Τσαρλς Ντόους

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Τσαρλς Ντόους
Γενικές πληροφορίες
Όνομα στη
μητρική γλώσσα		Charles Gates Dawes (Αγγλικά)
Γέννηση27  Αυγούστου 1865[1][2][3]
Marietta[4]
Θάνατος23  Απριλίου 1951[1][5][2]
Έβανστον[6][7]
Αιτία θανάτουαρτηριακή θρόμβωση
Συνθήκες θανάτουφυσικά αίτια
Τόπος ταφήςνεκροταφείο του Ρόουσχιλ (41°59′13″ s. š., 87°40′52″ z. d.)[8]
Χώρα πολιτογράφησηςΗνωμένες Πολιτείες Αμερικής
ΘρησκείαCongregational churches
Εκπαίδευση και γλώσσες
Μητρική γλώσσαΑγγλικά
Ομιλούμενες γλώσσεςΑγγλικά[2][9]
ΣπουδέςMarietta College
τμήμα νομικής του Πανεπιστημίου του Σινσινάτι
Πανεπιστήμιο του Σινσινάτι[10]
Πληροφορίες ασχολίας
Ιδιότηταπολιτικός[11]
διπλωμάτης
πιανίστας
συγγραφέας
οικονομολόγος
τραπεζίτης
τραγουδοποιός
συνθέτης[12]
δικηγόρος[13]
δημοσιογράφος[14]
Πολιτική τοποθέτηση
Πολιτικό κόμμα/ΚίνημαΡεπουμπλικανικό Κόμμα
Οικογένεια
ΣύζυγοςCaro Dawes
ΤέκναCarolyn Dawes Ericson
Dana McCutcheon Dawes
ΓονείςΡούφους Ντόους[15] και Μέρι Μπέρμαν Γκέιτς[16]
ΑδέλφιαΜπέρμαν Γκέιτς Ντόους
Χένρι Ντόους
Ρούφους Κάτλερ Ντόους
Στρατιωτική σταδιοδρομία
Βαθμός/στρατόςΤαξίαρχος/Αμερικανικός Στρατός
Πόλεμοι/μάχεςΑ΄ Παγκόσμιος Πόλεμος
Αξιώματα και βραβεύσεις
ΑξίωμαΠρέσβης των ΗΠΑ στο Ηνωμένο Βασίλειο (1929–1931)
Αντιπρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών (1925–1929)
Director of the Office of Management and Budget (1921–1922)
Βραβεύσειςβραβείο Νόμπελ Ειρήνης (1925)[17][18]
Υπογραφή
Commons page Σχετικά πολυμέσα
δεδομένα

Ο Τσαρλς Γκέιτς Ντόους (Charles Gates Dawes, 27 Αυγούστου 1865 – 23 Απριλίου 1951) ήταν Αμερικανός τραπεζίτης, ταξίαρχος, διπλωμάτης, μουσικοσυνθέτης και πολιτικός, που υπήρξε ο τριακοστός Αντιπρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών, κατέχοντας το αξίωμα από το 1925 έως το 1929. Επιπλέον, για το έργο του επί του ομώνυμου Σχεδίου σχετικώς με τις πολεμικές επανορθώσεις της Γερμανίας του Α΄ Παγκόσμιου Πολέμου, τιμήθηκε με το Βραβείο Νόμπελ Ειρήνης το 1925 από κοινού με τον Βρετανό Ώστιν Τσάμπερλαιν.

Οικογένεια και σπουδές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ο Τσαρλς Ντόους έζησε σε αυτό το σπίτι στο Έβανστον για σχεδόν 40 χρόνια. Σήμερα αποτελεί Εθνικό Ιστορικό Τοπόσημο.

Ο Ντόους γεννήθηκε στη μικρή πόλη Μαριέτα του Οχάιο και ήταν γιος του στρατηγού του Αμερικανικού Εμφύλιου Ρούφους Ντόους (Rufus Dawes, 1838-1899) και της συζύγου του, Μαίρυ Μπέμαν Γκέιτς (Mary Beman Gates).[19] Ο θείος τού Τσαρλς, Εφραίμ Σ. Ντόους, ήταν επίσης αξιωματικός που συμμετέσχε σε μάχες του Εμφύλιου.

