Χελόου Ντόλι

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Χελόου Ντόλι
Hello, Dolly!
ΣκηνοθεσίαΤζιν Κέλι[1][2][3]
ΠαραγωγήΈρνεστ Λίμαν
ΣενάριοΈρνεστ Λίμαν και Γιόχαν Νέστροϋ[4]
Βασισμένο σεHello, Dolly!
ΠρωταγωνιστέςΜπάρμπρα Στρέιζαντ[1][3][5], Γουόλτερ Ματάου[1][5][6], Μάικλ Κρόφορντ[1][5][6], Τζ. Πατ Ο'Μάλι[6], Λούις Άρμστρονγκ[6], Ντέιβιντ Χερστ[6], Φριτς Φελντ[6], Μαριάν Μακάντριου[5][6], ΆΛις Μπίσλεϊ[4], Έντι Κιλάν[4], Σκάτμαν Κρόδερς[4], Λέστερ Ντορ[4], Τσαρλς Βάγκενχαϊμ[4], Γκάι Γουίλκερσον[4], Μόργκαν Φάρλεϊ[4], Μπίλι Κέρτις[4], Τόμι Τιούν, Patrick O'Moore, E. J. Peaker[7] και Ντάνι Λόκιν[7]
ΜουσικήΤζέρι Χέρμαν
ΦωτογραφίαΧάρι Στράντλινγκ
ΜοντάζΟυίλιαμ Ρέινολντς
ΕνδυματολόγοςΑϊρίν Σαράφ
ΧορογραφίαΜάικλ Κιντ
Εταιρεία παραγωγήςChenault Productions
Διανομή20th Century Fox, Netflix και Disney+
Πρώτη προβολή16  Δεκεμβρίου 1969[8]
Διάρκεια146 λεπτά
ΠροέλευσηΗνωμένες Πολιτείες Αμερικής
ΓλώσσαΑγγλικά
δεδομένα (π • σ • ε )

Το Χελόου Ντόλι[9][10] (πρωτότυπος τίτλος: Hello, Dolly!) είναι μια αμερικανική μουσική ρομαντική κωμωδία του 1969 βασισμένη στην ομώνυμη παραγωγή του Μπρόντγουεϊ του 1964, η οποία βασίστηκε στο θεατρικό έργο του Θόρντον Ουάιλντερ The Matchmaker (Η π. Η σκηνοθεσία είναι του Τζιν Κέλι και το σενάριο και η παραγωγή του Έρνεστ Λίμαν. Στην ταινία πρωταγωνιστούν οι Μπάρμπρα Στρέιζαντ, Γουόλτερ Ματάου, Μάικλ Κρόφορντ, Ντάνι Λόκιν, Τόμι Τιούν, Φριτς Φέλντ, Μαριάν Μακάντριου και Λούις Άρμστρονγκ (του οποίου η ηχογράφηση του τραγουδιοών των τίτλων είχε γίνει ένα νούμερο ένα σινγκλ τον Μάιο του 1964).[11] Η ταινία αφηγείται την ιστορία της Ντόλι Λίβαϊ, μιας αποφασισμένης προξενήτρας που ταξιδεύει πηγαίνει Γιόνκερς της Νέας Υόρκης για να βρει ταίρι για τον μίζερο «γνωστό εργένη ημιεκατομμυριούχο» Οράτιο Βαντεργκέλντερ. Για τον σκοπό αυτό, η Ντόλι πείθει την ανιψιά του, τον αρραβωνιαστικό της και τους δύο υπαλλήλους του Οράτιου να έρθουν στη Νέα Υόρκη.

