Σεμέν Ορντού
 |
Το λήμμα παραθέτει τις πηγές του αόριστα, χωρίς παραπομπές. |
| Σεμέν Ορντού | |
|---|---|
| Χώρα | Τουρκία |
| Ζώνη ώρας | UTC+02:00 |
Το Σεμέν είναι ορεινό χωριό της περιοχής Ορντού (Ordu, Κοτυώρων για τους Έλληνες) του Πόντου, 6 χλμ νοτιοανατολικά του Τσάμπασι, διάσημου τόπου παραθερισμού των Κοτυωριτών. Τον Σεπτέμβριο του 1917 εξαναγκάστηκε βίαια σε εγκατάλειψη απο τους Ρωμιούς κατοίκους του. Σήμερα είναι ένας μικρός κτηνοτροφικός οικισμός που κατοικείται μόνο κατά τους θερινούς μήνες. Η πλειονότητα των απογόνων των κατοίκων, που έφτασαν στην Ελλάδα, ζουν σήμερα στην Κατερίνη και τον Αρωνά Πιερίας καθώς και στα Πλατανάκια Σερρών και τον Ακροπόταμο Θεσσαλονίκης. Ιδρύθηκε γύρω στα 1740-50 από κατοίκους του χωριού Δέσμαινα της περιοχής Κιουρτούν της Χαλδίας. Μια ομάδα 17 οικογενειών, (μεταξύ αυτών και η οικογένεια Καπαλίδη -[υπάρχει ακόμα βρύση που έχει επάνω της σκαλισμένες τις λέξεις "Οικισμός Καπαλάντων"]) αγόρασε την περιοχή του χωριού από τον Κούρδο τσιφλικά ιδιοκτήτη της μετά από έρευνα και επιλογή της τοποθεσίας. Ακολούθησε η μετεγκατάσταση και άλλων οικογενειών για να εξελιχθεί σε κεφαλοχώρι μιας ομάδας 9 χωριών που αποτέλεσαν την τοποθεσία γνωστή ως Γιαιλά γιουζή, που σημαίνει "τόπος παραθερισμού".
Το μέρος έγινε από τις μεγαλύτερες πηγές εμπορίας ξηρών καρπών και συγκεκριμένα φουντουκιών, κάνοντας εξαγωγές μέχρι και στην Αμερική.
Γύρω στα 1850 άρχισε να κτίζεται ο, φημισμένος στην περιοχή, ναός του Αγίου Ιωάννη του Προδρόμου, από ντόπια πέτρα, ο οποίος αποπερατώθηκε στα 1864. Τα απομεινάρια του ναού στεγάζουν σήμερα έναν χώρο προσευχής για τις θρησκευτικές ανάγκες των μουσουλμάνων κατοίκων του χωριού. Από το 1870 λειτουργούσε ελληνικό επτατάξιο σχολείο και στην ακμή του είχε γύρω στους 850 κατοίκους. Γύρω στα 1875 δημιουργήθηκε Ευαγγελική (Προτεσταντική) κοινότητα, τα μέλη της οποίας έφτασαν γύρω στα 150 ενώ διατηρούσε και δικό της ναό καθώς και σχολείο. Οι κάτοικοι του Σεμέν κατά τα τελευταία χρόνια του 19ου αιώνα και εξής μετέβαιναν για μόνιμη εγκατάσταση στις παραλιακές πόλεις της Ορντού, Φάτσας, Οινόης και αλλού, συγκροτώντας αντίστοιχους συνοικισμούς. Όσοι από αυτούς επιβίωσαν από τις τραγικές περιπέτειες των ετών 1917-1922 πέρασαν στην Ελλάδα είτε ως ανταλλάξιμοι Ορθόδοξοι είτε ως μη ανταλλάξιμοι Ευαγγελικοί.
Βιβλιογραφία - πηγές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- Εγκυκλοπαίδεια του Ποντιακού Ελληνισμου 2007 Μαλλιάρης - Παιδεία, Χρονικά Κοτυώρων Ιωακείμ Σαλτσή - Θεσσαλονίκη 1955.
- Ελληνικαί Ευαγγελικαί Κοινότητες του Πόντου Ιωάννη Αγαπίδη - Θεσσαλονίκη 1948.