Martin T4M
| Martin T4M | |
|---|---|
 Το Martin T4M | |
| Τύπος | τορπιλοπλάνο-βομβαρδιστικό |
| Κατασκευαστής | Glenn L. Martin Company/Great Lakes Aircraft Company |
| Χώρα προέλευσης | ΗΠΑ |
| Παρθενική πτήση | 1927 |
| Πρώτη παρουσίαση | 1928 |
| Αποσύρθηκε | 1938 |
| Κύριος χειριστής | Πολεμικό Ναυτικό των ΗΠΑ |
| Μονάδες που παρήχθησαν | 155 |
| Αναπτύχθηκε από | Martin T3M |
Το Martin T4M ήταν μονοκινητήριο διπλάνο τορπιλοπλάνο-βομβαρδιστικό που ανέπτυξε η Glenn L. Martin Company με βάση το προγενέστερο T3M. Ήταν το βασικό αεροπλάνο της κλάσης του στα αεροπλανοφόρα του Πολεμικού Ναυτικού των ΗΠΑ για μεγάλο μέρος της δεκαετίας του 1930.
Σχεδιασμός και ανάπτυξη[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Η κατασκευάστρια ανέπτυξε το Model 74 προκειμένου να συνεχίσει τις δοκιμές με αστεροειδείς κινητήρες που είχαν γίνει με τα Τ3Μ. Το πρωτότυπο ονομάστηκε XT4M-1 και πραγματοποίησε την παρθενική του πτήση τον Απρίλιο του 1927[1] και αργότερα πέρασε στην κατοχή του Ναυτικού για περαιτέρω δοκιμές.[2] Είχε πτέρυγες μεταλλικής κατασκευής με υφασμάτινη επικάλυψη, που ήταν μικρότερου εκπετάσματος συγκριτικά με του Τ3Μ.[3] Προωθούνταν από κινητήρα Pratt & Whitney Hornet (όπως το XT3M-3) και είχε επανασχεδιασμένο πηδάλιο. Η άτρακτος του ήταν παρόμοια με του Τ3Μ-2, ενώ ήταν δυνατή η εγκατάσταση συμβατικού συστήματος προσγείωσης ή πλωτήρων για χρήση σαν υδροπλάνο.
Στις 30 Ιουνίου 1927, μετά την επιτυχή ολοκλήρωση των δοκιμών, το Ναυτικό παρήγγειλε 102 αεροσκάφη με την ονομασία T4M-1.[2] Τον Οκτώβριο του 1938 η Martin πούλησε το εργοστάσιο της στο Κλίβελαντ, όπου παράγονταν τα Τ4Μ, στην Great Lakes Aircraft Company.[4] Η τελευταία έλαβε παραγγελία για την κατασκευή επιπλέον 18 αεροσκαφών στα οποία θα ενσωματώνονταν μικροβελτιώσεις.[4] Στις 2 Ιουλίου 1930 το Ναυτικό ζήτησε από την Detroit Aircraft Corporation την κατασκευή ακόμα 32 αεροσκαφών με τον ισχυρότερο αστεροειδή κινητήρα Wright Cyclone.[2] Αυτά ονομάστηκαν ΤΕ-1.[2] Η εταιρεία αυτή επίσης πέρασε στην ιδιοκτησία της Great Lakes και τα αεροσκάφη ολοκληρώθηκαν σαν TG-2.[2]
Επιχειρησιακή ιστορία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Οι παραδόσεις αεροσκαφών ξεκίνησαν τον Αύγουστο του 1928, προς αντικατάσταση των Τ3Μ-2 επί των αεροπλανοφόρων USS Saratoga και USS Lexington, συνεχίστηκαν δε μέχρι το 1931.[2] Σε αντίθεση με τα Τ3Μ που χρησιμοποιήθηκαν περισσότερο σαν υδροπλάνα παρά σαν συμβατικά αεροσκάφη, τα Τ4Μ επιχειρούσαν κυρίως από τα αεροπλανοφόρα,[4] κάτι που αντανακλούσε εν πολλοίς το γεγονός ότι οι επιτελικοί σχεδιαστές αναγνώριζαν σταδιακά την αξία του αεροπλανοφόρου σαν όπλου.
