείται από χορευτές μπαλέτου, μουσικούς και τραγουδιστές όπερας, είναι από τους πιο παλιούς και πιο ξακουστούς θιάσους παγκοσμίως. Στη σκηνή του θεάτρου Μπολσόι έκαναν πρεμιέρα πολλά φημισμένα έργα, όπως Η λίμνη των κύκνων (20 Φεβρουαρίου 1877) του Τσαϊκόφσκι. Η νεοκλασική του πρόσοψη απεικονίζεται στο χαρτονόμισμα των 100 ρουβλίων.

18ος αιώνας-Ίδρυση

Το θέατρο ξεκίνησε ως ιδιωτικό θέατρο του εισαγγελέα της Μόσχας πρίγκηπα Πιότρ Βασίλιεβιτς Ουρούσωφ. Στις 28 (17 με το παλαιό ημερολόγιο) Μαρτίου 1776 η τσαρίνα Αικατερίνη Β’ παραχώρησε στον πρίγκιπα το προνόμιο να οργανώνει στη Μόσχα θεατρικές παραστάσεις κάθε είδους, για μια περίοδο δέκα χρόνων. Η Μόσχα, έχοντας χάσει τα προνόμια της πρωτεύουσας από τις αρχές του 18ου αιώνα, προσπαθούσε να μην υστερεί της Αγίας Πετρούπολης, και σε πολλά θέματα, όπως αυτό των δημοσίων θεαμάτων, προσπαθούσε να τη συναγωνιστεί.

Πρώτο κτίριο

Τα πρώτα χρόνια οι παραστάσεις λάμβαναν χώρα σε ιδιωτικές κατοικίες, όπως ήταν η συνήθεια της εποχής. Το πρώτο κτίριο του θεάτρου, ανεγέρθηκε στη δεξιά όχθη του ποταμού Νεγκλίνκα, επί της οδού Πετρόφκα, γι’ αυτό και το θέατρο αρχικά ονομαζόταν Πετρόφσκυ (και στη συνέχεια Παλαιό Πετρόφσκυ). Το θέατρο ανεγέρθηκε σε χρόνο ρεκόρ, σε λιγότερο από 6 μήνες και ήταν το πρώτο τέτοιου μεγέθους δημόσιο θέατρο που χτίστηκε στη Μόσχα. Η πρώτη παράσταση δόθηκε στις 30 Δεκεμβρίου 1780 και αποτελείτο από μια επίσημη εισαγωγή με τίτλο Wanderers γραμμένη από τον Αλεξάντρ Αμπλέσιμοφ και ένα μεγάλο μπαλέτο παντομίμας με τίτλο Το σχολείο της Μαγείας, σε μουσική του Αυστριακού Γιόζεφ Στάρτσερ. Στη συνέχεια, το ρεπερτόριο του Θεάτρου απαρτιζόταν ως επί το πλείστον από μπαλέτα και ρωσικές κωμικές όπερες με ιντερλούδια μπαλέτου, θέλοντας να τονιστεί η καθαρόαιμη ρωσική ψυχή της Μόσχας σε αντίθεση με τον κοσμοπολιτισμό της Αγίας Πετρούπολης. Τα μέλη του θιάσου προέρχονταν από πολύ διαφορετικά υπόβαθρα , υπήρχαν καλλιτέχνες που είχαν ξεκινήσει την καριέρα τους από τις τάξεις θεάτρου του ορφανοτροφείου της Μόσχας ή από το Πανεπιστήμιο της Μόσχας αλλά συμμετείχαν και αστέρες προσκεκλημένοι από το εξωτερικό.

