Χρήστης:Stylografos/πρόχειρο/Ηθική των Θρησκειών

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια

Αυτή η σελίδα είναι ένα πρόχειρο του χρήστη Stylografos. Εξυπηρετεί ως χώρος δοκιμών και ανάπτυξης σελίδων της Βικιπαίδειας και δεν είναι εγκυκλοπαιδικό λήμμα.

 Διαγραφή αυτού του προχείρου 

1. Αντιγράψτε αυτό: #ΑΝΑΚΑΤΕΥΘΥΝΣΗ [[Χρήστης:Stylografos/πρόχειρο]]
2. Κάντε κλικ εδώ
3. Κάντε το επικόλληση στην αρχή της σελίδας
4. Πατήστε «Δημοσίευση»

Η Ηθική των Θρησκειών είναι επιστημονικός κλάδος ο οποίος ασχολείται με τους ηθικούς κανόνες των θρησκειών[1]. Σύμφωνα με τον Huntington Samuel, όπως αναφέρεται από τη Μυρτώ Δραγώνα-Μονάχου, η Θρησκεία λειτουργώντας ως κινητήριος δύναμη είναι ένας από τους κυριότερους παράγοντες που συμβάλουν στη δημιουργία της πολιτισμικής ταυτότητας ενός λαού[2]. Επιπλέον λειτουργεί ως συνδετικός και ενωτικός κρίκος μεταξύ των ομόθρησκων ατόμων ενός λαού αφενός και αφετέρου ως διαχωριστική γραμμή με πιστούς άλλων δογμάτων ή ομολογιών. Κάθε Θρησκεία έχει ένα σύνολο αντιλήψεων και θέσεων που σχετίζονται με τις δράσεις - πράξεις των ανθρώπων, εξετάζοντας την ορθότητα τους και την καλλιέργεια της αρετή. Συνεπώς κάθε Θρησκεία έχει την Ηθική της.

Ορισμοί[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Σχετικά με την Θρησκεία έχουν διατυπωθεί διάφοροι ορισμοί. Αυτοί συνδέονται με την ατομική ή την συλλογική θρησκευτικότητα και οι περισσότεροι δεν περιγράφουν τον ουσιαστικό ρόλο της αλλά επικεντρώνονται κυρίως στους λόγους και τους σκοπούς ύπαρξης της. Οι περισσότεροι επιστημονικοί κλάδοι όπως Θεολογία, Θρησκειολογία, Ανθρωπολογία, Φιλοσοφία, Κοινωνιολογία, Ψυχολογία, Βιολογία και Ιστορία, έχουν δώσει απάντηση στην ερώτηση τι είναι η Θρησκεία αφενός  αλλά είναι γεγονός ό,τι όπως συμβαίνει με τις έννοιες έτσι και την Θρησκεία, οι απαντήσεις είναι τόσες όσες και οι οπτικές[3].

Υπάρχουν θρησκείες με θεότητες (μονοθεϊστικές, πολυθεϊστικές), χωρίς θεότητες (κυρίως φυσικές και πρωτόγονες) στις οποίες «δεσπόζει η φύση» η οποία όμως δεν είναι το κύριο αντικείμενο λατρείας αλλά οι υπερφυσικές δυνάμεις και αυτό απαντάται στον κινεζικό Universimus ( μία διευρυμένη μορφή του Κομφουκιανισμού), όπου οι περισσότεροι ορισμοί έχουν σχέση με τις λειτουργίες της θρησκείας και όχι τόσο με την ουσία της[3].