Τα T4M και TG παρέμειναν σε υπηρεσία μέχρι και το 1938.[2] Αεροσκάφη που προτάθηκαν προς αντικατάστασή τους, όπως τα XT6M και XT3D, δεν είχαν σημαντικά ανώτερες επιδόσεις ώστε να δικαιολογείται η αγορά τους.[5] Τα Τ4Μ παρέμειναν μέχρι την έλευση των Douglas TBD Devastator, όντας τα τελευταία διπλάνα βομβαρδιστικά του Ναυτικού.[6]
Εκδόσεις[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- XT4M-1
- Πρωτότυπο με κινητήρα Pratt & Whitney R-1690-24 των 525 hp.
- T4M-1
- Αρχική έκδοση παραγωγής. Κατασκευάστηκαν 102 μονάδες από την Martin.
- TG-1
- Έκδοση με ελαφρώς τροποποιημένο σύστημα προσγείωσης και κινητήρα Pratt & Whitney R-1690-28 των 525 hp. Κατασκευάστηκαν 18 αεροσκάφη από την Great Lakes.
- TG-1 Commercial
- Πολιτική έκδοση του TG-1, κατασκευάστηκαν δύο μονάδες.[7]
- TG-2
- Έκδοση με κινητήρα Wright R-1820-86 Cyclone των 620 hp. Κατασκευάστηκαν 32 αεροσκάφη από την Great Lakes (αρχικά παραγγέλθηκαν σαν TE-1 στην Detroit Aircraft Corporation).
Χρήστες[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Δείτε επίσης[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Αεροσκάφη που σχετίζονται με την ανάπτυξη του Τ4Μ[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Παρόμοια αεροσκάφη[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Βιβλιογραφία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- Angelucci, Enzo (ed.). World Encyclopedia of Military Aircraft. London: Jane's, 1981. ISBN 0-7106-0148-4.
- Donald, David (editor). The Encyclopedia of World Aircraft. Aerospace Publishing. 1997. ISBN 1-85605-375-X.
- Grossnik, Roy A. Dictionary of American Naval Aviation Squadrons: Volume 1 The History of VA, VAH, VAK, VAL, VAP and VFA Squadrons Αρχειοθετήθηκε 2008-09-15 στο Wayback Machine.. Washington DC: Naval Historical Centre, 1995. ISBN 0-945274-29-7.
- Johnson, Edward C. Marine Corps Aviation: The Early Years 1912-1940. Washington DC: U.S. Marine Corps, 1977.
- Johnson, E.R. "Strike Force in the Making: U.S. Naval Carrier-Based Attack Aircraft Developments from 1926 to 1940" Skyways [1], January 2005, p. 2-13.
- Melton USNR, Lt. Comdr. Dick. the Forty Year Hitch. Wyandotte, Michigan: Publishers Consulting Services, 1970
- Polmar, Norman. Historic Naval Aircraft: From the Pages of Naval History Magazine. Washington, D.C. : Brassey's, 2004. ISBN 1-57488-572-3.
- Swanborough, Gordon and Bowers, Peter M. United States Navy Aircraft since 1911. London:Putnam, Second edition 1976. ISBN 0-370-10054-9.
- Taylor, M.J.H. Warplanes of the World: 1918-1939. Shepperton, Surry, UK: Ian Allen, 1981. ISBN 0-7110-1078-1.
Εξωτερικοί σύνδεσμοι[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- Aerofiles, Martin (Αγγλικά)
- Naval Air Station Grosse Point Ile Virtual Museum (Αγγλικά)
| |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| ||||||||||||||||||||||||||||||||
