Ζαν-Λαμπέρ Ταλιέν
| Ζαν-Λαμπέρ Ταλιέν | |
|---|---|
 | |
| Γενικές πληροφορίες | |
| Όνομα στη μητρική γλώσσα | Jean-Lambert Tallien (Γαλλικά) |
| Γέννηση | 23 Ιανουαρίου 1767[1][2][3] Παρίσι[4] |
| Θάνατος | 16 Νοεμβρίου 1820[1][3][5] Παρίσι[6] |
| Αιτία θανάτου | λέπρα |
| Συνθήκες θανάτου | φυσικά αίτια |
| Τόπος ταφής | Κοιμητήριο του Περ-Λασαίζ και Grave of Jean-Lambert Tallien |
| Χώρα πολιτογράφησης | Γαλλία |
| Εκπαίδευση και γλώσσες | |
| Μητρική γλώσσα | Γαλλικά |
| Ομιλούμενες γλώσσες | Γαλλικά[1] |
| Πληροφορίες ασχολίας | |
| Ιδιότητα | δημοσιογράφος πολιτικός ιστορικός συγγραφέας |
| Πολιτική τοποθέτηση | |
| Πολιτικό κόμμα/Κίνημα | Λέσχη των Ιακωβίνων |
| Οικογένεια | |
| Σύζυγος | Τερέζα Ταλιέν |
| Αξιώματα και βραβεύσεις | |
| Αξίωμα | μέλος της Γαλλικής Εθνοσυνέλευσης μέλος του Συμβουλίου των Πεντακοσίων Αντιπρόεδρος της Εθνικής Συνέλευσης (Σεν-ε-Ουάζ) πρόεδρος της Συμβατικής Εθνοσυνέλευσης (Μάρτιος 1794 – Απριλίου 1794) |
| Υπογραφή | |
 | |
 Σχετικά πολυμέσα | |
Ο Ζαν-Λαμπέρ Ταλιέν (Γαλλικά: Jean-Lambert Tallien), γεννήθηκε στις 23 Ιανουαρίου 1767 στο Παρίσι, όπου και πέθανε στις 16 Νοεμβρίου 1820, ήταν Γάλλος επαναστάτης και δημοσιογράφος, από τα κύρια πρόσωπα της Γαλλικής επανάστασης. Υπήρξε ηγετική μορφή των μετριοπαθών κατά τη Θερμιδοριανή αντίδραση μετά την ανατροπή του Ροβεσπιέρου, στην οποία είχε πρωταγωνιστήσει.[7]
Πρώτα χρόνια και εκπαίδευση[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Ο Ζαν-Λαμπέρ Ταλιέν γεννήθηκε στις 23 Ιανουαρίου 1767 στο Παρίσι και ήταν γιος του οικονόμου του μαρκήσιου ντε Μπερσί, χάρη στην προστασία του οποίου απέκτησε μια πλήρη εκπαίδευση.
Μετά τις σπουδές του, με τη συμπαράσταση του Μπερσί κατέλαβε μια θέση γραμματέα συμβολαιογράφου, στη συνέχεια έγινε υπάλληλος εισαγγελέα και τελικά βρήκε μια θέση στη διοίκηση οικονομικών και εμπορίου.[8]
Πρώτα επαναστατικά χρόνια[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Όταν ξέσπασε η Γαλλική επανάσταση το 1789, συμμετείχε στις αναταραχές στους δρόμους του Παρισιού και έγινε μέλος της λέσχης των Ιακωβίνων, κοντά σε δημοφιλείς ηγέτες, ιδιαίτερα στον Δαντών. Στις αρχές του 1792, κυκλοφόρησε την εφημερίδα Ο Φίλος των Πολιτών, ένα χλωμό αντίγραφο της εφημερίδας του Μαρά, που εκδίδονταν με έξοδα των Ιακωβίνων. [9]
Μετά την αποτυχία της προσπάθειας του βασιλιά τον Ιούνιο του 1791 να δραπετεύσει στη φυγή στη Βαρέν, ο Ταλιέν ήταν ανάμεσα σ'αυτούς που ζητούσαν την καθαίρεσή του.