Η ταινία κυκλοφόρησε στις 16 Δεκεμβρίου 1969 από την 20th Century-Fox και κέρδισε τρία Όσκαρ: Καλύτερης Καλλιτεχνικής Διεύθυνσης, Καλύτερης Πρωτότυπης Μουσικής και Καλύτερου Ήχου, ενώ ήταν υποψήφια για τέσσερα ακόμη Όσκαρ, ανάμεσα στα οποία και Καλύτερης Ταινίας. Αν και η ταινία τελικά έβγαλε τα λεφτά της, δεν γνώρισε εμπορική επιτυχία.[12][13]

Πλοκή[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Το 1890, ολόκληρη η Νέα Υόρκη είναι ενθουσιασμένη επειδή η γνωστή χήρα προξενήτρα Ντόλι Λίβαϊ βρίσκεται στην πόλη. Η Ντόλι αναζητά σύζυγο για τον γκρινιάρη Οράτιο Βαντεργκέλντερ, τον γνωστό εργένη "ημιεκατομμυριούχο", αλλά σύντομα γίνεται σαφές ότι σκοπεύει να παντρευτεί η ίδια τον Οράτιο. Εντωμεταξύ, ο νεαρός καλλιτέχνης Άμπροουζ Κέμπερ θέλει να παντρευτεί την ανιψιά του Οράτιου, Έρμενγκαρντ. Ωστόσο, ο Οράτιος δεν συμφωνεί με αυτόν τον γάμο, νιώθοντας ότι ο Άμπροουζ δεν μπορεί να προσφέρει στην Έρμενγκαρντ οικονομική ασφάλεια. Ο Οράτιος, ο οποίος είναι ο ιδιοκτήτης του Vandergelder's Hay and Feed, εξηγεί σε δύο υπαλλήλους του, τον Κορνίλιους Χακλ και τον Μπάρναμπι Τάκερ, ότι πρόκειται να παντρευτεί, αν και αυτό που πραγματικά θέλει είναι μια οικονόμος. Σχεδιάζει να πάει στη Νέα Υόρκη εκείνη ακριβώς την ημέρα για να κάνει πρόταση γάμου στην καπελού Αϊρίν Μολόι, την οποία έχει γνωρίσει μέσω της Ντόλι. Η Ντόλι φτάνει στο Γιόνκερς και στέλνει τον Οράτιο στην πόλη. Αυτός, πριν φύγει, λέει στον Κορνίλιους και στον Μπάρναμπι να προσέχουν το μαγαζί.

Ο Κορνίλιους, γεμάτος ανία, αποφασίζει ότι αυτός και ο Μπάρναμπι πρέπει να φύγουν από τον Γιόνκερς. Η Ντόλι κρυφακούει και αποφασίζει να τους ταιριάξει με την Αϊρίν Μολόι και τη βοηθό της στο κατάστημα, Μίνι Φέι. Βοηθά επίσης τον Άμπροουζ και την Έρμενγκαρντ, συμμετέχοντας σε έναν διαγωνισμό χορού στο πολυτελές εστιατόριο Harmonia Gardens, στο οποίο σύχναζαν η Ντόλι και ο εκλιπών σύζυγός της. Όλοι μαζί παίρνουν το τρένο για τη Νέα Υόρκη.

Στη Νέα Υόρκη, η Αϊρίν και η Μίνι ανοίγουν το κατάστημά τους το απόγευμα. Η Αϊρίν δεν αγαπά τον Οράτιο, αλλά ξέρει ότι ο γάμος θα της εξασφαλίσει οικονομική ασφάλεια και μια απόδραση από τη βαρετή δουλειά της. Ωστόσο, η Αϊρίν ελπίζει να ξεφύγει από αυτόν τον γάμο για να προσπαθήσει να βρει τον πραγματικό έρωτα πριν τελειώσει το καλοκαίρι. Ο Κορνίλιους και ο Μπάρναμπι φτάνουν στο μαγαζί και περιστάνουν τους πλούσιους - η Αϊρίν φαίνεται να συμπαθεί αμέσως στον Κορνήλιο. Έρχονται ο Οράτιος και η Ντόλι και ο Κορνίλιους και ο Μπάρναμπι κρύβονται. Η Μίνι ουρλιάζει όταν βρίσκει τον Κορνίλιους να κρύβεται σε μια ντουλάπα. Ο Οράτιος πάει να ανοίξει μόνος του τη ντουλάπα, αλλά η Ντόλι την «ψάχνει» και λέει ότι είναι άδεια. Ακούγοντας τον Κορνίλιους να φτερνίζεται, ο Οράτιος βγαίνει έξω όταν συνειδητοποιεί ότι κρύβονται άντρες στο μαγαζί, αν και δεν γνωρίζει ότι είναι οι υπάλληλοί του. Η Ντόλι κανονίζει ο Κορνίλιους και ο Μπάρναμπι, που εξακολουθούν να παριστάνουν τους πλούσιους, να βγάλουν τις κυρίες για δείπνο στο Harmonia Gardens για να επανορθώσουν για όσα ταπεινωτικά έγιναν. Η Ντόλι προσπαθεί να μάθει στον Κορνίλιους και τον Μπάρναμπι χορό, κάτι που καταλήγει με όλη την πόλη να χορεύει στο πάρκο.

