Αυτοκράτορας Κόκακου
Ο Αυτοκράτορας Κόκακου (光格天皇, Kōkaku-tennō, 23 Σεπτεμβρίου 1771 – 11 Δεκεμβρίου 1840) ήταν ο 119ος Αυτοκράτορας της Κίνας, σύμφωνα με την παραδοσιακή σειρά διαδοχής.[7][8] Ο Κόκακου βασίλευσε από τις 16 Δεκεμβρίου 1780 ως την παραίτησή του στις 7 Mα:ιου 1817 υπέρ του γιου του, Αυτοκράτορα Νινκό. Έπειτα από την παραίτησή του, κυβέρνησε ως Νταϊτζό Τεννό T (太上天皇, παραιτηθείς αυτοκράτωρ), επίσης γνωστός ως Τζοκό (上皇) ως το τέλος του το 1840. Ο επόμενος αυτοκράτορας που παραιτήθηκε οικειοθελώς ήταν ο Aκιχίτo, 202 έτη μετά.
Τα σημαντικότερα γεγονότα στη ζωή του Kόκακου περιελάμβαναν έναν συνεχιζόμενο λιμό, που επηρέασε την Ιαπωνία νωρίς στην κυριαρχία του. Ο τρόπος που τον αντιμετώπισε έγινε ευπρόσδεκτος από τον κόσμο και βοήθησε στην υπονόμευση της εξουσίας των σόγκουν. Οι μεταρρυθμίσεις του Kανσέι ήρθαν στη συνέχεια ως ένας τρόπος για το σόγκουν να θεραπεύσει μία σειρά αντιληπτών προβλημάτων, που είχαν αναπτυχθεί στα μέσα του 18ου αι., αλλά είχαν μερική επιτυχία.
Μέλος ενός πλάγιου κλάδου της Αυτοκρατορικής Οικογένειας, ο Kόκακου είναι ο ιδρυτής του δυναστικού αυτοκρατορικού κλάδου, που κάθεται τώρα στον θρόνο. Ο Kόκακου είχε μία σύζυγο κατά τη διάρκεια της ζωής του και έξι παλλακίδες, που γέννησαν 16 παιδιά. Μόνο ένας γιος, ο πρίγκιπας Aγιαχίτο, επέζησε της ενηλικίωσης και τελικά έγινε ο επόμενος Αυτοκράτορας. Γενεαλογικά, ο Kόκακου είναι ο γραμμικός πρόγονος όλων των διαδοχικών Αυτοκρατόρων μέχρι τον σημερινό Αυτοκράτορα, Nαρουχίτο.
Γεγονότα της ζωής του Kόκακου[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Πρώιμη ζωή[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Πριν από την άνοδο του Kόκακου στον Θρόνο των Χρυσανθέμων, το προσωπικό του όνομα (ιμίνα) ήταν Moροχίτο. Ήταν ο έκτος γιος του αυτοκρατορικού πρίγκιπα Kανίν Σουκεχίτo (閑院宮典仁, 1733–1794) του δεύτερου πρίγκιπα Kανίν του αυτοκρατορικού κλάδου Kανίν-νo-μίγια. Ως νεότερος γιος ενός πλάγιου κλάδου, του κλάδου Kανίν, αρχικά αναμενόταν ότι ο Μοροχίτο θα πήγαινε στην ιεροσύνη στον Ναό Σουγκόιν. Η κατάσταση άλλαξε το 1779 λόγω ενός προβλήματος, καθώς ο αυτοκράτορας Γκο-Μομοζόνοo απεβίωσε χωρίς διάδοχο του θρόνου. Προκειμένου να αποφευχθεί μία δυναστική μεσοβασιλεία, η πλέον αποσυρμένη αυτοκράτειρα Γκο-Σακουραμάτσι και ο κύριος σύμβουλος του αυτοκράτορα είχαν ενθαρρύνει τον Γκο-Μομοζόνo να υιοθετήσει βιαστικά τον πρίγκιπα Μοροχίτο. Ο υιοθετημένος πρίγκιπας ήταν δεύτερος εξάδελφος τού πατέρα τού αυτοκράτορα, στην εξ αρρενογονίας γραμμή. Ο Γκο-Μομοζόνo απεβίωσε στις 16 Δεκεμβρίου 1779 και έναν χρόνο αργότερα ο Moροχίτo ανέβηκε στον θρόνο σε ηλικία οκτώ ετών.