Πολιτική σταδιοδρομία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Η πολιτική σταδιοδρομία του Ταλιέν άρχισε το 1792. Μετά την εξέγερση της 10ης Αυγούστου, στην οποία έλαβε μέρος, έγινε γραμματέας της Κομμούνας του Παρισιού θέση από την οποία έδειξε πυρετώδη δραστηριότητα και εμφανίζονταν συχνά στη Νομοθετική Συνέλευση για λογαριασμό της Κομμούνας. Υπερασπίστηκε τις σφαγές του Σεπτεμβρίου και στις εκλογές εξελέγη μέλος της Συμβατικής στην πλευρά των ριζοσπαστών Ορεινών και εναντίον των μετριοπαθέστερων Γιρονδίνων. Σε διαρκή αντιπαλότητα με τον Μαρά και τον Ροβεσπιέρο, ανήκε στον κύκλο του Δαντών. Κατά τη δίκη του Λουδοβίκου ΙΣΤ', ψήφισε υπέρ της εκτέλεσής του χωρίς έφεση και χωρίς ανάκληση.[10]
Το 1793, έλαβε μέρος στην απομάκρυνση των Γιρονδίνων βουλευτών κατά τις ημέρες της 31 Μαΐου και 2 Ιουνίου 1793.
Αποστολή στο Μπορντώ[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Στις 23 Σεπτεμβρίου 1793, ως μέλος της Επιτροπής Κοινής Σωτηρίας, του ανατέθηκε η οργάνωση της στρατολογίας της νοτιοδυτικής Γαλλίας και η καταστολή της εξέγερσης των Ομοσπονδιακών στο Μπορντώ. Εκεί, δημιούργησε μια στρατιωτική επιτροπή που διέταξε τη σύλληψη περίπου πέντε χιλιάδων ανθρώπων και εξέδωσε περίπου τριακόσιες θανατικές ποινές.
Μεταξύ των θυμάτων ήταν ο πρώην δήμαρχος της πόλης και εξέχοντες Γιρονδίνοι. Ο Ταλιέν φορολόγησε επίσης την περιουσία των πλουσίων και διένειμε γη στους Αβράκωτους. Τελικά μετονόμασε το νομό της Ζιρόντ σε Μπεκ ντ'Αμπέ για να αποφευχθεί η σχέση με το κόμμα των Γιρονδίνων. Προώθησε την αποχριστιανοποίηση και διοργάνωσε μια γιορτή της Λογικής.
Στο Μπορντώ, ο Ταλιέν συνάντησε την Τερέζα Καμπαρύς, που ήταν φυλακισμένη ως ύποπτη καθώς ήταν πρώην σύζυγος αυτοεξόριστου ευγενούς, και την ερωτεύθηκε. Την απελευθέρωσε και την εγκατέστησε στο σπίτι του, και υπό την επίδρασή της η συμπεριφορά του άλλαξε και άρχισε να «προστατεύει» υπόπτους. Με την πάροδο του χρόνου, η κατάσταση επιδεινώθηκε και οι τοπικές επαναστατικές αρχές τον κατέδωσαν στην Επιτροπή Κοινής Σωτηρίας για μετριοπάθεια.
Ο Ταλιέν επιδείνωσε την υπόθεσή του, μη εφαρμόζοντας νόμους και συνεχίζοντας τη μετριοπαθή στάση του. Έτσι, η Επιτροπή Κοινής Σωτηρίας τον ανακάλεσε στο Παρίσι για να λογοδοτήσει.
Αγώνας εναντίον του Ροβεσπιέρου[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Μετά την ανάκλησή του στο Παρίσι τον Μάρτιο του 1794 και την πτώση του Δαντών και Καμίγ Ντεμουλέν, ο Ταλιέν έμεινε χωρίς πολιτική στήριξη και σε επικίνδυνη θέση. Η σύντροφός του Τερέζα Καμπαρύς συνελήφθη και πάλι.
Στις 12 Ιουνίου 1794, ο Ροβεσπιέρος τον αποκήρυξε και στη συνέχεια ο Ταλιέν, μαζί με άλλους λαϊκούς επιτρόπους που είχαν επίσης για διαφορετικούς λόγους ανακληθεί από την υπηρεσία τους και κινδύνευε η ζωή τους, όπως οι Μπαράς, Ζοζέφ Φουσέ, Φρερόν και άλλοι, σχεδίασαν την πτώση του Ροβεσπιέρου που πραγματοποιήθηκε στις 27 Ιουλίου.[11]
Θερμιδοριανή αντίδραση και Διευθυντήριο[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Μετά την πτώση του Ροβεσπιέρου, ο Ταλιέν έγινε ηγετική μορφή της Θερμιδοριανής αντίδρασης, μετείχε στη συντριβή των μελών του Επαναστατικού δικαστηρίου, των Ιακωβίνων, ακόμη και πρώην συντρόφων του που κατηγόρησε ως φιλοβασιλικούς. Ως μέλος της ανασυγκροτημένης Επιτροπής Κοινής Σωτηρίας, ενήργησε ώστε να ελευθερωθεί η Τερέζα Καμπαρύς, την οποία και παντρεύτηκε τον Δεκέμβριο 1794.
