Πιέτρο Τζένο
| Πιέτρο Ζένο | |
|---|---|
| Γενικές πληροφορίες | |
| Γέννηση | 1384 (less than)[1] |
| Θάνατος | 1427[1] |
| Πληροφορίες ασχολίας | |
| Ιδιότητα | διπλωμάτης |
| Οικογένεια | |
| Σύζυγος | Πετρονίλλα Κρίσπο |
Ο Πιέτρο Τζένο (πέθανε το 1427) ήταν Κύριος της Άνδρου και της Σύρου (1384 - 1427) και διακεκριμένος διπλωμάτης που υπηρέτησε την Δημοκρατία της Βενετίας. Ο Πιέτρο Τζένο ήταν γιος του Βενετού βάιλου του Νεγκρεπόντε επίσης Πιέτρο Τζένο. Ο νέος Δούκας του Αρχιπελάγους Φραγκίσκος Α΄ Κρίσπος ιδρυτής του Οίκου των Κρίσπων τον κάλεσε στις αρχές του 1384 να τον παντρέψει με την κόρη του Πετρονίλλα για να δικαιολογήσει τον σφετερισμό και τον φόνο του προηγούμενου δούκα Νικκολό νταλλε Κάρτσερι.
Κύριος της Άνδρου και της Σύρου[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Ο Πιέτρο Τζένο δέχτηκε προίκα δυο νησιά του δουκάτου : Άνδρος και Σύρος.[2] Ο Ζένο ήταν πολύ ικανός διπλωμάτης, ο ιστορικός της Φραγκοκρατίας στην Ελλάδα Γουίλιαμ Μίλλερ τον αποκαλεί "ένας διπλωμάτης ασυναγώνιστης εμπειρίας στις ταραχώδεις πολιτικές της Ανατολής" και "ο πιό χρήσιμος διπλωμάτης στην εποχή του". Οι Βενετοί τον χρησιμοποίησαν σε πολλές δύσκολες και κρίσιμες διαπραγματεύσεις.[3] Έπαιξε σημαντικό ρόλο να επιστρέψει το Άργος στην Δημοκρατία της Βενετίας μετά από ένα χρονικό διάστημα που το είχε στην κατοχή του ο Δεσπότης του Μυστρά Θεόδωρος Α΄ Παλαιολόγος.[4] Την επόμενη μέρα μετά την Μάχη της Άγκυρας (1402) απεστάλη στην Οθωμανική αυλή για να ζητήσει βοήθεια απέναντι στον αντεκδικητή από την Φλωρεντία Αντώνιο Α΄ Ατσαγιόλι που είχε κυριεύσει πρόσφατα την Αθήνα από την Βενετία.[5]
Η Συνθήκη της Καλλίπολης[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Με πλεονέκτημα τους φόβους των Οθωμανών για μια οργανωμένη επίθεση εναντίον τους μετά την καταστροφική τους ήττα στην Άγκυρα ξεκίνησε μια σειρά από διαπραγματεύσεις με τον Σουλεϊμάν Τσελεμπή που ολοκληρώθηκαν με την Συνθήκη της Καλλίπολης τον Ιανουάριο ή στις αρχές Φεβρουαρίου 1403. Η Βενετία δέχτηκε μια μεγάλη ζώνη στην ηπειρωτική Ελλάδα απέναντι από την Εύβοια που ήταν Βενετική κτήση, οι βόρειες Σποράδες παραχωρήθηκαν στους Βυζαντινούς και η Κομητεία των Σαλώνων μεταφέρθηκε στους Ιωαννίτες Ιππότες. Το Μαρκιωνία της Βοδονίτσας έδωσε φόρο υποτέλειας και ο σουλτάνος υποσχέθηκε τελικά να παραδώσει την Αθήνα στην Βενετία, η υπόσχεση έμεινε τελικά κενή και η Βενετία αναγκάστηκε σε μερικά χρόνια να αναγνωρίσει την κυριαρχία των Ατσαγιόλι στην Αθήνα.[6][7] Ο Ζένο επισκέφτηκε την Αγγλία για να ζητήσει βοήθεια από τον Ερρίκο Δ΄ της Αγγλίας αλλά χωρίς επιτυχία.[8]
Εγκατάσταση Αρβανιτών στην Άνδρο[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Παρά το γεγονός ότι οι ικανότητες και η φήμη του στάθηκαν αιτία να πάρει τον τίτλο του "Δούκα των Αθηνών" βρέθηκε σε δυσκολίες να αντιμετωπίσει τα μεγάλα προβλήματα της εποχής του. Η Σύρος, η Πάρος και τα υπόλοιπα νησιά είχαν ερημώσει από τις συνεχείς Οθωμανικές επιδρομές, η Άνδρος είχε γλυτώσει αλλά υποχρεώθηκε να πληρώσει φόρο υποτέλειας και να παραχωρήσει τα λιμάνια της σαν καταφύγιο στα Οθωμανικά πλοία. Σε νέα Οθωμανική επιδρομή (1416) ο πληθυσμός του νησιού ερημώθηκε.[9] Οι Αρβανίτες κατόπιν πέρασαν από την γειτονική Εύβοια στην βόρεια ακτή του νησιού.[10]
Διαδοχή[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Ο Πιέτρο Τζένο πέθανε (1427) και τον διαδέχθηκε ο γιος του Ανδρέας που είχε άσχημη υγεία και μόνο μια κόρη σαν κληρονόμο. Με τον θάνατο του Ανδρέα (1437) η Δημοκρατία της Βενετίας αποφάσισε να λύσει το θέμα της διαδοχής με διαιτησία, επόμενος Κύριος της Άνδρου σύμφωνα με απόφαση της Βενετίας έγινε ο Κρουσίνο Α΄ Σομμαρίπα γιος της παλιάς νόμιμης Κυρίας της Άνδρου Μαρίας Σανούδου.[11][12]
Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- ↑ 1,0 1,1 1,2 (Αγγλικά) WeRelate. Pietro_Zeno,_Lord_of_Andros_and_Syros_(1). Ανακτήθηκε στις 29 Νοεμβρίου 2020.
- ↑ Miller 1908, pp. 593–595.
- ↑ Miller 1908, pp. 361, 596, 604.
- ↑ Miller 1908, p. 361.
- ↑ Miller 1908, pp. 360–361.
- ↑ Miller 1908, pp. 361–362, 598.
- ↑ Setton 1976, pp. 377–378.
- ↑ Miller 1908, p. 598.
- ↑ Miller 1908, pp. 598–599, 603.
- ↑ Miller 1908, p. 600.
- ↑ Miller 1908, pp. 595, 604–605.
- ↑ Setton 1978, p. 93 (note 47).
Πηγές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- Miller, William (1908). The Latins in the Levant, a History of Frankish Greece (1204–1566). New York: E.P. Dutton and Company.
- Setton, Kenneth M. (1976). The Papacy and the Levant (1204–1571), Volume I: The Thirteenth and Fourteenth Centuries. Philadelphia: The American Philosophical Society.
- Setton, Kenneth M. (1978). The Papacy and the Levant (1204–1571), Volume II: The Fifteenth Century. Philadelphia: The American Philosophical Society.