Αδελφοί του Τσαρλς ήταν οι Ρούφους Σ. Ντόους, Μπέμαν Γκέιτς Ντόους and Χένρυ Μέυ Ντόους, όλοι τους εξέχοντες επιχειρηματίες ή πολιτικοί. Ο Τσαρλς είχε και δύο αδελφές, τη Μαίρυ Φράνσις Ντόους-Μπητς (Mary Frances Dawes Beach) και τη Μπέτσυ Γκέιτς Ντόους-Χόυτ.[20]

Ο Τσαρλς Γκέιτς Ντόους νυμφεύθηκε την Κέιρο Μπλύμυερ (Caro Blymyer, 1866-1957)[21] στις 24 Ιανουαρίου 1889. Απέκτησαν έναν γιο και μια κόρη, τον Ρούφους Φήαριν (1890-1912) και την Κάρολυν. Αργότερα υιοθέτησαν δύο παιδιά, τον Ντάνα και τη Βιρτζίνια.[22]

Ο Ντόους απεφοίτησε από το Κολέγιο της Μαριέτα[23] και δύο χρόνια αργότερα, το 1886, από τη Νομική Σχολή του Σινσινάτι.[24]

Αρχική σταδιοδρομία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ο Ντόους έγινε δεκτός από τον δικηγορικό σύλλογο της Νεμπράσκα και άσκησε το επάγγελμα του δικηγόρου στο Λίνκολν[23][25] από το 1887 έως το 1894. Εκεί δημιούργησε μια ισόβια φιλία με τον μετέπειτα στρατηγό Τζων Πέρσινγκ όταν ο τελευταίος διορίσθηκε στο Πανεπιστήμιο της Νεμπράσκα[26], καθώς και με τον βουλευτή του Δημοκρατικού Κόμματος Γουίλιαμ Τζένινγκς Μπράυαν[27], μετέπειτα Υπουργό Εξωτερικών των ΗΠΑ.

Κατά τον λεγόμενο «Πανικό του 1893» (οικονομική ύφεση στις ΗΠΑ) ο Ντόους μετεγκαταστάθηκε από το Λίνκολν στο Σικάγο.[27] Το 1894 απέκτησε σε εξευτελιστικές τιμές πολλές μετοχές σε εταιρείες φωταερίου. Διετέλεσε έτσι πρόεδρος της Εταιρείας Φωταερίου του Λα Κρος και της Βορειοδυτικής Εταιρείας Φωταερίου του Έβανστον.[22]

Η διάκρισή του ως μουσικοσυνθέτη[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ο Ντόους ήταν αυτοδίδακτος πιανίστας και συνθέτης. Η σύνθεσή του «Μελωδία σε λα ματζόρε για βιολί και πιάνο»[28] έργο του 1912, έγινε αρκετά γνωστή και οι Μαρί Έντουαρντς και Άντολφ Τζ. Χόφμαν έκαναν δύο ενορχηστρώσεις της το 1921.[29][30] Παιζόταν σε αρκετές επίσημες εκδηλώσεις όπου παρίστατο ο Ντόους.[31] Το 1951 ο Καρλ Σίγκμαν προσέθεσε στίχους και μετέτρεψε τη μελωδία αυτή στο ελαφρό τραγούδι «It's All in the Game»[31], του οποίου η ηχογράφηση από τον Τόμυ Εντουαρντς έμεινε στο νο. 1 του αμερικανικού Billboard Hot 100 επί 6 εβδομάδες το 1958[32] και μία στο νο. 1 του Ηνωμένου Βασιλείου το ίδιο έτος.[33]

Από τότε μέχρι σήμερα, το τραγούδι έχει ηχογραφηθεί από πολλούς γνωστούς καλλιτέχνες, όπως τους Κλιφ Ρίτσαρντ, Άιζακ Χέιζ, Βαν Μόρισον, Νατ Κινγκ Κόουλ, Έλτον Τζον, Μπάρυ Μανίλοου και Κηθ Τζάρετ.

Ο Ντόουζ είναι έτσι ο μοναδικός αντιπρόεδρος των ΗΠΑ στην ιστορία που έχει στο ενεργητικό του μια επιτυχία στο νο. 1 της ποπ.[31] Επίσης, οι Ντόους και Bob Dylan (ως στιχουργός) είναι οι μοναδικοί στην ιστορία κάτοχοι Βραβείου Νόμπελ που είχαν τραγούδι τους στο νο. 1.