Κατά το καθεστώς του Διευθυντηρίου, ο Ταλιέν εξελέγη μέλος του Συμβουλίου των Πεντακοσίων αλλά είχε χάσει πλέον το κύρος του επειδή κανείς δεν τον εμπιστεύονταν: οι μεν ριζοσπάστες τον θεωρούσαν μετριοπαθή, οι δε μετριοπαθείς τρομοκράτη. Διατήρησε τη θέση του έως το 1798, οπότε και συνόδευσε τον Ναπολέοντα Βοναπάρτη στην εκστρατεία του στην Αίγυπτο. [12]
Τέλος της ζωής του[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Όταν επέστρεψε στο Παρίσι τον Απρίλιο 1802, πήρε διαζύγιο από τη σύζυγό του η οποία τον είχε εγκαταλείψει. Άνεργος, τελικά κατάφερε, χάρη στις παρεμβάσεις των Φουσέ και Ταλλεϋράνδου, να διοριστεί πρόξενος στο Αλικάντε στις 2 Νοεμβρίου 1804, αλλά παρέμεινε εκεί μόνο τέσσερις μήνες. Προσεβλήθη από κίτρινο πυρετό και έχασε την όραση στο ένα μάτι του.
Υποστήριξε την παλινόρθωση των Βουρβόνων αλλά ανέπτυξε δράση κατά τη διάρκεια των Εκατό ημερών του Ναπολέοντα. Έτσι, η δεύτερη παλινόρθωση το 1815 απέρριψε το αίτημά του για συνταξιοδότηση και έζησε μέσα στη φτώχεια, πουλούσε τα βιβλία του για να τραφεί. Πέθανε σε ηλικία 53 ετών, περιφρονημένος από όλους, από λέπρα από την οποία είχε προσβληθεί στο Αλικάντε. Είναι θαμμένος στο κοιμητήριο του Περ-Λασαίζ.[13]
Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- ↑ 1,0 1,1 1,2 1,3 Εθνική Βιβλιοθήκη της Γαλλίας: (Γαλλικά) καθιερωμένοι όροι της Εθνικής Βιβλιοθήκης της Γαλλίας. data
.bnf .fr /ark: /12148 /cb121663302. Ανακτήθηκε στις 10 Οκτωβρίου 2015. - ↑ 2,0 2,1 (Γαλλικά) Sycomore. www
.assemblee-nationale .fr /sycomore /index .asp. Ανακτήθηκε στις 9 Οκτωβρίου 2017. - ↑ 3,0 3,1 3,2 (Αγγλικά) SNAC. w68k7njv. Ανακτήθηκε στις 9 Οκτωβρίου 2017.
- ↑ Εθνική Βιβλιοθήκη της Γερμανίας: (Γερμανικά) Gemeinsame Normdatei. Ανακτήθηκε στις 15 Δεκεμβρίου 2014.
- ↑ (Αγγλικά) Find A Grave. 7746. Ανακτήθηκε στις 9 Οκτωβρίου 2017.
- ↑ Εθνική Βιβλιοθήκη της Γερμανίας: (Γερμανικά) Gemeinsame Normdatei. Ανακτήθηκε στις 31 Δεκεμβρίου 2014.
- ↑ . «britannica.com/biography/Jean-Lambert-Tallien».
- ↑ Louis Blanc,Histoire de la Révolution française , Paris, Librairie internationale, 1869, 461 p., p. 135.
- ↑ Albert Maurin, Galerie historique de la Révolution française , t. 3, Paris, Bureau de la Société des Travailleurs Réunis, 1843, 469 p., p. 182.
- ↑ Albert Maurin,Galerie historique de la Révolution française , t. 3, Paris, Bureau de la Société des Travailleurs Réunis, 1843, 469 p
- ↑ Εγκυκλοπαίδεια Μπριτάννικα: Ταλιέν, Ζαν-Λαμπέρ, τομ. 56, σελ. 318
- ↑ . «geriwalton.com/jean-lambert-tallien/».
- ↑ . «geriwalton.com/jean-lambert-tallien/».
|