Τω Σέιν Κο
| Τω Σέιν Κο | |
|---|---|
 | |
| Γενικές πληροφορίες | |
| Γέννηση | 7 Δεκεμβρίου 1864[1] |
| Θάνατος | 29 Μαΐου 1930[1] Μανταλέι |
| Χώρα πολιτογράφησης | Μιανμάρ |
| Εκπαίδευση και γλώσσες | |
| Σπουδές | Πανεπιστήμιο της Γιανγκόν Ίνερ Τεμπλ Inns of Court |
| Πληροφορίες ασχολίας | |
| Ιδιότητα | ανθρωπολόγος αρχαιολόγος |
Ο Τω Σέιν Κο (Taw Sein Ko, βιρμ. တော်စိန်ကို, κιν. 杜成誥 - Του Τσιν-Κάου[2], 7 Δεκεμβρίου 1864 – 29 Μαΐου 1930) ήταν ο πρώτος γνωστός Βιρμανός αρχαιολόγος.
Οικογένεια και σπουδές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Ο Τω γεννήθηκε στο Μουλμέιν (το σημερινό Μαουλαμίνε, πρωτεύουσα της Πολιτείας Μον)[3] Ο πατέρας του, ο Του Τσιν-Σουν (杜成孫) ήταν Κινεζο-βιρμανός, με καταγωγή από το Σιαμέν, και εργαζόταν σε ναυτιλιακά θέματα στη βιρμανική ακτή από τη δεκαετία του 1840.[4] Η μητέρα του, η Ντάου Νου (ဒေါ်နု) ήταν Βιρμανή, πιθανώς από την τοπική εθνότητα Μον.[5][6] Αργότερα η οικογένεια εγκαταστάθηκε βορειότερα και ο πατέρας έγινε γνωστός έμπορος στην πόλη Μπαμό. Εκεί ο γιος του νυμφεύθηκε την κόρη του εμπόρου Ταν Χτουν.[7]
Ο Τω Σέιν Κο σπούδασε το 1871 στην περιώνυμη «Dr. Marks School» της τότε βασιλικής πρωτεύουσας Μανταλέι, μαζί με τους πρίγκιπες των Κονμπάουν, μεταξύ των οποίων και ο μετέπειτα τελευταίος μονάρχης στην ιστορία της Βιρμανίας Θιμπώ Μιν.[6] Στη συνέχεια ο Τω φοίτησε στο Κολέγιο της Ρανγκούν (το σημερινό Πανεπιστήμιο της Γιανγκόν), από όπου απεφοίτησε το 1881 με πτυχίο μάλλον νομικής. Παρά τη Δυτική του παιδεία, παρέμεινε σε όλη τη ζωή του ένας αγνός Βουδιστής Θεραβάδα, τηρώντας την πίστη της μητέρας του.
Σταδιοδρομία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Ο Τω Σέιν Κο εντάχθηκε το 1884 στην ανώτατη Κρατική Υπηρεσία των Βρετανικών Ινδιών (Indian Civil Service, ICS).[8] και το 1886 έγραψε το πρώτο βιβλίο του, με τίτλο Μάουνγκ Πο, ένα προϊόν του Δυτικού Πολιτισμού.[8]
Σταθερά κατά τις δεκαετίες από το 1880 μέχρι το 1920 υπήρξε εξέχων υπέρμαχος για την πρόσβαση όλων στην πανεπιστημιακή εκπαίδευση και για την εκπαίδευση των γυναικών στη Βιρμανία, ενώ στο ποδηγετούμενο από τους Βρετανούς σχολικό πρόγραμμα αγωνίσθηκε να δοθεί προτεραιότητα στη βουδιστική μόρφωση.[8] Επίσης υπερασπίσθηκε τον εκσυγχρονισμό του συστήματος της ιατρικής εκπαιδεύσεως της Βιρμανίας.[9] Διεδραμάτισε εξάλλου σημαντικό ρόλο στην επαναφορά των πανεθνικών εξετάσεων στις βουδιστικές γραφές στην παλική γλώσσα για τους βουδιστές μοναχούς το 1895, και για την εκλογή και διορισμό ενός ανώτατου Βουδιστή θρησκευτικού ηγέτη στη χώρα (αξίωμα του Θαθαναπάινγκ της Βιρμανίας).[7]
Το 1893 ο Τω διορίσθηκε Βοηθός Γραμματέας της αποικιακής βιρμανικής κυβερνήσεως.[7] Το ίδιο έτος ολοκλήρωσε την πρώτη αρχαιολογική περιήγησή του στις επαρχίες των Μον, και αμέσως δημοσίευσε τα ευρήματά του, μαζί με μια έκκληση για τη διατήρηση της γλώσσας μον μέσα από τη διάσωση χειρογράφων και επιγραφών σε διάφορα μουσεία, είτε στη Βιρμανία (Bernard Free Library και Μουσείο του Φαϋρέ), είτε στην Αγγλία.[8]
