Φίλιππος του Ντρε

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Φίλιππος του Ντρε
Γενικές πληροφορίες
Όνομα στη
μητρική γλώσσα
Philippe de Dreux (Γαλλικά)
Γέννηση1158
Θάνατος2  Νοεμβρίου 1217
Τόπος ταφήςΚαθεδρικός Ναός Σαιν-Πιερ του Μπωβαί
Χώρα πολιτογράφησηςΓαλλία
ΘρησκείαΡωμαιοκαθολική Εκκλησία
Εκπαίδευση και γλώσσες
Ομιλούμενες γλώσσεςΓαλλικά
Πληροφορίες ασχολίας
Ιδιότηταιερέας
Οικογένεια
ΓονείςΡοβέρτος Α΄ του Ντρε και Αγνή του Μπωντεμάν
ΑδέλφιαΡοβέρτος Β΄ του Ντρε
Αλίκη Β΄ του Ντρε
Αδέλα του Ντρε
Ερρίκος του Ντρε
ΟικογένειαΟίκος του Ντρε
Αξιώματα και βραβεύσεις
ΑξίωμαRoman Catholic Bishop of Beauvais (1175–1217)
Commons page Σχετικά πολυμέσα

Ο Φίλιππος του Ντρε (γαλλικά: Philippe de Dreux, 11582 Νοεμβρίου 1217) από τον Οίκο των Καπετιδών-Ντρε ήταν Γάλλος ευγενής, επίσκοπος του Μποβέ και χαρακτηριστική φυσιογνωμία στην Γ' Σταυροφορία. Υπήρξε σύμμαχος του εξαδέλφου του βασιλιά της Γαλλίας Φιλίππου Αυγούστου και ένας από τους σημαντικότερους αντιπάλους του Ριχάρδου του Λεοντόκαρδου στις εκστρατείες των Γάλλων εναντίον του.[1] Ως ιερέας μπορούσε να πραγματοποιεί ή να διαλύει γάμους. Χοροστάτησε στο γάμο του Κορράδου του Μομφερράτου με την Ισαβέλλα Α' της Ιερουσαλήμ κόρη του Αμαλρίκ Α' στην Πολιορκία της Άκρας (του οποίου το διαζύγιο είχε επικυρώσει), ενώ επικύρωσε και το διαζύγιο του εξαδέλφου του, Φίλιππου Αυγούστου με την Ίνγκεμποργκ της Δανίας, βασίλισσα της Γαλλίας.

Βιογραφία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ο Φίλιππος του Ντρε ήταν τρίτος γιος του Ροβέρτου Α΄ του Ντρε και της τρίτης συζύγου του Αγνής του Μπωντεμόν, μεγαλύτερος αδελφός του ήταν ο Ροβέρτος Β΄ του Ντρε.[2] Έκανε την πρώτη ανεπιτυχή εκστρατεία του στην Παλαιστίνη (1180) υπό τον Ερρίκο Β΄ της Καμπανίας και τον Πέτρο του Κουρτεναί, η επίθεση στις δυνάμεις του Σαλαντίν ήταν αναποτελεσματική.[3] Ο Ροβέρτος Β΄ του Ντρε και ο μικρότερος αδελφός του Φίλιππος έφτασαν με τις δυνάμεις τους στην Παλαιστίνη (1189). Ο Ριχάρδος ο Λεοντόκαρδος σύντομα έγινε ένας από τους μεγαλύτερους εχθρούς του, γιατί ο Φίλιππος διέδωσε τη φήμη ότι ο Ριχάρδος ήταν ένας από τους υπεύθυνους για τον θάνατο του Κορράδου του Μομφερρατικού.[4][5] Στη συνέχεια, πήγε στην Αυστρία όπου ο Ριχάρδος ήταν αιχμάλωτος, με σκοπό να καταφέρει τη συνέχιση της αιχμαλωσίας του.[6] Ο Φίλιππος παρότρυνε τους απαγωγείς του Ριχάρδου να του συμπεριφέρονται άσχημα, αυτό τους έκανε τόσο θανάσιμους εχθρούς που ο Ριχάρδος τον αποκαλούσε "ληστή και εμπρηστή".[7] Συνελήφθη από δυνάμεις των Ανδεγαυών (1197) και ο Ριχάρδος αρνήθηκε δύο φορές να τον απελευθερώσει (1197, 1199).[8][9][10]

