Γκέτο του Ντροχόμπιτς
Συντεταγμένες: 49°21′0.000″N 23°30′0.000″E / 49.35000000°N 23.50000000°E
| Γκέτο του Ντροχόμπιτς | |
|---|---|
 Αναμνηστική πλακέτα στο σπίτι του γκέτο του Πολωνού συγγραφέα και καλλιτέχνη Μπρούνο Σουλτς | |
 Η τοποθεσία Ντροχόμπιτς νότια του Μπέλζεκ στο Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, με τη ναζιστική-σοβιετική γραμμή οριοθέτησης σημειωμένη με κόκκινο | |
| Τοποθεσία | Ντροχόμπιτς, Γερμανοκρατούμενη Πολωνία (τώρα Ουκρανία) |
| Κατατρεγμός | Φυλάκιση, πείνα, μαζικοί πυροβολισμοί, απελάσεις στο στρατόπεδο εξόντωσης Μπέλζεκ |
| Οργανισμοί | Σούτσσταφφελ (SS) Τάγματα Αστυνομίας Τάξης |
| Θύματα | 10.000 Εβραίοι |
Το Γκέτο του Ντροχόμπιτς ήταν ναζιστικό γκέτο στην πόλη Ντροχόμπιτς στη Δυτική Ουκρανία κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου. Το γκέτο εκκαθαρίστηκε κυρίως μεταξύ Φεβρουαρίου και Νοεμβρίου 1942, όταν οι περισσότεροι Εβραίοι εκτοπίστηκαν στο στρατόπεδο εξόντωσης Μπέλζεκ.
Ιστορικό[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Κατά τη διάρκεια του μεσοπολέμου, το Ντροχόμπιτς ήταν μια επαρχιακή πόλη στο Βοεβοδάτο Λβουφ της Δεύτερης Πολωνικής Δημοκρατίας με 80.000 κατοίκους,[1] η έδρα του Πόβιατ Ντροχόμπιτς με έκταση 1.499 χλμ2 και πληθυσμό περίπου 194.400 κατοίκων. Το Ντροχόμπιτς ανήκε στην περιοχή Λβουφ του νοτιοανατολικού Κρέσι, με έναν αρκετά μεγάλο εβραϊκό πληθυσμό, που ξεπερνούσε τους Ουκρανούς και τους Πολωνούς.[2]
Μετά τη γερμανοσοβιετική εισβολή στην Πολωνία το 1939, η Πολωνία του μεσοπολέμου χωρίστηκε το Σεπτέμβριο του 1939 μεταξύ της Ναζιστικής Γερμανίας και της ΕΣΣΔ. Η πόλη προσαρτήθηκε στη Σοβιετική Σοσιαλιστική Δημοκρατία της Ουκρανίας. Το Ντροχόμπιτς έγινε κέντρο της πρόσφατα διευρυμένης Περιφέρειας Ντροχόμπιτς στη σοβιετική ζώνη κατοχής. Η καταστολή των Πολωνών και των Πολωνών πολιτών από το ΛΚΕΥ έκανε κύκλους γύρω από τις μαζικές απελάσεις ανδρών, γυναικών και παιδιών στη Σιβηρία.[1]
Ιστορία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Στις αρχές Ιουλίου 1941, κατά τις πρώτες εβδομάδες της γερμανικής Επιχείρησης Μπαρμπαρόσα, η πόλη καταλήφθηκε από τη Βέρμαχτ και δημιουργήθηκε η Περιφέρεια της Γαλικίας. Το Ντροχόμπιτς είχε ένα εργοστάσιο παραγωγής βενζίνης, απαραίτητο για τη γερμανική πολεμική προσπάθεια. Το Σεπτέμβριο του 1942, το Ντροχόμπιτς έγινε η τοποθεσία ενός μεγάλου, ανοιχτού τύπου γκέτο,[3] το οποίο κρατούσε περίπου 10.000 Εβραίους εν αναμονή των τελικών απελάσεων σε κέντρα δολοφονίας στην Επιχείρηση Ράινχαρντ.[1] Εβραίοι άνδρες σε ηλικία εργασίας παρέμειναν στο τοπικό διυλιστήριο.[3]