Η είσοδος στην πολιτική[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Η ταχεία άνοδος του Ντόους στον επιχειρηματικό κόσμο προκάλεσε το ενδιαφέρον στελεχών του Ρεπουμπλικανικού Κόμματος. Ζήτησαν από τον Ντόους να αναλάβει, όσον αφορούσε την πολιτεία του Ιλινόι, το μάνατζμεντ της προεκλογικής εκστρατείας του Ουίλλιαμ ΜακΚίνλεϊ για την προεδρία των ΗΠΑ (προεδρικές εκλογές του 1896).[34] Μετά την εκλογή του ΜακΚίνλεϊ ως Προέδρου, ο Ντόους ανταμείφθηκε με τον διορισμό του στη θέση του «Comptroller of the Currency», δηλαδή του επόπτη των τραπεζών στο Υπουργείο Οικονομικών των Ηνωμένων Πολιτειών. Υπηρετώντας σε αυτή τη θέση από το 1898 μέχρι το 1901, μπόρεσε να συλλέξει περισσότερα από 25 εκατομμύρια δολάρια της εποχής από τράπεζες που είχαν χρεοκοπήσει κατά τον «Πανικό του 1893» και μετέβαλε τραπεζικές πρακτικές προς την κατεύθυνση της αποτροπής ενός δεύτερου πανικού.

Τον Οκτώβριο του 1901 ο Ντόους παραιτήθηκε από το Υπουργείο Οικονομικών για να κατέβει στην ενεργό πολιτική, θέτοντας υποψηφιότητα για μια βουλευτική έδρα του Ιλινόι στη Γερουσία των ΗΠΑ. Πίστευε ότι με τη βοήθεια του Προέδρου ΜακΚίνλεϊ θα την κέρδιζε. Αλλά ο ΜακΚίνλεϊ δολοφονήθηκε και ο διάδοχός του, ο Πρόεδρος Θεόδωρος Ρούζβελτ, προτιμούσε τον αντίπαλο του Ντόους.[35] Το 1902, μετά από την αποτυχημένη αυτή κάθοδο στις βουλευτικές εκλογές, ο Ντόους δήλωσε ότι είχε τελειώσει με την πολιτική. Οργάνωσε τη Central Trust Company του Ιλινόι και διετέλεσε πρόεδρός της[22] μέχρι το 1921.

Στις 5 Σεπτεμβρίου 1912 ο 21χρονος γιος του Ντόους, ο Ρούφους, φοιτητής ακόμα στο Πανεπιστήμιο του Πρίνστον, πνίγηκε κατά τη διάρκεια διακοπών σε λίμνη του νότιου Ουισκόνσιν.[36] Στη μνήμη του, ο πατέρας του ίδρυσε καταφύγια για άστεγους στο Σικάγο και τη Βοστώνη[37], και χρηματοδότησε την κατασκευή κοιτώνα στο εσωτερικό σχολείο του Λώρενσβιλ στο Νιου Τζέρσεϋ, το οποίο είχε τελειώσει ο γιος του.[38]

Ο Α΄ Παγκόσμιος Πόλεμος[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ο Ταξίαρχος Τσαρλς Ντόους κατά τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο

Ο Τσαρλς Ντόους υπεστήριξε το πρώτο αγγλογαλλικό δάνειο (προς τις δυνάμεις της Αντάντ), ύψους 500 εκατομμυρίων δολαρίων. Η στήριξη του Ντόους ήταν σημαντική, επειδή η J.P. Morgan χρειαζόταν δημόσια ενίσχυση από έναν τραπεζίτη εκτός του κύκλου της. Ο τραπεζίτης της Morgan Τόμας Λάμοντ δήλωσε τότε ότι η στήριξη του Ντόους «του εξασφάλισε μια θέση στον τραπεζικό κόσμο τέτοια που αλλιώς δεν θα μπορούσε ποτέ να ελπίσει ότι θα είχε».[39] (Τα δάνεια προς τις εμπόλεμες χώρες θεωρείτο ότι παραβίαζαν την τότε ουδετερότητα των ΗΠΑ στον πόλεμο, και ο Πρόεδρος Γούντροου Ουίλσον αρνείτο ακόμη να τα επιτρέψει.)