Οι υπάλληλοι και οι κυρίες πηγαίνουν να παρακολουθήσουν μαζί την παρέλαση. Μόνη της, η Ντόλι ζητά την άδεια του μακαρίτη του συζύγου της Έφραμ για να παντρευτεί τον Οράτιο, ζητώντας από αυτόξ ένα σημάδι. Αποφασίζει να συνεχίσει τη ζωή της. Αφού συναντά μια παλιά φίλη, την Γκάσι Γκρέιντζερ, σε ένα άρμα της παρέλασης, η Ντόλι βρίσκει τον ενοχλημένο Οράτιο καθώς βαδίζει στην παρέλαση. Του λέει ότι η κληρονόμος Ερνεστίνα Σεμπλ θα ήταν τέλεια για εκείνον και του ζητά να τη βρει το βράδυ στο Harmonia Gardens.

Ο Κορνίλιους είναι αποφασισμένος να πάρει ένα φιλί πριν τελειώσει η νύχτα. Δεδομένου ότι οι υπάλληλοι δεν έχουν χρήματα για να νοικιάσουν άμαξα, λένε στα κορίτσια ότι το περπάτημα είναι πιο στιλάτο. Σε ένα ήσυχο διαμέρισμα, η Ντόλι ετοιμάζεται για το βράδυ. Στο εστιατόριο Harmonia Gardens, ο αρχισερβιτόρος Ρούντολφ προετοιμάζει το προσωπικό του να υποδεχτεί την Ντόλι. Ο Οράτιος φτάνει για να γνωρίσει τη συνοδό του, η οποία είναι στην πραγματικότητα η φίλη της Ντόλι, Γκάσι. Όπως αποδεικνύεται, δεν είναι ούτε πλούσια ούτε κομψή όπως άφησε η Ντόλι να εννοηθεί και σύντομα φεύγει αφού έχει βαρεθεί τον Οράτιο, όπως ακριβώς σχεδίαζαν εκείνη και η Ντόλι.

Ο Κορνίλιους, ο Μπάρναμπι και οι συνοδοί τους φτάνουν κι αυτοί, χωρίς να γνωρίζουν ότι ο Οράτιος είναι επίσης στο εστιατόριο. Η Ντόλι επιστρέφει θριαμβευτικά στο εστιατόριο και το προσωπικό την υποδέχεται ευγενικά. Κάθεται στην άδεια πλέον θέση στο τραπέζι του Οράτιου και του δηλώνει πως, ό,τι και να πει, δεν θα τον παντρευτεί. Φοβούμενος μήπως τον καταλάβουν, ο Κορνίλιους ομολογεί στις κυρίες ότι αυτός και ο Μπάρναμπι δεν έχουν χρήματα. Η Αϊρίν, που από την αρχή ήξερε ότι προσποιούνταν, προσφέρεται να πληρώσει τον λογαριασμό. Τότε συνειδητοποιεί ότι άφησε την τσάντα της με όλα τα χρήματά της στο σπίτι. Οι τέσσερίς τους προσπαθούν να βγουν κρυφά ενώ είναι σε εξέλιξη ο διαγωνισμός πόλκας, αλλά ο Οράτιος τους αναγνωρίζει και εντοπίζει επίσης την Έρμενγκαρντ και τον Άμπροουζ. Στον διαπληκτισμό που ακολουθεί, ο Οράτιος απολύει τον Κορνίλιους και τον Μπάρναμπι και αυτοί αναγκάζονται να τραπούν σε φυγή καθώς ξεσπά ταραχή. Ο Κορνίλιους δηλώνει τονν έρωτά του στην Αϊρίν. Ο Οράτιος δηλώνει ότι δεν θα παντρευόταν την Ντόλι ούτε αν ήταν η τελευταία γυναίκα στον κόσμο. Η Ντόλι τον αποχαιρετά θυμωμένη. Ενώ εκείνος θα ζει μόνος μου ανιαρά, εκείνη θα κάνει τη μεγάλη ζωή.