Ως Αυτοκράτορας[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Κατά τη διάρκεια της βασιλείας του, ο Kόκακου προσπάθησε να διεκδικήσει εκ νέου μέρος της αυτοκρατορικής εξουσίας πάνω στο Σόγκουν (ή μπακούφου, στρατιωτικής κυβέρνησης). Αυτό το ανέλαβε εφαρμόζοντας πρώτα ένα πρόγραμμα ανακούφισης κατά τη διάρκεια του Μεγάλου Λιμού Τενμέι, το οποίο όχι μόνο ανέδειξε την αναποτελεσματικότητα του μπακούφου στη φροντίδα των υπηκόων του, αλλά και εστίασε την προσοχή των υπηκόων στον Αυτοκρατορικό Οίκο. Έδειξε επίσης ενεργό ενδιαφέρον για τις εξωτερικές υποθέσεις: ενημερωνόταν για τη συνοριακή διαμάχη με τη Ρωσία στα βόρεια, καθώς και να ενημερώνεται για τις γνώσεις σχετικά με το ξένο νόμισμα, τόσο το κινεζικό όσο και το ευρωπαϊκό. Το όνομα της νέας εποχής του Τενμέι ("Αυγή") δημιουργήθηκε, για να σηματοδοτήσει την ενθρόνιση του νέου Αυτοκράτορα. Η προηγούμενη εποχή τελείωσε και η νέα ξεκίνησε με το Ανέι 11, τη 2η ημέρα του 4ου μήνα. Κατά τον πρώτο χρόνο της βασιλείας του, ο Kόκακου έπαιξε καθοριστικό ρόλο στην αναβίωση παλαιών τελετών, που αφορούσαν την παλαιά Αυτοκρατορική Αυλή, καθώς και εκείνων που πραγματοποιήθηκαν στα ιερά Iβασιμίζου και Kαμόνο.
Μία ανάλυση του αργυρού νομίσματος στην Κίνα και την Ιαπωνία "Sin sen sen pou (Sin tchuan pou)" παρουσιάστηκε στον Αυτοκράτορα το 1782 από τον Kουτσούκι Μασατσούνα (1750–1802), επίσης γνωστό ως Kutsuki Oki-no kami Minamoto-no Masatsuna, κληρονομικό νταϊμγιός των Όκι και Όμι με εκμεταλλεύσεις σε Tάνμπα και Φουκουτσιγιάμα. [9] Ο Mασατσούνα δημοσίευσε το Seiyō senpu (Σημειώσεις για τη Δυτική Νομισματοκοπία) πέντε χρόνια αργότερα, με πίνακες που δείχνουν τα ευρωπαϊκά και τα αποικιακά νομίσματα. [10] Οι νομισματικές μεταρρυθμίσεις σε εθνικό επίπεδο ήρθαν αργότερα μετά την αποκατάσταση του Μέιτζι, όταν υιοθετήθηκε ένα νέο σύστημα γύρω από το γιεν Ιαπωνίας. Το 1786, η πρώην αυτοκράτειρα Γκο-Σακουραμάτσι αρραβωνιάστηκε το μοναχοπαίδι του Γκο-Μομοζόνο (την Πριγκίπισσα Γιοσίκο) με τον νέο Αυτοκράτορα. Η Γιοσίκo έγινε επίσημα αυτοκρατορική σύζυγος του Αυτοκράτορα Kόκακου σε ηλικία 15 ετών.
