Τζον Βόλκερ

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Τζον Βόλκερ
Ο Τζον Βόλκερ στο στούντιο του στο Κεντ, Αγγλία
Γενικές πληροφορίες
Όνομα στη
μητρική γλώσσα		John Harold Westgarth Voelcker (Αγγλικά)
Γέννηση1927
Θάνατος1972
Χώρα πολιτογράφησηςΗνωμένο Βασίλειο
Εκπαίδευση και γλώσσες
Ομιλούμενες γλώσσεςΑγγλικά
Πληροφορίες ασχολίας
Ιδιότητααρχιτέκτονας
ΕργοδότηςΠανεπιστήμιο της Γλασκώβης
δεδομένα

Ο Τζον Χάρλοντ Γουέστγκαρθ Βόλκερ (John Harold Westgarth Voelcker) (20 Ιουλίου 1927-14 Σεπτεμβρίου 1972) ήταν Άγγλος αρχιτέκτονας και συμμετείχε στη δημιουργία της Team 10 (Ομάδα 10, 1956), ενός σχίσματος στα CIAM [Διεθνή Συνέδρια Μοντέρνας Αρχιτεκτονικής (γαλλ. Congrès internationaux d’architecture moderne)]. Πραγματοποίησε την πρακτική άσκησή του στις αγροτικές περιοχές και ύστερα δίδαξε αρχιτεκτονική σε πολλές σχολές, ιδιαίτερη, είναι η συνεισφορά του στο Πανεπιστήμιο της Γλασκόβης, όπου έλαβε τον τίτλο «Ο πρώτος καθηγητής του τμήματος αρχιτεκτονικής» (1969).

Εκπαίδευση και οικογένεια[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Γεννήθηκε στην πόλη Πρέστο, στη Λανκασάιρ της Αγγλίας. Αποφοίτησε από το σχολείο "Abbotsholme" και σπούδασε αρχιτεκτονική στη σχολή Architectural Association (AA) στο ινστιτούτο School of Architecture του Λονδίνου. Μετά τις σπουδές του (1944-52) -που διακόπηκαν για τρία χρόνια, λόγω υποχρεωτικής στρατιωτικής θητείας (1945-48)- ακολούθησε μια σύντομη περίοδος συμμετέχοντας στην εταιρεία Architects’ Co-partnership, αποτελούμενη από απόφοιτους του AA [1], όπου και γνώρισε την Ann (née Lambert), τη σύζυγο του.

The Zone[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Η διπλωματική εργασία του Βόλκερ στη σχολή AA, πραγματοποιήθηκε κατά τα έτη 1951-2 με τους φοιτητές, Pat Crooke και Andrew Derbyshire. Η ονομασία που της δόθηκε ήταν The Zone (=η περιοχή) και αφορά τη δημιουργία μίας αποικίας, σε ένα κομμάτι της Χερτφορτσάιρ, συγκεκριμένα 186 479 144 τετραγωνικών μέτρων. Η γεωργία αποτελούσε βασική δραστηριότητα της περιοχής και προτάθηκε ένας συνδυασμός αγροτικής καλλιέργειας και ελαφριάς βιομηχανίας, σχεδόν ίδιος όπως στην περιοχή του Κεντ -οπού ο Βόλκερ θα αναλάβει να ασχοληθεί αργότερα. Η αποικία αποτελούταν από 72.000 κατοίκους, εκ των οποίων οι 60.000 στεγάστηκαν σε μία σειρά πολυώροφων συνδεδεμένων κτηρίων στο αστικό τμήμα της πόλης, το κέντρο. Η πολιτική προστασία του περιβάλλοντος Green Belt αντέδρασε ενάντια στον διαχωρισμό μεταξύ πόλης και υπαίθρου. Έτσι, οι τρεις φοιτητές υιοθέτησαν μία επεξήγηση, η οποία υποστήριζε ότι οι διαφορές στις ομάδες ανθρώπων επιτρέπουν τον διαφοροποίηση στη δομή που εισήγαγε η The Zone. Αργότερα, ο Βόλκερ κοιτάζοντας πίσω αντιμετώπισε με κριτική πολλά σημεία από αυτό το έργο, περιγράφοντας την μέθοδο σχεδιασμού και οργάνωσης ως «υπεραπλουστευμένη». Ωστόσο, ισχυρίστηκε ότι η μέθοδος αυτή, απέδειξε ότι είναι πιθανό να βρεθεί μια μέθοδος εργασίας μέσω της οποίας «οποιοδήποτε περιβάλλον μπορεί να σχεδιαστεί, κάθε κομμάτι του... έχει τις δικές του αρετές ως μέρος». [2]