Το επόμενο πρωί, πίσω στο κατάστημα, ο Κορνίλιους και η Αϊρίν, ο Μπάρναμπι και η Μίνι και ο Άμπροουζ και η Έρμενγκαρντ έρχονται για να εισπράξουν ο καθένας τα χρήματα που τους χρωστάει ο Οράτιος. Ο ίδιος, τελικά παραδέχεται ότι χρειάζεται την Ντόλι στη ζωή του, αλλά εκείνη δεν είναι σίγουρη για τον γάμο μέχρι να της στείλει ένα σημάδι ο Έφραμ. Ο Κορνίλιους γίνεται συνέταιρος του Οράτιου στο μαγαζί και ο Μπάρναμπι παίρνει την παλιά θέση του Κορνήλιου. Ο Οράτιος λέει στην Ντόλι ότι η ζωή θα ήταν βαρετή χωρίς αυτήν και εκείνη του υπόσχεται ότι «δεν θα φύγει ποτέ ξανά».

Διανομή[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Από αριστερά προς τα δεξιά: Μάικλ Κρόφορντ, Μαριάν Μακάντριου, Μπάρμπρα Στρέιζαντ, Ι Τζέι Πίκερ και Ντάνι Λόκιν

 

  • Μπάρμπρα Στρέιζαντ ως Ντόλι Λίβαϊ
  • Γουόλτερ Ματάου ως Οράτιος Βαντεργκέλντερ
  • Μάικλ Κρόφορντ ως Κορνίλιους Χακλ
  • Μαριάν Μακάντριου ως Αϊρίν Μολόι
  • Ι Τζέι Πίκερ ως Μίνι Φέι
  • Ντάνι Λόκιν ως Μπάρναμπι Τάκερ
  • Τζόις Έιμς ως Έρμενγκαρντ Βαντεργκέλντερ
  • Τόμι Τιούν ως Άμπροουζ Κέμπερ
  • Τζούντι Νάιτς ως Γκάσι Γκρέιντζερ / Ερνεστίνα Σεμπλ

Μουσικά νούμερα[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Γουόλτερ Ματάου και Μπάρμπρα Στρέιζαντ στο "So Long, Dearie"

 

  1. "Call On Dolly"
  2. "Just Leave Everything To Me"
  3. "Main Titles (Overture)"
  4. "It Takes a Woman"
  5. "It Takes a Woman (Reprise)"
  6. "Put on Your Sunday Clothes"
  7. "Ribbons Down My Back"
  8. "Dancing"
  9. "Before the Parade Passes By"
  10. "Intermission"
  11. "Elegance"
  12. "Love is Only Love"
  13. "Hello, Dolly!"
  14. "It Only Takes a Moment"
  15. "So Long, Dearie"
  16. "Finale"
  17. "End Credits"

Το σάουντρακ κυκλοφόρησε σε μορφή LP βινυλίου και κασέτας τον Δεκέμβριο του 1969. Κυκλοφόρησε επίσης σε σιντί τον Νοέμβριο του 1994. Τόσο το LP όσο και το σιντί παραλείπουν τα κομμάτια 1, 3, 10 και 17.

