Ανάκτορο του Μονάχου

Ανάκτορο του Μονάχου
	Residenz München
Είδος	σατώ και βασιλική κατοικία
Αρχιτεκτονική	αναγεννησιακή αρχιτεκτονική
Διεύθυνση	Residenzstraße 1 και Residenzstraße 1, 80333 München
Γεωγραφικές συντεταγμένες	48°8′28″N 11°34′43″E
Διοικητική υπαγωγή	Μόναχο
Χώρα	Γερμανία
Έναρξη κατασκευής	1385
Προστασία	Μνημείο αρχιτεκτονικής κληρονομιάς στη Βαυαρία
Ιστότοπος
	Επίσημος ιστότοπος
	Πολυμέσα
	δεδομένα (π)

Η Βασιλική Κατοικία, γερμ.: Residenz, στο κέντρο του Μονάχου είναι το πρώην βασιλικό παλάτι των μοναρχών Βίττελσμπαχ της Βαυαρίας. Το Ανάκτορο είναι το μεγαλύτερο παλάτι πόλης στη Γερμανία και είναι σήμερα ανοικτό στους επισκέπτες για να θαυμάσουν την αρχιτεκτονική του, τη διακόσμηση δωματίων και τα εκθέματα από τις πρώην βασιλικές συλλογές.

Το συγκρότημα των κτηρίων περιλαμβάνει δέκα αυλές και διαθέτει 130 δωμάτια. Τα τρία κύρια μέρη είναι το Bασιλικό Κτίριο Königsbau (κοντά στην πλατεία Mαξ-Γιόζεφ), η Παλαιά Κατοικία (Alte Residenz, προς την Residenzstraße) και το Κτίριο με την αίθουσα Χορού (Festsaalbau, προς το Hofgarten). Μία πτέρυγα του Festsaalbau περιέχει το Θέατρο Cuvilliés από την ανοικοδόμηση της Βασ. Κατοικίας μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Στεγάζει επίσης την Αίθουσα του Ηρακλή (Herkulessaal), τον κύριο χώρο συναυλιών για τη Συμφωνική Ορχήστρα του Ραδιοφώνου της Βαυαρίας. Η βυζαντινή Αυλική Εκκλησία των Αγίων Πάντων (Allerheiligen-Hofkirche) στην ανατολική πλευρά έχει θέα στους Βασιλικούς Σταύλους (Marstall), το κτίριο για την πρώην Σχολή Ιππασίας της Αυλής και τους βασιλικούς στάβλους.

Ιστορία και αρχιτεκτονική[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Τα πρώτα κτίρια σε αυτήν την τοποθεσία ανεγέρθηκαν το έτος 1385 και χρηματοδοτήθηκαν από τον δήμο του Μονάχου, ως τιμωρία για μία αποτυχημένη εξέγερση κατά του Στέφανου Γ΄ δούκα της Βαυαρίας (1375–1413) και των δύο μικρότερων αδελφών του. Ο Αργυρός Πύργος (Silberturm), ως ο ισχυρότερος προμαχώνας, βρισκόταν σημαντικά δίπλα στα εσωτερικά τείχη που προστατεύουν το κάστρο από την πόλη. Αυτό το στιβαρό νέο κάστρο (Neuveste, νέο φρούριο), που περιβάλλεται από φαρδιές τάφρους και βρίσκεται στη βορειοανατολική γωνία του νέου διπλού δακτυλίου των τειχών της πόλης, αντικατέστησε τη δύσκολα υπερασπίσημη Alter Hof (Παλαιά Αυλή), που βρίσκεται στη μέση της πόλης ως κατοικία των ηγεμόνων Βίττελσμπαχ. Διότι οι δούκες της συχνά διαιρεμένης χώρας είχαν νιώσει την ανάγκη να κρατήσουν κάποια απόσταση από τους συχνά εξεγερμένους κατοίκους των πόλεων από τη μία, και για κάποια άμυνα ενάντια στους πολεμικούς συγγενείς τους από την άλλη. Ως αποτέλεσμα, επιδίωξαν να κτίσουν οι ίδιοι ένα καταφύγιο απόρθητο και ταυτόχρονα εύκολο να φύγουν (απευθείας προς τα λιβάδια, χωρίς να χρειάζεται να εισέλθουν στα τετράγωνα της πόλης). Γύρω στο 1470, επί Αλβέρτου Δ΄ (1465–1508), κτίστηκαν τα τείχη του φρουρίου και η πύλη στα βόρεια και ακολούθησε η κατασκευή δύο πυργίσκων.