Για να ανταποκριθεί στα διόλου ευκαταφρόνητα έξοδα, ο πρίγκιπας Ουρούσωφ βρήκε συνεταίρο στο πρόσωπο του Εγγλέζου ρωσόφιλου θεατρικού επιχειρηματία Μάικλ Μάντοξ. Στη συνέχεια ο Ουρούσωφ αποσύρθηκε και ο Μάντοξ ανέλαβε για ένα διάστημα μόνος του τη διοργάνωση των παραστάσεων. Πολλές φορές αναγκάστηκε να προσφύγει για οικονομική ενίσχυση στο Κρατικό Ταμείο Δανείων. Τα χρέη του θεάτρου αυξάνονταν συνεχώς, ώσπου το 1796 η διαχείρισή του πέρασε εξ ολοκλήρου στο Κρατικό Ταμείο Δανείων.

19ος αιώνας-Δεύτερο κτίριο

Το 1805 αποφασίστηκε η δημιουργία Διεύθυνσης Θεάτρου παρόμοια με την Διεύθυνση Αυτοκρατορικών Θεάτρων που υπήρχε στην Αγία Πετρούπολη. Η νέα αυτή Διεύθυνση ανέλαβε και το θέατρο Μπολσόι, το οποίο πήρε τον τίτλο του Αυτοκρατορικού θεάτρου.

Το φθινόπωρο του 1805 το κτίριο καταστράφηκε από πυρκαγιά. Το 1819 προκηρύχθηκε διαγωνισμός για τη σχεδίαση του νέου θεάτρου, διαγωνισμό που κέρδισε ο Αντρέι Μιχαήλοφ. Όμως το σχέδιό του θεωρήθηκε πολύ δαπανηρό και ανατέθηκε η μετατροπή του στον αρχιτέκτονα Ιωσήφ Μπόβε. Οι εργασίες ξεκίνησαν το 1820. Την επιβλητική νεοκλασική πρόσοψη διακοσμούσε ένα προστώο με 8 κίονες, τους οποίους στεφάνωνε ένα αέτωμα πάνω από το οποίο βρισκόταν ένα γλυπτό που παρίστανε τον Απόλλωνα επάνω σε μια τρόικα. Το νέο οικοδόμημα δέσποζε στην υπό κατασκευή Πλατεία Θεάτρου. Τα εγκαίνια του νέου κτιρίου έγιναν στις 6 Ιανουαρίου 1825 με το μπαλέτο Σταχτοπούτα του Φερνάντο Σορ. Το Νέο Θέατρο Πετρόφσκυ ήταν πολύ μεγαλύτερο από το προηγούμενο γι' αυτό και έγινε γνωστό ως το Μεγάλο Πετρόφσκυ και εν συνεχεία το Μεγάλο θέατρο (μπολσόι στα ρωσικά σημαίνει μεγάλο). Ένα χρόνο νωρίτερα, το 1824, άνοιξε το Θέατρο Μάλιι (το Μικρό Θέατρο) το οποίο κυρίως ανέβαζε πρόζα, την οποία θεωρούσαν κατώτερης ποιότητας θέαμα.

Ανακατασκευή κτιρίου

Πρόσοψη

Στις 11 Μαρτίου 1853 μια νέα πυρκαγιά ξέσπασε στο κτίριο, η οποία κράτησε 3 μέρες και δεν άφησε παρά τους καπνισμένους εξωτερικούς πέτρινους τοίχους και τους κίονες του προστώου. Την ανακατασκευή ανέλαβε ο ιταλο-ρώσος αρχιτέκτονας Αλμπέρτο Καβός. Το συνολικό ύψος του κτιρίου αυξήθηκε κατά σχεδόν τέσσερα μέτρα. Το προστώο του Μπόβε παρέμεινε αλλά η πρόσοψη άλλαξε αρκετά. Προστέθηκε ένα δεύτερο αέτωμα, του οποίου το εσωτερικό διακοσμήθηκε με αλαβάστρινες φτερωτές φιγούρες που παίζουν λύρα. Η τρόικα του Απόλλωνα μετατράπηκε σε χάλκινο τέθριππο, που κατασκεύασε ο γλύπτης Πέτερ Κλοντ φον Γιούργενσμπουργκ. Επικλινείς στέγες στηρίχθηκαν σε κολώνες χυτοσίδηρου που ανεγέρθηκαν στις πλαϊνές εισόδους του θεάτρου.

