Ραούλ Αλιέ

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Ραούλ Αλιέ
Γενικές πληροφορίες
Γέννηση29  Ιουνίου 1862[1][2]
Βωβέρ
Θάνατος5  Νοεμβρίου 1939[1]
Σαρζώ
Χώρα πολιτογράφησηςΓαλλία
Εκπαίδευση και γλώσσες
Ομιλούμενες γλώσσεςΓαλλικά[1]
Εκπαίδευσηδιδακτορικό δίπλωμα
ΣπουδέςÉcole Normale Supérieure (από 1882)[3]
Πληροφορίες ασχολίας
Ιδιότηταδιδάσκων πανεπιστημίου
θεολόγος[4]
ΕργοδότηςΠανεπιστήμιο του Παρισιού
Protestant Faculty of Theology in Paris
Επηρεάστηκε απόIμμάνουελ Καντ[5]
Charles Bernard Renouvier[5]
Charles Secrétan[5]
Alexandre Vinet[5]
Οικογένεια
ΤέκναJacques Allier
Idelette Dugast-Allier
ΑδέλφιαPaul Allier
Αξιώματα και βραβεύσεις
Αξίωμακοσμήτορας (1920–1933, Protestant Faculty of Theology in Paris)[6]
πρόεδρος (1898–1920, Fédération française des associations chrétiennes d'étudiants)
ΒραβεύσειςΑξιωματικός της Λεγεώνας της Τιμής (1936)
honorary doctor of Protestant Theological Faculty – Charles University (14  Νοεμβρίου 1934)[7]
Prix Thérouanne (1904)
Marcelin Guérin Prize (1926)
Marcelin Guérin Prize (1930)
Commons page Σχετικά πολυμέσα
δεδομένα

Ο Ραούλ Αλιέ (γαλλ. Raoul Allier, 29 Ιουνίου 1862 – 5 Νοεμβρίου 1939) ήταν Γάλλος φιλόσοφος, θεολόγος και κοινωνιολόγος, καθηγητής της φιλοσοφίας στη Σχολή Προτεσταντικής Θεολογίας των Παρισίων.

Βιογραφικά στοιχεία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ο Ραούλ Αλιέ γεννήθηκε στη μικρή πόλη Βωβέρ της μεσογειακής ακτής της Γαλλίας, και ήταν γιος του αμπελουργού και εμπόρου κρασιού Λουί Αλιέ και της συζύγου του Ζαν Μπουζανκέ (Jeanne Bouzanquet). Ο αδελφός του Ραούλ, ο Πωλ, διετέλεσε δήμαρχος του Βωβέρ[8] από το 1910 έως το 1937.

Ο Ραούλ σπούδασε στην École normale supérieure των Παρισίων. Ως φοιτητής γνώρισε τον Γάλλο Προτεστάντη πάστορα Τόμυ Φαλό (Tommy Fallot, 1844-1904), του οποίου η προσωπικότητα και η σκέψη τον επηρέασαν πολύ.[9] Μετά την αποφοίτησή του, ο Αλιέ διορίσθηκε καθηγητής της φιλοσοφίας στο Λύκειο του Μοντωμπάν (1886) και το 1889 έγινε καθηγητής στη Σχολή Προτεσταντικής Θεολογίας των Παρισίων. Το 1902 παρουσίασε τη διδακτορική διατριβή του υπό τον τίτλο La compagnie du Très-Saint-Sacrement de l'Autel: la «Cabale des dévots», 1627-1666.