Οι γοτθικής θεμελίωσης τοίχοι και οι υπόγειοι θόλοι του παλαιού κάστρου, συμπεριλαμβανομένων των στρογγυλών πυλώνων τού λεγόμενου κελαριού της αίθουσας χορού (Ballsaalkeller) είναι σήμερα τα παλαιότερα σωζόμενα μέρη του παλατιού. Η ανάπτυξη της Βασ. Κατοικίας στο πέρασμα των αιώνων δεν έλαβε χώρα μόνο έξω από το κύριο κέντρο της, το Neuveste, αλλά επιπλέον αναπτύχθηκε από πολλά μεμονωμένα μέρη και επεκτάσεις, το πρώτο από τα οποία ήταν το Antiquarium. Τελικά, μετά από περισσότερους από τέσσερις αιώνες ανάπτυξης, το γιγάντιο ανάκτορο είχε πρακτικά αντικαταστήσει μία ολόκληρη πρώην συνοικία της πόλης με στρατώνες, ένα μοναστήρι, σπίτια και κήπους. Συγκεντρώνει τα στυλ της ύστερης Αναγέννησης, καθώς και του μπαρόκ, του ροκοκό και του νεοκλασικισμού.

Η Παλαιά Κατοικία (Alte Residenz)[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Με τις διαταγές Γοουλιέλμου Δ΄ (1508–1550) να επεκταθεί το Neuveste με το καλούμενο κτίριο με το στρογγυλό δωμάτιο (Rundstubenbau) και να φτιαχτεί ο πρώτος Αυλικός Κήπος, ξεκίνησε η ιστορία της Βασ. Κατοικίας του Μονάχου ως αντιπροσωπευτικού ανακτόρου. Στο περίπτερο του κήπου ανήκει ο πίνακας Η μάχη της Ισσού τού Άλμπρεχτ Άλτντορφερ.

Επί Aλβέρτου Ε΄ (1550–1579) ο Βίλχελμ Εγκλ έκτισε -δίπλα σε μία αίθουσα δεξιώσεων τού Neuveste (στην αίθουσα του Αγίου Γεωργίου)- μία αίθουσα τέχνης στο κτίριο των πρώην δουκικών στάβλων, και πολλές συλλογές στο Μόναχο προέρχονται από εκεί. Δεδομένου ότι δεν υπήρχε αρκετός χώρος για την εκτεταμένη συλλογή γλυπτών, το κτίριο για το Antiquarium δημιουργήθηκε το 1568–1571. Έπρεπε να κτιστεί έξω από το κάστρο, καθώς δεν υπήρχε θέση στο Neuveste.

Ο Γουλιέλμος Ε΄ (1579–1597) διέταξε την κατασκευή της Πτέρυγας της Χήρας (Witwenstock) για τη χήρα μητέρα του Άννα των Αψβούργων και το 1581–1586 τις τέσσερις πτέρυγες της Αυλής του Σπηλαίου (Γκρότενχοφ). Ο Φρήντριχ Σούστρις ήταν ο αρχιτέκτονας. Γύρω στο 1590 άρχισε η κατασκευή της Μαύρης Αίθουσας στα νοτιοανατολικά στο Antiquarium. Υπό τη διεύθυνση του Σούστρις προστέθηκε η Πτέρυγα του Διαδόχου (Erbprinzentrakt), βόρεια της Πτέρυγας της Χήρας.

Ο Μαξιμιλιανός Α΄ (1597–1651) ανέθεσε αυτό που σήμερα ονομάζεται Κατοικία του Μαξιμιλιανού (Maximilianische Residenz), τη δυτική πτέρυγα του παλατιού. Μέχρι τον 19ο αι. ήταν η μόνη δημόσια ορατή πρόσοψη και σώζεται ακόμη. Οι πύλες φυλάσσονται από δύο λιοντάρια και ένα άγαλμα της Παναγίας ως προστάτιδας της Βαυαρίας σε μία κόγχη τοίχου, μεταξύ των πυλών στη δυτική πλευρά του συγκροτήματος κατοικιών. Ο Μαξιμιλιανός Α΄ είχε ξαναέκτισε και συνέδεσε τα υπάρχοντα κτίρια. Επιπλέον, ο Μαξιμιλιανός Α΄ είχε από το 1612 κατεδαφίσει μεγάλα τμήματα της νότιας και δυτικής πτέρυγας του Neuveste με τον Αργυρό Πύργο. Μεταξύ 1611 και 1619, η πτέρυγα στη μεγάλη Αυλή του Αυτοκράτορα (Kaiserhof) δημιουργήθηκε στα βόρεια του συγκροτήματος. Τεκμηριώνει τις υψηλές πολιτικές αξιώσεις του Μαξιμιλιανού Α΄.

Οι μεγάλες διαστάσεις του ικανοποίησαν τους διαδόχους του Μαξιμιλιανού Α΄ μέχρι τον 18ο αι., οι οποίοι αρκέστηκαν στην εσωτερική αναβάθμιση και σε μικρότερες επεκτάσεις, όπως η πτέρυγα για την Πράσινη Στοά (Grüne Galerie, 1730) και το Θέατρο της Κατοικίας (Residenz theatre, 1751).

Αυλές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Δέκα αυλές βρίσκονται μέσα στο μεγάλο συγκρότημα: (1) Η αυλή του Σπηλαίου (Grottenhof) με την κρήνη του Περσέα κτίστηκε μεταξύ 1581-1586 υπό τον Γουλιέλμο Ε΄ (1579-1597) από τον Φρήντριχ Σούστρις ως τον κορυφαίο αρχιτέκτονα και πήρε το όνομά του από το σπήλαιο στη δυτική πρόσοψη του Antiquarium.