Μετά την είσοδο των ΗΠΑ στον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, ο Ντόους κατατάχθηκε ως ταγματάρχης στις 11 Ιουνίου 1917, στο 17ο Σώμα Μηχανικού. Στη συνέχεια προάχθηκε σε αντισυνταγματάρχη, σε συνταγματάρχη και τέλος, τον Οκτώβριο του 1918, σε ταξίαρχο.[40] Από τον Αύγουστο του 1917 μέχρι τον Αύγουστο του 1919 υπηρέτησε στη Γαλλία. Με τη λήξη του πολέμου τον Νοέμβριο του 1918, έγινε μέλος της Επιτροπής Ρευστοποιήσεως του Υπουργείου Πολέμου των ΗΠΑ. Ο Ντόους τιμήθηκε με το Μετάλλιο Διακεκριμένων Υπηρεσιών του αμερικανικού στρατού[41] και με τον γαλλικό Πολεμικό Σταυρό.

Τον Φεβρουάριο του 1921 η Γερουσία έκανε ακροάσεις επί του θέματος των πολεμικών δαπανών. Σε μια έντονη κατάθεση, ο Ντόους ξέσπασε: «Διάβολε και Παναγιά [σε ελεύθερη μετάφραση - στο πρωτότυπο: Hell and Maria], δεν προσπαθούσαμε να κρατήσουμε λογιστικά βιβλία εκεί πέρα, προσπαθούσαμε να κερδίσουμε έναν πόλεμο!»[42] Αργότερα τον αποκαλούσαν, εξαιτίας αυτής της φράσεως, «Hell and Maria Dawes» (αν και πάντοτε επέμενε ότι η έκφρασή του ήταν «Helen Maria»).[43] Ο Ντόους αποστρατεύθηκε το 1919.[22]

Η χρηματοδότηση της Ευρώπης και το Βραβείο Νόμπελ[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ο Ντόους υπεστήριξε τον Φρανκ Λόουντεν στο συνέδριο του Ρεπουμπλικανικού Κόμματος το 1920, αλλά το χρίσμα για την προεδρική υποψηφιότητα πήγε στον Ουόρεν Χάρντινγκ.[27] Τότε δημιουργήθηκε το Γραφείο Προϋπολογισμού και ο Ντόους διορίσθηκε το 1921 ως ο πρώτος διευθυντής του. Κατόπιν, το 1923, ο τότε Υπουργός Εμπορίου Χέρμπερτ Χούβερ τον διόρισε στην Επιτροπή Πολεμικών Επανορθώσεων και σύντομα ο Ντόους πρότεινε μια λύση για την ευρωπαϊκή οικονομική κρίση: Το «Σχέδιο Ντόους» δάνεισε μεγάλα ποσά από τις αμερικανικές τράπεζες στη γερμανική οικονομία, που επέτρεψαν στη γερμανική βιομηχανική παραγωγή να ανακάμψει, ενώ ταυτοχρόνως η Γερμανία πλήρωνε υπέρογκες πολεμικές αποζημιώσεις στη Γαλλία και το Βέλγιο, όπως όριζε η Συνθήκη των Βερσαλλιών. Το 1929 η Επιτροπή Πολεμικών Επανορθώσεων υπό τον Όουεν Γιανγκ αντικατέστησε αυτό το Σχέδιο με το πιο μόνιμο Σχέδιο Γιανγκ, το οποίο μείωσε το συνολικό ποσό των πολεμικών αποζημιώσεων και ζητούσε την απόσυρση των δυνάμεων κατοχής από το γερμανικό έδαφος.[44][45] Για το Σχέδιο Ντόους, ο Τσαρλς Ντόους μοιράσθηκε το Βραβείο Νόμπελ Ειρήνης το 1925 με τον Βρετανό σερ Ώστιν Τσάμπερλαιν.[22]

Η αντιπροεδρία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ο Ντόους (δεξιά) με τον Κάλβιν Κούλιτζ

