Ραδάγαισος
| Ραδάγαισος | |
|---|---|
 | |
| Γενικές πληροφορίες | |
| Γέννηση | 4ος αιώνας |
| Θάνατος | 23 Αυγούστου 406 Φλωρεντία |
| Πληροφορίες ασχολίας | |
| Ιδιότητα | στρατιωτικός ηγέτης |
 Σχετικά πολυμέσα | |
Ο Ραδάγαισος, λατιν.: Radagaisus, (απεβ. στις 23 Αυγούστου 406) ήταν Γότθος βασιλιάς που, ηγήθηκε μίας εισβολής στη Ρωμαϊκή Ιταλία στα τέλη του 405 και το πρώτο μισό του 406 [1] [2] Ένας αφοσιωμένος ειδωλολάτρης, ο Ραδάγαισος προφανώς σχεδίαζε να θυσιάσει τους Συγκλητικούς της Χριστιανικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας στους θεούς, και να κάψει τη Ρώμη ολοσχερώς. [3] Ο Ραδάγαισος εκτελέστηκε, αφού νικήθηκε από τον στρατηγό Στιλίχωνα. Από τους υψηλόβαθμους μαχητές του 12.000 επιστρατεύτηκαν στον ρωμαϊκό στρατό, και ορισμένοι από τους υπόλοιπους οπαδούς του διασκορπίστηκαν, ενώ τόσοι πολλοί από τους άλλους πωλήθηκαν ως σκλάβοι, που το σκλαβοπάζαρο κατέρρευσε για λίγο. Αυτοί οι Γότθοι αργότερα ενώθηκαν με τον Αλάριχο Α΄ στην κατάκτηση της Ρώμης το 410. [4] [5] [6]
Εισβολή[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Η δύναμη του Ραδάγαισου πιθανώς αποτελούνταν από περίπου 20.000 μαχητές. [4] Πολλοί από τους μαχητές συνοδεύονταν από τις οικογένειές τους και άλλους μη μάχιμους, που σημαίνει ότι το συνολικό μέγεθος της ομάδας του Ραδάγαισου μπορεί να πλησίαζε τις 100.000. [4]
Ο Ραδάγαισος, του οποίου η πρώιμη σταδιοδρομία και η τελική καταγωγή είναι άγνωστες, διαφεύγοντας από τις Ουννικές πιέσεις εισέβαλε στην Ιταλία, χωρίς να περάσει από τα Βαλκάνια, γεγονός που δείχνει ότι η εισβολή του ξεκίνησε κάπου στη Μεγάλη Ουγγρική Πεδιάδα, δυτικά των Καρπαθίων Ορέων. [1] Τα αρχαιολογικά ευρήματα θησαυρών νομισμάτων, τα οποία θάφτηκαν από κατοίκους, που προφανώς γνώριζαν το ότι πλησιάζει ο Ραδάγαισος, υποδηλώνουν ότι η διαδρομή του περνούσε από το νοτιοανατολικό Noρικόν και τη δυτική Παννονία. Περίπου αυτή την εποχή η Flavia Solva κάηκε και εγκαταλείφθηκε σε μεγάλο βαθμό και το Aguntum [7] καταστράφηκε από φωτιά. Ένας απροσδιόριστος αριθμός προσφύγων τράπηκε σε φυγή μπροστά από τον στρατό του, καθώς βάδιζε επάνω από τις Άλπεις. [1] Ειπώθηκε από τους σύγχρονους ότι οι Αρειανοί Χριστιανοί διόγκωσαν τις δυνάμεις του. [8]
Η Δυτική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία υπό τον Στιλίχωνα κινητοποίησε τριάντα numeri (περίπου 15.000 άνδρες) από τον ιταλικό στρατό πεδίου, ως απάντηση στην εισβολή του Ραδάγαισου. [4] [5] Μία δεύτερη ομάδα ρωμαϊκών στρατευμάτων, που πιθανώς ανακλήθηκε από τα σύνορα του Ρήνου, συμπλήρωνε τις ιταλικές δυνάμεις. [5] Επιπλέον, έλαβαν βοήθεια από τους Γότθους υπόσπονδους (foederati) υπό τον Σάρο και τις Ουννικές δυνάμεις υπό τον Ουλντίν. [4] Ο Aλάριχ Α΄ παρέμεινε ανενεργός σε όλο το επεισόδιο, δεσμευμένος με συνθήκη στο Iλλυρικόν. [9]
Ο στρατός του Ραδάγαισου είχε τη βόρεια Ιταλία για τουλάχιστον έξι μήνες, ενώ η Αυτοκρατορία κινητοποιούσε τις δυνάμεις της. [5] Τελικά πήραν το δρόμο τους προς την κοινότητα του προγεφυρώματος της Φλωρεντίας. Απέκλεισαν την πόλη, όπου σκοτώθηκαν τουλάχιστον το ένα τρίτο των στρατευμάτων και των συμμάχων των Γότθων.