Η οκταγωνική (2) αυλή του Αναβρυτηρίου (Brunnenhof) χρησίμευε ως χώρος για κονταρομαχίες, πριν ανεγερθεί το μεγάλο αναβρυτήριο των Βίττελσμπαχ στη μέση της αυλής το 1610. Τα κτίρια γύρω από την (3) αυλή του Αυτοκράτορα (Kaisehof) με τον Πύργο της Κατοικίας ως πύργο του ρολογιού, ανεγέρθηκαν από το 1612 έως το 1618, κατά τη βασιλεία του Μαξιμιλιανού Α΄. Και οι δύο αυλές είναι διακοσμημένες με οπτικές ψευδαισθήσεις στην πρόσοψη, όπως και η πρόσοψη της Παλαιάς Κατοικίας.

Η (4) αυλή του Κτηρίου του Βασιλιά (Königsbauhof) αντικατέστησε έναν κήπο. Στην ανατολική πλευρά του βρίσκεται η ροκοκό πρόσοψη της Πράσινης Πινακοθήκης (Grüne Galerie), σχεδιασμένη από τον Φρανσουά Κουβιγιέ τον Πρεσβύτερο το 1731–33.

Άλλες αυλές είναι (5) η αυλή του Παρεκκλησίου (Kapellenhof), η (6) μεγάλη Αυλή του Φαρμακείου (Apothekenhof) πίσω από το Festsaalbau, η (7) Μικρή αυλή με σκόνη (Puderhöfchen), η (8) αυλή της Κουζίνας (Küchenhof), ο (9) κήπος των δωματίων (Kabinettsgarten) και, τέλος, η (10) Διακοσμητική αυλή (Zierhöfchen) ή Αυλή της Επιτροπής (Comité).

Το Βασιλικό κτίριο (Königsbau)[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Το σημερινό κτίριο είναι της εποχής του βασιλιά Λουδοβίκου Α΄ της Βαυαρίας (1825–1848), ο οποίος ανέθεσε στον αρχιτέκτονά του Λέο φον Κλέντσε να επεκτείνει το παλάτι. Μεταξύ 1825 και 1835 το κτίριο του Βασιλιά (Königsbau) κατασκευάστηκε στα νότια με το στυλ του φλωρεντινού παλάτσο Πίτι-Μέντιτσι. Το κτίριο έχει ύψος 30 μ.

Στο κτίριο τού Βασιλιά υπάρχουν πολλά διαμερίσματα δωματίων, όπως το Κρατικό διαμέρισμα του Λουδοβίκου Α΄ στον πρώτο όροφο και οι αίθουσες Nίμπελουγκεν στο ισόγειο. Σήμερα επίσης το Υπουργείο Οικονομικών βρίσκεται στο ισόγειο του κτιρίου τού Βασιλιά. Τα βασιλικά σαλόνια σώζονται ακόμη, χρησίμευαν κυρίως για την παρουσίαση και μπορούσε να τα επισκεφθεί κανείς κατόπιν ραντεβού ήδη εκείνη την εποχή. Τα πραγματικά ιδιωτικά διαμερίσματα του βασιλικού ζεύγους στο πίσω μέρος του κτιρίου τού Βασιλιά δεν έχουν επιβιώσει, λόγω της καταστροφής τους στον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Στον δεύτερο όροφο υπήρχαν τα λεγόμενα δωμάτια εορτών (festgemächer), τα οποία προορίζοντο για μικρές αυλικές εορτές. Η χωρική ακολουθία χωριζόταν σε καθιστικό, σαλόνι υποδοχής, αίθουσα χορού, αίθουσα ανθέων και ιδιωτικά δωμάτια για τον βασιλιά. Αυτά τα δωμάτια διατηρούνται ακόμη, αλλά σε εξαιρετικά απλοποιημένη μορφή και τώρα φιλοξενούν τη Βαυαρική Ακαδημία Καλών Τεχνών. Από το 2016 έως το 2018 θα αποκατασταθεί η Κίτρινη Σκάλα του Kλέντσε. Κάποτε ήταν η κύρια είσοδος στα βασιλικά διαμερίσματα στο κτίριο τού Βασιλιά.

Tο Μνημείο του Μαξιμιλιανού-Ιωσήφ (Maximilian-Joseph Denkmal) at Max-Joseph-Platz (Maximilian-Joseph Square) stands in front of the Königsbau. It was created as a memorial for King Maximilian Joseph (1799–1825) by Christian Daniel Rauch and carried out by Johann Baptist Stiglmaier. It was only unveiled in 1835 as the king had rejected being depicted seated.