Πλατεία

Αυξήθηκε σημαντικά ο χώρος που καταλάμβαναν η πλατεία και οι πενταώροφοι εξώστες. Στα θεωρεία δημιουργήθηκαν προθάλαμοι, που λειτουργούσαν σαν μικρά σαλονάκια για την ανταλλαγή επισκέψεων μεταξύ των θεατών. Τα θεωρεία κοντά στη σκηνή προορίζονταν για την οικογένεια του Τσάρου, τους υπουργούς και τους διαχειριστές του θεάτρου. Το θεωρείο του Τσάρου, τοποθετημένο επάνω από την είσοδο της πλατείας και απέναντι από τη σκηνή, προεξείχε από τα υπόλοιπα και τα στηρίγματά του είχαν τη μορφή Ατλάντων. Σε ολόκληρο τον χώρο επικρατούσε το βυσσινί και το χρυσό, που έδιναν μια εντυπωσιακή όψη στο θέατρο. Το νέο θέατρο μπορούσε πλέον να φιλοξενήσει περισσότερους από 2000 θεατές.

Σκηνή

Η νέα σκηνή ήταν εξαιρετικά ευρύχωρη και προικισμένη με όλα τα απαραίτητα μηχανήματα για τα ειδικά εφέ, έτσι ώστε το Μπολσόι μπορούσε να συναγωνιστεί τα θέατρα της πρωτεύουσας, της Αγίας Πετρούπολης. Γι' αυτό και πλέον πολλές πρεμιέρες έργων έγιναν στο Μπολσόι, όπως η Ντάμα πίκα και ο Μαζέπα του Τσαϊκόφσκι, ο Μπόρις Γκοντουνόφ του Μουσόργκσκι, ο Πρίγκιπας Ιγκόρ του Μποροντίν, η Παραμονή των Χριστουγέννων του Νικολάι Ρίμσκι-Κόρσακοφ και πολλά άλλα. Ο θίασος αποτελείτο από 120 μέλη και θεωρείτο ασυναγώνιστος.

Αυλαία

Η αυλαία δημιουργήθηκε από τον Ιταλό καλλιτέχνη Κ. Ντούζι, καθηγητή στη Σχολή Καλών Τεχνών της Αγίας Πετρούπολης. Επάνω της είχε σχεδιαστεί ένα από τα χαρακτηριστικά μνημεία της Κόκκινης πλατείας της Μόσχας, το μπρούτζινο άγαλμα των εθνικών ηρώων Μίνιν και Ποζάρσκυ. Το 1896 αυτή η αυλαία αντικαταστάθηκε από 2 άλλες. Την πρώτη τη χρησιμοποιούσαν στην αρχή και στο τέλος των παραστάσεων. Ήταν διακοσμημένη με μια πανοραμική θέα της Μόσχας από τον Λόφο των Σπουργιτιών, ένα από τα πιο ψηλά σημεία της πόλης. Τη δεύτερη τη χρησιμοποιούσαν ανάμεσα στα διαλείμματα και το σχέδιο που την διακοσμούσε ήταν ο Θρίαμβος των Μουσών. Αυτή είναι και η μόνο αυλαία του 19ου αιώνα που παραμένει στην ιδιοκτησία του θεάτρου μέχρι και σήμερα. Μετά την Οκτωβριανή Επανάσταση οι αυλαίες αυτές καταργήθηκαν. Από το 1920 χρησιμοποιούσαν μια αυλαία σε μπρούτζινο χρώμα. Το 1935 δημιουργήθηκε μια νέα αυλαία σε σχέδιο του καλλιτέχνη Φιοντόρ Φιοντορόφκσυ, με αποτυπωμένες τις επαναστατικές ημερομηνίες 1871, 1905, 1917. Από το 1955 και για 50 χρόνια μια νέα χρυσαφί αυλαία έφερε τα κρατικά σύμβολα της ΕΣΣΔ.

