Χρήστης:Geraki/Πολεμική απιστία

Στο πλαίσιο του πολέμου, η προδοσία ή απιστία είναι μια μορφή εξαπάτησης κατά την οποία η μία πλευρά υπόσχεται να ενεργήσει με καλή πίστη (όπως υψώνοντας μια σημαία εκεχειρίας) με την πρόθεση να αθετήσει αυτήν την υπόσχεση μόλις εκτεθεί ο ανυποψίαστος εχθρός (όπως π.χ. να βγουν εκτός κάλυψης για να πάρουν υπό αιχμαλωσία τους «παραδιδόμενους»).

Η απιστία συνιστά παραβίαση των νόμων του πολέμου και το ίδιο και έγκλημα πολέμου, καθώς υποβαθμίζει τις προστασίες και τους αμοιβαίους περιορισμούς που αναπτύσσονται προς το συμφέρον όλων των μερών, των μαχητών και των πολιτών .

Συμβάσεις της Γενεύης[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Η απιστία απαγορεύεται συγκεκριμένα σύμφωνα με το Πρωτόκολλο Ι του 1977 Πρόσθετο στις Συμβάσεις της Γενεύης της 12ης Αυγούστου 1949, το οποίο αναφέρει:

1. It is prohibited to make use in an armed conflict of the flags or military emblems, insignia or uniforms of neutral or other States not Parties to the conflict.
2. It is prohibited to make use of the flags or military emblems, insignia or uniforms of adverse Parties while engaging in attacks or to shield, favour, protect or impede military operations.
3. Nothing in this Article or in Article 37, paragraph 1(d), shall affect the existing generally recognized rules of international law applicable to espionage or to the use of flags in the conduct of armed conflict at sea.

Άρθρο 37. – Απαγόρευση απιστίας

In addition to the prohibitions provided by special Conventions, it is especially forbidden ... (b) To kill or wound treacherously individuals belonging to the hostile nation or army; ... (f) To make improper use of a flag of truce, of the national flag, or of the military insignia and military uniform of the enemy, as well as the distinctive badges of the Geneva Convention; ...

Άρθρο 38. – Αναγνωρισμένα εμβλήματα

Άρθρο 39. – Εμβλήματα εθνικότητας

Ιστορία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Η απόρριψη της απιστίας ήταν μέρος των εθιμικών νόμων του πολέμου πολύ πριν συμπεριληφθεί η απαγόρευση της απάτης στο Πρωτόκολλο Ι. Για παράδειγμα, στη Σύμβαση IV της Χάγης του 1907 - Οι Νόμοι και τα Έθιμα του Πολέμου στην Ξηρά, το άρθρο 23 περιλαμβάνει:

Η Ενέδρα του Κιλμίκιλ (1921), μέρος του Ιρλανδικού Πολέμου της Ανεξαρτησίας, ήταν το σκηνικό μιας περιβόητης πράξης υποτιθέμενης απάτης. Τριανταέξι μέλη του Ιρλανδικού Δημοκρατικού Στρατού έστησαν ενέδρα σε φορτηγό που μετέφερε 18 αξιωματικούς της Βοηθητικής Μεραρχίας . Ο ηγέτης του IRA Τομ Μπάρι υποστήριξε στα απομνημονεύματά του, Guerrilla Days in Ireland, ότι κάποιοι από τους Βοηθητικούς φώναξαν, "Παραδιδόμαστε, παραδινόμαστε". και όταν άνδρες του IRA σηκώθηκαν από τις θέσεις τους, πυροβολήθηκαν από άλλους Βοηθητικούς. Αυτό έκανε τον Μπάρι να μην πιστεύει τους Βοηθητικούς όταν, αργότερα στη μάχη, προσπάθησαν να παραδοθούν: και οι 18 πυροβολήθηκαν και αφέθηκαν νεκροί. Ένας Βοηθητικός δραπέτευσε αλλά αργότερα συνελήφθη και σκοτώθηκε. Ένας άλλος, ο Frederick Henry Forde, επέζησε με σοβαρά τραύματα και διασώθηκε από τις βρετανικές δυνάμεις. Ωστόσο, ορισμένοι ιστορικοί ισχυρίστηκαν ότι ο Μπάρι επινόησε την ιστορία της ψευδούς παράδοσης προκειμένου να δικαιολογήσει τη δολοφονία ολόκληρης της μονάδας.^[1]^[2]^[3]

Κατά τη διάρκεια του Πόλεμος του Ειρηνικού του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, αναφέρθηκε ότι οι Ιάπωνες στρατιώτες συχνά παγίδευαν με εκρηκτικά τους νεκρούς και τους τραυματίες τους, και έκαναν ψεύτικες παραδόσεις ή τραυματισμούς για να παρασύρουν τα συμμαχικά στρατεύματα σε παγίδα και στη συνέχεια να τους επιτεθούν αιφνιδιαστικά. Ένα παράδειγμα ήταν η «Περιπολία Goettge», κατά τις πρώτες μέρες της εκστρατείας του Γκουανταλκανάλ το 1942, στην οποία μια υποτιθέμενη ψεύτικη παράδοση των Ιαπώνων είχε ως αποτέλεσμα περισσότερους από 20 θανάτους στις ΗΠΑ. Έχει υποστηριχθεί ότι το περιστατικό, μαζί με πολλές άλλες ύπουλες ενέργειες των Ιαπώνων κατά τη διάρκεια του Πολέμου του Ειρηνικού, οδήγησε σε μια τάση των Συμμάχων να πυροβολούν τους νεκρούς ή τραυματίες Ιάπωνες στρατιώτες και αυτούς που προσπαθούσαν να παραδοθούν και να μην τους πάρουν εύκολα ως αιχμαλώτους.^[4]^[5]

Στις Δίκες του Νταχάου, το ζήτημα του εάν η χρήση εχθρικών στολών για να πλησιάσει τον εχθρό χωρίς να τραβήξει πυρά ήταν εντός των νόμων του πολέμου καθιερώθηκε σύμφωνα με το διεθνές ανθρωπιστικό δίκαιο στη δίκη το 1947 του σχεδιαστή και διοικητή της επιχείρησης Γρύπας, Ότο Σκορτσένυ. Κρίθηκε αθώος από ένα στρατιωτικό δικαστήριο των ΗΠΑ για έγκλημα, διατάζοντας τους άνδρες του να δράσουν με αμερικανικές στολές. Είχε μεταβιβάσει στους άνδρες του την προειδοποίηση Γερμανών νομικών εμπειρογνωμόνων ότι αν πολεμούσαν με στολές των ΗΠΑ, θα παραβίαζαν τους νόμους του πολέμου. Κατά τη διάρκεια της δίκης, προβλήθηκαν μια σειρά από επιχειρήματα για να τεκμηριωθεί αυτή η θέση και ότι οι Γερμανοί και οι Αμερικανοί στρατιώτες φαίνεται να συμφωνούν σε αυτήν. Στην απόφασή του, το δικαστήριο σημείωσε ότι η υπόθεση δεν απαιτούσε από το δικαστήριο να προβεί σε άλλα πορίσματα εκτός από εκείνα των ενόχων ή αθώων και έτσι δεν μπορούσε να εξαχθεί ασφαλές συμπέρασμα από την αθώωση όλων των κατηγορουμένων. ^[6] Το δικαστήριο τόνισε επίσης τη διαφορά μεταξύ της χρήσης εχθρικών στολών στην κατασκοπεία έναντι της μάχης. ^[7]