Τρίσνο Σουμάρτζο
| Τρίσνο Σουμάρτζο | |
|---|---|
| Γενικές πληροφορίες | |
| Γέννηση | 6 Δεκεμβρίου 1916 |
| Θάνατος | 21 Απριλίου 1969 |
| Χώρα πολιτογράφησης | Ινδονησία |
| Εκπαίδευση και γλώσσες | |
| Ομιλούμενες γλώσσες | Ινδονησιακά |
| Πληροφορίες ασχολίας | |
| Ιδιότητα | συγγραφέας κριτικός λογοτεχνίας |
Ο Τρίσνο Σουμάρτζο (ινδονησιακά: Trisno Sumardjo, 6 Δεκεμβρίου 1916 - 21 Απριλίου 1969[1]) ήταν Ινδονήσιος συγγραφέας, λογοτεχνικός κριτικός και καλλιτέχνης του 20ού αιώνα. Ανήκε στην επονομαζόμενη «γενιά του 1945»[2][3].
Βιογραφία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Ο Σουμάρτζο γεννήθηκε το 1916 στη Σουραμπάγια[4] της Ιάβας και προερχόταν από οικογένεια εκπαιδευτικού[1][3]. Εμφανίστηκε στα γράμματα την περίοδο αμέσως μετά την ανακήρυξη της ανεξαρτησίας της χώρας από την Ολλανδία, όντας ένας από τους ηλικιακά μεγαλύτερους εκπροσώπους της «γενιάς του 1945»[1][3], ενώ ήταν μέλος της λογοτεχνικής ομάδας SIM[4].
Ως λογοτέχνης, ο Σουμάρτζο ασχολήθηκε με τη συγγραφή διηγημάτων, νουβελών, θεατρικών έργων, ποιημάτων κλπ. Το 1952 εξέδωσε την πρώτη του συλλογή που περιείχε πεζά και ποιήματα που είχαν γραφτεί από το 1946 μέχρι το 1950 υπό τον τίτλο «Συνείδηση και πράξεις»[1][3], μεταξύ αυτών και το διήγημα «Νάρκισσος» που αργότερα μεταφράστηκε στα γερμανικά[1]. Τα επόμενα χρόνια ακολούθησαν το αλληγορικό θεατρικό έργο «Τζίτα Τερούνα» (1953), η συλλογή ιστοριών με τίτλο «Το μεγάλο σπίτι» (1957), η συλλογή διηγημάτων «Ξερά φύλλα» (1962) που αποτελείται από πεζά κείμενα γραμμένα κατά τη δεκαετία του 1950, η ποιητική συλλογή «Σιλουέτες» που κυκλοφόρησε περίπου το 1966 κ.ά[1][3].
Ο Σουρμάτζο ήταν ακόμη δοκιμιογράφος, αρθρογράφος σε εφημερίδες και περιοδικά, καθώς και μεταφραστής ξένων λογοτεχνικών έργων. Συγκεκριμένα μετέφρασε στην ινδονησιακή γλώσσα μια σειρά έργων του Ουίλλιαμ Σαίξπηρ (όπως π.χ. τα «Άμλετ», «Ρωμαίος και Ιουλιέτα», «Ο έμπορος της Βενετίας» και «Μάκβεθ»), τους «Μύθους» του Ζαν ντε Λα Φονταίν, έργα του Έντγκαρ Άλλαν Πόε, καθώς και τον «Δόκτωρ Ζιβάγκο» του Μπ. Παστερνάκ[1][3]. Ακόμη, διετέλεσε συντάκτης λογοτεχνικών περιοδικών και επιθεωρήσεων[1][3].
Το 1957 ο Σουμάρτζο ηγήθηκε αντιπροσωπείας Ινδονήσιων διανοούμενων που επισκέφθηκαν τη Λαϊκή Δημοκρατία της Κίνας, αποκομίζοντας ανάμεικτες εντυπώσεις από τις επαφές που είχε με Κινέζους διανοούμενους και συγγραφείς, ψέγοντας την έλλειψη ελευθερίας έκφρασης και τον ιδιαίτερα στρατευμένο χαρακτήρα της λογοτεχνικής παραγωγής[5]. Τον Αύγουστο του 1963 συνυπέγραψε το «Πολιτιστικό Μανιφέστο», ένα κείμενο διαφόρων διανοούμενων της Ινδονησίας ενάντια στην ποδηγέτηση της πολιτιστικής παραγωγής της χώρας από το καθεστώς του Σουκάρνο[6].
Παράλληλα με τη συγγραφική του δραστηριότητα, από τη δεκαετία του 1940 ασχολήθηκε ενεργά και με τη ζωγραφική[1]. Μάλιστα έργα του εκτίθενται στην Εθνική Πινακοθήκη της Ινδονησίας[4]. Απεβίωσε την 21η Απριλίου του 1969.
Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- ↑ 1,0 1,1 1,2 1,3 1,4 1,5 1,6 1,7 1,8 Holt, Claire (Οκτώβριος 1969). «In Memoriam: Trisno Sumardjo, December 6, 1916-April 21, 1969». Indonesia (Cornell University Press) (8): 213-216. https://www.jstor.org/stable/3350675.
- ↑ Μεγάλη Σοβιετική Εγκυκλοπαίδεια. 14ος. Αθήνα: Εκδοτική Εταιρεία Ακάδημος. 1979. σελ. 460.
- ↑ 3,0 3,1 3,2 3,3 3,4 3,5 3,6 Teeuw, A. (1967). Modern Indonesian literature. Dordrecht: Koninklijk Instituut voor Taal-, Land- En Volkenkunde. Springer. σελ. 199-200.
- ↑ 4,0 4,1 4,2 «Trisno Sumardjo». galeri-nasional.or.id (στα Αγγλικά). National Gallery of Indonesia. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 30 Νοεμβρίου 2022. Ανακτήθηκε στις 30 Νοεμβρίου 2022.
- ↑ Συλλογικό (2010). The Cold War in Asia. The Battle for Hearts and Minds. Leiden: BRILL. σελ. 177.
- ↑ Lindsay, Jennifer (2012). Heirs to World Culture. Being Indonesian, 1950-1965. Leiden: BRILL. σελ. 177.