Το μίσος του Ριχάρδου του Λεοντόκαρδου απέναντι του ήταν τόσο μεγάλο, ώστε όταν ο Πέτρος της Καπούης ζήτησε από τον Ριχάρδο να απελευθερώσει τον Φίλιππο, ο Ριχάρδος απείλησε να τον ευνουχίσει.[11] Ο Πάπας Κελεστίνος Γ΄ αντιπαθούσε επίσης τον Φίλιππο, περιορίστηκε στη Ρουέν και μετά από μιά απόπειρα απόδρασης μετακινήθηκε στη Σινόν. Απελευθερώθηκε μόνο μετά τον θάνατο του Ριχάρδου του Λεοντόκαρδου όταν ο μικρότερος αδελφός και διάδοχος του Ιωάννης της Αγγλίας συμφώνησε να τον ανταλλάξει με τον αιχμάλωτο επίσκοπο του Καμπραί (1200).[12][13] Στράφηκε εναντίον των Καθαρών στη νότια Γαλλία, με τον Ρενώ επίσκοπο του Σαρτρ πήγε να υποστηρίξει τον Σίμων Δ΄ του Μονφόρ. Στη Γαλλία ο ξάδελφός του Φίλιππος Αύγουστος τον υποστήριξε στη διαμάχη του με τον Ρενώ ντε Νταμαρτέν που είχε συμμαχήσει με τον Ιωάννη τον Ακτήμονα (1212), ενώ αργότερα συμμετείχε (1214) σαν στρατιώτης στον θρίαμβο στη μάχη του Μπουβίν εναντίον των Άγγλων.[14][15] Στη διάρκεια της μάχης έριξε στην παγίδα και μπόρεσε να αιχμαλωτίσει τον Γουλιέλμο τον Μακρόξιφο, κόμη του Σόλσμπερι.[16] Την ίδια χρονιά ίδρυσε το "Αβαείο του Πέντεμοντ" μια Κιστερκιανή μονή που οι μετέπειτα κατασκευές υπάρχουν στο Παρίσι μέχρι και σήμερα.

Πρόγονοι[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

  1. Bradbury 1998, σ. 198
  2. Baldwin 2019, σ. 265
  3. Runciman 1999a, σ. 421
  4. Bradbury 1998, σ. 94
  5. Runciman 1999b, σσ. 64-65
  6. Bradbury 1998, σσ. 122, 201
  7. Phillips 2004, σ. 9
  8. Gillingham 1989, σ. 268
  9. Gillingham 1989, σ. 274
  10. Bradbury 1998, σ. 125
  11. Phillips 2004, σ. 9
  12. Bradbury 1998, σσ. 122-123
  13. Bradbury 1998, σ. 133
  14. Bradbury 1998, σ. 291
  15. Bradbury 1998, σ. 301
  16. Bradbury 1998, σ. 307

Πηγές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

  • Baldwin, John W. (2019). Knights, Lords, and Ladies: In Search of Aristocrats in the Paris Region, 1180-1220. University of Pennsylvania Press.
  • Bradbury, Jim (1998). Philip Augustus. Taylor & Francis.
  • Gillingham, John (1989). Richard the Lionheart (2nd ed.). Times Books.
  • Phillips, Jonathan (2004). The Fourth Crusade and the Siege of Constantinople. Viking.
  • Runciman, Steven (1999a). A History of the Crusades. II: The Kingdom of Jerusalem and the Frankish East, 1100-1187. Cambridge University Press.
  • Runciman, Steven (1999b). A History of the Crusades. III: The Kingdom of Acre and the Later Crusades. Cambridge University Press.