Το ανακαινισμένο κτίριο άνοιξε πάλι τις πύλες του στις 20 Αυγούστου 1856 με τους Πουριτανούς του Βιντσέντζο Μπελίνι. Όπως και η πλειοψηφία των κτιρίων στην Πλατεία θεάτρου, έτσι και το Θέατρο Μπολσόι είχε χτιστεί πάνω σε πασσάλους. Σταδιακά τα θεμέλια άρχισαν να σαπίζουν. Έγιναν εργασίες απορρόφησης των υπόγειων υδάτων και επισκευές στα θεμέλια το 1895 και το 1898, που σταμάτησαν προσωρινά την καθίζηση του κτιρίου.

Πρόσβαση στις παραστάσεις είχαν αποκλειστικά τα μέλη της αριστοκρατίας. Μόλις το 1872, και μόνο για τα έργα πρόζας, δόθηκε η άδεια παρακολούθησης σε ευρύτερο κοινό, αργότερα δε, ο τσάρος Αλέξανδρος Γ’ επέτρεψε από το 1882 την πλήρη πρόσβαση στις παραστάσεις και σε κατώτερες κοινωνικές τάξεις.

20ός αιώνας-Σοβιετική εποχή

Η τελευταία παράσταση του Αυτοκρατορικού θεάτρου Μπολσόι έλαβε χώρα στις 28 Φεβρουαρίου 1917. Στις 13 Μαρτίου το Κρατικό Θέατρο Μπολσόι άνοιξε τις πύλες του στο κοινό. Το 1919 του δόθηκε η ονομασία Ακαδημαϊκό Θέατρο, τίτλο που διατηρεί μέχρι και σήμερα.

Μετά την Οκτωβριανή Επανάσταση έγιναν πολλές σκέψεις να κλείσει οριστικά το θέατρο. Πέρασαν 5 χρόνια μέχρι να παρθεί η τελική απόφαση να συνεχιστεί η λειτουργία του Μπολσόι και αυτό έγινε όχι μόνο γιατί υπήρχε οικονομικό όφελος αλλά γιατί αυτό το θέατρο είχε ήδη αρχίσει να μετατρέπεται σε ένα νέο σύμβολο του κράτους. Στους χώρους του είχαν διεξαχθεί το Παν-Ρωσικό Συνέδριο των Σοβιέτ, οι συνεδριάσεις της Παν-Ρωσικής Κεντρικής Εκτελεστικής Επιτροπής, τα συνέδρια της Κόμιντερν και από τη σκηνή του είχε εξαγγελθεί η δημιουργία μιας καινούριας χώρας, της ΕΣΣΔ.

Το 1921 οι επιθεωρητές μιας ειδικής κυβερνητικής επιτροπής βρήκαν το κτίριο σε άθλια κατάσταση. Αποφασίστηκε να γίνουν επισκευές έκτακτης ανάγκης, τις οποίες ανέλαβε ο αρχιτέκτονας Ιβάν Ρέρμπεργκ. Τα θεμέλια κάτω από τους ημικυκλικούς τοίχους της πλατείας ενισχύθηκαν, τα βεστιάρια ανακαινίστηκαν, οι σκάλες σχεδιάστηκαν εκ νέου, νέες αίθουσες πρόβας και νέα καμαρίνια δημιουργήθηκαν. Το 1938 πραγματοποιήθηκε μια ακόμη μεγάλη ανακαίνιση της σκηνής.

