Άμπο του Φλερύ
| Άμπο του Φλερύ | |
|---|---|
 | |
| Γενικές πληροφορίες | |
| Όνομα στη μητρική γλώσσα | Abbon de Fleury (Γαλλικά) |
| Γέννηση | 945 (περίπου) Ορλεάνη |
| Θάνατος | 13 Νοεμβρίου 1004 La Réole |
| Χώρα πολιτογράφησης | Βασίλειο της Γαλλίας |
| Θρησκεία | Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία |
| Eορτασμός αγίου | 13 Νοεμβρίου |
| Θρησκευτικό τάγμα | Τάγμα του Αγίου Βενέδικτου |
| Εκπαίδευση και γλώσσες | |
| Ομιλούμενες γλώσσες | Παλαιά Γαλλικά λατινική γλώσσα[1] |
| Πληροφορίες ασχολίας | |
| Ιδιότητα | μαθηματικός συγγραφέας[1] φιλόσοφος μοναχός |
| Αξιώματα και βραβεύσεις | |
| Αξίωμα | αββάς[1] |
 Σχετικά πολυμέσα | |
Ο Άμπο ή Άββων του Φλερύ (λατινικά: Abbo Floriacensis, περ. 945 - 13 Νοεμβρίου 1004), επίσης γνωστός ως Άγιος Άμπο ή Άββων, ήταν μοναχός και ηγούμενος του αββαείου του Φλερύ στο σημερινό Σαιν-Μπενουά-σιρ-Λουάρ, κοντά στην Ορλεάνη της Γαλλίας.[2]
Βίος[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Ο Άμπο γεννήθηκε κοντά στην Ορλεάνη και μεγάλωσε στο αβαείο των Βενεδικτίνων του Φλερύ.[3] Σπούδασε στο Παρίσι και τη Ρενς, αφιερώνοντας τον εαυτό του στη φιλοσοφία, τα μαθηματικά και την αστρονομία. Πέρασε δύο χρόνια (985-987) στην Αγγλία, κυρίως στο νεοσύστατο μοναστήρι του Ράμσεϊ στο Χάντινγκτονσαϊρ, βοηθώντας τον αρχιεπίσκοπο Όσβαλντ της Υόρκης στην αποκατάσταση του μοναστικού συστήματος. Ήταν επίσης ηγούμενος και διευθυντής της σχολής αυτού του νεοσύστατου μοναστηριού από το 986 έως το 987.[4]
Ο Άμπο επέστρεψε στο Φλερύ το 988, όπου ορίστηκε ως ηγούμενος μετά το θάνατο του ηγούμενου Όιλμπολντ.[3] Ένας άλλος μοναχός που είχε εξασφαλίσει την υποστήριξη του βασιλιά και του επισκόπου της Ορλεάνης αμφισβήτησε την επιλογή και το θέμα απέκτησε εθνική σημασία. Ο Ζερμπέρ του Οριγιάκ, ο μετέπειτα Πάπας Σιλβέστρος Β΄, διευθέτησε το θέμα υπέρ του Άμπο. Ο νέος ηγούμενος δραστηριοποιήθηκε στη σύγχρονη πολιτική: για παράδειγμα, συμμετείχε στη Σύνοδο του Βερζύ, κοντά στη Ρενς, κατά την οποία ο Αρνούλφος, αρχιεπίσκοπος της Ρενς, δικάστηκε για προδοσία και καθαιρέθηκε, για να δώσει τη θέση του στον Ζερμπέρτ. Ο Αρνούλφος της Ορλεάνης, με τον οποίο ο Άμπο βρισκόταν σε διαμάχη για τη μοναστική μεταρρύθμιση από το 988 έως το 994, συμμετείχε επίσης στη διάσκεψη.
Το 996 ο βασιλιάς Ροβέρτος Β΄ (Ροβέρτος ο Ευσεβής) τον έστειλε στη Ρώμη για να αποτρέψει την απειλή παπικής απαγόρευσης για το γάμο του Ροβέρτου με τη Βέρτα. Στο δρόμο προς τη Ρώμη συνάντησε τον Πάπα Γρηγόριο Ε΄, ο οποίος ήταν φυγόδικος από την πόλη από την οποία τον είχε εκδιώξει ο αντίπαπας Ιωάννης ΙΣΤ΄. Μεταξύ του ποντίφικα και του ηγουμένου υπήρχε μεγάλη εκτίμηση και στοργή. Η βασιλική αίτηση για απαλλαγή απορρίφθηκε. Ο Άμπο πέτυχε την αποκατάσταση του Αρνούλφου στην επισκοπή της Ρενς. Είχε μεγάλη επιρροή στον κατευνασμό του ενθουσιασμού και του φόβου για το τέλος του κόσμου που ήταν ευρέως διαδεδομένος στην Ευρώπη το 1000.[5]
Το 1004 προσπάθησε να αποκαταστήσει την τάξη στο μοναστήρι του Λα Ρεόλ, στη Γασκώνη, μεταφέροντας μερικούς από τους μοναχούς του Φλερύ στην κοινότητα αυτή. Όμως τα προβλήματα αυξήθηκαν. Οι μάχες άρχισαν μεταξύ των δύο πλευρών και όταν ο Άμπο προσπάθησε να τους χωρίσει, μαχαιρώθηκε στο πλευρό από μια λόγχη. Έκρυψε το τραύμα και έφτασε στο κελί του, όπου πέθανε στην αγκαλιά του πιστού μαθητή του Αιμουάν, ο οποίος κληροδότησε μια μαρτυρία για τους άθλους και τις αρετές του.[6] Τα θαύματα που έγιναν στον τάφο του έκαναν σύντομα την Εκκλησία της Γαλατίας να τον θεωρήσει άγιο και μάρτυρα, αν και δεν φαίνεται να έχει αγιοποιηθεί επίσημα από τη Ρώμη. Η γιορτή του τιμάται στις 13 Νοεμβρίου.
