Συζήτηση:Προσηλυτισμός
Συγνώμη, αυτό εδώ ονομάζεται αντικειμενικό άρθρο; Πρέπει να γίνουν πολλές διορθώσεις. Για να μη κάνω αλλαγές μόνος μου θα γίνω πιο αναλυτικός. Πώς προκύπτει ότι προσηλυτισμός είναι η υιοθέτηση μιας άποψης και όχι η μεταβολή μιας άποψης; Το αγγλικό λήμμα έτσι το έχει και έτσι αναφέρεται στο λεξικό του Μπαμπινιώτη, προτείνω να περάσουμε και εδώ έτσι. Είναι ανακριβής η φράση "Ο όρος έχει αρνητική σημασία και περιγράφει κυρίως τις βίαιες (σωματικά ή πνευματικά) προσπάθειες που χρησιμοποιούνται για να μεταπεισθεί ένα άτομο". Πιο σωστό είναι να γράψουμε αθέμιτες προσπάθειες αντί για βίαιες. Νομικά προσηλυτισμός είναι και η προσφορά οικονομικών ή άλλων ανταλλαγμάτων, οπότε η λέξη "βίαιες" δεν περιγράφει την πραγματικότητα. Στη βάφτιση των παιδιών, τώρα, που είναι και η βασική μου ένσταση. Νομικά δεν στέκει η κατηγορία του προσηλυτισμού καθώς η θρησκευτική κατεύθυνση είναι μέρος της γονικής μέριμνας. Για να μη καταλήξουμε σε μια ατελείωτη συζήτηση πάνω στο θέμα προτείνω να αναφέρουμε και τις 2 απόψεις, σε ξεχωριστή ενότητα, έχοντας ως βάση το περιεχόμενο αυτής της σελίδας: http://www.greeklaws.com/pubs/uploads/2960.pdf Είναι ένα μάθημα του Πανεπιστημίου Αθηνών, πληρεί την προϋπόθεση της αντικειμενικότητας και της παραπομπής σε γνώμες ειδικών. Το απόσπασμα είναι το εξής:
Όσον αφορά στα τέκνα, το δικαίωμα επιλογής θρησκείας (βάπτιση) και θρησκευτικής εκπαιδεύσεως των ανηλίκων ανήκει στους γονείς τους και αποτελεί κομμάτι της γονικής μέριμνας 76 (ΑΚ 1512, 1517). Οι γονείς λοιπόν δεν διαπράττουν προσηλυτισμό απέναντι στα παιδιά τους όταν επιλέγουν αντί αυτών θρησκεία. Υπάρχει βέβαια και η άποψη που θέλει την βάπτιση του τέκνου με πρωτοβουλία των γονέων να συνιστά καταπάτηση της θρησκευτικής ελευθερίας του τέκνου. Δηλαδή, η επιλογή θρησκεύματος θα έπρεπε να γίνεται από το ίδιο το άτομο όταν ενηλικιωθεί χωρίς να προκαθορίζεται με κανένα τρόπο από αυτήν την «προεπιλογή» εκ μέρους των γονέων. Αντιθέτως μάλιστα οι γονείς θα έπρεπε να είναι οι φύλακες της θρησκευτικής ελευθερίας των ανηλίκων, να εξασφαλίζουν δηλαδή το ανεπηρέαστο του πνεύματός τους από απόπειρες προσηλυτισμού και την ίση ενημέρωσή τους σχετικά με τα δόγματα των διαφόρων θρησκειών. Η άποψη αυτή αποθεώνει την ελευθερία του ατόμου και καταλήγει πως η βάφτιση είναι πάντοτε εξαναγκαστική αφού κανένα τέκνο δεν είναι σε θέση να συμφωνήσει ή να διαφωνήσει με αυτήν. Και καθώς ο εξαναγκασμός θεωρείται προσηλυτισμός, η βάπτιση αποτελεί επίσης προσηλυτισμό και είναι απαγορευμένη, δεν περιέχεται δηλαδή στην έννοια της γονικής μέριμνας, ίσα ίσα στην έννοια της γονικής μέριμνας περιέχεται η μη τέλεση βάπτισης του τέκνου. Υποστηρίζεται πως θα ήταν θεωρητικά ορθότερο όσο το παιδί είναι ανήλικο, να αφήνεται σε μια κατάσταση θρησκευτικής (και ιδεολογικής γενικότερα) ουδετερότητας για να αποφασίσει τους