Μετά την ολοκλήρωση του The Zone, οι δημιουργοί της ρωτήθηκαν από την ομάδα MARS [Modern Architectural Research (Σύγχρονη Αρχιτεκτονική Έρευνα)] εάν θα την παρουσίαζαν ως μέρος της συνεισφοράς του Ηνωμένου Βασιλείου προς το 9ο CIAM (Διεθνή Συνέδρια Μοντέρνας Αρχιτεκτονικής), στην Αιξ, Γαλλία το επόμενο έτος, 1953. Ο Βόλκερ περιόρισε τα 120 σχέδια σε ένα «πλέγμα» 80 σχεδίων (που βρίσκονται τώρα στη συλλογή σχεδίων RIBA) βασισμένα στο μέγεθος και την μορφή που καθόρισε η ομάδα ASCORAL (Assemblée de constructeurs pour une renovation architecturale). [2] Περίπου 25 χρόνια μετά, ειδικότερα, τέσσερα χρόνια μετά τον πρόωρο θάνατο του Βόλκερ , ο κριτικός αρχιτεκτονικής Reyner Banham χαρακτήρισε το έργο The Zone ως το πιο πρώιμο παράδειγμα της σχέσης του ακαδημαϊκού χώρου με την megastructure (μεγάλες αυτοφερόμενες κατασκευές). Παρατήρησε ότι, ένα μεγάλο κομμάτι του έργου αφορούσε τη γεωργία, και για αυτό δεν θα μπορούσε να θεωρηθεί όλο το έργο ως «proto-megastructure» -αλλά ένα σημαντικό μέρος του, στο αστικό τμήμα που περιείχε μια μεγάλη σε έκταση, πολύπλοκη δομή. [3]

Πρακτική άσκηση στην αρχιτεκτονική[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ως φοιτητές, ο Βόλκερ με την Ann ασχολήθηκαν με τον σχεδιασμό επίπλων για τέσσερις μήνες, βοηθώντας το αρχιτεκτονικό γραφείο BBPR στο Μιλάνο. Αφότου, μπόρεσε να ασκεί την ιδιότητα του αρχιτέκτονα, ο Βόλκερ συμμετείχε στην αρχιτεκτονική ομάδα Farmer and Dark στο Ντέρμσαϊρ της Αγγλίας για να εργαστεί στο σχεδιασμό σταθμών παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας, κυρίως του ηλεκτρικού σταθμού Marchwood, κοντά στο Σαουθάμπτον. Διαφωνώντας με τον τρόπο προσέγγισης της αρχιτεκτονικής από την υπόλοιπη ομάδα, ο Βόλκερ παραιτήθηκε και ξεκίνησε να εργάζεται ως ελεύθερος επαγγελματίας στο Λονδίνο, για την σχεδίαση ενός σπιτιού στο Χάιγκεϊτ, που τελικά δεν υλοποιήθηκε. [2] [4] [5]

Το 1954 μετακόμισαν στο Κεντ, από όπου καταγόταν η Ann, και εγκαταστάθηκαν στο χωριό Στέιπλχερς. Η εργασία ήταν περιορισμένη και βρισκόταν στον εκσυγχρονισμό των γεωργικών κατοικιών (παροχή, με επιχορηγήσεις από επτά τοπικά αγροτικά συμβούλια, βασικές εγκαταστάσεις κουζίνας και μπάνιου), μετατροπές και περιστασιακές κατοικίες. Το 1957 το Σχέδιο Βελτίωσης Φάρμας της κυβέρνησης παρείχε άμεση επιχορήγηση για την κατασκευή αγροτικών κτιρίων, αργότερα, η ενίσχυση αυτή επεκτάθηκε σε οπωροκηπευτικές επιχειρήσεις στο πλαίσιο του Προγράμματος Κηπευτικής Βελτίωσης. Η εισαγωγή αυτών των επιχορηγήσεων παρείχε στον Βόλκερ σημαντικό όγκο γεωργικών εργασιών. [2]