Σύλληψη, θάνατος και επακόλουθα[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Ο στρατός του Στιλίχωνος ανακούφισε την πολιορκία της Φλωρεντίας, καθώς η πόλη πλησίαζε στο σημείο της παράδοσης. Η ρωμαϊκή αντεπίθεση ήταν εξαιρετικά επιτυχημένη, και ο Ραδάγαισος αναγκάστηκε να υποχωρήσει στους λόφους του Φιέζολε, περίπου 8 χλμ. μακριά. Εκεί, ο Ραδάγαισος εγκατέλειψε τους οπαδούς του και προσπάθησε να διαφύγει, αλλά συνελήφθη από τους Ρωμαίους. [5] Ο ιστορικός Πήτερ Χήδερ υποθέτει, ότι η απόπειρα απόδρασης του Ραδάγαισου μπορεί να εξαναγκάστηκε από μία εξέγερση στο στράτευμά του. [10] Εκτελέστηκε στις 23 Αυγούστου 406. [1] [11] Από τους υψηλόβαθμους μαχητές του 12.000 στρατεύτηκαν στον ρωμαϊκό στρατό. Μερικοί από τους υπόλοιπους οπαδούς διασκορπίστηκαν, ενώ τόσοι πολλοί από τους άλλους πωλήθηκαν ως σκλάβοι, που το σκλαβοπάζαρο κατέρρευσε για λίγο. [4] [5] [6]
Αρχαίες πηγές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- Ιστορία του Οροσίου
- Ιστορία του Ζωσίμου
- Χρονικό του Προπέρου της Ακουιτανίας
- Χρονικό του κόμη Μαρκελλίνου
- Αυγουστίνος της Ιππώνος, Πόλη του Θεού, Βιβλίο 5, Κεφάλαιο 23
Άλλες αναφορές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- Edward Gibbon in the History of the Decline and Fall of the Roman Empire (1776), Κεφάλαιο 30 Αρχειοθετήθηκε 2010-09-19 στο Wayback Machine.
Δείτε επίσης[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Σημειώσεις[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- ↑ 1,0 1,1 1,2 1,3 Peter Heather, The Fall of the Roman Empire: A New History of Rome and the Barbarians, 2nd ed. 2006:194;
- ↑ Herwig Wolfram, History of the Goths (1979) 1988, "Radagaisus and his contribution to the Visigothic ethnogenesis" p168f.
- ↑ Orosius called Radagaisus a "Scythian and a pagan" (paganus et Scytha) (VII.37.4).
- ↑ 4,0 4,1 4,2 4,3 4,4 4,5 Heather, p. 198
- ↑ 5,0 5,1 5,2 5,3 5,4 5,5 Heather, p. 205
- ↑ 6,0 6,1 Wolfram 1988:171
- ↑ Wilhelm Alzinger, "Das Municipium Claudium Aguntum", Aufstieg und Niedergang der Römischen Welt: Principat II:6 (Berlin, 1977:403), noted in Wolfram 1988:169 note 328.
- ↑ Wolfram :169.
- ↑ Wolfram 1988:169, notes that Orosius placed them face to face and Isidore of Seville followed him..
- ↑ Heather, p. 206
- ↑ L. Schmidt, Ostgermanen 267, following Auctarium Havniense, noted by Wolfram 1988:169.
Βιβλιογραφικές αναφορές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- Heather, Peter (2006). The Fall of the Roman Empire: A New History of Rome and the Barbarians (2nd έκδοση). New York: Oxford University Press. ISBN 0-19-515954-3.
Περαιτέρω ανάγνωση[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- Drinkwater, John F., «The suurpers Constantine III (407-411) and Jovinus (411-413)», Britannia 29 (1998:269-98).
- Michael Kulikowski, «Βάρβαροι στη Γαλατία, Σφετεριστές στη Βρετανία» Britannia 31 (2000:325-345).