Παραγωγή[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Γυρίσματα[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Τοποθεσία εξωτερικών γυρισμάτων στο Γκάρισον της Νέας Υόρκης

Η πόλη Γκάρισον της Νέας Υόρκης, και συγκεκριμένα η ιστορική περιοχή γύρω από τον σιδηροδρομικό σταθμό, ήταν ο χώρος γυρισμάτων για τις σκηνές στο Γιόνκερς.[14] Στους τίτλους έναρξης, το επιβατικό τρένο ταξιδεύει δίπλα στον ποταμό Χάντσον σε ράγες που ανήκουν στο Penn Central.

Η σκηνή της εκκλησίας γυρίστηκε στο χώρο της Στρατιωτικής Ακαδημίας των Ηνωμένων Πολιτειών στο Γουέστ Πόιντ της Νέας Υόρκης, αλλά η πρόσοψη της εκκλησίας κατασκευάστηκε ειδικά για την ταινία. Οι σκηνές της Νέας Υόρκης γυρίστηκαν στο στούντιο της 20th Century-Fox στην Καλιφόρνια. Μερικά από τα μέρη των εξωτερικών γυρισμάτων εξακολουθούν να υπάρχουν.

Η ταινία χαρακτηρίστηκε από ένταση στο πλατό, με την Μπάρμπρα Στρέιζαντ να συγκρούεται με τον ηθοποιό Γουόλτερ Ματάου και τον σκηνοθέτη Τζιν Κέλι. Ο χορογράφος Μάικλ Κιντ είχε συγκρούσεις με την ενδυματολόγο Αϊρίν Σάραφ και τιν Κέλι, σε σημείο που αυτός και ο Κέλι δεν μιλούσαν πλέον.[15] Οι εντάσεις έφτασαν στο αποκορύφωμα με μια έντονη διαμάχη μεταξύ της Στρέιζαντ και του Ματάου στις 6 Ιουνίου 1968, την επομένη της δολοφονίας του Ρόμπερτ Φ. Κένεντι.[12]

Ο Λούις Άρμστρονγκ, ο οποίος είχε γνωρίσειε επιτυχία με το τραγούδι των τίτλων, ως επικεφαλής της ορχήστρας

Μουσική[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Το μεγαλύτερο μέρος του σάουντρακ της αρχικής παράστασης του Μπρόντγουεϊ διατηρήθηκε στην ταινία. Ωστόσο, το "Just Leave Everything to Me" και το "Love Is Only Love" δεν ήταν στην παράσταση. Ο Τζέρι Χ'ερμαν έγραψε το "Just Leave Everything to Me" ειδικά για την Μπάρμπρα Στρέιζαντ. Αντικατέστησε ουσιαστικά το "I Put My Hand In" από την παράσταση του Μπρόντγουεϊ.

Δουλεύοντας υπό τη μουσική διεύθυνση των Λάιονελ Νιούμαν και Λένι Χέιτον, η πολύ μεγάλη ομάδα ενορχηστρωτών περιελάμβανε τους Χέρμπερτ Γ. Σπένσερ και Αλεξάντερ Κούρατζ.[16]

Κυκλοφορία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Πρεμιέρες στις ΗΠΑ[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Η ταινία έκανε πρεμιέρα στη Νέα Υόρκη στο Rivoli Theatre στις 16 Δεκεμβρίου 1969. Η παραγωγή είχε ολοκληρωθεί περισσότερο από ένα χρόνο νωρίτερα, αλλά η κυκλοφορία καθυστέρησε σημαντικά για γραφειοκρατικούς λόγους.[17] Μια ρήτρα στο συμβόλαιο πώλησης ταινιών του 1965 όριζε ότι η ταινία δεν θα μπορούσε να κυκλοφορήσει μέχρι τις 20 Ιουνίου 1971 ή όταν η παράσταση κατέβαινε από το Μπρόντγουεϊ.[18] Το 1969, η παράσταση συνεχιζόταν ακόμα. Ανυπομονώντας να κυκλοφορήσει την ταινία για να βγάλει το κόστος της, η Fox διαπραγματεύτηκε και πλήρωσε μια ρήτρα «πρόωρης κυκλοφορίας», που κόστισε περίπου 1–2 εκατομμύρια δολάρια.[17]