Το κτίριο της αίθουσας χορού (Festsaalbau)[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Η νεοκλασική πτέρυγα της αίθουσας δεξιώσεων μήκους 250 μέτρων ( Festsaalbau ) στο βόρειο τμήμα του Residenz προστέθηκε μεταξύ 1832 και 1842 από τον Klenze υπό τις οδηγίες του βασιλιά Ludwig I. Εδώ βρίσκονταν η Μεγάλη Αίθουσα του Θρόνου και οι βασιλικές αίθουσες δεξιώσεων. Ένας από τους κύριους χώρους συναυλιών για τη Συμφωνική Ορχήστρα του Ραδιοφώνου της Βαυαρίας είναι το Herkulessaal (Αίθουσα του Ηρακλή), το οποίο έχει αντικαταστήσει την κατεστραμμένη Μεγάλη Αίθουσα Θρόνου. Το Festsaalbau σήμερα στεγάζει επίσης τη Βαυαρική Ακαδημία Επιστημών και Ανθρωπιστικών Επιστημών και το Θέατρο Cuvilliés (Old Residenz Theatre).

Ο Χειμερινός Κήπος παραγγέλθηκε από τον βασιλιά Λουδοβίκο Β' της Βαυαρίας (1864–1886) γύρω στο 1870. Μετά το θάνατο του βασιλιά, ο Χειμερινός Κήπος στην οροφή του Festsaalbau του παλατιού Residenz διαλύθηκε το 1897. Ο λόγος για αυτό οφειλόταν στη διαρροή νερού από τη διακοσμητική λίμνη μέσω της οροφής των παρακάτω δωματίων. Φωτογραφίες και σκίτσα εξακολουθούν να καταγράφουν αυτή την απίστευτη δημιουργία που περιελάμβανε μια σπηλιά, ένα μαυριτανικό περίπτερο, μια ινδική βασιλική σκηνή, ένα τεχνητά φωτισμένο ουράνιο τόξο και διακοπτόμενο φως του φεγγαριού.^[4]

Το θέατρο της Παλαιάς Κατοικίας[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Το κτίριο του θεάτρου Residenz, δίπλα στην εκκλησία, κατασκευάστηκε ήδη υπό τον Εκλέκτορα Μαξιμιλιανό Γ' (1745–1777) από το 1751. Πριν από τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, στέγαζε το Old Residenz Theatre . Η διακόσμηση του παλιού θεάτρου, που αποσυναρμολογήθηκε προσεκτικά και αφαιρέθηκε, μεταφέρθηκε στη νοτιοανατολική πτέρυγα του Festsaalbau δίπλα στο Allerheiligen-Hofkirche μετά τον πόλεμο. Εδώ άνοιξε ξανά ως Θέατρο Cuvilliés . Το 2008, η αυλή πριν από το θέατρο επανασχεδιάστηκε και καλύφθηκε με νέα γυάλινη οροφή. Στη συνέχεια ονομάστηκε Comité Courtyard από το Comité Cuvilliés, μια πρωτοβουλία που κατέστησε δυνατή την ανακαίνιση του θεάτρου συλλέγοντας δωρεές.

Το Αυλικό Παρεκκλήσιο των Αγ. Πάντων[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

*Allerheiligen-Hofkirche* δίπλα στο Θέατρο Residenz

Η Allerheiligen-Hofkirche ( Εκκλησία των Αγίων Πάντων της Αυλής ) στην ανατολική πλευρά του Residenz παραγγέλθηκε το 1825 από τον βασιλιά Λουδοβίκο Α'. Ήταν εμπνευσμένη από την Cappella Palatina, το πλούσια διακοσμημένο βυζαντινό βασιλικό παρεκκλήσι στο Παλέρμο . Καθώς οι βόμβες κατέστρεψαν όλους εκτός από τους εξωτερικούς τοίχους το 1944, το πλούσιο εσωτερικό του στολίδι χάθηκε σχεδόν εντελώς. Η εκκλησία χρησιμοποιείται πλέον για συναυλίες και εκδηλώσεις.

Οι Βασιλικοί Στάβλοι[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Απέναντι στην εκκλησία, το Marstall, το κτίριο για την πρώην Σχολή Ιππασίας της Αυλής ( Hofreitschule ) ανεγέρθηκε υπό τον βασιλιά Maximilian Joseph από τον Klenze μεταξύ 1817 και 1822. Η κατασκευή της μνημειακής αψίδας της πύλης, που καλύπτεται από προτομές του Κάστορα και του Pollux, θεωρείται ένα από τα πιο ώριμα πρώιμα έργα του Klenze. Τα εκτεταμένα κτίρια για τους βασιλικούς στάβλους δεν υπάρχουν πλέον. Από το 1923 το Marstall στέγασε το Marstallmuseum το οποίο το 1941 μετακόμισε στο παλάτι Nymphenburg . Σήμερα το κτίριο λειτουργεί ως σκηνικό, κτίριο εργαστηρίου και σκηνή μελέτης του θεάτρου Residenz.