Εκτός από το καθαρώς ακαδημαϊκό του έργο, ο Αλιέ ασχολήθηκε και με τα κοινωνικοπολιτικά θέματα της εποχής του. Επηρεασμένος από τον «κοινωνικό χριστιανισμό» ή «χριστιανικό σοσιαλισμό» του Τόμυ Φαλό[10], εργάσθηκε στη «Société d'aide fraternelle et d'études sociales», ενώ ήταν μέλος και στην «Ένωση για την ανύψωση της δημοσίας ηθικής»[11]. Επίσης υπήρξε ένας από τους ιδρυτές και πρώτος πρόεδρος της Γαλλικής Ομοσπονδίας Χριστιανικών Φοιτητικών Συλλόγων (Fédération française des associations chrétiennes d'étudiants). Πεπεισμένος για την αθωότητα του λοχαγού Ντρεϊφούς, δημοσίευσε μια μελέτη με θέμα τον Βολταίρο και την Υπόθεση Calas σε προφανή παραλληλισμό, καθώς και μια σειρά άρθρων στην εφημερίδα Le Siècle. Μια άλλη σειρά άρθρων του το 1905 στην ίδια εφημερίδα αφορούσε το περιεχόμενο του ετοιμαζόμενου τότε νόμου για τον Χωρισμό Κράτους και Εκκλησίας, υπέρ μιας πιο φιλελεύθερης κατευθύνσεως του νόμου.[10].

Ο Αλιέ απεβίωσε σε ηλικία 77 ετών στην κωμόπολη Σαρζώ της Βρετάνης.

Προσωπική ζωή[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ο Ραούλ Αλιέ ήταν έγγαμος, με την Πωλίν Φρεΐς (Pauline Freiss), από το 1889. Ο μεγάλος γιος τους, ο Ροζέρ (1890-1914), σκοτώθηκε στον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, ενώ ο μικρός, ο Ζακ (1900-1979), έγινε τραπεζίτης και πρόεδρος της Εταιρείας Ιστορίας του γαλλικού Προτεσταντισμού[12]. Η μία από τις κόρες τους, η Ιντελέτ Αλιέ-Ντυγκά, πήγε στο Καμερούν τη δεκαετία του 1930 για το έργο της Εταιρείας Ευαγγελικών Ιεραποστολών των Παρισίων, προτού «μεταστραφεί» στην εθνολογία[13].

  • Δισέγγονα του Αλιέ είναι η πνευμονολόγος Ιρέν Φρασόν (Irène Frachon)[14] και ο πάστορας Λωράν Σλεμπερζέ (Laurent Schlumberger), ο πρώτος πρόεδρος της Ηνωμένης Προτεσταντικής Εκκλησίας της Γαλλίας.

Εργογραφία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

  • La philosophie d'Ernest Renan (= «Η φιλοσοφία του Ερνέστου Ρενάν»), εκδ. Félix Alcan, συλλογή Bibliothèque de philosophie contemporaine, Παρίσι 1895
  • Voltaire et Calas, une erreur judiciaire au xviiie siècle (= «Βολταίρος και Calas, μία δικαστική πλάνη του 18ου αιώνος»), εκδ. P.V. Stock, 1898
  • Les troubles de Chine et les missions chrétiennes, Fischbacher, Παρίσι 1901
  • Le bordereau annoté. Étude de Critique historique, Société nouvelle de librairie et d'édition, Παρίσι 1903
  • La cabale des dévots, 1627-1666, A. Colin, 1902, Βραβείο Thérouanne της Γαλλικής Ακαδημίας του 1904
  • «L'enseignement primaire des indigènes à Madagascar», Cahiers de la quinzaine, 8 Νοεμβρίου 1904
  • «La Liberté de conscience à Madagascar», Le Siècle, 20 Οκτωβρίου έως 10 Νοεμβρίου 1907
  • Le protestantisme au Japon (1859-1907), F. Alcan, 1908, online στην Gallica
  • Les Vexations de la liberté de conscience et de culte à Madagascar, Nîmes 1909
  • Les Allemands à Saint-Dié, 27 août - 10 septembre 1914, Payot, Παρίσι 1918
  • Anthologie protestante, C. Crès et Cie, 1920 (2 τόμοι)
  • La Psychologie de la conversion chez les peuples non-civilisés, 1925, Βραβείο Marcelin Guérin της Γαλλικής Ακαδημίας του 1926
  • Le Non-civilisé et nous, différence irréductible ou identité foncière ?, 1927, Βραβείο Marcelin Guérin της Γαλλικής Ακαδημίας του 1930
  • Magie et religion, 1935
  • Ο Αλιέ ήταν επίσης συνεργάτης του Μεγάλου Λεξικού Λαρούς.