Β' Παγκόσμιος Πόλεμος

Το Γενικό σχέδιο ανακατασκευής της Μόσχας (1940-1941)προέβλεπε το γκρέμισμα όλων των κτιρίων μεταξύ του θεάτρου Μπολσόι και της οδού Κουζνέτσκυ. Σε αυτόν τον χώρο σχεδίαζαν την κατασκευή βοηθητικών κτιρίων, τα οποία ήταν πλέον εντελώς απαραίτητα για τη λειτουργικότητα του θεάτρου. Το κυρίως κτίριο του θεάτρου θα αποκτούσε σύστημα πυρασφάλειας και εξαερισμού. Τον Απρίλιο του 1941 το θέατρο έκλεισε για την ανακαίνιση αλλά 2 μήνες αργότερα οι Γερμανοί εισέβαλαν στην ΕΣΣΔ.

Κάποια μέλη του θιάσου παρέμειναν στη Μόσχα και συνέχισαν να δίνουν παραστάσεις στη 2η σκηνή, στο παράρτημα του Μπολσόι, ενώ κάποια άλλα μεταφέρθηκαν στο Κούιμπισεφ. Πολλοί καλλιτέχνες πήγαν να προσφέρουν τις υπηρεσίες τους για την ψυχαγωγία των στρατευμάτων, ενώ άλλοι κατατάχθηκαν για να υπερασπιστούν τη χώρα τους.

Στις 22 Οκτωβρίου του 1941 μια βόμβα έπεσε στο κτίριο του Θεάτρου Μπολσόι. Το κρουστικό κύμα πέρασε λοξά, ανάμεσα από τους κίονες του προστώου, διαπέρασε τον τοίχο της πρόσοψης και προκάλεσε σημαντικές ζημιές στο φουαγέ. Παρά τις κακουχίες του πολέμου και το δριμύ ψύχος, εργασίες αποκατάστασης του θεάτρου ξεκίνησαν από τον χειμώνα του 1942 και το φθινόπωρο του 1943 το Μπολσόι άνοιξε πάλι τις πόρτες του στο κοινό, με την όπερα του Γκλίνκα Μια Ζωή για τον Τσάρο με τον νέο της τίτλο Ιβάν Σουσάνιν.

Επισκευές στη διακόσμηση γίνονταν ετησίως. Υπήρχε όμως το χρόνιο πρόβλημα έλλειψης χώρου για τις πρόβες. Η λύση δόθηκε το 1960, όταν ο χώρος κάτω από την στέγη, που χρησίμευε για εργαστήρι των σκηνικών, μετατράπηκε σε αίθουσα για τις πρόβες. Το 1975, για τους εορτασμούς της συμπλήρωσης 200 χρόνων του θεάτρου, έγιναν ανακαινίσεις τόσο στην πλατεία του θεάτρου όσο και στην Αίθουσα Μπετόβεν. Όμως και σε αυτήν την περίπτωση δεν λύθηκαν τα 2 βασικά προβλήματα, της αστάθειας των θεμελίων και της γενικότερης έλλειψης χώρου.

21ος αιώνας

Νέα σκηνή

Για να μπορέσουν να γίνουν οι απαραίτητες επισκευές στο θέατρο χωρίς να παροπλισθεί ο θίασος, ήταν απαραίτητο να δημιουργηθεί ένας νέος χώρος που θα στέγαζε τις παραστάσεις για όσο διάστημα το παλαιό θέατρο επισκευαζόταν. Το 1987, κυβερνητικό διάταγμα όρισε την εκ βάθρων ανακαίνιση του Μπολσόι και τη δημιουργία της Νέας Σκηνής. Πέρασαν 8 χρόνια για να τεθεί ο θεμέλιος λίθος και άλλα 7 για να ολοκληρωθεί η οικοδόμηση του κτιρίου, που βρίσκεται σε ένα ύψωμα στην Πλατεία Θεάτρου, στην αριστερή πλευρά του ιστορικού κτιρίου Μπολσόι. Στις 29 Νοεμβρίου 2002 η Νέα Σκηνή άνοιξε τις πύλες της, με την όπερα Η κόρη του χιονιού του Νικολάι Ρίμσκι-Κόρσακοφ.