προσανατολισμούς του ανεπηρέαστο όταν ωριμάσει και ενηλικιωθεί. Τα πλεονεκτήματα αυτής της άποψης όμως είναι μόνο θεωρητικά. Εκτός του ότι είναι εξωπραγματική, είναι και υπεραπλουστευμένη. Στην πράξη το παιδί θα δεχθεί αναπόφευκτα έστω σε λανθάνουσα μορφή τις θρησκευτικές επιδράσεις του περιβάλλοντός του. Άλλωστε, το γεγονός πως η φοίτησή του στο σχολείο είναι υποχρεωτική εξουδετερώνει πρακτικώς, εν’ όψει της επιταγής του Σ16.2 σε συνδυασμό με την εκπαιδευτική νομοθεσία την τυχόν αντίθετη τοποθέτηση του οικογενειακού περιβάλλοντος. Ας επιστρέψουμε λοιπόν στην άποψη που ο θρησκευτικός προσανατολισμός και η κατήχηση του τέκνου αποτελούν κομμάτι της γονικής μέριμνας. Η επιλογή θρησκείας και θρησκευτική εκπαίδευση των ανηλίκων τέκνων αποτελεί σοβαρή απόφαση που επηρεάζει κρίσιμα τη ζωή του τέκνου και περιλαμβάνεται στις κοινές για τον έγγαμο βίο αποφάσεις έστω κι αν ένας από τους δύο γονείς ασκεί μόνος τη γονική μέριμνα. Αυτό σημαίνει πως απαιτείται συμφωνία και των δύο γονιών ακόμα κι αν έχουν πάρει διαζύγιο και τη γονική μέριμνα ασκεί ο ένας. Στην επιλογή του θρησκεύματος και θρησκευτική ανατροφή του τέκνου σύμφωνα με τις πεποιθήσεις των γονέων του, δεν επιτρέπεται η επέμβαση του δικαστηρίου. Μόνο κατ’ εξαίρεση επιτρέπεται η δικαστική επέμβαση, στην περίπτωση κατά την οποία η άσκηση της γονικής μέριμνας γίνεται καταχρηστικά, καθώς υπερβαίνει τα όρια που χαράσσουν τα χρηστά ήθη σύμφωνα με το άρθρο 281 Α.Κ. και το άρθρο Σ 5 §1. Δεν αρκεί η θρησκευτική ανατροφή να είναι αντίθετη με τα δόγματα της αναγνωρισμένης ή γνωστής θρησκείας. Πρέπει να είναι και αντίθετη προς την κρατούσα και σύμφωνη προς τον πολιτισμό της χώρας διαμορφωθείσα ηθική. Το κατά πόσο η συγκεκριμένη συμπεριφορά των γονέων αποτελεί κατάχρηση δικαιώματος πρέπει να κριθεί με κριτήρια διαφορετικά απ’ ότι στις άλλες περιπτώσεις, αλλιώς η δίωξη αυτής της συμπεριφοράς θα συνιστά παρεμπόδιση του δικαιώματος της θρησκευτικής εκπαίδευσης.
- Λανθασμένη ετυμολόγηση από το ελαύνω. Το σωστό από το παρακείμενο του έρχομαι ελήλυθα, όπως και άλλα παράγωγα έπυλης, νέηλυς, προσ-ήλυτος, Ελευσίς, Ειλείθυια Dgolitsis--'```` 13:34, 22 Ιουνίου 2013 (UTC)
Γράφετε σε μία πρόταση τα κάτωθι, εις κείμενο που αναλύει για τον προσυλητισμό.
"τα πιστεύω ενός ατόμου, θρησκευόμενου ή μη, Η λέξη θρησκευόμενος , αφορά αυτόν που έχει την χάρη. Ενώ το σωστό είναι θρησκεύων. Π. χ. λέμε ο Δοξάζων και ο Δοξαζόμενος. Ο δοξάζων είναι αυτός που δίνει δόξα . Δοξαζόμενος είναι ο Θεός , τον οποίο δοξάζουμε. Συνέχεια το ακούω και όλοι το λένε λάθος. ΄Αλλο παράδειγμα. Ο κληρονομών και ο κληρονομούμενος. Ο κληρονομών είναι αυτός που κληρονομεί, κάτι από αυτόν που το έχει, δηλαδή τον κληρονομούμενο. Επομένως δεν είναι θρησκευόμενος ο λαϊκός. Διότι δεν έχει την χάρη του θεού. Είναι θρησκεύων. Με εκτίμηση Μ. Δ. --46.198.69.231 17:08, 26 Ιουνίου 2015 (UTC)