Το 1962 ο Βόλκερ με την Ann μετακόμισαν σε μια πολύ μεγαλύτερη, πρώην αγροικία στο Sutton Valence, με υπέροχη θέα στο Weald του Κεντ. Εδώ, η πρακτική επεκτάθηκε για να συμπεριλάβει τέσσερις βοηθούς αρχιτέκτονες και προσωπικό υποστήριξης. Μεταξύ 1959 και 1968, υπήρχαν κατά μέσο όρο περίπου 30 θέσεις εργασίας ετησίως και, στο απόγειό της, γύρω στο 1963, ήταν σχεδόν οι διπλάσιες. [2] Σταδιακά υπήρξε επιχορήγηση και για άλλους τύπους κτιρίων -ένα δημοτικό σχολείο, δύο γραφεία και ένα πρόγραμμα κοινωνικής στέγασης.

Έως το 1965, η πρακτική είχε δυσκολίες. Ένα έργο για τα γραφεία του Συμβουλίου Αγροτικής Περιφέρειας του Maidstone δεν χτίστηκε ποτέ και τα κυβερνητικά προγράμματα βελτίωσης της γεωργίας είχαν, σε τοπικό επίπεδο, κάνει τον κύκλο τους. Ο Επιλεκτικός Φόρος Απασχόλησης της νέας κυβέρνησης έπληξε σκληρά τους αρχιτέκτονες και το εναπομείναν αρχιτεκτονικό προσωπικό εγκατέλειψε την πρακτική. [2] Ο Βόλκερ δεν ήταν καλά και η πρακτική δε γινόταν να συνεχιστεί.

Κτήρια[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Παρά τον μεγάλο αριθμό έργων που αναλήφθηκαν, λίγα από αυτά διακρίθηκαν. Μεταξύ αυτών ήταν:

Lyttelton House, Arkley, 1958. Ένα σπίτι με αυλή που σχεδιάστηκε για τον καλλιτέχνη τζαζ μουσικής Humphrey Lyttelton, συμπεριλαμβάνοντας μια ποπ αρτ τοιχογραφία του John McHale, η οποία αποτέλεσε το αντικείμενο της πρώτης επιτυχούς προσφυγής από την άρνηση μιας Πολεοδομικής Αρχής να της χορηγήσει άδεια κατασκευής -για αισθητικούς λόγους. [6] Συμμετείχε στο The New Brutalism του Reyner Banham: ηθική ή αισθητική; . [7] Κατεδαφίστηκε τη δεκαετία του 1990 για ένα πολύ μεγαλύτερο σπίτι.

Lyttelton House, ποπ αρτ τοιχογραφία

Φάρμα Blackwall, Hinxhill. Χαρακτηριστικό παράδειγμα φάρμας από τις πολλές που σχεδίασε ο Βόλκερ. Οι παλιοί αχυρώνες διατηρήθηκαν, με χρήση ως αποθήκες ζωοτροφών και προστέθηκαν νέα μακρόστενα υπόστεγα που κατασκευάστηκαν για την φύλαξη των ζώων κατά την χειμερινή περίοδο. [2] Σήμερα είναι εγκαταλελειμμένο.

Δημοτικό σχολείο, Staplehurst. Από τους συναδέλφους του της Ομάδας 10, ο Ralph Erskine θαύμασε το έργο του Βόλκερ αλλά απορρίφθηκε από τους Smithsons. [2] Το σχολείο επεκτάθηκε και η στέγη της αίθουσας άλλαξε.