Έργα[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Κατά τη διάρκεια της παραμονής του στην Αγγλία, ο Άμπο έμαθε για το μαρτύριο του Έντμουντ της Ανατολικής Αγγλίας (Νοέμβριος 870). Ανταποκρινόμενος, έγραψε ένα κείμενο στα λατινικά σχετικά με αυτό. Έγραψε επίσης μια λατινική γραμματική για τους Άγγλους μαθητές του και τρία ποιήματα προς τον Ντάνσταν. Μεταξύ των άλλων έργων του είναι μια απλοποίηση του Πασχάλιου, του υπολογισμού της ημερομηνίας του Πάσχα, ένα Epitome de XCI Romanorum Pontificum Vitis (βιβλίο για τη ζωή των Ρωμαίων παπών, το οποίο αποτελεί συντομευμένο κείμενο του προηγούμενου Liber Pontificalis), ένα Collectio Canonum, με διευκρινίσεις για θέματα του Εκκλησιαστικού Δικαίου, και άλλες πραγματείες για αμφιλεγόμενα θέματα και επιστολές. Γύρω στο 980 με 985, έγραψε ένα σχόλιο για τον «Λογισμό» του Βικτώριου της Ακουιτανίας, πριν από την εισαγωγή των αραβικών αριθμών, όταν οι υπολογισμοί ήταν συχνά αρκετά πολύπλοκοι. Το ευρύ φάσμα της σκέψης του Άμπο αντικατοπτρίζεται στο σχόλιο, το οποίο καλύπτει τη φύση της σοφίας, τη φιλοσοφία των αριθμών, τη σχέση της ενότητας και της πολλαπλότητας και την αριθμητική του Λογισμού. Ο Άμπο αξιοποίησε τις γνώσεις του στη γραμματική, τη λογική και την κοσμολογία για να απεικονίσει τα επιχειρήματά του και τα έθεσε όλα αυτά στο ευρύτερο πλαίσιο της θεολογίας του για τη Δημιουργία. Τα περισσότερα από τα έργα του Άμπο βρίσκονται στην Patrologia Latina (CXXXIX, 375-582).[7]
Υπάρχει μια σύγχρονη βιογραφία, γραμμένη από τον μαθητή του Αιμουάν του Φλερύ, στην οποία αναπαράγεται μεγάλο μέρος της αλληλογραφίας του Άμπο. Έχει μεγάλη σημασία, μεταξύ άλλων και ως ιστορική πηγή πληροφοριών για τη βασιλεία του Ροβέρτου Β΄ της Γαλλίας, ιδίως όσον αφορά τον παπισμό.
Ο Ρίτσαρντ Πφαφ συνοψίζει τα επιτεύγματα του Άμπο ως εξής: «Ένας από τους πιο ευπροσάρμοστους στοχαστές και συγγραφείς της εποχής του, ο Άμπο έβαλε το στίγμα του σε διάφορους τομείς της μεσαιωνικής ζωής και σκέψης, αλλά σε καμία περίπτωση περισσότερο από ότι στη μετάδοση πολλών πολύτιμων στοιχείων από την παράδοση του μεταρρυθμισμένου γαλλικού μοναχισμού στην εκκολαπτόμενη μοναστική κουλτούρα της Αγγλίας στα τέλη του δέκατου αιώνα».[8]
Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Υποσημειώσεις[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- ↑ 1,0 1,1 1,2 (Ιταλικά) Mirabile: Digital Archives for Medieval Culture. SISMEL – Edizioni del Galluzzo.
- ↑ Michael Walsh (επιμ.). Dictionary of Christian Biography. Continuum. σελίδες 1–2. ISBN 0826452639.
- ↑ 3,0 3,1 Schaff, Philip. "Abbo of Fleury", The New Schaff-Herzog Encyclopedia of Religious Knowledge, Vol. I, Funk & Wagnalls, 1949
- ↑ «Saint Abbo of Fleury». catholicsaints.info (στα Αγγλικά). Ανακτήθηκε στις 13 Αυγούστου 2022.
- ↑ «CATHOLIC ENCYCLOPEDIA: St. Abbon». www.newadvent.org. Ανακτήθηκε στις 13 Αυγούστου 2022.
- ↑ «Aimoin | French monk and historian | Britannica». www.britannica.com (στα Αγγλικά). Ανακτήθηκε στις 13 Αυγούστου 2022.
- ↑ Dachowski, Elizabeth (2008). First among Abbots: The Career of Abbo of Fleury. Catholic University of America Press. ISBN 978-0-8132-1510-5.
- ↑ Richard W. Pfaff, ‘Abbo of Fleury (St Abbo of Fleury) (945x50–1004)’, Oxford Dictionary of National Biography, Oxford University Press, 2004.
Βιβλιογραφία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- Cora E.Lutz, Schoolmasters of the Tenth Century, Archon Books 1977.
- Abbo 1 στο Prosopography of Anglo-Saxon England
Chisholm, Hugh, επιμ.. (1911) «Abbon of Fleury» Εγκυκλοπαίδεια Μπριτάννικα (11η έκδοση) Cambridge University Press- Herbermann, Charles (1913). «St. Abbon». Catholic Encyclopedia. New York: Robert Appleton Company.
- Abbo in the Christian Cyclopedia
- First among Abbots: The Career of Abbo of Fleury
|