Ευθύμιος Πολ. Αγγελιδάκης
 |
Το λήμμα δεν περιέχει πηγές ή αυτές που περιέχει δεν επαρκούν. |
 |
Το θέμα του παρόντος λήμματος μπορεί να μην ικανοποιεί τα κριτήρια της εγκυκλοπαιδικότητας σύμφωνα με τις οδηγίες της Βικιπαίδειας. |
| Ευθύμιος Πολ. Αγγελιδάκης | |
|---|---|
 | |
| Γενικές πληροφορίες | |
| Γέννηση | 1912 Πατσός Ρεθύμνης |
| Θάνατος | 1988 |
| Χώρα πολιτογράφησης | Ελλάδα |
| Εκπαίδευση και γλώσσες | |
| Ομιλούμενες γλώσσες | νέα ελληνική γλώσσα |
| Πληροφορίες ασχολίας | |
| Ιδιότητα | δικηγόρος δικαστής |
| Αξιώματα και βραβεύσεις | |
| Αξίωμα | δήμαρχος |
Ο Ευθύμιος Π. Αγγελιδάκης (1912 - 1988) ήταν Έλληνας δικηγόρος, Ειρηνοδίκης και δήμαρχος Αρχανών.
Βιογραφικά στοιχεία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Γεννήθηκε το 1912 στο χωριό Πατσός Αμαρίου. Στην ηλικία των 5 ετών έμεινε ορφανός από πατέρα και πέρασε δύσκολα παιδικά χρόνια. Αποφοίτησε από το Γυμνάσιο Ρεθύμνου κάτω από εξαιρετικά αντίξοες συνθήκες. Στη διάρκεια των γυμνασιακών του σπουδών συνεργάστηκε στην έκδοση του περιοδικού «Μαθητική Ηχώ», όπου είδαν το φως δικά του δημοσιεύματα. Φοίτησε στη συνέχεια στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών, απ’ όπου πήρε το πτυχίο του το 1937.
Από το 1939 εργάστηκε ως Δικηγόρος Ρεθύμνου, έως το 1952, χρονιά κατά την οποία εισήχθη στο Δικαστικό σώμα ως Ειρηνοδίκης. Υπηρέτησε αρχικά στην Ιεράπετρα και αργότερα στα Γρεβενά. Το 1967 έγινε Προϊστάμενος του Ειρηνοδικείου Ηρακλείου. Στη θέση αυτή παρέμεινε μέχρι το 1977, οπότε και συνταξιοδοτήθηκε. Δικαστικές αποφάσεις του έχουν δημοσιευτεί σε διάφορα νομικά περιοδικά, όπως το «Αρχείο Νομολογίας».
Κατά την αποχώρησή του από το δικαστικό σώμα ο Δικηγορικός Σύλλογος Ηρακλείου τού εξέφρασε γραπτά τις ευχαριστίες του για τις υπηρεσίες του και την πολύχρονη σταδιοδρομία του. Στην εφημερίδα του Ηρακλείου «Πατρίς» δημοσιεύθηκε επίσης σημείωμα, όπου εξήρετο το ήθος, η τιμιότητα και ο χαρακτήρας του.
Αμέσως μετά τη μεταπολίτευση διετέλεσε για ένα περίπου χρόνο (1974-1975) Δήμαρχος Αρχανών.
Κατά την περίοδο της Γερμανικής κατοχής υπήρξε υπεύθυνος της ομάδας που είχε αναλάβει την τροφοδοσία των αντάρτικων δυνάμεων της περιοχής του και τη φυγάδευση των ξένων στρατιωτών. Για την εθνική του δράση έχει τιμηθεί με τρία αναμνηστικά διπλώματα από τις εθνικές οργανώσεις Αμαρίου και Ρεθύμνου, καθώς και από τον αρχιστράτηγο Αλεξάντερ.
Η αγάπη για τον τόπο του τον ώθησε στις αρχές της δεκαετίας του ’50 να αναλάβει πρωτοβουλία, μαζί με μερικούς άλλους συγχωριανούς του, ώστε να χαραχθεί, με τα πρωτόγονα μέσα της εποχής, ο οδικός άξονας που ένωσε την Πατσό με τους Ποταμούς.
Μετά τη συνταξιοδότησή του ασχολήθηκε με τη γεωργία, εισάγοντας νέες για την εποχή μεθόδους καλλιέργειας.
Πέθανε στις 2 Δεκεμβρίου 1988 και ετάφη στο χωριό όπου γεννήθηκε και αγάπησε, αφήνοντας πίσω τη σύζυγό του Μαρία το γένος Νικολάου Σαρρή, και το γιο του Πολυχρόνη, ο οποίος επίσης ακολούθησε νομική καριέρα.
Στις 25 Φεβρουαρίου 2006 ο Πολιτιστικός Σύλλογος Πατσού τού απένειμε μετά θάνατο τιμητική πλακέτα για τα 30 χρόνια προσφοράς του στο Δικαστικό Σώμα και τη μεγάλη προσφορά του στο χωριό.
Πηγές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- Κρήτη Το Αφιέρωμα, τ. 10, Βιογραφίες, εκδ. οίκος Αρσινόη, Αθήνα 1985, σελ. 20.