Αγία Γραφή

Για τον Φρόυντ, ενώ  η θρησκεία είναι προϊόν της πρώιμης σχέσης του παιδιού με τον πατέρα του (Vaterkomplex), υπό το πρίσμα μίας αμφιθυμίας μίσους και αγάπης ανάμεσα στον πατέρα και το παιδί, ωστόσο, είναι ένα νοσηρό σύμπτωμα. Αυτή η αμφιθυμία προέρχεται από την «συλλογική ενοχή της πρωτόγονης ορδής λόγω της πατροκτονίας (Totem und Tabu), ενώ από την άλλη η φυσική πατρότητα που παρέχει ασφάλεια και προστασία στο παιδί, γίνεται αισθητή από αυτό (Die Zukunft einer Illusion)[4]. Βέβαια ο Φρόυντ, ερμηνεύει τη θρησκεία υπό το πρίσμα της ψυχικής υγείας το ατόμου και τη συνδέει με τη σεξουαλικότητά του και με τη σχέση που υπάρχει μεταξύ του Εγώ - Εκείνου - Υπερεγώ. ) . Ο Φρόυντ, ορίζει την ψυχική υγεία ως την κατάστασή όπου ο άνθρωπος έχει την ικανότητα να εργάζεται και να αγαπά. Η έννοια της αγάπης συμπεριλαμβάνει έντονα της σεξουαλική ικανότητα. Ο Kuspit δίνει μία πιο ηθική διάσταση καθώς θεωρεί ψυχικά υγιές άτομο το οποίο ζώντας μέσα στην κοινωνία εκφράζει τον σεβασμό του και το ενδιαφέρον του για το υπόλοιπο κοινωνικό σύνολο. Επιπλέον οραματίζεται την δημιουργία ενός ισχυρού εσωτερικά ατόμου ώστε να μπορέσει να αντεπεξέλθει στις κοινωνικές και πολιτιστικές εξελίξεις[5]

Θρησκεία σε γενικότερο πλαίσιο είναι:

  • ανθρώπινο κατασκεύασμα
  • σύστημα κανόνων, τελετουργικών και χρήσης συμβόλων που συνδέουν τον άνθρωπο με οντότητες ανώτερες από τον ίδιο
  • περιγράφει το θρησκευτικό φαινόμενο ως βίωμα της σύνδεσης του ατόμου με την θεότητα, περιλαμβάνοντας τα συναισθήματα που προκύπτουν από αυτό το βίωμα
  • διαδικασία προσέγγισης και ερμηνείας φυσικών φαινομένων
  • μέσο και χώρος ανακούφισης των αδικημένων
  • αντικείμενο εργαλειοποίησης από ¨πολιτικά και ιδεολογικά¨ ισχυρούς[6]

Ο άνθρωπος εκ φύσεως εκτός από θρησκευτικό όν είναι και ηθικό.

Ηθική στον Ιουδαϊσμό[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Δέκα Εντολές

Η ηθική στην Ιουδαϊκής θρησκεία, πηγάζει από τον Νόμο που δόθηκε από τον Θεό στον εκλεκτό λαό Του. Είναι οι δέκα εντολές που παρέλαβε ο Μωυσής στο όρος Σινά. Σύμφωνα με τη Βίβλο οι εντολές αυτές δόθηκαν εγχάρακτες από τον Θεό σε πέτρινες πλάκες. Περιέχει ηθικούς και θρησκευτικούς κανόνες, οι οποίοι ορίζουν πως λατρεύεται ο Θεός και πως πρέπει να πορεύεται στη ζωή του ο πιστός. Έχουν κυρίως απαγορευτικά στοιχεία για αυτό κάτι που τους δίνει έναν νομικό χαρακτήρα[7]. Σύμφωνα με τις Δέκα Εντολές ο κάθε άνθρωπος οφείλει:

  • να πιστεύει στον έναν Θεό, καθώς άλλοι Θεοί δεν υπάρχουν
  • να μην κατασκευάζει είδωλα και να μην πιστεύει σε αυτά
  • να σέβεται το όνομα του Θεού
  • να τιμά και να σέβεται τους γονείς του
  • να αποφεύγει σαρκικά αμαρτήματα, την πλεονεξία, τη κλοπή, τον φόνο
  • να τιμά την ημέρα που του έδωσε ο Θεός για ξεκούραση και για τη λατρεία.