Δείτε επίσης[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]


Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

  1. ↑ 1,0 1,1 1,2 1,3 Εθνική Βιβλιοθήκη της Γαλλίας: (Γαλλικά) καθιερωμένοι όροι της Εθνικής Βιβλιοθήκης της Γαλλίας. data.bnf.fr/ark:/12148/cb12486313d. Ανακτήθηκε στις 10  Οκτωβρίου 2015.
  2. ↑ 2,0 2,1 (Γαλλικά) Βάση δεδομένων Léonore. Υπουργείο Πολιτισμού της Γαλλίας. 19800035/371/49810. Ανακτήθηκε στις 9  Οκτωβρίου 2017.
  3. ↑ www.archicubes.ens.fr/lannuaire#annuaire_chercher?identite=Allier.
  4. ↑ Ανακτήθηκε στις 14  Ιουνίου 2019.
  5. ↑ 5,0 5,1 5,2 5,3 Itinéraires protestants en Languedoc : espace gardois. Les presses du Languedoc. σελ. 446. ISBN-10 2-85998-211-6.
  6. ↑ «Dictionnaire biographique des protestants français de 1787 à nos jours» (Γαλλικά) σελ. 46.
  7. ↑ «Sto let evangelické teologické fakulty v Praze». (Τσεχικά) d:Q86910225. Protestant Theological Faculty – Charles University. Πράγα. 2019. σελ. 244. ISBN-13 978-80-270-6975-0.
  8. ↑ Richard 1948, σελ. 3.
  9. ↑ Encrevé 2015, σελ. 45.
  10. ↑ 10,0 10,1 André Encrevé: το λήμμα «Raoul Allier» στο Dictionnaire biographique des protestants français de 1787 à nos jours, τόμος 1, Les Éditions de Paris Max Chaleil, Παρίσι 2015
  11. ↑ Hélène Baillot: «La conversion des peuples dits non-civilisés chez Raoul Allier (1862-1939)», Cahiers d’études du religieux. Recherches interdisciplinaires, τόμος 8, έτος 2010. DOI : 10.4000/cerri.66
  12. ↑ André Encrevé: το λήμμα «Jacques Allier» στο Dictionnaire biographique des protestants français de 1787 à nos jours, τόμος 1, Les Éditions de Paris Max Chaleil, Παρίσι 2015, σελ. 45
  13. ↑ Baillot Hélène: «De la mission à l'ethnologie le parcours d'Idelette Allier au Cameroun (1930-1936)», Histoire et missions chrétiennes, 2010/4 (n°16), σσ. 109-129, doi 10.3917/hmc.016.0109
  14. ↑ Emeline Cazi: «Irène Frachon, vigie de la santé», Le Monde, 21/7/2015

Πηγές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

  • Το λήμμα «Αλλιέ Ραούλ» στη Νέα Ελληνική Εγκυκλοπαίδεια «Χάρη Πάτση», τόμ. 4, σελ. 414
  • André Encrevé: το λήμμα «Raoul Allier» στο Dictionnaire biographique des protestants français de 1787 à nos jours, τόμος 1 (A-C), Les Éditions de Paris Max Chaleil, Παρίσι 2015, σσ. 45-46, ISBN 978-2846211901
  • Daniel Reivax: Raoul Allier, Éditions La Cause, Carrières-sous-Poissy 2016, ISBN 978-2876571105
  • Gaston Richard: La vie et l'œuvre de Raoul Allier, εκδ. Berger-Levrault, 1948


Καθιερωμένοι όροι
Ανακτήθηκε από "https://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Ραούλ_Αλιέ&oldid=10128626"