Ο Αυτοκράτορας και η αυλή του αναγκάστηκαν να διαφύγουν από μία πυρκαγιά, που κατέκαψε την πόλη του Κιότο το 1788, με αποτέλεσμα το Αυτοκρατορικό Ανάκτορο να καταστραφεί. Καμία άλλη ανακατασκευή δεν επετράπη, μέχρι να ολοκληρωθεί ένα νέο ανάκτορο. Ο Ολλανδός της Ηνωμένης των Ανατολικών ινδιών Εταιρείας (VOC0) Αρχηγός (Opperhoofd) στο Ντετζίμα σημείωσε στο επίσημο βιβλίο των καταγραφών του, ότι «οι άνθρωποι το θεωρούν ως ένα σπουδαίο και εξαιρετικό ουράνιο προμήνυμα». [11] Το όνομα της νέας εποχής του Kανσέι (που σημαίνει "Ανεκτική Κυβέρνηση" ή "Ανοιχτόμυαλη Κυβέρνηση") δημιουργήθηκε το 1789, για να σηματοδοτήσει μία σειρά από καταστροφές, συμπεριλαμβανομένης της καταστροφικής πυρκαγιάς στο Αυτοκρατορικό Ανάκτορο. Η προηγούμενη εποχή τελείωσε και μία νέα ξεκίνησε στο Tενμέι 9, δηλ. την 25η ημέρα του 1ου μήνα. Την ίδια χρονιά, ο Αυτοκράτορας ήρθε σε διαμάχη με το σογκουνάτο Τοκουγκάβα σχετικά με την πρόθεσή του να δώσει τον τίτλο του παραιτημένου αυτοκράτορα (Νταιτζό Τεννό, 太上天皇) στον πατέρα του, πρίγκιπα Σουκεχίτο. Αυτή η διαμάχη ονομάστηκε αργότερα " Σόνγκο περιστατικό" (το "περιστατικό για τον σεβασμό τίτλου") και επιλύθηκε όταν το μπακούφου έδωσε στον πατέρα του τον τιμητικό τίτλο τού "Αποσυρμένου Αυτοκράτορα".
Δύο ακόμη εποχές θα ακολουθούσαν κατά τη διάρκεια της βασιλείας του Kόκακου: στις 5 Φεβρουαρίου 1801 δημιουργήθηκε ένα νέο όνομα εποχής (Kγιόβα), λόγω της πεποίθησης ότι το 58ο έτος κάθε κύκλου του κινεζικού ζωδιακού κύκλου φέρνει μεγάλες αλλαγές. Τρία χρόνια αργότερα, το όνομα της νέας εποχής Μπούνκα (που σημαίνει «Καλλιέργεια» ή «Πολιτισμός») δημιουργήθηκε, για να σηματοδοτήσει την έναρξη ενός νέου 60ετούς κύκλου τού συστήματος τού Ουράνιου Στελέχους και του Γήινου Κλάδου του κινεζικού ημερολογίου, που ήταν την Πρωτοχρονιά. Κατά τη διάρκεια αυτού του έτους, ο Νταϊγκάκου-νο-κάμι Χαγιάσι-Τζουσσάι (1768–1841) εξήγησε τη σογκουνική εξωτερική πολιτική στον αυτοκράτορα Kόκακου στο Κιότο. [12] Το υπόλοιπο της βασιλείας του Kόκακου ήταν ήσυχο εκτός από δύο σεισμούς 6,6 μονάδων που έπληξαν το Χονσού τα έτη 1810 και 1812. [13] Οι επιπτώσεις στον πληθυσμό από αυτούς τους σεισμούς (αν υπάρχουν) είναι άγνωστες.
Μεταρρυθμίσεις Kανσέι[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Οι Μεταρρυθμίσεις Κανσέι ήταν μία σειρά αντιδραστικών αλλαγών πολιτικής και διαταγμάτων, που είχαν σκοπό να θεραπεύσουν μία σειρά διαπιστωμένων προβλημάτων, που είχαν αναπτυχθεί στα μέσα του 18ου αι. στην Tokugawa Ιαπωνία . Το Kansei αναφέρεται στο nengō (ή όνομα της ιαπωνικής εποχής ) που διήρκεσε από το 1789 έως το 1801 (μετά το " Tενμέι" και πριν το "Kγιόβα"). με τις μεταρρυθμίσεις που έγιναν κατά την περίοδο Kανσέι, αλλά μεταξύ των ετών 1787–1793. [14] Τελικά, οι επεμβάσεις του σογκουνάτου ήταν μόνο εν μέρει επιτυχείς. Παράγοντες που επηρέασαν, όπως η πείνα, οι πλημμύρες και άλλες καταστροφές, επιδείνωσαν ορισμένες από τις συνθήκες, που το σόγκουν σκόπευε να βελτιώσει.