Αναπαλαίωση

Το ιστορικό κτίριο του θεάτρου Μπολσόι έκλεισε το 2005 για τις εργασίες αναπαλαίωσης. Υπολογίστηκε ότι οι φθορές του κτιρίου έφταναν το 75%. Το 2009 ολοκληρώθηκαν οι μελέτες και ξεκίνησαν οι εργασίες. Η νέα στατική μελέτη, βασιζόμενη στις νέες τεχνολογίες, έλυσε αρχικά το βασικό ζήτημα της αστάθειας των θεμελίων.

Λόγω του εμβληματικού ρόλου του θεάτρου, αποφασίστηκε η εξωτερική του όψη να παραμείνει ίδια και απαράλλαχτη. Στο εσωτερικό του όμως έπρεπε να γίνουν μεγάλες αλλαγές. Κατά την περίοδο του Στάλιν είχαν αφαιρεθεί οι πολυέλαιοι, τα γύψινα και ό,τι μπορούσε να παραπέμπει στην πολυτέλεια της τσαρικής περιόδου. Έχοντας χρησιμοποιηθεί δε πολλές φορές για συνέδρια και συνεδριάσεις του κόμματος, είχαν γίνει δομικές αλλαγές, οι οποίες είχαν καταστρέψει την ακουστική του. Διεθνής ομάδα τεχνικών επιμελήθηκε το θέμα της ακουστικής. Τα θεωρεία και κάποιες από τις αίθουσες για το κοινό επανήλθαν στην αρχική τους μορφή, σύμφωνα με τα σχέδια του Αλμπέρτο Καβός. Οι αίθουσες του τέως αυτοκρατορικού φουαγέ παρουσιάζουν τη μορφή που τους δόθηκε στην ανακαίνιση του 1895, για τον εορτασμό της στέψης του τσάρου Νικόλαου Β’. Η οροφή της πλατείας, όπου κρέμεται ο κεντρικός πολυέλαιος, είναι διακοσμημένη με τις μορφές του Απόλλωνα και των εννέα μουσών.

Η σκηνή αποτελείται πλέον από 7 ανοδικές και καθοδικές διεπίπεδες πλατφόρμες. Οι πλατφόρμες αυτές μετακινούνται με ευχέρεια, έτσι ώστε η σκηνή να εμφανίζεται επίπεδη, κεκλιμένη ή βαθμιδωτή, ανάλογα με τις ανάγκες της κάθε παράστασης. Η σκηνή και τα παρασκήνια μπορούν να ενωθούν, έτσι ώστε να δημιουργείται, όταν είναι απαραίτητο, μια σκηνή με τεράστιο βάθος. Στο κοίλωμα της ορχήστρας δόθηκε ένας επιπλέον χώρος κάτω από το προσκήνιο, ώστε να μπορεί να δεχτεί πάνω από 130 μουσικούς. Ο πλέον εξελιγμένος ηλεκτρονικός εξοπλισμός τοποθετήθηκε για τα ακουστικά και οπτικά εφέ.