Η πρώτη ενέργεια απέλασης 2.000 Εβραίων από το Ντροχόμπιτς στο στρατόπεδο εξόντωσης Μπέλζεκ έλαβε χώρα στα τέλη Μαρτίου 1942, μόλις το κέντρο δολοφονίας τέθηκε σε λειτουργία.[3] Η επόμενη απέλαση διήρκεσε για 9 ημέρες στις 8 – 17 Αυγούστου 1942, με 2.500 ακόμη Εβραίους να φορτώνονται σε εμπορευματικά τρένα και να αποστέλλονται για εξόντωση με αέρια. Άλλοι 600 Εβραίοι πυροβολήθηκαν επί τόπου ενώ προσπαθούσαν να κρυφτούν ή προσπαθούσαν να φύγουν. Το γκέτο κηρύχθηκε κλειστό από τον έξω κόσμο στα τέλη Σεπτεμβρίου. Τον Οκτώβριο και το Νοέμβριο του 1942, περίπου 5.800 Εβραίοι απελάθηκαν στο Μπέλζεκ. Κατά τη διάρκεια αυτών των συλλήψεων, περίπου 1.200 Εβραίοι που προσπάθησαν να φύγουν σκοτώθηκαν στους δρόμους με τη βοήθεια της νεοσύστατης Ουκρανικής Βοηθητικής Αστυνομίας.[3][4] Οι υπόλοιποι δουλοπάροικοι μεταφέρθηκαν σε εγκαταστάσεις εργασίας, με περίπου 450 ανθρώπους να δολοφονούνται το Φεβρουάριο του 1943. Οι τελευταίοι από τους Εβραίους του Ντροχόμπιτς μεταφέρθηκαν κατά ομάδες στο Δάσος Μπρονίτσκι (las bronicki) και σφαγιάστηκε σε λάκκους εκτελέσεων μεταξύ 21 και 30 Μαΐου 1943.[3]
Ένας από τους πιο αξιοσημείωτους τρόφιμους του Γκέτο του Ντροχόμπιτς ήταν ο Μπρούνο Σουλτς, εκπαιδευτικός, γραφίστας και συγγραφέας των δημοφιλών βιβλίων Οδός κροκόδειλων και Καταστήματα κανέλας. Ζωγράφισε τοιχογραφίες για το παιδικό δωμάτιο ενός από εκ των Γερμανών αξιωματούχων πριν τον πυροβολήσουν, και μετά τον πόλεμο έγινε ο πιο διάσημος Πολωνός συγγραφέας που κρατήθηκε και σκοτώθηκε στο γκέτο. Οι μαθηματικοί Γιούλιους Σάουντερ και Γιούζεφ Σράιερ ζούσαν στο γκέτο πριν πεθάνουν το 1943.[5] Το Ντροχόμπιτς απελευθερώθηκε από τις δυνάμεις του Κόκκινου Στρατού στις 6 Αυγούστου 1944.[6] Υπήρχαν μόνο 400 επιζώντες που εγγράφηκαν στην εβραϊκή επιτροπή μετά το τέλος του πολέμου.[3] Ο Φέλιξ Λάνταου, ένας SS Hauptscharführer αυστριακής καταγωγής που υπηρετούσε με μία Einsatzkommando με έδρα το Λέμπεργκ, συμμετείχε στις μαζικές εκτελέσεις Εβραίων και έγραφε γι΄ αυτό στο καθημερινό του ημερολόγιο.[7]
Δείτε επίσης[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- Γκέτο του Στανισουάβουφ και Γκέτο του Ταρνόπολ στην περιοχή της Γαλικίας
Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- ↑ 1,0 1,1 1,2 «Drohobych». Polacy na Wschodzie. KARTA Center with the Poles in the East Project. 2006. Ανακτήθηκε στις 10 Απριλίου 2012.
- ↑ «Drohobycz – local history». Virtual Shtetl. Μουσείο Ιστορίας των Πολωνοεβραίων. Ανακτήθηκε στις 6 Απριλίου 2012.
- ↑ 3,0 3,1 3,2 3,3 3,4 3,5 Arad, Yitzhak (2009). The Holocaust in the Soviet Union. U of Nebraska Press. σελίδες 277, 282, 237. ISBN 978-0803222700. Ανακτήθηκε στις 28 Μαΐου 2014.
- ↑ Howard Aster, Peter J. Potichnyj (1990). Ukrainian-Jewish Relations in Historical Perspective. CIUS Press. σελ. 415. ISBN 0920862535. Ανακτήθηκε στις 28 Μαΐου 2014.
- ↑ Γεωργιάδου, Μαρία (2004). Constantin Carathéodory: Mathematics and Politics in Turbulent Times (στα Αγγλικά). Springer Science & Business Media. ISBN 9783540203520.
- ↑ События 1944 года (Γεγονότα του 1944) στο Hronos.ru
- ↑ The Lost. Searching for Bruno Schulz by Ruth Franklin (The New Yorker, 16 Δεκεμβρίου 2002)