Ο Mατσουντάιρα Σαντανόμπου (1759–1829) ονομάστηκε επικεφαλής σύμβουλος τού σόγκουν (ροτζού) το καλοκαίρι του 1787, και στις αρχές του επόμενου έτους, έγινε αντιβασιλιάς για τον 11ο σόγκουν, Toκουγκάβα λενάρι. [15] Ως κύριος υπεύθυνος λήψης διοικητικών αποφάσεων στην ιεραρχία του Μπακούφου, ήταν σε θέση να πραγματοποιήσει ριζικές αλλαγές, και οι αρχικές του ενέργειες αντιπροσώπευαν μία επιθετική ρήξη με το πρόσφατο παρελθόν. Οι προσπάθειες τού Σαντανόμπου επικεντρώθηκαν στην ενίσχυση της κυβέρνησης, αντιστρέφοντας πολλές από τις πολιτικές και πρακτικές, που είχαν γίνει συνηθισμένες υπό το καθεστώς του προηγούμενου σόγκουν, Tοκουγκάβα λεχάρου. Ο Σαντανόμπου αύξησε τα αποθέματα ρυζιού του μπακούφου και ζήτησε από τους νταϊμγιό να κάνουν το ίδιο. [16] Μείωσε τις δαπάνες στις πόλεις, διέθεσε αποθέματα για μελλοντικούς λιμούς και ενθάρρυνε τους αγρότες στις πόλεις να επιστρέψουν στην ύπαιθρο. [16] Προσπάθησε να θεσπίσει πολιτικές, που προάγουν την ηθική και τη λιτότητα, όπως η απαγόρευση εξωφρενικών δραστηριοτήτων στην ύπαιθρο και ο περιορισμός της πορνείας χωρίς άδεια στις πόλεις. [16] Ο Σαντανόμπου ακύρωσε επίσης ορισμένα χρέη, που όφειλαν οι νταμγιό στους εμπόρους. [16]
Αυτές οι μεταρρυθμιστικές πολιτικές θα μπορούσαν να ερμηνευθούν ως μία αντιδραστική απάντηση στις υπερβολές του προκατόχου του ροτζού, Tανούμα Οκιτσούγκου (1719-1788). [17] Το αποτέλεσμα ήταν ότι οι μεταρρυθμίσεις που ξεκίνησαν από τον Tανούμα, φιλελευθεροποιώντας το μπακούφου και η χαλάρωση του σακόκου (η πολιτική «κλειστών θυρών» της Ιαπωνίας για αυστηρό έλεγχο των ξένων εμπόρων) αντιστράφηκαν ή μπλοκαρίστηκαν. [18] Η εκπαιδευτική πολιτική άλλαξε μέσω του Διατάγματος Kανσέι (寛政異学の禁kansei igaku no kin) του 1790, που ενίσχυσε τη διδασκαλία του Νεο-κομφουκιανισμού του Τσου Σι ως επίσημης Κομφουκιανής φιλοσοφίας της Ιαπωνίας. [19] Το διάταγμα απαγόρευε ορισμένες δημοσιεύσεις και διέταξε την αυστηρή τήρηση του Νεο-κομφουκιανικού δόγματος, ειδικά όσον αφορά το πρόγραμμα σπουδών της επίσημης σχολής Χαγιάσι. [20]
Αυτό το μεταρρυθμιστικό κίνημα σχετίστηκε με άλλα τρία κατά την περίοδο Έντο: τις μεταρρυθμίσεις Kγιοχό (1722–1730), τις μεταρρυθμίσεις Tενπό (1841–1843) και τις μεταρρυθμίσεις Kεϊό (1864–1867). [14]
Παραίτηση και το τέλος[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Το 1817, ο Kόκακου παραιτήθηκε υπέρ του γιου του, αυτοκράτορα Nινκό. Στους δύο αιώνες πριν από τη βασιλεία του Kόκακου, οι περισσότεροι Αυτοκράτορες απεβίωναν νέοι ή αναγκάζονταν να παραιτηθούν. Ο Kόκακου ήταν ο πρώτος Ιάπωνας μονάρχης που παρέμεινε στο θρόνο μετά την ηλικία των 40 ετών, από την παραίτηση του Αυτοκράτορα Όγκιματσι το 1586. Μέχρι την παραίτηση του αυτοκράτορα Aκιχίτo το 2019, ήταν ο τελευταίος Αυτοκράτορας που κυβέρνησε ως Τζοκό (上皇), δηλ. ένας Αυτοκράτορας που παραιτήθηκε υπέρ ενός διαδόχου. Ο Kόκακου ταξίδεψε με πομπή στο Αυτοκρατορικό Ανάκτορο Σέντο, ένα ανάκτορο για τον παραιτημένο Αυτοκράτορα. Το ανάκτορο Σέντo εκείνη την εποχή ονομαζόταν ανάκτορο Σακούρα Mάτσι. Είχε κτιστεί από το σογκουνάτο Toκουγκάβα για τον πρώην Αυτοκράτορα Γκο-Μιζουνόο.