Γραφεία του Συμβουλίου, Swanscombe. Αρχικά, η ιδέα παρουσιάστηκε στην Ομάδα 10 στο Royaumont το 1962 και δεν έγινε δεκτή. [8] [9] Το Συμβούλιο αργότερα καταργήθηκε και ο χώρος του ενός γραφείου ανακατασκευάστηκε, έπειτα κατεδαφίστηκαν ολοκληρωτικά.

Livestock Market, Ashford. Ένα κτήριο δέκα όψεων, κατασκευασμένο από τσιμεντόλιθο και κόντρα πλακέ, που περιείχε ένα αμφιθέατρο κάτω από μια σύγχρονης κατασκευής οροφή. [2] Κατεδαφίστηκε για το σιδηροδρομικό σύστημα Eurostar.

This is Tomorrow[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Το 1956 ο Βόλκερ συνεργάστηκε με τους καλλιτέχνες Richard Hamilton και John McHale ως Group Two στη έκθεση This is Tomorrow στη γκαλερί Whitechapel του Λονδίνου. [10] [11] Αργότερα, ο κριτικός αρχιτεκτονικής Reyner Banham υποστήριξε ότι η εγκατάσταση του Group Two ήταν «η πρώτη εκδήλωση Pop-Art που εμφανίστηκε σε οποιαδήποτε γκαλερί τέχνης οπουδήποτε στον κόσμο». [12] Ο ιστορικός τέχνης John-Paul Stonard ισχυρίστηκε ότι «Παρόλο που ο Βόλκερ έπαιξε σημαντικό ρόλο, ο συνδυασμός των ιδεών του McHale και του Hamilton ήταν που καθόρισαν σε μεγάλο βαθμό τη συμβολή της Ομάδας Δύο». [13] Υπάρχουν κατασκευαστικά σχέδια για τον τρόπο που τοποθετήθηκαν τα έργα στις οθόνες, αλλά τίποτα δεν είναι γνωστό για την ασπρόμαυρη πλέξη γραμμών που αποτέλεσε το φόντο τους. [2]

Team 10[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Μεταξύ 1946-1949, ο Βόλκερ συμμετείχε στα συνέδρια CIAM και στην εμφάνιση της Team 10 (Ομάδα 10). [1] Ως φοιτητής, βοήθησε τόσο στο CIAM VII στο Μπέργκαμο το 1949 όσο και στο CIAM VIII στο Hoddesdon το 1951. Ως μέλος της αγγλικής ομάδας CIAM, παρουσίασε το The Zone στο Αιξ το 1953 και συνέβαλε σε προτάσεις στέγασης χωριών το 1955 [14] και το 1957. [15] Παρουσίασε το Lyttelton House στην τελευταία συνάντηση του CIAM, στο Οτερλό το 1959. [16] Μεταξύ Αιξ (γαλλία) και Οτερλό (Ολλανδία), ήταν πολύ ενεργός στις συζητήσεις και τις δηλώσεις που οδήγησαν στην ίδρυση της Team 10. Η μόνη παρουσίασή του ήταν σε μια συνάντηση της Ομάδας 10 στο Royaumont το 1962, όπου συζητήθηκαν η Περιφερειακή Μελέτη του Ashford και τα σχέδια του γραφείου του. [9] Η σημασία του Βόλκερ στην Ομάδα 10 συζητήθηκε από τότε που ο Alison Smithson διέγραψε το όνομά του από την αναθεωρημένη έκδοση του Team 10 Primer . Τώρα θεωρείται «συμμετέχων» -παρά ως «μέλος του «εσωτερικού κύκλου» - και περιγράφεται ως σημαντικός εκκινητής και συνεισφέρων στα αρχικά της στάδια της Team 10. [17] Ήταν ιδιαίτερα κοντά στον Τζιανκάρλο Ντε Κάρλο και τον Άλντο βαν Άικ, οι οποίοι τον περιέγραψαν ως «Ιδρυτικό μέλος και απόλυτο στοχαστή της Ομάδας 10». [18]