Στο συνέδριο του Ρεπουμπλικανικού Κόμματος το 1924, ο ήδη Πρόεδρος Κάλβιν Κούλιτζ επιλέχθηκε ως υποψήφιος του κόμματος σχεδόν χωρίς αντίπαλο.[46] Ωστόσο, η επιλογή του υποψήφιου Αντιπροέδρου στάθηκε δυσκολότερη. Ο κυβερνήτης του Ιλινόι Φρανκ Λόουντεν προτάθηκε, αλλά αρνήθηκε. Η επόμενη επιλογή του Κούλιτζ ήταν ο γερουσιαστής του Άινταχο Γουίλιαμ Μπόρα (William Borah), αλλά και εκείνος αρνήθηκε. Ο πρόεδρος των Ρεπουμπλικανών Γουίλιαμ Μπάτλερ θέλησε να χρίσει υποψήφιο τον τότε Υπουργό του Εμπορίου Χέρμπερτ Χούβερ, αλλά τότε δεν ήταν αρκετά δημοφιλής. Τελικώς οι αντιπρόσωποι των περιφερειών επέλεξαν τον Ντόους. Ο Κούλιτζ αποδέχθηκε αμέσως την επιλογή των αντιπροσώπων, πιστεύοντας ότι ο Ντόους θα του ήταν αφοσιωμένος και ότι θα αποτελούσε μια ισχυρή προσθήκη στην προεκλογική εκστρατεία του.[46]

Πράγματι, ο Ντόους ταξίδεψε πολύ στη χώρα κατά τη διάρκεια της εκστρατείας, βγάζοντας πολλούς λόγους για την ενίσχυση της κοινής υποψηφιότητάς τους. Αρκετές ήταν οι λεκτικές επιθέσεις του κατά του υποψήφιου του Προοδευτικού Κόμματος Ρόμπερτ Λα Φολέτ, τον οποίο χαρακτήριζε επικίνδυνο ριζοσπάστη, που συμπαθούσε τους Μπολσεβίκους.[27] Οι Κούλιτζ και Ντόους εξελέγησαν στις 4 Νοεμβρίου 1924, παίρνοντας περισσότερες λαϊκές ψήφους από όσες οι υποψήφιοι του Δημοκρατικού και του Προοδευτικού Κόμματος μαζί.[47] Ορκίσθηκαν και ανέλαβαν καθήκοντα[48] στις 4 Μαρτίου 1925.

Ωστόσο, οι Ντόους και Κούλιτζ σύντομα αποξενώθηκαν ο ένας από τον άλλον. Ο Ντόους αρνιόταν να παρακολουθεί τις συνεδριάσεις του Υπουργικού Συμβουλίου και ενοχλούσε τον Κούλιτζ με τις επιθέσεις του κατά της πρακτικής κωλυσιεργίας για την ψήφιση νομοσχεδίων στη Γερουσία. Ο Ντόους πρωτοστάτησε στην ψήφιση από το Κογκρέσο του νομοσχεδίου McNary-Haugen για την ανακούφιση των αγροτών από τη γεωργική κρίση της δεκαετίας του 1920. Το νομοσχέδιο αυτό θα υποχρέωνε το κράτος να αγοράζει την περίσσεια γεωργικών προϊόντων και να την πωλεί σε ξένες αγορές. Αλλά ο Πρόεδρος Κούλιτζ άσκησε βέτο στο νομοσχέδιο.[27]

Το 1927 ο Κούλιτζ ανακοίνωσε ότι δεν θα έθετε εκ νέου υποψηφιότητα για Πρόεδρος. Ο Ντόους υπεστήριξε και πάλι τον Φρανκ Λόουντεν στο συνέδριο του Ρεπουμπλικανικού Κόμματος το 1928, όπως είχε κάνει και το 1920, αλλά το χρίσμα για την προεδρική υποψηφιότητα πήγε στον Χέρμπερτ Χούβερ.[27] Κυκλοφόρησαν φήμες ότι ο Ντόους θα επιλεγόταν και αυτή τη φορά ως υποψήφιος Αντιπρόεδρος, αλλά ο Κούλιτζ κατέστησε σαφές ότι θα θεωρούσε τυχόν δεύτερη υποψηφιότητα του Ντόους για την αντιπροεδρία ως προσβολή. Επιλέχθηκε έτσι ο Τσαρλς Κέρτις από το Κάνσας.[49]

Τα μετέπειτα[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Μετά τη λήξη της θητείας του ως Αντιπροέδρου, ο Ντόους υπηρέτησε ως ο πρεσβευτής των ΗΠΑ στο Λονδίνο, από το 1929 μέχρι το 1931.[50] Συνολικά, ο Ντόους υπήρξε πολύ αποτελεσματικός ως πρεσβευτής, όπως θα βεβαίωνε στα απομνημονεύματά του ο τότε πρίγκιπας και μετέπειτα βασιλιάς Εδουάρδος Η΄ του Ηνωμένου Βασιλείου.

