Μεταπολεμική ποίηση
Μεταπολεμική ποίηση ονομάζεται το ποιητικό έργο δημιουργών που έγραψαν μετά το τέλος του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου στην Ελλάδα , το τέλος της Κατοχής και μέχρι την Μεταπολίτευση. Το πρώτο της κομμάτι της ονομάζεται Πρώτη μεταπολεμική γενιά, ενώ μετά το 1960, οπότε η πρώτη μεταπολεμική γενιά είναι σε πλήρη άνθηση, με δημιουργικότητα και ιδιαίτερα παραγωγική, εμφανίστηκαν εκπρόσωποι της δεύτερης μεταπολεμικής γενιάς.
Στην πρώτη μεταπολεμική γενιά, ποιητές γεννημένοι μεταξύ 1918 και 1928, κάποιοι από αυτούς φοιτητές κατά την περίοδο της Κατοχής, δημοσίευαν τα ποιήματά τους σε λογοτεχνικά περιοδικά όμως τα Νέα Γράμματα, η Επιθεώρηση Τέχνης, τα Ελεύθερα Γράμματα και ο Κοχλίας, αλλά και η Νέα Εστία, τα Πειραϊκά Γράμματα, τα Καλλιτεχνικά Νέα και ο Αιώνας μας, με θέματα προερχόμενα από τα πρόσφατα γεγονότα της Κατοχής, της αντίστασης, της εξορίας. Χαρακτηριστικοί δημιουργοί της γενιάς αυτής είναι ο Τάσος Λειβαδίτης, Τίτος Πατρίκιος, Μανόλης Αναγνωστάκης, Άρης Αλεξάνδρου και Μιχάλης Κατσαρός, γράφοντας «κοινωνική ποίηση:», ενώ ποιητές που κυρίως γράφουν «υπαρξιακή ή πνευματική ποίηση» είναι οι Γιώργος Θέμελης, Δημήτρης Παπαδίτσας, Επαμεινώνδας Γονατάς, Ελένη Βακαλό, Τάκης Σινόπουλος, Νίκος Καρούζος, Τάκης Βαρβιτσιώτης, Γιώργος Βαφόπουλος, Γιάννης Δάλλας, Κρίτων Αθανασούλης, Νίκος Παππάς, Ρίτα Μπούμη - Παπά, Θ. Δ. Φραγκόπουλος, Γιώργης Παυλόπουλος, Νίκος Γκάτσος, Γιώργης Παυλόπουλος, Νάνος Βαλαωρίτης, Έκτωρ Κακναβάτος.[1]
Εκπρόσωποι της δεύτερης μεταπολεμικής γενιάς, γεννημένοι μεταξύ 1929 και 1940, έχοντας ζήσει τραυματικές στιγμές με τον Αλβανικό πόλεμο, την Κατοχή, την Αντίσταση αλλά και τον Εμφύλιο, εμφανίζονται απογοητευμένοι και εσωστρεφείς, εκφράζουν φόβο, πίκρα και ασχολούνται με τον έρωτα, το θάνατο και την ανθρώπινη κοινωνία. Ανάμεσα στους εκπροσώπους της είναι οι: Ντίνος Χριστιανόπουλος, Βύρων Λεοντάρης, Ζέφη Δαράκη, Μάρκος Μέσκος, Πρόδρομος Μάρκογλου, Ανέστης Ευαγγέλου, Τάσος Κόρφης, Τόλης Νικηφόρου, Μαρία Κέντρου-Αγαθοπούλου, Μάνος Ελευθερίου, Κική Δημουλά, Σπύρος Τσακνιάς, Αμαλία Τσακνιά, Νανά Ησαΐα, Νίκος Φωκάς, Κώστας Στεργιόπουλος, Γιάννης Νεγρεπόντης, Θωμάς Γκόρπας, Λουκάς Κούσουλας, Μάριος Μαρκίδης, Τάσος Δενέγρης, Βασίλης Καραβίτης, Γιώργης Μανουσάκης, Κυριάκος Χαραλαμπίδης.[2]
Τάσεις της μεταπολιτευτικής ποίησης αναφέρονται επίσης οι[3]:
- αντιστασιακή και κοινωνική ποίηση (εκπρόσωποι: Μανόλης Αναγνωστάκης, Άρης Αλεξάνδρου, Γιάννης Δάλλας, Τάσος Λειβαδίτης, Τίτος Πατρίκιος, Βικτωρία Θεοδώρου)
- νεοϋπερρεαλιστική ποίηση (εκπρόσωποι: Μίλτος Σαχτούρης, Δ. Π. Παπαδίτσας, Έκτωρ Κακναβάτος, Ελένη Βακαλό)
- υπαρξιακή ή μεταφυσική ποίηση (εκπρόσωποι: Γιώργος Θέμελης, Ζωή Καρέλλη, Μελισσάνθη, Όλγα Βότση)
Αναφορές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- ↑ Ιστορία Νεοελληνικής Λογοτεχνίας (Α, Β, Γ Γυμνασίου) Αρχειοθετήθηκε 2015-10-17 στο Wayback Machine., Ευάγγελος Αθανασόπουλος, Ειρήνη Κοκκινάκη, Πολυξένη Μπίστα, ΟΕΔΒ, Eνότητα όγδοη, Η μεταπολεμική Νεοελληνική Λογοτεχνία (1945-1967) , ανακτήθηκε στις 13/4/2014
- ↑ Ιστορία Νεοελληνικής Λογοτεχνίας (Α, Β, Γ Γυμνασίου)], Ευάγγελος Αθανασόπουλος, Ειρήνη Κοκκινάκη, Πολυξένη Μπίστα, ΟΕΔΒ, Ενότητα ένατη, Η λογοτεχνική παραγωγή στην Ελλάδα μέχρι το τέλος του 20ού αιώνα, Η λογοτεχνική δεκαετία του 1960 (Δεύτερη Μεταπολεμική Γενιά)
- ↑ Μεταπολεμική ποίηση Αρχειοθετήθηκε 2016-03-04 στο Wayback Machine., ΟΔΥΣΣΕΙΑ, εκπαιδευτικό και εγκυκλοπαιδικό βοήθημα, odyssey.com.cy