Άνοιγμα στο κοινό και ζημιές του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ο αντιβασιλιάς Λεοπόλδος (1886–1912) διέταξε την ανοικοδόμηση των Λιθίνων Δωματίων για χρήση του, καθώς δεν ήθελε να ζήσει στα δωμάτια του βασιλιά. Επί της εποχής του, δημιουργήθηκε το νέο Θησαυροφυλάκιο, σχεδιασμένο από τον Γιούλιους Χόφμαν. Σήμερα αποτελεί την είσοδο στα ταμεία. Ο βασιλιάς Λουδοβίκος Γ΄ (1912–1918) κατείχε το ανάκτορο μόνο για ένα μικρό διάστημα πριν από την επανάσταση του 1918. Αρχικά μετακόμισε όπως ο πατέρας του, στα Λίθινα δωμάτια στην αυλή του Βασιλιά και αργότερα στο κτίριο τού Βασιλιά. Τότε έγιναν τεχνικές αναβαθμίσεις, όπως η κεντρική θέρμανση και ο ηλεκτρικός φωτισμός, τις οποίες ακόμη απέρριπτε ο διάδοχος. Επιπλέον, οι Αίθουσες Nίμπελουνγκεν χρησιμοποιήθηκαν από τη βασίλισσα Μαρία-Θηρεσία (σύζυγο του Λουδοβίκου Γ΄), για να δημιουργήσει μαζί με άλλες γυναίκες αντικείμενα για Βαυαρούς στρατιώτες κατά τον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο.

Ήδη από τη βασιλεία του Λουδοβίκου Α΄, οι ενδιαφερόμενοι πολίτες μπορούσαν κατόπιν ραντεβού (όταν το βασιλικό ζεύγος δεν ζούσε στη Βασ. Κατοικία) να επισκεφτούν το κτίριο τού Βασιλιά. Υπό τον αντιβασιλιά Λεοπόλδο ήταν δυνατή η επίσκεψη σε όλα τα αχρησιμοποίητα μέρη του παλατιού και του Παλαιού Θησαυροφυλακίου. Το 1897 εκδόθηκε ο πρώτος οδηγός για τη Βασ. Κατοικία στο Μόναχο. Μετά την επανάσταση του 1918, η Βασ. Κατοικία έγινε δημόσιο μουσείο.

Το ανάκτορο υπέστη σοβαρές ζημιές από τους βομβαρδισμούς κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου. Τα περισσότερα από τα δωμάτιά του ανακατασκευάστηκαν τη δεκαετία του 1980. Ωστόσο ορισμένα από τα κτίρια ξανακτίστηκαν με απλοποιημένο τρόπο. Παραδείγματα αυτού είναι η πρόσοψη της παλαιάς Κατοικίας στην οδό Residenzstrasse ή οι Στοές μπροστά από την πρώην αίθουσα του θρόνου στον πρώτο όροφο του κτιρίου Αίθουσας Χορού. Σημαντική απώλεια προκλήθηκε από την καταστροφή των νεοκλασικών δωματίων και αιθουσών στο κτίριο Αίθουσας Χορού (συμπεριλαμβανομένης της αίθουσας του Μεγάλου Θρόνου, τώρα της Αίθουσας Μουσικής "Ηρακλής" και της Μεγάλης Σκάλας), της πλούσιας διακόσμησης των παπικών Δωματίων, συμπεριλαμβανομένης της οροφής της Χρυσής Αίθουσας και το διαμέρισμα του βασιλιά Λουδοβίκου Β΄ (1864–1886). Καταστράφηκαν ολοσχερώς και οι τοιχογραφίες του Αυλικού Παρεκκλησίου των Αγ. Πάντων.

Μέσα στο ανάκτορο[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Μουσείο Βασ. Κατοικίας[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Η Αίθουσα Αρχαιοτήτων (Αntiquarium), που κτίστηκε μεταξύ 1568 και 1571 για τη συλλογή ανρχαιοτήτων του δούκα Αλβέρτου Ε΄ (1550–1579) από τον Βίλχελμ Εγκλ και τον Γιάκοπο Στράντα, είναι η μεγαλύτερη αίθουσα της Αναγέννησης βόρεια των Άλπεων. Ανακαινίστηκε σε αίθουσα δεξιώσεων από τον Φρήντριχ Σούστρις το 1586-1600. Το Antiquarium στέγαζε τη δουκική Βιβλιοθήκη μέχρι το 1581. Η χαμηλή αίθουσα καλύφθηκε τότε με έναν ημικυλινδρικό θόλο που είχε 17 παράθυρα. Η αίθουσα ήταν διακοσμημένη με πίνακες των Πέτερ Κάντιντ, Aντόνιο Ποντσάνο και Χανς Τόναουερ του Πρεσβύτερου, αν και ορισμένοι αρχικά σχεδιάστηκαν από τον ίδιο τον Σούστρις. Το Παρεκκλήσιο της Αυλής (Hofkapelle), η Σκάλα του Αυτοκράτορα ( Kaisertreppe) και η Αυτοκρατορική Αίθουσα (Kaisersaal), τα Λίθινα Δωμάτια (Steinzimmer, 1612–1617, γενικό σχέδιο από τον Χανς Κρούμπερ) και τα Δωμάτια του Δικαστή (Trierzimmer, οι τοιχογραφίες οροφής είναι τού Πέτερ Κάντιντ), που κατασκευάστηκαν για τον εκλέκτορα Μαξιμιλιανό Α΄ εκλέκτορα τού Παλατινάτου είναι χαρακτηριστικά παραδείγματα από τις αρχές του 17ου αι.