Καθώς η Μεγάλη οικονομική ύφεση επέλαυνε στις ΗΠΑ, ο Ντόους αποδέχθηκε την έκκληση του Προέδρου Χέρμπερτ Χούβερ να εγκαταλείψει τη θέση του πρέσβεως και να τεθεί επικεφαλής της νεοϊδρυμένης κρατικής «Εταιρείας Χρηματοδοτήσεων Ανορθώσεως» (Reconstruction Finance Corporation, RFC). Αλλά μετά από λίγους μήνες ο Ντόους παραιτήθηκε από την RFC, καθώς ως μέλος του Δ.Σ. της κινδυνεύουσας τράπεζας «City National Bank and Trust Company» του Σικάγου αισθάνθηκε υποχρεωμένος να εργασθεί για τη σωτηρία της. Πολιτικοί του αντίπαλοι υπαινίχθηκαν ότι υπό την ηγεσία του Ντόους η RFC είχε ευνοήσει αυτή την τράπεζα. Αυτοί οι υπαινιγμοί σημάδευσαν το τέλος της σταδιοδρομίας του Ντόους στον δημόσιο τομέα. Για τις προεδρικές εκλογές του 1932, ο Χούβερ σκέφθηκε την πιθανότητα να προτείνει τον Ντόους στη θέση του Κέρτις, αλλά ο Ντόους απέρριψε τη δυνητική αυτή πρόταση.[51]

Ο Ντόους επέστρεψε στην ενασχόληση με τον τραπεζικό τομέα, υπηρετώντας επί σχεδόν δύο δεκαετίες ως πρόεδρος του Δ.Σ. της City National Bank and Trust Co., από το 1932 μέχρι τον θάνατό του.[52] Απεβίωσε στο μεγάλο σπίτι του στο Έβανστον από έμφραγμα του μυοκαρδίου σε ηλικία 85 ετών.[53] Ο τάφος του βρίσκεται στο Κοιμητήριο Ρόουζχιλ του Σικάγου.[54]

Η κληρονομιά του[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Κατά την Ανέτ Ντάνλαπ (Annette Dunlap) ο Ντόους ήταν:

«ένας αυτοδημιούργητος άνθρωπος, που εκτιμούσε τη σκληρή δουλειά και την εξοικονόμηση πόρων, με το δεύτερο να μετριάζεται από τη χριστιανική γενναιοδωρία του. Πέρασε τη ζωή του προάγοντας τις εδραίες ρεπουμπλικανικές αξίες του μικρού κράτους με περιορισμένους προϋπολογισμούς. Η φιλοσοφία του Φραγκλίνου Ρούζβελτ του μεγάλου κράτους που ξοδεύει από δω και από κει ήταν κατάρα για αυτόν.»[55]

Μετά τον θάνατο και της συζύγου του το 1957, το σπίτι του δίπλα στην όχθη της λίμνης στο Έβανστον (οδός Greenwood 225) πέρασε στην ιδιοκτησία του σημερινού Κέντρου Ιστορίας του Έβανστον, όπως είχε αποφασίσει ο Ντόους. Το κέντρο διατηρεί την οικία ως μουσείο. Η οικία έχει ανακηρυχθεί Εθνικό Ιστορικό Τοπόσημο, υπό την ονομασία «Charles G. Dawes House».

Δείτε επίσης[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Επιλεγμένη εργογραφία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

  • The Banking System of the United States and Its Relation to the Money and the Business of the Country, εκδ. Rand McNally, Σικάγο 1894
  • «The Sherman Anti-Trust Law: Why It has Failed and Why It Should Be Amended», The North American Review, 183.597 (1906), σσ. 189-194 online
  • Essays and Speeches, εκδ. Houghton, Νέα Υόρκη 1915
  • Journal of the Great War, 2 τόμοι, Houghton, Νέα Υόρκη 1921 online τόμ. 1, online τόμ. 2
  • The First Year of the Budget of the United States, Harper, Νέα Υόρκη 1923 online
  • Notes as Vice President, 1928-1929, Little, Brown, Βοστώνη 1935 online
  • How Long Prosperity? εκδ. Marquis, Νέα Υόρκη 1937
  • Journal as Ambassador to Great Britain, εκδ. Macmillan, Νέα Υόρκη 1939 online
  • A Journal of Reparations, εκδ. Macmillan, Νέα Υόρκη 1939 online
  • A Journal of the McKinley Years, επιμέλεια Bascom N. Timmons, εκδ. Tower, La Grange (IL) 1950


Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

  1. ↑ 1,0 1,1 1,2 Εθνική Βιβλιοθήκη της Γερμανίας: (Γερμανικά) Gemeinsame Normdatei. Ανακτήθηκε στις 27  Απριλίου 2014.
  2. ↑ 2,0 2,1 2,2 2,3 Εθνική Βιβλιοθήκη της Γαλλίας: (Γαλλικά) καθιερωμένοι όροι της Εθνικής Βιβλιοθήκης της Γαλλίας. data.bnf.fr/ark:/12148/cb14838379r. Ανακτήθηκε στις 10  Οκτωβρίου 2015.
  3. ↑ 3,0 3,1 (Αγγλικά) SNAC. w6k36gkt. Ανακτήθηκε στις 9  Οκτωβρίου 2017.
  4. ↑ «Большая советская энциклопедия» (Ρωσικά) Η Μεγάλη Ρωσική Εγκυκλοπαίδεια. Μόσχα. 1969. Ανακτήθηκε στις 25  Φεβρουαρίου 2017.
  5. ↑ «Большая советская энциклопедия» (Ρωσικά) Η Μεγάλη Ρωσική Εγκυκλοπαίδεια. Μόσχα. 1969. Ανακτήθηκε στις 27  Σεπτεμβρίου 2015.
  6. ↑ Εθνική Βιβλιοθήκη της Γερμανίας: (Γερμανικά) Gemeinsame Normdatei. Ανακτήθηκε στις 31  Δεκεμβρίου 2014.
  7. ↑ «Большая советская энциклопедия» (Ρωσικά) Η Μεγάλη Ρωσική Εγκυκλοπαίδεια. Μόσχα. 1969. Ανακτήθηκε στις 28  Σεπτεμβρίου 2015.
  8. ↑ 8,0 8,1 (Αγγλικά) Find A Grave.
  9. ↑ Τσεχική Εθνική Βάση Δεδομένων Καθιερωμένων Όρων. uk2015857534. Ανακτήθηκε στις 1  Μαρτίου 2022.
  10. ↑ Ανακτήθηκε στις 8  Ιουλίου 2019.
  11. ↑ Εθνική Βιβλιοθήκη της Γερμανίας: (Γερμανικά) Gemeinsame Normdatei. Ανακτήθηκε στις 25  Ιουνίου 2015.
  12. ↑ (Γαλλικά, Ολλανδικά, Αγγλικά, Γερμανικά, Ιταλικά, Ισπανικά) Musicalics. 97879. Ανακτήθηκε στις 5  Απριλίου 2022.
  13. ↑ Ανακτήθηκε στις 20  Μαΐου 2019.
  14. ↑ Τσεχική Εθνική Βάση Δεδομένων Καθιερωμένων Όρων. uk2015857534. Ανακτήθηκε στις 16  Δεκεμβρίου 2022.
  15. ↑ 15,0 15,1 Ανακτήθηκε στις 18  Σεπτεμβρίου 2018.
  16. ↑ 16,0 16,1 Leo van de Pas: (Αγγλικά) Genealogics. 2003.
  17. ↑ www.nobelprize.org/nobel_prizes/peace/laureates/1925/.
  18. ↑ www.nobelprize.org/nobel_prizes/about/amounts/.
  19. ↑ Dunlap, Annette B. (2016). Charles Gates Dawes: a Life. Northwestern University Press and the Evanston History Center. σελ. 12. ISBN 9780810134195. 
  20. ↑ Gates Dawes Ancestral Lines
  21. ↑ «The religion of Charles G. Dawes, U.S. Vice-President». www.adherents.com. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 2 Αυγούστου 2017. Ανακτήθηκε στις 7 Ιουνίου 2018. 
  22. ↑ 22,0 22,1 22,2 22,3 22,4 Davis, Jr., Henry Blaine (1998). Generals in Khaki. Raleigh, NC: Pentland Press, Inc. σελ. 103. ISBN 1571970886. 
  23. ↑ 23,0 23,1 Dunlap, Annette B. Charles Gates Dawes: a Life. σελ. 17. 
  24. ↑ Dunlap, Annette B. Charles Gates Dawes: a Life. σελ. 18. 
  25. ↑ Dunlap, Annette B. Charles Gates Dawes: a Life. σελίδες 20–38. 
  26. ↑ Dunlap, Annette B. Charles Gates Dawes: a Life. σελίδες 24–25. 
  27. ↑ 27,0 27,1 27,2 27,3 27,4 27,5 «Charles G. Dawes, 30th Vice President (1925-1929)». US Senate. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις Νοεμβρίου 6, 2014. Ανακτήθηκε στις Φεβρουαρίου 2, 2017. 
  28. ↑ Dawes, Charles Gates: Melody [in A major] for violin with piano acc, Gamble Hinged Music, Σικάγο 1912, OCLC 21885776