Το 1897 ο Τω στάλθηκε ως μέρος μιας κυβερνητικής αντιπροσωπείας στο Πεκίνο και διορίσθηκε επίσημος «Κυβερνητικός Μεταφραστής της Βιρμανικής», θέση την οποία κατείχε ταυτοχρόνως με εκείνες του Κρατικού Αρχαιολόγου και του Συμβούλου επί Κινεζικών Θεμάτων, επί δύο έτη.[7] Στην Κίνα τον βρήκε και η Εξέγερση των Μπόξερ (1899-1900), οπότε υπηρέτησε ως επιτηρητής στην εμπόλεμη ζώνη.[7] Το 1902 επέστρεψε στη θέση του Βοηθού Γραμματέα στη Βιρμανία, ενώ από το 1903 έως το 1905 ήταν και πάλι Κρατικός Αρχαιολόγος και Σύμβουλος επί Κινεζικών Θεμάτων,.[7] Το 1906 η κυβέρνηση μετέτρεψε τη θέση του Κρατικού Αρχαιολόγου σε «Επόπτη της Αρχαιολογικής Υπηρεσίας».[7]
Το 1903 ο Τω Σέιν Κο τιμήθηκε με το ινδικό Χρυσό Μετάλλιο Καϊζάρ-ι-Χιντ, ενώ στις 12 Δεκεμβρίου 1911 ο βασιλιάς Γεώργιος Ε΄ του Ηνωμένου Βασιλείου τού απένειμε το παράσημο του Imperial Service Order.[7]
Ο Τω απεβίωσε σε ηλικία 66 ετών στο Μανταλέι, αφήνοντας πίσω του εφτά παιδιά (6 γιους και μία θυγατέρα).
Κληρονομιά[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Ο Τω Σέιν Κο ίδρυσε το Αρχαιολογικό Μουσείο του Μπαγκάν στη Βιρμανία το 1902, κοντά στον Ναό του Ανάντα.[10]
Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- ↑ 1,0 1,1 1,2 (Αγγλικά) SNAC. w6d0350r. Ανακτήθηκε στις 9 Οκτωβρίου 2017.
- ↑ Edwards, Penny (2004). «Relocating the interlocutor: Taw Sein Ko (1864-1930) and the itinerancy of knowledge in British Burma». South East Asia Research 12 (3): 277-335. doi:.
- ↑ Edwards, Penny (2004-11-01). «Relocating the Interlocutor: Taw Sein Ko (1864–1930) and the Itinerancy of Knowledge in British Burma» (στα αγγλικά). South East Asia Research 12 (3): 277–335. doi:. ISSN 0967-828X.
- ↑ Enriquez, C.M. (Colin Metcalfe) (1916). A Burmese enchantment. University of California Libraries. Calcutta: Thacker, Spink.
- ↑ Relocating the interlocutor: Taw Sein Ko and the itinerancy of knowledge in British Burma
- ↑ 6,0 6,1 Li, Yi (2016). «Governing the Chinese in Multi-Ethnic Colonial Burma between the 1890s and 1920s». South East Asia Research 24: 147. doi:.
- ↑ 7,0 7,1 7,2 7,3 7,4 7,5 7,6 7,7 Taw Sein Ko (1913). Burmese Sketches. British Burma Press. σελίδες 143–145.
- ↑ 8,0 8,1 8,2 8,3 Edwards, Penny (2005). Pál Nyíri, Joana Breidenbach, επιμ. China Inside Out: Contemporary Chinese Nationalism And Transnationalism. Central European University Press. σελίδες 218-220.
- ↑ Edwards, Penny (2010). «Bitter Pills: Colonialism, Medicine and Nationalism in Burma, 1870-1940». Journal of Burma Studies 14: 21-57. doi:. PMID 21735620.
- ↑ «Bagan Archaeological Museum, Myanmar». Asia-Europe Museum Network. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 1 Οκτωβρίου 2019. Ανακτήθηκε στις 1 Οκτωβρίου 2019.
|