Η εποχή του Μπαρόκ αντιπροσωπεύεται από τα παπικά Δωμάτια (Päpstlichen Zimmer), που ανεγέρθηκαν υπό τον γιο του εκλέκτορα Φερδινάνδο-Μαρία (1651–1679). Ο πάπας Πίος ΣΤ΄ έζησε εδώ κατά την επίσκεψή του στο Μόναχο το 1782. Ως αποτέλεσμα, τα δωμάτια πήραν το όνομά του. Οι προεκτάσεις του Εκλέκτορα Μαξιμιλιανού Β' Εμμανουήλ (1679–1726), ειδικά το δωμάτιο "Aλέξανδρος" και το "Θερινό δωμάτιο" είναι αντιπροσωπευτικά σαλόνια. Μεταβλήθηκαν λίγο μετά το τέλος του. Τα ερείπια καταστράφηκαν κατά τη διάρκεια της πυρκαγιάς της κατοικίας το 1729.

Η Πινακοθήκη των Προγόνων (Ahnengallerie, 1726–1731) μαζί με το δωμάτιο από πορσελάνη (και τα δύο κατασκευάστηκαν από τον Joseph Effner ) και τα περίτεχνα δωμάτια (Reichen Zimmer), που σχεδιάστηκαν από τον Φρανσουά ντε Κουλιγιέ για τον Κάρολο Ζ΄ (1726–1745) είναι το παράδειγμα τού στυλ τού Αυλικού Μπαρόκ. Τον πλούσιο διάκοσμο εκτέλεσαν οι Γιόχαν-Μπάπτιστ Τσίμερμαν, Γιόακιμ Ντήτριχ και Βεντσέσλαους Μιρόφσκυ. Η διώροφη εξωτερική πρόσοψη της Πράσινης Πινακοθήκης (Grüne Galleri) με τα επτά τοξωτά παράθυρά της, που βλέπουν στην αυλή του κτιρίου τού Βασιλιά είναι ένα αριστούργημα του Κουβιλιέ. Η Πράσινη Πινακοθήκη, που πήρε το όνομά της από το κάλυμμα τοίχου από πράσινο μεταξωτό δαμασκηνό, δεν ήταν μόνο αίθουσα χορού, αλλά και πινακοθήκη για έργα ζωγραφικής και καθρέπτες. Το υπέροχο υπνοδωμάτιο (Paradeschlafzimmer) χρησίμευσε ως χώρος για τη διαδικασία ντυσίματος τού εκλέκτορα. Έτσι, όλες οι κατασκευές που ανεγέρθηκαν από τους αρχιτέκτονες της αυλής Joseph Effner και François de Cuvilliés εξυπηρετούσαν μόνο τη δόξα του Οίκου των βίττελσμπαχ και την απόκτηση του αυτοκρατορικού στέμματος, το οποίο τελικά επιτεύχθηκε το 1742. Τον Ιανουάριο του 1745, ο Κάρολος Ζ΄ απεβίωσε ως αυτοκράτορας Κάρολος Ζ΄ της Γερμανίας στη Βασ. Κατοικία, η οποία ήταν επομένως για ένα μικρό χρονικό διάστημα το αυτοκρατορικό παλάτι της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας. Την εποχή του εκλέκτορα Μαξιμιλιανού Γ΄ (1745–1777) τα ροκοκό διαμερίσματα του πρίγκιπα εκλέκτορα ( Kurfürstenzimmer) κατασκευάστηκαν μεταξύ 1746 και 1763. Οι Κουβιγιέ και Γιόχαν-Μπάπτιστ Γκούνετσραϊνερ ήταν υπεύθυνοι για το έργο.

