Σίμα Σαμάρ
| Σίμα Σαμάρ | |
|---|---|
 | |
| Γενικές πληροφορίες | |
| Γέννηση | 3 Φεβρουαρίου 1957[1] Jaghori District ή Γκαζνί[2] |
| Χώρα πολιτογράφησης | Αφγανιστάν |
| Θρησκεία | Ισλάμ |
| Εκπαίδευση και γλώσσες | |
| Σπουδές | Πανεπιστήμιο της Καμπούλ |
| Πληροφορίες ασχολίας | |
| Ιδιότητα | πολιτικός ιατρός ακτιβίστρια ανθρωπίνων δικαιωμάτων |
| Πολιτική τοποθέτηση | |
| Πολιτικό κόμμα/Κίνημα | Truth and Justice Party |
| Αξιώματα και βραβεύσεις | |
| Αξίωμα | αντιπρόεδρος (2001–2003, Αφγανιστάν) |
| Βραβεύσεις | Αξιωματικός του Τάγματος του Καναδά Geuzenpenning (2011) John Humphrey Freedom Award Βραβείο Σωστής Διαβίωσης (2012) βραβείο Profile in Courage (2004)[3] Βραβείο Ραμόν Μαγκσεϊσέι (1994) Επίτιμος διδάκτωρ του Πανεπιστημίου της Αλμπέρτας Paul Grüninger Preis (2001)[4] |
 Σχετικά πολυμέσα | |
Η Σίμα Σαμάρ (περσικά: سیما سمر γεν. 3. Φεβρουαρίου 1957 στο Ghazni) είναι Αφγανή ιατρός και πολιτικός.[5][6]
Βιογραφικά στοιχεία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Η Σίμα Σαμάρ ανήκει στην τρίτη μεγαλύτερη εθνοτική ομάδα της χώρας, την περσόφωνη, σιιτική Χαζάρα. Σπούδασε ιατρική στο Πανεπιστήμιο της Καμπούλ (αποφοίτηση 1984). Ο σύζυγός της συνελήφθη κατά τη διάρκεια της προεδρίας του Nur Muhammad Taraki και είναι έκτοτε αγνοούμενος. Η Σίμα Σαμάρ διέφυγε στο Πακιστάν και εργάστηκε εκεί ως ιατρός σε ένα στρατόπεδο προσφύγων από το Αφγανιστάν. Το 1987 ίδρυσε νοσοκομείο για γυναίκες και παιδιά από το Αφγανιστάν στην παραμεθόρια πόλη του Κουέτα. Το 1989 προσχώρησε στην οργάνωση Schuhada. Ακόμη και κατά τη διάρκεια της κυριαρχίας των Ταλιμπάν, συνέχισε να εργάζεται εκεί περιθάλποντας γυναίκες και παιδιά και ιδρύοντας σχολεία στο Πακιστάν και το Αφγανιστάν.[5][6]
Βάσει της Συμφωνίας του Πέτερσμπεργκ, εξελέγη Υπουργός Γυναικών στην Αφγανική κυβέρνηση το 2001 και διορίστηκε μεταξύ των πέντε εκπροσώπων του Προέδρου Χαμίντ Καρζάι. Κατείχε αυτά τα αξιώματα μέχρι την παραίτησή της το 2002.[5][6]
Τον Ιούνιο του 2002 ιδρύθηκε η Επιτροπή Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων του Αφγανιστάν και η Sima Samar ορίστηκε ως πρόεδρος της.[5][6]
Η εργασία της έχει αναγνωριστεί με πολυάριθμα βραβεία, μεταξύ άλλων με το εναλλακτικό βραβείο Νόμπελ, ενώ έχει προταθεί πολλές φορές για το βραβείο Νόμπελ ειρήνης.[5][6]
Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- ↑ 1,0 1,1 (Γερμανικά) Munzinger Personen. 00000029335. Ανακτήθηκε στις 9 Οκτωβρίου 2017.
- ↑ «The International Who's Who of Women 2006» Routledge. Οκτώβριος 2005. ISBN-13 978-1-85743-325-8.
- ↑ www
.jfklibrary .org /events-and-awards /profile-in-courage-award /award-recipients /sima-samar-2004. - ↑ www
.paul-grueninger .ch /category /paul-grueninger-preis /. - ↑ 5,0 5,1 5,2 5,3 5,4 «Sima Samar» (στα Αγγλικά). rightlivelihoodaward.org. Ανακτήθηκε στις 16 Μαρτίου 2021.
- ↑ 6,0 6,1 6,2 6,3 6,4 «Sima Samar biography» (στα Αγγλικά). shuhada.org. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 17 Αυγούστου 2021. Ανακτήθηκε στις 16 Μαρτίου 2021.
Βιβλιογραφία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- Sven Hansen: „Wir müssen Risiken eingehen“. Zehn Jahre nach Sturz der Taliban. Στο: die tageszeitung. 22. November 2011, Ανακτήθηκε στις 22 Νοεμβρίου του 2011 (Συνέντευξη με την Sima Samar για τον συνεχιζόμενο πόλεμο στο Αφγανιστάν από το 2001). Στα Γερμανικά
- Sima Samar, στο βιογραφικό αρχείο 07/2013 της 12ης Φεβρουαρίου 2013, στο Munzinger-Archiv (Η αρχή του αρχείο έχει ελεύθερη πρόσβαση) Στα Γερμανικά
Εξωτερικοί σύνδεσμοι[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- Nana Brink: Frauenrechte in Afghanistan eingeschränkt. Afghanische Menschenrechtskommission fordert besseren Schutz durch Sicherheitskräfte. (Περιορισμός των δικαιωμάτων των γυναικών στο Αφγανιστάν: Αίτημα για μεγαλύτερη προστασία με τη συνδρομή των κρατικών δυνάμεων ασφάλειας. Στο: Deutschlandradio Kultur. 16. November 2010, Ανακτήθηκε στις 22 Νοεμβρίου του 2011 (Συνέντευξη με την Sima Samar). Στα Γερμανικά
|