Ο Δεκάλογος, αν και για την Ορθόδοξη Πατερική Παράδοση, είναι θεόσδοτος, ωστόσο δεν ταυτίζεται με το χριστιανικό ήθος. H σχέση των Δέκα Εντολών με την Ηθική εμπεριέχεται σε ένα γενικότερο πλαίσιο που αφορά στη σχέση και σύνδεση και του Νόμου της Παλαιάς Διαθήκης και του Νόμου της Χάριτος της Καινής Διαθήκης. Αποτελεί ένα στάδιο προετοιμασίας των πιστών για την διδασκαλία του Ιησού Χριστού.[8]



Κοράνι

Δείτε επίσης[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

  •  
  •  

Σημειώσεις[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]


Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

  1. ↑ Νικολαΐδης, Απόστολος. Θρησκείες και Ηθική. Αθήνα: Γρηγόρη. σελ. 13. ISBN 978-960-612-243-9. Ο προβληματισμός εδώ δεν αφορά σε φαινόμενα, όπως είναι η Θρησκεία, ή σε μία θεωρητική και αφηρημένη δεοντολογία, όπως είναι η Ηθική, αλλά στους ηθικούς κανόνες συγκεκριμένων Θρησκειών με προτεραιότητα στις μονοθεϊστικές 
  2. ↑ Δραγώνα-Μονάχου*, Μυρτώ (24 Σεπτεμβρίου 2015). «Ηθική και θρησκεία για μια παγκόσμια πολυπολιτισμική κοινωνία: Το αίτημα μιας κοινής ηθικής.». Επιστήμη και Κοινωνία: Επιθεώρηση Πολιτικής και Ηθικής Θεωρίας (2): 145-169. doi:10.12681/sas.611. https://ejournals.epublishing.ekt.gr/index.php/sas/article/view/611. Ανακτήθηκε στις 15/06/2023. 
  3. ↑ 3,0 3,1 Νικολαΐδης, Απόστολος. Κοινωνιολογία της Θρησκείας. Αθήνα: Γρηγόρη. 
  4. ↑ Τσιτσίγκος, Σπυρίδων (2017). Η Ψυχολογία της Θρησκείας. Αθήνα: Tremendum. 
  5. ↑ Κουφογιάννη, Πανωραία (2006). Ορθόδοξη Πίστη και Επιστημονική ψυχολογία. Αθήνα: Γρηγόρη. σελ. 59-62. 
  6. ↑ Νικολαΐδης, Απόστολος. Θρησκείες και Ηθική. Αθήνα: Γρηγόρη. σελ. 17-18. ISBN 978-960-612-243-9. 
  7. ↑ Νικολαΐδης, Απόστολος. Θρησκείες και Ηθική - Από την Ηθική της Θρησκείας στην Ηθική των Θρησκειών. Αθήνα: Γρηγόρης. σελ. 44. 
  8. ↑ Zink, Jörg (2016). Neue Zehn Gebote. Stuttgart: Kreuz-Verlag. 

Βιβλιογραφικές πηγές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

  • HUNTINGTON, SAMUEL (2017). ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ, επιμ. Η ΣΥΓΚΡΟΥΣΗ ΤΩΝ ΠΟΛΙΤΙΣΜΩΝ ΚΑΙ Ο ΑΝΑΣΧΗΜΑΤΙΣΜΟΣ ΤΗΣ ΠΑΓΚΟΣΜΙΑΣ ΤΑΞΗΣ. ΠΑΤΑΚΗΣ. σελ. 126. ISBN 9789601668918. 

Εξωτερικοί σύνδεσμοι[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

  •  
  •  


Ανακτήθηκε από "https://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Χρήστης:Stylografos/πρόχειρο/Ηθική_των_Θρησκειών&oldid=10103288"