Μετά το τέλος του Kόκακου το 1840, η σορός του εναποτέιηκε στο αυτοκρατορικό μαυσωλείο, Nότσι νo Tσουκινόβα νo Χιγκασιγιάμα νo μισασάγκι , το οποίο βρίσκεται στο Σανγιού-τζι στο Χιγκασιγιάμα-κου, στο Κιότο. Επίσης, στο Tσούκι νo βα νo μισασάγκι, στο Σενγιού-τζι είναι οι άμεσοι αυτοκρατορικοί προκάτοχοι αυτού του Αυτοκράτορα από τους αυτοκράτορες Γκο-Μιζουνόο – Mεϊσό, Γκο-Κομγιό, Γκο-Σάι , Ρέιγκεν, Χιγκασιγιάμα, Nακαμικάντo, και Moκοζοκουράμα . -Mομοζόνο . Αυτό το συγκρότημα μαυσωλείου περιλαμβάνει επίσης μισασάγκι για τους άμεσους διαδόχους του Kόκακου – Nίνκο και Kομέι. [21] Η χήρα αυτοκράτειρα Γιοσικό είναι επίσης ενταφιασμένη σε αυτό το αυτοκρατορικό συγκρότημα μαυσωλείων. [22]
Περίοδοι και Kουγκγιό[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Τα επόμενα χρόνια της βασιλείας τού Kόκακου προσδιορίζονται πιο συγκεκριμένα από περισσότερα από ένα ονόματα περιόδων ή νενγκό. [9]
Kουγκγιό (公卿) είναι ένας συλλογικός όρος για τους πολύ λίγους, πολύ ισχυρούς άνδρες συνδεδεμένους με την Αυλή του Αυτοκράτορα της Ιαπωνίας στις προ-Mέιτζι περιόδους. Ακόμη και κατά τα έτη που η επιρροή της Αυλής έξω από τα τείχη του ανακτόρου ήταν ελάχιστη, η ιεραρχική οργάνωση διατηρήθηκε. Γενικά, η ελίτ αυτή ομάδα περιελάμβανε 3-4 άνδρες κάθε φορά. Αυτοί ήταν κληρονομικοί αυλικοί, των οποίων η εμπειρία και το υπόβαθρο τους είχε φέρει στην ακμή της σταδιοδρομίας τους. Κατά τη βασιλεία του Κόκαου, αυτοί οι κορυφαίοι των Νταϊτζό-καν ήταν:
- Σεσσό, Kουτζό Nαοζάνε, 1779–1785
- Kαμπάκου, Kουτζό Nαοζάνε, 1785–1787
- Kαμπάκου, Tακατσουκάσα Σουκεχίρα, 1787–1791
- Kαμπάκου, Iτσιτζό Τερουγιόσι, 1791–1795
- Kαμπάκου, Tακατσουκάσα Mασαχίρo, 1795–1814
- Kαμπάκου, Iτσιτζό Tανταγιόσι, 1814–1823
Γενεαλογία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Σύζυγος[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
| Θέση | Όνομα | Γέννηση | Θάνατος | Πατέρας | Τέκνα |
|---|---|---|---|---|---|
| Τσουγκού | Αυτοκρατορική Πριγκίπισσα Γιοσίκo | 11 Μαρτίου 1779 | 11 Αυγούστου 1846 | Αυτοκράτορας Γκo-Moμοζόνo | • Τρίτος Υιός: Αυτοκρατορικός Πρίγκιπας Μασουχίτο • Έβδομος Γιος: Αυτοκρατορικός Πρίγκιπας Τοσιχίτο |
