Δημήτριος Θεοδωρίδης
| Δημήτριος Θεοδωρίδης | |
|---|---|
 Ο Δημήτριος Θεοδωρίδης στο Πανελλήνιον Λεύκωμα Εθνικής Εκατονταετηρίδος 1821-1921 | |
| Γενικές πληροφορίες | |
| Όνομα στη μητρική γλώσσα | Δημήτριος Θεοδωρίδης (Ελληνικά) |
| Γέννηση | 1875 Πύργος Ηλείας |
| Θάνατος | 20ος αιώνας Αθήνα |
| Χώρα πολιτογράφησης | Ελλάδα |
| Εκπαίδευση και γλώσσες | |
| Ομιλούμενες γλώσσες | νέα ελληνική γλώσσα |
| Σπουδές | Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών Πανεπιστήμιο της Νάπολης Πανεπιστήμιο του Παρισιού |
| Πληροφορίες ασχολίας | |
| Ιδιότητα | ιατρός διδάσκων πανεπιστημίου |
| Εργοδότης | Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών |
Ο Δημήτριος Θεοδωρίδης ήταν Έλληνας ιατρός.
Βιογραφικά στοιχεία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Γεννήθηκε το 1875 στον Πύργο Ηλείας και ήταν γιος του Αθανασίου Θεοδωρίδη. Καταγόταν από παλιά οικογένεια του Πύργου, η οποία προερχόμενη από τη Δίβρη Ηλείας αποτέλεσε μια από τις πρώτες οικογένειες της πόλης.[1] Σπούδασε στην ιατρική σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών και συμπλήρωσε τις σπουδές του στα πανεπιστήμια της Νεάπολης και των Παρισίων.[2] Το 1908 εξελέγη υφηγητής[3] της Γυναικολογίας και Μαιευτικής στο Πανεπιστήμιο Αθηνών ενώ υπήρξε βοηθός του ανατομείου και διευθυντής της Χειρουργικής Γυναικολογικής Κλινικής στην Πολυκλινική Αθηνών για πάνω από τριάντα χρόνια.[2][4] Κατείχε τέσσερις ευρεσιτεχνίες, εκ των οποίων οι τρεις είχαν κατατεθεί στο Conservatoire National des Arts et Metiers των Παρισίων ενώ η τέταρτη (Εφαρμογή του όζοντος στη μαιευτική) ίσχυε για την Ελλάδα, τη Γαλλία, το Βέλγιο και τη Γερμανία.[2] Ήταν μέλος πολλών ιατρικών συλλόγων στην Ελλάδα και την Ευρώπη και είχε συμμετάσχει με ανακοινώσεις σε πλήθος ιατρικών συνεδρίων.
Σημαντική δραστηριότητα ανέπτυξε σχετικά με το δικαίωμα της καύσεως των νεκρών στην Ελλάδα.[3] Το 1946 ίδρυσε τη Γαλλική "Εταιρία προς διάδοσιν του συστήματος της καύσεως των νεκρών" με αίτημα να επιτρέπεται σε όποιους θέλουν να αποτεφρώνουν τους νεκρούς τους.[3] Ο σύλλογος αυτός ήταν ο πρώτος στην Ελλάδα με τέτοιο αίτημα.[3] Υπήρξε ιδρυτικό μέλος και πρώτος πρόεδρος του "Συνδέσμου των εν Αθήναις Πυργίων" (1934), στον οποίο δώρισε ένα μικρό διαμέρισμα προκειμένου να χρησιμοποιηθεί ως εντευκτήριο του Συνδέσμου.[5] Επίσης ύστερα από δωρεά του και με τη συμβολή του Μητροπολίτη Ηλείας Γερμανού Β΄ ιδρύθηκε το ίδρυμα "Στέγης Ηλείων Σπουδαστών" στην Καλογρέζα.[6] Εκτός από ιατρικά βιβλία είχε συγγράψει και τα εξής έργα: "Η καύσις των νεκρών" (1956), "Ο βόρβορος εν τή κοινωνία" (1963) κ.α.[2] Επίσης ήταν μέλος της συντακτικής επιτροπής της "Μεγάλης Πελοποννησιακής Εγκυκλοπαίδειας".
Απεβίωσε στην Αθήνα και δεν είχε παιδιά.
Πηγές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- ↑ Βάσος Μικελόπουλος, Όσα η ιστορία αφήνει στο περιθώριο, σελ.523, Πύργος 2006
- ↑ 2,0 2,1 2,2 2,3 Τάκης Δόξας, Ηλειακή Γραμματολογία, Πύργος Ηλείας 1963, σελ. 206
- ↑ 3,0 3,1 3,2 3,3 Καύση νεκρών και δικαιωμάτων, από τον Ιό της εφημερίδας "Ελευθεροτυπία"
- ↑ Υποψήφιος Υφηγητής[νεκρός σύνδεσμος], από τα αρχεία του Πανεπιστημίου Αθηνών
- ↑ Ιστορικό Συνδέσμου, από την εφημερίδα του Συνδέσμου
- ↑ Νάκης Αυγερινός, Μνήμες από το παρελθόν, εκδόσεις Ασίνη, 2009, σελ.59