Συγγραφή και έρευνα[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Μεταξύ 1953 και 1960 ο Τζον Βόλκερ συνέβαλε με πολλά άρθρα και κριτικές, μεταξύ άλλων, στο Architects’ Journal, στο Architectural Design, στο Architectural Review και στο Architect’s Year Book. Τα θέματα κυμαίνονταν από οικιακό εξοπλισμό πετρελαίου μέχρι συναρμολογήσεις δαπέδων, κτίρια αγροκτημάτων έως παιδικές χαρές και από συναντήσεις της Ομάδας 10 έως το περίπτερο της Philips στην Παγκόσμια Έκθεση των Βρυξελλών το 1958. Αυτό το ευρύ φάσμα αντικατόπτριζε την ανησυχία του να μην θεωρηθεί ποτέ ως ειδικός -μια θέση που επέκτεινε σε μια διάλεξη, «Τεχνικές της Αρχιτεκτονικής», στη Σχολή AA το 1966. [19] Τον Σεπτέμβριο του 1960 η Αρχιτεκτονική Επιθεώρηση δημοσίευσε την κριτική του Βόλκερ για τα σύγχρονα αγροτικά κτίρια. [20] Αυτό επρόκειτο να ακολουθηθεί με τα αποτελέσματα μιας έρευνας από μια κοινοπραξία που σχηματίστηκε από τον Βόλκερ για την αναθεώρηση του σχεδιασμού της κατασκευής γεωργικών κτιρίων. Τα αποτελέσματα δεν δημοσιεύτηκαν ποτέ.

Διδασκαλία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ο Τζον Βόλκερ δίδαξε με μερική απασχόληση στο Medway College of Art, Ρότσεστερ (τώρα μέρος του Ινστιτούτου Τέχνης και Σχεδίου του Κεντ), 1954-56. Ήταν επίσης δάσκαλος στούντιο μερικής απασχόλησης στη Σχολή AA στις αρχές της δεκαετίας του 60', περιστασιακά δίδασκε στο Cambridge και έγινε Διευθυντής Σπουδών Τέταρτου και Πέμπτου Έτους στο AA το 1965. [5] Με το τέλος της πρακτικής του, δίδαξε επίσης ένα εξάμηνο στο Πανεπιστήμιο της Καλιφόρνια, στο Λος Άντζελες το 1966. Το 1969 διορίστηκε πρώτος καθηγητής Αρχιτεκτονικής στο Πανεπιστήμιο της Γλασκώβης, σε αυτό που επρόκειτο να γίνει η Σχολή Mackintosh. Η υγεία του επειδινώθηκε και πέθανε,σε ηλικία 45 ετών, το 1972. [5]

Αρχειακό υλικό[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Τα αρχεία τόσο της σχολής AA όσο και της Γκαλερί Whitechapel περιέχουν σχέδια του Τζον Βόλκερ, δωρεά του γιου του, Άνταμ Βόλκερ.

Μερικές αφιερώσεις για τον Βόλκερ[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

O Τζον Βόλκερ ήταν ασυνήθιστος σε σχέση με τους υπόλοιπους αρχιτέκτονες του CIAM επειδή δεν ασχολήθηκε τόσο με τις μητροπόλεις. Αντίθετα, δούλεψε στην ύπαιθρο, και εξήγησε στον Aldo Van Eyck ότι στόχος του ήταν να οικοδομήσει μια αποτελεσματική αλλά όχι πολύ συναρπαστική πρακτική, «γιατί με ενδιαφέρει περισσότερο η αρχιτεκτονική ως κοινωνική αναγκαιότητα παρά ως τέχνη». [1] Από όλα τα έργα και τα κτίρια του, τον θυμούνται περισσότερο για το άκτιστο The Zone (megastructural Zone), το οποίο σχεδίασε μαζί με τους Derbyshire και Crooke. O Reyner Banham αφιέρωσε στο Megastructure: αστικά μέλλοντα του πρόσφατου παρελθόντος στον Βόλκερ, τον «αρχιτέκτονα και δάσκαλο, που με εισήγαγε πρώτος την ιδέα Megastructure». [3] O Van Eyck, ο οποίος αφιέρωσε επίσης μια έκδοση στον Βόλκερ[18] δήλωσε ότι «Ήταν πολεοδομικά ο καλύτερος της Ομάδας 10, με διαφορά. Ήξερε πολλά, ήταν πολύ ενδιαφέρον άτομο, ανοιχτόμυαλος και είχε φυσική καλλιτεχνική και τεχνική ικανότητα». [21]