Κριτικές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Η ταινία έλαβε ευνοϊκές κριτικές κατά την κυκλοφορία του,[12] αλλά ορισμένοι κριτικοί θεώρησαν ότι δεν ήταν επιτυχία ως μιούζικαλ, με τον Κέλι και τον Κιντ να χρησιμοποιούν ελάχιστα την ευρεία οθόνη της ταινίας.[19][20]

Τα πιο πρόσφατα χρόνια, η κριτικλες της ταινίας έχουν επιδεινωθεί σημαντικά. Από τον Ιούνιο του 2022, η ταινία έχει βαθμολογία 45% στον ιστότοπο συγκέντρωσης κριτικών Rotten Tomatoes με βάση 31 κριτικές, με μέση βαθμολογία 6/10, όπου αναφέρεται: «Αν και η Μπάρμπρα Στρέιζαντ γοητεύει, παίζει έναν αταίριαστο ρόλο ως μεσήλικη χήρα στην υποτονική τελευταία σκηνοθετική απόπειρα του Τζιν Κέλι».[21] Ο Έρικ Χέντερσον του περιοδικού Slant είπε για την ταινία: «Πιο διαβόητο για το ότι γονάτισε οικονομικά τη Fox παρά για το ότι ήταν το τελευταίο μεγάλο μιούζικαλ που σκηνοθέτησε ο Τζιν Κέλι, το Χελόου Ντόλι είναι ένας μεγαλόσωμος ταύρος σε ένα υαλοπωλείο. Η παραγωγή της ταινίας κόστισε σχεδόν όσο και η Κλεοπάτρα και έκανε πολύ λιγότερες εισπράξεις».[22]

Εισπράξεις[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Η ταινία έκανε πρεμιέρα δυναμικά, τερματίζοντας στην τρίτη θέση σε εισπράξεις στις ΗΠΑ πίσω από τα Τζέιμς Μποντ, πράκτωρ 007: Στην υπηρεσία της αυτής μεγαλειότητος και Ξένοιαστος καβαλάρης την πρώτη εβδομάδα[23] και αρχικά είχε περισσότερα έσοδα από τη Μελωδία της ευτυχίας, αλλά έχασε τη δυναμική της με απογοητευτικές συνολικές εισπράξεις.[12] Έβγαλε 33,2 εκατομμύρια δολάρια στις Ηνωμένες Πολιτείες,[24] γεγονός που την κατατέταξε στις πέντε κορυφαίες ταινίες με τις υψηλότερες εισπράξεις της σεζόν 1969-1970.[25][26][13] Συνολικά, κέρδισε 26 εκατομμύρια δολάρια για τη Fox,[24] έναντι του 25,335 εκατομμυρίων δολαρίων προϋπολογισμού παραγωγής.[27] Παρά την καλή απόδοση σε εισπράξεις, οι απώλειες ήταν καταστροφικές.[13]

Οι πωλήσεις του άλμπουμ σάουντρακ επίσης δεν ανταποκρίθηκαν στις προσδοκίες, φτάνοντας στο νούμερο 49 του Billboard chart.[12]

Οικιακά μέσα[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Το Χελόου Ντόλι ήταν μια από τις πρώτες κινηματογραφικές ταινίες που κυκλοφόρησαν στις νέες τότε μορφές οικιακών βίντεο VHS και Betamax το φθινόπωρο του 1978. Κυκλοφόρησε σε DVD το 2003 και Blu-ray το 2013. Ξεκίνησε τη ροή του στο Disney+ στις 22 Μαΐου 2020.