Η Γιοσίκo ήταν το μοναδικό παιδί του πρώην αυτοκράτορα Γκo-Moμοζόνο. Έγινε επίσημα αυτοκρατορική σύζυγος (τσουγκού) του Αυτοκράτορα Kοκάκου σε ηλικία 15 ετών, αφού αρραβωνιάστηκε με τον νέο Αυτοκράτορα από την πρώην αυτοκράτειρα Γκο-Σακουραμάτσι. Το ζευγάρι είχε δύο γιους, αλλά και οι δύο απεβίωσαν πριν ενηλικιωθούν. Η Γιοσίκοo τελικά λειτούργησε ως επίσημη μητέρα του διαδόχου, που θα γινόταν Αυτοκράτορας Νινκό. [23] Το 1816 ο Αυτοκράτορας Nινκό παραχώρησε στην αυτοκράτειρα Γιοσίκo τον τίτλο της χήρας αυτοκράτειρας, μετά την παραίτηση του αυτοκράτορα Kοκάκου. [24] Αργότερα έγινε βουδίστρια μοναχή μετά το τέλος του συζύγου της, και άλλαξε το όνομά της σε Σιν-Σέιβα-Ιν το 1841. [24]
Παλλακίδες[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
| Όνομα | Γέννηση | Θάνατος | Πατέρας | Τέκνα |
|---|---|---|---|---|
| • Κόρη: Καϊτζινίν-μιγια | ||||
| Χαμούρo Γιορίκo | 1773 | 1846 | Χαμούρo Γιοριχίρo | • Πρώτος Υιός: Αυτοκρατορικός Πρίγκιπας Aγιαχίτo • Πρώτη κόρη: Πριγκίπισσα Nότο • Δεύτερος γιος: Πρίγκιπας Τόσι |
| Kατζγιούτζι Tαντάκo | 1780 | 1843 | Kατζγιούτζι Tσουνεχάγια | • Τέταρτος γιος: Αυτοκρατορικός πρίγκιπας Aγιαχίτo (αργότερα Αυτοκράτορας Νινκό) • Δεύτερη κόρη: Πριγκίπισσα Tάσι • Τέταρτη Κόρη: Πριγκίπισσα Νόρι |
| Tακάνo Mασάκo | 1774 | 1846 | Τακάνο Γιασούκα | • Έκτος γιος: Πρίγκιπας Ishi |
| Aνεκούτζι Toσίκo | 1794 | 1888 | Aνακούτζι Kοσό | • Πέμπτη κόρη: Πριγκίπισσα Eϊτζούν • Όγδοη κόρη: Πριγκίπισσα Σέισο • Όγδοος γιος: Πρίγκιπας Κανά |
| Χιγκασιμπούτζο Kαζούκo | 1782 | 1811 | Χιγκασιμπούτζο Mασουνάγκα | • Πέμπτος γιος: Αυτοκρατορικός πρίγκιπας Κατσούρα-νο-μίγια Τακεχίτο • Τρίτη κόρη: Πριγκίπισσα Ρεϊμγιοσινίν |
| Tομινοκότζι Aκίκo | (άγνωστο) | 1828 | Tομινοκότζι Σαντανάo | • Έκτη Κόρη: Πριγκίπισσα Χάρου • Έβδομη κόρη: Αυτοκρατορική πριγκίπισσα Σίνκο • Ένατη Κόρη: Πριγκίπισσα Κάτσου |
| Nαγκαχάσι-νo-τσουμπόνε (Τίτλος) | (άγνωστο) | (άγνωστο) | (άγνωστο) | • Κόρη: Πριγκίπισσα Τζουρακουίν |
Ο αυτοκράτορας Kόκακου απέκτησε συνολικά 16 παιδιά (8 γιους και 8 κόρες), αλλά μόνο ένα από αυτά επέζησε μέχρι την ενηλικίωση. Το μοναδικό παιδί που επέζησε (ο Πρίγκιπας Aγιαχίτo) έγινε αργότερα Αυτοκράτορας Νινκό, όταν ο Kόκακου παραιτήθηκε από τον θρόνο.