Βιβλιογραφία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

  1. ↑ 1,0 1,1 1,2 Mardell, Joshua (2013). ‘Far from the Madding Crowd: John Voelcker and the Ruralism of Architecture’. AA Files 66 pp. 87-99
  2. ↑ 2,00 2,01 2,02 2,03 2,04 2,05 2,06 2,07 2,08 2,09 Carolin, Peter (2012). ‘John Voelcker, Team 10 founder member: a view from the practice’. arq (Architectural Research Quarterly), vol. 16, no. 4, 2012, pp. 363-376
  3. ↑ 3,0 3,1 Banham, Reyner (1976). Megastructure: urban visions of the recent past. London: Thames and Hudson p. 142
  4. ↑ ‘The New Formalism’. Architectural Design, April 1954, p. 96
  5. ↑ 5,0 5,1 5,2 Scotland (12 Αυγούστου 2008). «University of Glasgow, Biography». Universitystory.gla.ac.uk. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 17 Φεβρουαρίου 2012. Ανακτήθηκε στις 9 Οκτωβρίου 2013. 
  6. ↑ «Humphrey Lyttelton - AJ's man of the year». Architectsjournal.co.uk. 2 Μαΐου 2008. Ανακτήθηκε στις 9 Οκτωβρίου 2013. 
  7. ↑ Banham, Reyner (1966). The New Brutalism: Ethic or Aesthetic? London: Architectural Press pp. 87 and 107
  8. ↑ ‘Council Offices, Swanscombe, Kent’. Architectural Review January 1964 p.70
  9. ↑ 9,0 9,1 ‘John Voelcker’ (1991) in Smithson, Alison (ed.) Team 10 Meetings 1953-1984 Delft: Publikatieburo Bouwkunde pp. 57-59
  10. ↑ ‘Group 2’ in This is Tomorrow (1956) exhibition catalogue. London: Whitechapel Gallery
  11. ↑ «Tate Magazine». Tate.org.uk. Ανακτήθηκε στις 9 Οκτωβρίου 2013. 
  12. ↑ Banham, Reyner (1956). ‘This is Tomorrow’. Architectural Review October 1956 pp. 186-188
  13. ↑ Stonard, John-Paul (2007). ‘Pop in the Age of Boom: Richard Hamilton’s “Just What is it that Makes Today’s Homes So Different, So Appealing?”’ Burlington Magazine September 2007 pp. 607-620
  14. ↑ Smithson, Alison and Peter (1955). ‘CIAM 10 Projects’. Architectural Design September 1955 pp. 286-289
  15. ↑ Howell William (1957). ‘Village Housing’. Architects’ Journal 19 September 1957, pp. 430
  16. ↑ Newman, Oscar (ed.) (1961). CIAM ’59 in Otterlo. London: Alec Tiranti pp. 157-169
  17. ↑ ‘Team 10 members’ in www.team10online.org (accessed 25 June 2021)
  18. ↑ 18,0 18,1 van Eyck, Aldo (1975). ‘In Search of Labyrinthian Clarity’. L’Architecture d’Aujourd’hui January/February 1975 p.14
  19. ↑ Voelcker, John (1966). ‘Technics of Architecture’. AA Journal May 1966 pp. 281-286
  20. ↑ Voelcker, John (1960). ‘Farm Buildings’. Architectural Review September 1960 pp. 180-189
  21. ↑ Tuscano, Celia (2005). ‘Everybody has his own story: interview with Aldo van Eyck’ in van der Heuvel, Dirk and Risselada, Max. Team 10 1953-81, In Search of a Utopia of the Present. Rotterdam: NI Publishers p.330
Καθιερωμένοι όροι
Ανακτήθηκε από "https://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Τζον_Βόλκερ&oldid=10524062"