Τζοβάννι ντε λο Κάβο
| Τζοβάννι ντε λο Κάβο | |
|---|---|
| Γενικές πληροφορίες | |
| Γέννηση | 13ος αιώνας Ανάφη |
| Χώρα πολιτογράφησης | Βυζαντινή Αυτοκρατορία |
| Πληροφορίες ασχολίας | |
| Ιδιότητα | κουρσάρος |
| Περίοδος ακμής | 1269 και 1278 |
| Στρατιωτική σταδιοδρομία | |
| Βαθμός/στρατός | ναύαρχος |
| Αξιώματα και βραβεύσεις | |
| Αξίωμα | Μέγας δουξ |
Ο Τζοβάννι ντε λο Κάβο ή ντε Κάπιτε (ιταλικά: Giovanni de lo Cavo ή de Capite)[1] ήταν Γενουάτης τυχοδιώκτης, πειρατής και ναυτικός, ο οποίος εισήλθε στην υπηρεσία του Βυζαντινού Αυτοκράτορα Μιχαήλ Η΄ Παλαιολόγου. To 1278 έλαβε τον τίτλο Μέγας Δουξ του βυζαντινού ναυτικού. Για τις υπηρεσίες του ανταμείφθηκε και με την παραχώρηση της κυριαρχίας επί της Ρόδου, όπως και της Ανάφης.[2]
Βιογραφία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Ο Τζοβάννι ντε λο Κάβο γεννήθηκε στην Ανάφη των Κυκλάδων, ωστόσο καταγόταν, όπως και αρκετοί άλλοι από τους κουρσάρους οι οποίοι βρίσκονταν στην υπηρεσία του Μιχαήλ Η΄ Παλαιολόγου, από τη Γένοβα.[1][3][4] Είχε ως ορμητήριό του τα μικρασιατικά παράλια απέναντι από τη Σάμο και πεδίο δράσης του ήταν η θαλάσσια περιοχή περιμετρικά της Εύβοιας.[1] Ωστόσο, είναι γνωστό πως είχε επεκτείνει την δράση του έως τις αλβανικές ακτές και την περιοχή του Αυλώνα.[5]
Ο Μιχαήλ Η΄ ξεκίνησε σημαντική προσπάθεια για την ανάκτηση του μέγιστου δυνατού πλήθους νησιών του Αιγαίου (το «Αρχιπέλαγος» των Λατίνων επικυρίαρχων) από την κατοχή των Λατίνων, με επικεφαλής τον Μεγάλο Δούκα Αλέξιο Δούκα Φιλανθρωπηνό, στρατολογώντας και αρκετούς δυσαρεστημένους Ιταλούς τυχοδιώκτες και εξωμότες που προσδοκούσαν αμοιβές, με πιο γνωστό τον Βερονέζο Λικάριο, από την Κάρυστο.[2] Ο ντε λο Κάβο συνεισέφερε καταλαμβάνοντας το 1269 τη γενέθλια νήσο του Ανάφη από την οικογένεια των Φωσκόλων (Foscoli), η οποία και την κατείχε μέχρι τότε.[6] Ο Μιχαήλ Η΄ επιβράβευσε τον ντε λο Κάβο, παραχωρώντας του την κυριαρχία στις περιοχές της Ρόδου και της Ανάφης[7] (τότε Namfio, κατά την παραφθορά των Λατίνων).[8] Ανακηρύχτηκε επίσης Μέγας Δουξ, διαδεχόμενος τον Λικάριο «ως ναύαρχος του Βυζαντίου».[9]
Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- ↑ 1,0 1,1 1,2 Μίλλερ 1909-10, σελ. 222 (Α΄).
- ↑ 2,0 2,1 Γιαννακόπουλος 1980, σελ. 125.
- ↑ Geanakoplos 1959, σελ. 211.
- ↑ Nicol 1992, σελ. 201–202.
- ↑ Nicol 1992, σελ. 201.
- ↑ Μίλλερ 1909-10, σελ. 341-343 (Β΄).
- ↑ Lock 1998, σελ. 266. πρβλ. Γιαννακόπουλος 1980, σελ. 125.
- ↑ Heyd 1967, σελ. 433.
- ↑ Μίλλερ 1909-10, σελ. 202, 222 (Α΄). πρβλ. Nicol 1992, σελ. 202.
Πηγές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- Γιαννακόπουλος, Κωνσταντίνος (1980). «Μιχαήλ Η΄ Παλαιολόγος». Ιστορία του Ελληνικού Έθνους. Θ΄. Αθήνα: Εκδοτική Αθηνών. σελίδες 116–133.
- Geanakoplos, Deno John (1959). Emperor Michael Palaeologus and the West, 1258–1282: A Study in Byzantine-Latin Relations. Κέιμπριτζ (Μασαχουσέτη): Harvard University Press.[νεκρός σύνδεσμος]
- Heyd, Wilhelm (1967) [1885]. Histoire du commerce du Levant au moyan-âge. Α΄. Άμστερνταμ: A.M. Hakkert.
- Lock, Peter (1998). Οι Φράγκοι στο Αιγαίο, 1204-1500. Μτφρ. Γιώργος Κουσουνέλος. Αθήνα: Ενάλιος. ISBN 960-536-016-0.
- Μίλλερ, Ουίλλιαμ (Οκτώβριος 1909). Ιστορία της φραγκοκρατίας εν Ελλάδι (1204-1566) (pdf). Α΄-Β΄. (Μετάφρασις Σπυρ. Π. Λάμπρου, μετά προσθηκών και βελτιώσεων). Αθήνα: Ελληνική Εκδοτική Εταιρεία. Ανακτήθηκε στις 24 Αυγούστου 2016.
- Nicol, Donald M. (1992). Byzantium and Venice: A Study in Diplomatic and Cultural Relations. Κέιμπριτζ: Cambridge University Press. ISBN 978-0-521-42894-1.
Περαιτέρω ανάγνωση[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- Gilbert Buti· Philippe Hrodej, επιμ. (2013). Dictionnaire des corsaires et des pirates. Παρίσι: CNRS éditions. ISBN 978-2-271-06808-8.