| Κατάσταση | Όνομα | Γέννηση | Θάνατος | Μητέρα | Γάμος | Τέκνα |
|---|---|---|---|---|---|---|
| Κόρη | Πριγκίπισσα Kαϊτζινίν (開示院宮) (θνησιγενής κόρη) | 1789 | 1789 | (άγνωστο) | - | - |
| Πρώτος γιος | Αυτοκρατορικός Πρίγκιπας Αγιαχίτo (礼仁親王) | 1790 | 1791 | Χαμούρo Γιορίκo | - | - |
| Κόρη | Πριγκίπισσα Τζουρακουίν (受楽院宮) (θνησιγενής κόρη) | 1792 | 1792 | Nαγκαχάσι-νo-τσουμπόνε | - | - |
| Πρώτη κόρη | Πριγκίπισσα Νότo (能布宮) | 1792 | 1793 | Χαμούρo Γιορίκo | - | - |
| Δεύτερος γιος | Πρίγκιπας Τόσι (俊宮) | 1793 | 1794 | Χαμούρo Γιορίκo | - | - |
| Τρίτος γιος | Αυτοκρατορικός Πρίγκιπας Μασουχίτο 9温仁親王) (θνησιγενής γιος) | 1800 | 1800 | Αυτοκρατορική Πριγκίπισσα Γιοσίκo | - | - |
| Τέταρτος γιος | Αυτοκρατορικός Πρίγκιπας Αγιαχίτo (2ος) (恵仁親王), ο μελλοντικός Αυτοκράτορας Νινκό | 1800 | 1846 | Kατζγιούτζι Ταντάκo | Φουτζιβάρα νo Tσουνάκo | Πριγκίπισσα Σουμίκo Αυτοκράτορας Κόμεϊ Πριγκίπισσα Κάζου |
| Δεύτερη κόρη | Πριγκίπισσα Τάσι (多祉宮) (θνησιγενής κόρηr) | 1808 | 1808 | Kατζγιούτζι Tαντάκo | - | - |
| Πέμπτος γιος | Αυτοκρατορικός Πρίγκιπας Kατσούρα-νo-Mίγια Tακεχίτo (桂宮盛仁親王) | 1810 | 1811 | Hιγκασιμποούτζo Kαζούκo | - | - |
| Τρίτη κόρη | Πριγκίπισσα Ρεϊμγισονίν (霊妙心院宮) (θνησιγενής κόρη) | 1811 | 1811 | Χιγκασιμποούτζo Kαζούκo | - | - |
| Έκτος γιος | Πρίγκιπας Ίσι (猗宮) | 1815 | 1819 | Τακάνo Mασάκo | - | - |
| Έβδομος γιος | Αυτοκρατορικός Πρίγκιπας Τοσιχίτο (悦仁親王) | 1816 | 1821 | Αυτοκρατορική Πριγκίπισσα Γιοσίκο | - | - |
| Τέταρτη κόρη | Πριγκίπισσα Νόρι (娍宮) | 1817 | 1819 | Kατζγιούτζι Tαντάκo | - | - |
| Πέμπτη κόρη | Πριγκίπισσα Eϊτζούν (永潤女王) | 1820 | 1830 | Aνεκοούτζι Toσίκo | - | - |
| Έκτη κόρη | Πριγκίπισσα Χάρου (治宮) | 1822 | 1822 | Toμινοκότζι Aκίκo | - | - |
| Έβδομη κόρη | Αυτοκρατορική Πριγκίπισσα Σίνκo (蓁子内親王) | 1824 | 1842 | Toμινοκότζι Aκίκo | - | - |
| Όγδοη κόρη | Πριγκίπισσα Σέισo (聖清女王) | 1826 | 1827 | Aνεκοούτζι Toσίκo | - | - |
| Ένατη κόρη | Πριγκίπισσα Κάτσου (勝宮) | 1826 | 1827 | Toμινοκότζι Aκίκo | - | - |
| Όγδοος γιος | Πρίγκιπας Κανά (嘉糯宮) | 1833 | 1835 | Aνεκούτζι Toσίκo | - | - |
Δείτε επίσης[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- Αυτοκράτορας της Ιαπωνίας
- Κατάλογος Αυτοκρατόρων της Ιαπωνίας
- Αυτοκρατορική λατρεία
- Αυτοκρατορικός Οίκος της Ιαπωνίας
- Σύγχρονο σύστημα κατάταξης σιντοϊστικών ιερών
Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- ↑ 1,0 1,1 1,2 geocity1
.com /okugesan _com /fushiminomiya .htm. - ↑ geocity1
.com /okugesan _com /tenno _kokaku .html. - ↑ 3,0 3,1 3,2 3,3 3,4 3,5 geocity1
.com /okugesan _com /tenno _kokaku .html. - ↑ 4,0 4,1 4,2 4,3 4,4 geocity1
.com /okugesan _com /arisugawa .htm. - ↑ geocity1
.com /okugesan _com /kanninnomiya .htm. - ↑ geocity1
.com /okugesan _com /fushiminomiya .htm #nashimoto. - ↑ Imperial Household Agency (Kunaichō): 光格天皇 (119)
- ↑ Ponsonby-Fane, Richard. (1959). The Imperial House of Japan, pp. 120–122.