Ένα από τα χρόνια προβλήματα ήταν η έλλειψη χώρου. Για να λυθεί αυτό το ζήτημα όχι μόνο επεκτάθηκαν οι προϋπάρχοντες υπόγειοι χώροι κάτω από το ίδιο το θέατρο αλλά και κατασκευάστηκε νέος υπόγειος χώρος στην Πλατεία Θεάτρου που πρόσκειται του κτιρίου. Κατασκευάστηκε μια υπόγεια αίθουσα για συναυλίες και για πρόβες, η οποία πήρε το όνομα Αίθουσα Μπετόβεν από την προϋπάρχουσα αίθουσα που βρισκόταν πάνω από το Φουαγέ. Για την πολυ-λειτουργικότητα του χώρου, τον εφοδίασαν με 5 κύριες πλατφόρμες: η κεντρική είναι η σκηνή, άλλες δυο είναι ο χώρος των θεατών ενώ οι δυο, που βρίσκονται αριστερά και δεξιά της κεντρικής, ανάλογα με τις ανάγκες, εξυπηρετούν ή στην επέκταση της σκηνής ή στην διαπλάτυνση του χώρου των θεατών. Όλες αυτές οι πλατφόρμες μπορούν να ανυψωθούν για τις επίσημες εκδηλώσεις, μέχρι το επίπεδο του φουαγέ. Ο υπόλοιπος υπόγειος χώρος χρησιμοποιείται από τις τεχνικές υπηρεσίες και το προσωπικό του θεάτρου.

Το σχέδιο ανακαίνισης του Μπολσόι συμπεριέλαβε και το Μέγαρο Κομιακώφ, που βρίσκεται ακριβώς πίσω από το κτίριο του θεάτρου. Πρόκειται για μια κατοικία των αρχών του 19ου αιώνα, της οποίας το εσωτερικό είχε εντελώς αλλοιωθεί από τις επεμβάσεις του 20ου αιώνα. Διατηρήθηκε μόνο η πρόσοψή του ενώ το εσωτερικό του διαμορφώθηκε με τέτοιον τρόπο που να εξυπηρετεί τις ανάγκες του θεάτρου, με το οποίο συνδέεται με υπόγεια σήραγγα.

Το κόστος του συνόλου των εργασιών καλύφθηκε από τη Ρωσική Ομοσπονδία. Οι επίσημες πηγές αναφέρουν ότι έφτασε το ύψος των 635 εκατομμυρίων δολαρίων αλλά σύμφωνα με κάποια δημοσιεύματα το πραγματικό κόστος ήταν διπλάσιο .

Τα εγκαίνια του ανακαινισμένου θεάτρου Μπολσόι έγιναν στις 28 Οκτωβρίου 2011 με ένα γκαλά με συμμετοχή διεθνών καλλιτεχνών και στη συνέχεια ακολούθησε η όπερα Ρουσλάν και Λιουντμίλα του Γκλίνκα. Η επίσημη ονομασία του πλέον είναι Κρατικό Ακαδημαϊκό Μεγάλο (Μπολσόι) Θέατρο της Ρωσίας.