Η νεοκλασική εποχή αντιπροσωπεύεται από τα δωμάτια της Καρλόττας (Charlottenzimmer), τα Βασιλικά Διαμερίσματα και τις Αίθουσες των Μάχης (Schlachtensäle) στο κτίριο τού Βασιλιά. Οι τοιχογραφίες και οι οροφογραφίες είναι του Julius Schnorr von Carolsfeld στο Nibelungensäle (Nibelungen Halls, 1827–1834). Είναι οι πρώτες μνημειακές αναπαραστάσεις του Nibelungenlied Nibelungen Saga of Songs. Οι πραγματικοί ιδιωτικοί θάλαμοι του βασιλικού ζεύγους στο πίσω μέρος του κτιρίου τού Βασιλιά δεν επιβιώνουν πλέον, καθώς καταστράφηκαν στον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Ο Λέο φον Κλέντσε δεν ήταν μόνο υπεύθυνος για την αρχιτεκτονική, αλλά σχεδίασε και τα δάπεδα, τις τοιχογραφίες και όλα τα έπιπλα. Στο κτίριο Αίθουσας Χορού υπήρχαν ευρύχωρες αίθουσες, που περιείχαν την αίθουσα του Μεγάλου Θρόνου στο κέντρο, τις Αυτοκρατορικές αίθουσες, την αίθουσα Χορού και την αίθουσα Μάχης στο βορειοανατολικό περίπτερο. Αυτές οι εγκαταστάσεις προορίζονταν μόνο για κρατικές περιστάσεις και ήταν προσβάσιμες μόνο από μία μεγάλη σκάλα, που δεν υπάρχει πλέον. Εδώ τελούντο οι πιο σημαντικές βασιλικές τελετές, περιβαλλόμενες από δώδεκα κολοσσιαία αγάλματα, που σμιλεύτηκαν από τον Φέρντιναντ φον Μίλλερ, που αντιπροσώπευαν τους κύριους Βαυαρούς ηγεμόνες.

In addition to the rich accumulation of furniture, paintings and sculptures, today the museum contains bronze work, clocks, tapestries, porcelain and several special collections such as masterpieces of bronze art, European miniatures and liturgical vestments. The Wittelsbach dynasty porcelain collection includes items from their own Nymphenburg Porcelain Factory as well as from such famous porcelain producers such as Sèvres in France and Royal Porcelain from Berlin. The Wittelsbach East Asian collection includes over 500 pieces of porcelain and some paintings. In the Royal Silver Chambers, valuable pieces are housed. The collection of relics of the Munich Residenz come from the era of the Counter-Reformation. In the Festsaalbau bronze sculptures from the late 16th and early 17th centuries are presented, one of the richest collections of European bronze art from the Mannerism and early Baroque eras.

Το Θησαυροφυλάκιο[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ιδρυθέν από τον δούκα Άλμπερτ Ε΄, το Θησαυροφυλάκιο στεγάζει τα κοσμήματα της δυναστείας των Βίττελσμπαχ. Αυτή η υπέροχη έκθεση στο Θησαυροφυλάκιο (Schatzkammer) περιέχεται σε δέκα αίθουσες στην ανατολική πτέρυγα του κτιρίου τού Βασιλιά. Η συλλογή είναι μία από τις σημαντικότερες στον κόσμο και εκτείνεται σε 1000 χρόνια από τον πρώιμο Μεσαίωνα έως τον νεοκλασικισμό. Βασιλικά διακριτικά, στεφάνια, σπαθιά, κύπελα, έργα χρυσοχοΐας, ορυκτά κρύσταλλα, έργα ελεφαντόδοντου, εικόνες και πολυάριθμοι άλλοι θησαυροί, όπως πολύτιμα επιτραπέζια σκεύη και είδη προσωπικής υγιεινής παρουσιάζονται θαυμάσια.

Μεταξύ των εκθεμάτων είναι το βιβλίο προσευχής του αυτοκράτορα Καρόλου Β΄ του Φαλακρού από περίπου το 860, ο βωμός-κιβώριο του αυτοκράτορα Aρνούλφου της Καρινθίας περίπου από το 890, το στέμμα της αυτοκράτειρας Κουνιγούνδης (συζύγου του Ερρίκου Β΄), λειψανοθήκη του Τιμίου Σταυρού που ανήκε στον Αυτοκράτορα Ερρίκο Β΄, ένας σταυρός που ανήκε στη βασίλισσα Γκίζελα, όλα από το 1000 περίπου, το Στέμμα-Λειψανοθήκη του Ερρίκου Β΄ από περίπου το 1270, ένα στέμμα της αγγλικής βασίλισσας από το 1370 περίπου (το παλαιότερο σωζόμενο στέμμα της Αγγλίας, που περιήλθε στον Οίκο των Βίττελσμπαχ-Παλατινάτου ως προίκα της Λευκής της Αγγλίας, κόρης του Ερρίκου Δ΄ της Αγγλίας και συζύγου τού Λουδοβίκου Γ΄ εκλέκτορα του Παλατινάτου), το περίφημο αγαλματίδιο του Αγίου Γεωργίου (Μόναχο, π. 1599), τα διακριτικά και τα παράσημα ταγμάτων των Βαυαρών μοναρχών, συμπεριλαμβανομένων των στεφάνων και των διακριτικών του αυτοκράτορα Καρόλου Ζ΄ (1742), το στέμμα της Βαυαρίας (1807), τελετουργικά ξίφη και κοσμήματα με ρουμπίνια που ανήκαν στη βασίλισσα Θηρεσία (σύζυγος τού Λουδοβίκου Α΄ και μητέρα τού Όθωνα της Ελλάδας). Ένα πολύτιμο σύνολο ασορτί πιάτων που σέρβιρε τη Γαλλίδα αυτοκράτειρα Μαρία-Λουίζα (σύζυγο του Ναπολέοντα Α΄) κατά τη διάρκεια των ταξιδιών της. Εκτίθενται επίσης μη-ευρωπαϊκά έργα τέχνης και χειροτεχνίας, όπως κινεζική πορσελάνη, ελεφαντόδοντο από την Κεϋλάνη και από λεία πολέμου τουρκικά στιλέτα.