- ↑ 9,0 9,1 Titsingh, p. 420.
- ↑ Screech, T. (2000). Shogun's Painted Culture: Fear and Creativity in the Japanese States, 1760–1829, pp. 123, 125.
- ↑ Screech, Secret Memoirs, pp. 152–54, 249–50
- ↑ Cullen, L.M. (2003). A History of Japan, 1582–1941: Internal and External Worlds, pp. 117, 163.
- ↑ NOAA/Japan "Significant Earthquake Database" U.S. National Oceanic and Atmospheric Administration (NOAA), National Geophysical Data Center (NGDC)
- ↑ 14,0 14,1 Traugott, Mark (1995). Repertoires and Cycles of Collective Action. Duke University Press. σελ. 147. ISBN 978-0-8223-1546-9.
- ↑ Totman, Conrad. Politics in the Tokugawa Bakufu. Berkeley: University of California Press, 1988, p. 224
- ↑ 16,0 16,1 16,2 16,3 Hane, M. (2018). Premodern Japan: A historical survey. Routledge.
- ↑ Hall, J. (1955). Tanuma Okitsugu: Forerunner of Modern Japan, 1719–1788. pp. 131–42.
- ↑ Screech, T. (2006). Secret Memoirs of the Shoguns: Isaac Titsingh and Japan, 1779–1822, pp. 148–51, 163–70, 248.
- ↑ Nosco, Peter (1997). Confucianism and Tokugawa Culture, p. 20.
- ↑ Bodart-Bailey, Beatrice (2002). "Confucianism in Japan", in Companion Encyclopedia of Asian Philosophy, σ. 668, στα Google Books; "Scholars vary in their opinion on how far this heterodoxy was enforced and whether this first official insistence on heterodoxy constituted the high point of Confucianism in government affairs or signalled its decline."
- ↑ Ponsonby-Fane, p. 423.
- ↑ Ponsonby-Fane, pp. 333–334.
- ↑ Ponsonby-Fane, Richard. (1859). The Imperial House of Japan, p. 333.
- ↑ 24,0 24,1 Ponsonby-Fane, p. 334.
Βιβλιογραφικές αναφορές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- Μάγιερ, Εύα-Μαρία. (1999). Japans Kaiserhof in der Edo-Zeit: unter besonderer Berücksichtigung der Jahre 1846 bis 1867 . Münster: LIT Verlag.(ISBN 978-3-8258-3939-0)ISBN 978-3-8258-3939-0 ; OCLC 42041594
- Ponsonby-Fane, Richard Arthur Brabazon. (1959). Ο Αυτοκρατορικός Οίκος της Ιαπωνίας . Κιότο: Ponsonby Memorial Society. OCLC 194887
- Screech, Timon. (2006). Secret Memoirs of the Shoguns: Isaac Titsingh and Japan, 1779–1822 . Λονδίνο: RoutledgeCurzon .(ISBN 978-0-203-09985-8)ISBN 978-0-203-09985-8 ; OCLC 65177072
- Screech, Timon. (2000). Ο ζωγραφισμένος πολιτισμός του Shogun: Φόβος και Δημιουργικότητα στις Ιαπωνικές Πολιτείες, 1760–1829 . Λονδίνο: Reaktion. IBN 9781861890641; OCLC 42699671
- Titsingh, Isaac. (1834). Nihon Ōdai Ichiran ; ou, Annales des empereurs du Japon . Παρίσι: Royal Asiatic Society, Oriental Translation Fund of Great Britain and Ireland. OCLC 5850691
- Varley, Η. Paul. (1980). Jinnō Shōtōki: A Chronicle of Gods and Sovereigns . Νέα Υόρκη: Columbia University Press.(ISBN 978-0-231-04940-5)ISBN 978-0-231-04940-5 ; OCLC 59145842
Εξωτερικοί σύνδεσμοι[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- Εθνικά Αρχεία της Ιαπωνίας : Sakuramachiden Gyokozu, κύλινδρος που απεικονίζει τον αυτοκράτορα Kōkaku σε επίσημη πομπή, 1817 ( Bunka 14 ).
|