Βραβεία και διακρίσεις[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Βραβείο Κατηγορία Υποψήφιος/οι Αποτέλεσμα
Βραβεία Αμερικανικής Ακαδημίας Κινηματογράφου 1969[28][29] Όσκαρ Καλύτερης Ταινίας Έρνεστ Λίμαν Υποψηφιότητα
Όσκαρ Καλύτερης Καλλιτεχνικής Διεύθυνσης Τζον ΝτεΚουίρ, Τζακ Μάρτιν Σμιθ, Χέρμαν Α. Μπλούμενταλ, Γουόλτερ Μ. Σκοτ, Τζορτζ Τζέιμς Χόπκινς and Ραφαέλ Μπρετόν Νίκη
Όσκαρ Καλύτερης Κινηματογραφίας Χάρι Στράντλινγκ (μεταθανάτια υποψηφιότητα) Υποψηφιότητα
Όσκαρ Καλύτερης Ενδυματολογίας Αϊρίν Σάραφ Υποψηφιότητα
Όσκαρ Καλύτερου Μοντάζ Ουίλιαμ Χ. Ρέινολντς Υποψηφιότητα
Όσκαρ Καλύτερης Πρωτότυπης Μουσικής Λένι Χέιτον and Λάιονελ Νιούμαν Νίκη
Όσκαρ Καλύτερου Ήχου Τζακ Σόλομον and Μάρεϊ Σπίβακ Νίκη
American Cinema Editors Awards Βραβείο Καλύτερου Μοντάζ Ουίλιαμ Χ. Ρέινολντς Νίκη
Βραβεία Βρετανικής Ακαδημίας Κινηματογράφου[30] Α' Ανδρικού Ρόλου Γουόλτερ Ματάου Υποψηφιότητα
Α' Γυναικείου Ρόλου Μπάρμπρα Στρέιζαντ Υποψηφιότητα
Καλύτερη Καλλιτεχνική Διεύθυνση Τζον ΝτεΚουίρ Υποψηφιότητα
Καλύτερη Κινηματογραφία Χάρι Στράντλινγκ Υποψηφιότητα
Directors Guild of America Awards Καλύτερης Σκηνοθεσίας Τζιν Κέλι Υποψηφιότητα
Χρυσές Σφαίρες Καλύτερης Ταινίας Υποψηφιότητα
Α' Γυναικείου Ρόλου Μπάρμπρα Στρέιζαντ Υποψηφιότητα
Β' Γυναικείου Ρόλου Μαριάν Μακάντριου Υποψηφιότητα
Καλύτερης Σκηνοθεσίας Τζιν Κέλι Υποψηφιότητα
Καλύτερης Πρωοεμφανιζόμενης Ηθοποιού Μαριάν Μακάντριου Υποψηφιότητα

Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

  1. ↑ 1,0 1,1 1,2 1,3 stopklatka.pl/film/hello-dolly. Ανακτήθηκε στις 8  Απριλίου 2016.
  2. ↑ www.imdb.com/title/tt0064418/. Ανακτήθηκε στις 8  Απριλίου 2016.
  3. ↑ 3,0 3,1 www.filmaffinity.com/en/film381570.html. Ανακτήθηκε στις 8  Απριλίου 2016.
  4. ↑ 4,0 4,1 4,2 4,3 4,4 4,5 4,6 4,7 4,8 (Τσεχικά) Česko-Slovenská filmová databáze. 2001.
  5. ↑ 5,0 5,1 5,2 5,3 www.allocine.fr/film/fichefilm_gen_cfilm=668.html. Ανακτήθηκε στις 8  Απριλίου 2016.
  6. ↑ 6,0 6,1 6,2 6,3 6,4 6,5 6,6 www.imdb.com/title/tt0064418/fullcredits. Ανακτήθηκε στις 8  Απριλίου 2016.
  7. ↑ 7,0 7,1 Ανακτήθηκε στις 10  Ιανουαρίου 2022.
  8. ↑ Freebase Data Dumps. Google.
  9. ↑ Λοβέρδου, Μυρτώ (24 Νοεμβρίου 2008). «Η επιστροφή του μιούζικαλ». Το Βήμα. Ανακτήθηκε στις 25 Απριλίου 2024. 
  10. ↑ Τσαμούρη, Τόνια (1 Μαρτίου 2024). ««Η Προξενήτρα» και το Αμερικανικό Μελόδραμα | Κριτική». CultureNow.gr. Ανακτήθηκε στις 25 Απριλίου 2024. 
  11. ↑ Bronson, Fred. The Billboard Book of Number 1 Hits (2003), Billboard Books, (ISBN 0-8230-7677-6)
  12. ↑ 12,0 12,1 12,2 12,3 12,4 Nickens, Christopher· Swenson, Karen (2000). The Films of Barbra Streisand (στα Αγγλικά). Citadel Press. σελίδες 54–64. ISBN 9780806519548. Ανακτήθηκε στις 19 Ιανουαρίου 2017. 
  13. ↑ 13,0 13,1 13,2 LoBianco, Lorraine. «Hello, Dolly! (1969) – Articles». TCM database. Turner Classic Movies. Ανακτήθηκε στις 7 Απριλίου 2013. 
  14. ↑ «Hello, Dolly!». IMDb. IMDb.com, Inc. 16 Δεκεμβρίου 1969. Ανακτήθηκε στις 27 Νοεμβρίου 2013. 
  15. ↑ Kennedy, Matthew (2014). Roadshow!: The Fall of Film Musicals in the 1960s. Oxford University Press. σελίδες 135–140. ISBN 978-0199925674. 
  16. ↑ «List of Dubbers». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 18 Δεκεμβρίου 2017. Ανακτήθηκε στις 16 Απριλίου 2010. 
  17. ↑ 17,0 17,1 Kurtti, p. 160
  18. ↑ Dunne, John Gregory. "The $20 Million Movie of 'Hello, Dolly!' is Stuck on the Shelf While the Producers Argue." LIFE, 14 February 1969, 60.
  19. ↑ Santopietro, Tom (2007). The Importance of Being Barbra: The Brilliant, Tumultuous Career of Barbra Streisand. St. Martin's Griffin. σελ. 67. ISBN 978-0312375614. 
  20. ↑ Canby, Vincent (December 18, 1969). «'Hello, Dolly!' (1969): On Screen, Barbra Streisand Displays a Detached Cool». The New York Times. https://movies.nytimes.com/movie/review?res=9807E2D6123CEE34BC4052DFB4678382679EDE. Ανακτήθηκε στις March 9, 2010. 
  21. ↑ Hello, Dolly(1969). Rotten Tomatoes. Retrieved 27th April 2017.
  22. ↑ Henderson, Eric (27 Αυγούστου 2003). «Review: Hello, Dolly!». Slant Magazine (στα Αγγλικά). Ανακτήθηκε στις 25 Απριλίου 2024. 
  23. ↑ «50 Top-Grossing Films». Variety: 9. December 31, 1969. 
  24. ↑ 24,0 24,1 «Box Office Information for Hello, Dolly!». The Numbers. Nash Information Services. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 18 Οκτωβρίου 2012. Ανακτήθηκε στις 26 Φεβρουαρίου 2012. 
  25. ↑ Williams, Linda Ruth· Hammond, Michael (2006). Contemporary American Cinema. McGraw-Hill. σελ. 176. ISBN 9780335218318. 
  26. ↑ Krämer, Peter (2005). The new Hollywood: from Bonnie and Clyde to Star Wars. Wallflower Press. σελ. 44. ISBN 9781904764588. 
  27. ↑ Solomon, Aubrey (2002), Twentieth Century Fox: A Corporate and Financial History, Scarecrow Filmmakers Series, 20, Lanham, Maryland: Rowman & Littlefield, σελ. 216 (background for figures), 231 (theatrical rental) & 256 (budget), ISBN 9780810842441 
  28. ↑ «The 42nd Academy Awards (1970) Nominees and Winners». oscars.org. Ανακτήθηκε στις 26 Αυγούστου 2011. 
  29. ↑ «Hello, Dolly!». The New York Times. https://movies.nytimes.com/movie/22113/Hello-Dolly-/Awards. Ανακτήθηκε στις December 27, 2008. [νεκρός σύνδεσμος]
  30. ↑ «BAFTA Awards (1970)». British Academy of Film and Television Arts. Ανακτήθηκε στις 23 Νοεμβρίου 2013. 

Εξωτερικοί σύνδεσμοι[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ανακτήθηκε από "https://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Χελόου_Ντόλι&oldid=10532836"