Πουρναρολάγκαδο

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Πουρναρολάγκαδο
ΕκβολέςΠείρος
ΧώραΕλλάδα

Το Πουρναρολάγκαδο[1] είναι χείμαρρος της Αχαΐας που αποτελεί παραπόταμο του Πείρου[2].

Περιγραφή[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Τοποθεσία και γενικά στοιχεία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Πηγάζει στο βόρειο τμήμα του Ερυμάνθου, στην γεωγραφική περιοχή ενδιάμεσα στα χωριά Ελληνικό, Καλούσι, Κούμανι και Νεοχώρι, και συγκεκριμένα στην τοποθεσία των Καρλαίικων, τα οποία αποτελούν μικρή οικιστική θέση. Εν συνεχεία ρέει, κατά σειρά, παραπλεύρως του Ελληνικού, στην περιοχή ενδιάμεσα στα Κοσμαίικα και τα Καθίσματα, πλησίον των Μπακαλαραίικων και της Αγίας Ελεούσας, ενώ εκβάλει στον ποταμό Πείρο στην περιοχή Λαλιώτη, η οποία ανήκει διοικητικά στην Τοπική Κοινότητα Σταροχωρίου και βρίσκεται πολύ κοντά στα όρια της που συμπίπτουν με της Τοπικής Κοινότητας Ελληνικού.

Το Πουρναρολάγκαδο ρέει εξ ολοκλήρου εντός της Δημοτικής Ενότητας Φαρρών του Δήμου Ερυμάνθου, καθώς και σχεδόν εξ ολοκλήρου εντός της άλλοτε Κοινότητας Ελληνικού.

Ονομασία και γεωγραφία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Η ονομασία του, κατά πάσα πιθανότητα, οφείλεται στην κατάφυτη από πουρνάρια περιοχή, από την οποία πηγάζει και την διαρρέει τόσο αρχικά όσο και σε πολύ μεγάλο μέρος του. Η περιοχή αυτή όπου πηγάζει και ρέει έως και χαμηλότερα από το χωριό Ελληνικό, χαρακτηρίζεται ως απόκρημνη, ενώ επίσης αρχικά εκτείνεται αποτελούμενη από σύμπλεγμα λαγκαδιών με μικρά ρέματα και εν συνεχεία παίρνει τη μορφή μεγάλου και βαθέος λαγκαδιού το οποίο αρχίζει και εξομαλύνεται σταδιακά βόρεια της περιοχής του Ελληνικού. Ιδιαίτερα αρχίζει να εξομαλύνεται έπειτα από την ημιορεινή περιοχή που διαρρέει, ενδιάμεσα των οικιστικών τοποθεσιών Καθίσματα και Κοσμαίικα, χωρίς ωστόσο να περνά από πεδινή και αρκετά ομαλή περιοχή σε κανένα σημείο της ροής του μέχρι και να συμβάλλει με τον ποταμό Πείρο.

Παραπομπές και υποσημειώσεις[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

  1. Εναλλακτικά αποκαλείται και «Πουρνολάγκαδο» χάριν σχετικής συντομίας στον προφορικό λόγο.
  2. Βλ. Δίγκα 2012, σελ. 68.

Πηγές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]