Η συλλογή νομισμάτων[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Η Βασ. Κατοικία στεγάζει την Κρατική Συλλογή Νομισμάτων (Staatliche Münzsammlung) της Βαυαρίας. Ιδρύθηκε από τον δούκα Αλβέρτο Ε΄. Με την ανάληψη των καθηκόντων του Καρόλου-Θεόδωρου εκλέκτορα τού Παλατινάτου (1777–1799), η συλλογή τού Παλατινάτου και η συλλογή της Βαυαρίας συνδυάστηκαν. Κατά την εποχή του Ναπολέοντα Α΄ πολλές συλλογές μοναστηριακών νομισμάτων περιήλθαν στη φροντίδα του βαυαρικού κράτους. Ο Λουδοβίκος (Α΄) τότε διάδοχος , μετέπειτα βασιλιάς, είχε πολύ ενθουσιασμό για τα αρχαία ελληνικά νομίσματα και αφιέρωσε πολύ χρόνο εξετάζοντας τη συλλογή. Στις τρεις πρώτες δεκαετίες του 20ου αι. η συλλογή επεκτάθηκε, για να στεγάσει τα αναγεννησιακά νομίσματα, μετάλλια και διακριτικά. Το 1963, οι σημερινές εκθεσιακές αίθουσες άνοιξαν στην Βασ. Κατοικία του Μονάχου. Με περισσότερα από 300.000 νομίσματα, μετάλλια και τραπεζογραμμάτια από τον αρχαίο κόσμο μέχρι σήμερα, είναι μία από τις κορυφαίες συλλογές στον κόσμο.

Ο Αυλικός Κήπος[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ο Αυλικός Κήπος (Hofgarten) βρίσκεται στη βόρεια πλευρά της Βασ. Κατοικίας απέναντι από το κτίριο Αίθουσας Χορού. Δημιουργήθηκε υπό τον βασιλιά Μαξιμιλιανό Α΄. Στη μέση του πάρκου σε γαλλικό στιλ βρίσκεται ένας κυκλικός ναός, που κτίστηκε το 1615, στεφανωμένος από ένα άγαλμα της Βαυαρίας, το οποίο δημιουργήθηκε το 1594 από τον Χούμπερτ Γκέρχαρντ. Οι δυτικές στοές τού Αυλικού Κήπου με την πύλη (Hofgartentor) εκτελέστηκαν από τον Kλέντσε. Η βόρεια πτέρυγα περιλαμβάνει το κτίριο της πρώην στοάς τού εκλέκτορα, που χτίστηκε από τον αρχιτέκτονα της αυλής Kαρλ-άλμπερτ φον Λέσπιληζ το 1780/81, που σήμερα φιλοξενεί ένα μουσείο θεάτρου (Deutsches Theatermueum).

Τα απομεινάρια ορισμένων αναγεννησιακών στοών στα βορειοανατολικά τού πάρκου ενσωματώθηκαν στην Καγκελαρία της Βαυαρίας το 1992. Οι κάτοικοι του Μονάχου λατρεύουν να το καταγγείλουν ως «Straussoleum», που πήρε το όνομά του από έναν πρώην πρωθυπουργό της πολιτείας που το ανέθεσε, ή ακόμη και στον Λευκό Οίκο του Μονάχου, σε σχέση με τους μακροχρόνιους και σκληρούς αγώνες που εμπόδισαν την πολιτειακή κυβέρνηση να στήσει τρεις γιγάντιες πτέρυγες. ενός. Αυτά τα φτερά υποστηρίχθηκε ότι θα είχαν καταστρέψει τη συνολική εντύπωση των κήπων της αυλής. Το μεσαίο τμήμα του με τον ανακατασκευασμένο τρούλο είναι τα μόνα σωζόμενα τμήματα του πρώην Μουσείου Στρατού της Βαυαρίας, που κατασκευάστηκε μεταξύ 1900 και 1905 και καταστράφηκε σχεδόν ολοσχερώς κατά τη διάρκεια των βομβαρδισμών του Β' Παγκοσμίου Πολέμου. Το μουσείο βρίσκεται τώρα στο Neues Schloss (Νέο Παλάτι) στο Ingolstadt, περίπου 80 χιλιόμετρα βόρεια του Μονάχου.

Οι τουρίστες[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Η Βασ. Κατοικία και τα μουσεία της δέχονται περισσότερους από 300.000 επισκέπτες ετησίως, παρόμοια με το ανάκτορο Nύμφενμπουργκ και πιο πολλούς από το ανάκτορο Σλάισχαϊμ, αλλά σαφώς λιγότερους από τα κάστρα του βασιλιά Λουδοβίκου Β΄, ειδικά το Nόισβανσταϊν.