  29. ↑ Dawes, Charles Gates & Marie Edwards: Melody, Gamble Hinged Music Co, 1921, OCLC 10115887
  30. ↑ Dawes, Charles Gates & Adolf G. Hoffmann: Melody, small orchestra, Gamble Hinged Music Co, 1921, OCLC 46679677
  31. ↑ 31,0 31,1 31,2 «Archived copy». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις Ιουλίου 26, 2015. Ανακτήθηκε στις Ιανουαρίου 26, 2017. 
  32. ↑ Joel Whitburn: The Billboard Book of Top 40 Hits, αναθ. και επαυξ. 6η έκδ., Billboard Publications, Νέα Υόρκη 1996, σελ. 201.
  33. ↑ Hatfield 1997, σελ. 360
  34. ↑ Davis, Jr., Henry Blaine: Generals in Khaki, Pentland Press, Inc., 1998, σελ. 81, ISBN 1571970886
  35. ↑ Waller 1998, σελ. 274
  36. ↑ «Charles Gates Dawes Timeline – Evanston History Center». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 9 Ιανουαρίου 2021. Ανακτήθηκε στις 25 Δεκεμβρίου 2020. 
  37. ↑ «Let's Talk It Over». The National Magazine 46 (September): 905. 1917. https://books.google.com/books?id=TstOAQAAMAAJ&pg=PA905. Ανακτήθηκε στις 26 January 2017. 
  38. ↑ DAWES HOUSE DEDICATED.; Lawrenceville School Building Partly Financed by Ambassador. Accessed April 6, 2020.
  39. ↑ Merchants of Death Revisited, Mises Institute, σελ. 61
  40. ↑ New York Times, 4 Οκτωβρίου 1918
  41. ↑ «Valor awards for Charles G. Dawes». 
  42. ↑ Dunlap, Annette B. Charles Dawes Gates: a Life. σελ. 144. 
  43. ↑ «Vice President Dawes». Forbes Library. Ανακτήθηκε στις 12 Ιουλίου 2018. 
  44. ↑ Dunlap, σσ. 214-215
  45. ↑ Stephen A. Schuker: The end of French predominance in Europe: the financial crisis of 1924 and the adoption of the Dawes Plan, U. of North Carolina Press, 1976
  46. ↑ 46,0 46,1 Hatfield 1997, σελ. 363
  47. ↑ Hatfield 1997, σελ. 364
  48. ↑ Reviews, C.T.I (16 Οκτωβρίου 2016). American Foreign Relations, A History. σελ. 193. ISBN 9781619066649. Ανακτήθηκε στις 26 Ιανουαρίου 2017. [νεκρός σύνδεσμος]
  49. ↑ Mencken, Henry Louis· George Jean Nathan (1929). The American Mercury. σελ. 404. 
  50. ↑ Dunlap, Annette B. Charles Gates Dawes: a Life. σελίδες 221–44. 
  51. ↑ Witcover, Jules (2014). The American Vice Presidency. Smithsonian Books. σελ. 296. 
  52. ↑ «Dawes, Charles Gates – Biographical Information». Biographical Directory of the United States Congress. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 15 Σεπτεμβρίου 1999. Ανακτήθηκε στις 17 Ιανουαρίου 2018. 
  53. ↑ «Charles G. Dawes, Ex-Vice President, Dies (April 24, 1951)». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 2 Φεβρουαρίου 2017. Ανακτήθηκε στις 25 Δεκεμβρίου 2020. 
  54. ↑ Rumore, Kori. «Buried in Chicago: Where the famous rest in peace». 
  55. ↑ Indiana Magazine of History, τόμ. 114 (2018), σελ. 76

Βιβλιογραφία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Εξωτερικοί σύνδεσμοι[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]


Καθιερωμένοι όροι
Ανακτήθηκε από "https://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Τσαρλς_Ντόους&oldid=9904419"