Χρονολόγιο

• 28(17)/3/1776 - ίδρυση του θεάτρου
• 30/12/1780 - εγκαίνια του παλαιού θεάτρου Πετρόφσκυ
• 8/8/1805 – πυρκαγιά καταστρέφει το κτίριο
• 1806 - ανάληψη της διαχείρισης του θεάτρου από την Αυτοκρατορική Διεύθυνση Θεάτρου
• 1812 – νέα πυρκαγιά εξαιτίας της γαλλικής εισβολής
• 1821/1824 - κατασκευή νέου κτιρίου από τον Ι. Μπόβε
• 6/1/1825 – εγκαίνια του νέου θεάτρου Πετρόφσκυ
• 11/3/1853 – νέα καταστροφική πυρκαγιά
• 1853/1856 – ανακατασκευή του κτιρίου από τον Α. Καβός
• 20/8/1856 - εγκαίνια του νέου κτιρίου
• 20/2/1877 - παγκόσμια πρεμιέρα της Λίμνης των κύκνων
• 16/12/1888 - πρεμιέρα της όπερας Μπορίς Γκοντουνόφ του Μουσόργκσκι
• 1895 - επισκευή θεμελίων του θεάτρου
• 28/2/1917 – τελευταία παράσταση του Αυτοκρατορικού Θεάτρου Μπολσόι
• 4/5/1919 - πρώτη συμφωνική συναυλία της ορχήστρας του θεάτρου
• 7/12/1919 – μετονομασία του θεάτρου σε κρατικό Ακαδημαϊκό Θέατρο Μπολσόι
• 18/2/1921 - εγκαίνια της Αίθουσας Μπετόβεν
• 1921/1923 - ανακατασκευή του θεάτρου υπό την καθοδήγηση του Ι. Ρέρμπεργκ
• Φεβρουάριος 1922 - οριστική απόφαση του Προεδρείου της Κεντρικής Εκτελεστικής Επιτροπής για τη συνέχιση λειτουργίας του θεάτρου Μπολσόι
• 1/2/1925 - εορτασμός της 100ης επετείου του θεάτρου
• 1935 – παγκόσμια πρεμιέρα της όπερας Λαίδη Μάκβεθ του Μτσενσκ του Ντμίτρι Σοστακόβιτς
• 1937 - απονομή στο θέατρο του παράσημου «Τάγμα του Λένιν»
• 15/4/1941 - απόφαση ανακαίνισης του κτιρίου
• 28/10/1941 – έκρηξη βόμβας καταστρέφει το κτίριο του Μπολσόι
• 26/9/1943 – πρώτη παράσταση μετά τον βομβαρδισμό του Β’ Παγκοσμίου πολέμου με την όπερα Ιβάν Σουσάνιν του Γκλίνκα
• 1955 - εγκατάσταση της "χρυσής" αυλαίας στη σκηνή του θεάτρου
• 1960/1970 - ανακαίνιση του κτιρίου
• 1964 – η Μαρλέν Ντίτριχ εμφανίζεται με την παράσταση «Marlene Experience». Μπιζάρεται 200 φορές.
• 1964 – ο Γιούρι Γκριγκορόβιτς διορίζεται επικεφαλής χορογράφος.
• 1968 - πρεμιέρα του μπαλέτου Σπάρτακος του Αράμ Χατσατουριάν σε χορογραφία του Γκριγκορόβιτς
• 1975 - ολοκλήρωση της ανακαίνισης του κτιρίου
• 1976 - εορτασμός της 200ης επετείου του Θεάτρου Μπολσόι. Απονομή δεύτερου παρασήμου «Τάγμα του Λένιν»
• 29/11/2002 - έναρξη λειτουργίας της Νέας Σκηνής του θεάτρου Μπολσόι
• 2/7/2005 - κλείσιμο του θεάτρου για αναπαλαίωση
• 28/10/2011 - εγκαίνια του θεάτρου μετά την αναπαλαίωση
• 1/12/2011 - επανάληψη της όπερας Μπορίς Γκοντουνόφ με το ανέβασμα του 1948.
• 8/6/2013 - πρεμιέρα της όπερας Πρίγκιπας Ιγκόρ του Αλεξάντερ Μποροντίν σε σκηνοθεσία Γιούρι Λιουμπίμοφ
• 18/2/2016 - πρεμιέρα της όπερας Κατερίνα Ισμαϊλοβα του Σοστακόβιτς
• 22/7/2016 - πρεμιέρα της δραματικής συμφωνίας Η Καταδίκη του Φάουστ του Εκτόρ Μπερλιόζ (μαέστρος-σκηνοθέτης Τουγκάν Σόχιεφ, διευθυντής παραγωγής Πέτερ Στάιν)

Δείτε επίσης

• Μπαλέτα Μπολσόι

• 
  Το εσωτερικό του Θεάτρου Μπολσόι
• 
  Απεικόνιση του θεάτρου σε γραμματόσημο του 1951
• 
  Η απεικόνιση του θεάτρου Μπολσόι στο χαρτονόμισμα των 100 ρουβλίων

Εξωτερικοί σύνδεσμοι

• Επίσημη ιστοσελίδα θεάτρου Μπολσόι
• Επίσημο κανάλι Θεάτρου Μπολσόι στο youtube
• Επίσημη σελίδα θεάτρου Μπολσόι στο Instagram