Περικλής Βιζουκίδης
| Περικλής Βιζουκίδης | |
|---|---|
| Γενικές πληροφορίες | |
| Γέννηση | 1879 ή 1880 Κωνσταντινούπολη |
| Θάνατος | 27 Σεπτεμβρίου 1956 Σέρρες |
| Χώρα πολιτογράφησης | Οθωμανική Αυτοκρατορία Ελλάδα |
| Εκπαίδευση και γλώσσες | |
| Ομιλούμενες γλώσσες | Ελληνικά οθωμανικά Τουρκικά Γερμανικά |
| Σπουδές | Πανεπιστήμιο της Ιένας Πανεπιστήμιο του Μονάχου Πανεπιστήμιο Χούμπολτ (έως 1902) |
| Πληροφορίες ασχολίας | |
| Ιδιότητα | νομικός διδάσκων πανεπιστημίου |
| Εργοδότης | Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης (από 1928) |
Ο Περικλής Βιζουκίδης (1879 ή 1880-1956) ήταν Έλληνας νομικός, καθηγητής πανεπιστημίου και ελευθεροτέκτονας. Αποτέλεσε αποδέκτη αρνητικής κριτικής και αντιδράσεων για διάφορες απόψεις του.[1]
Βιογραφία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Γεννήθηκε το 1879 ή 1880[2] στην Κωνσταντινούπολη, ωστόσο η καταγωγή του ήταν από το Χλωμό της Βόρειας Ηπείρου. Σπούδασε νομική, φιλοσοφία και πολιτικές επιστήμες στα πανεπιστήμια της Ιένα, του Μονάχου και του Βερολίνου, όπου το 1902 αναγορεύθηκε διδάκτορας. Επέστρεψε στην Ελλάδα και το 1928 ορίστηκε καθηγητής αστικού δικαίου στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης, όντας ανάμεσα στους 5 πρώτους καθηγητές της Σχολής Πολιτικών και Οικονομικών Επιστημών, αλλά και πρώτος κοσμήτοράς της.[3][4][5] Αναφέρεται ως δεσπόζουσα προσωπικότητα του ΑΠΘ για την περίοδο του Μεσοπολέμου.[6]
Το 1931 αριστεροί φοιτητές που διεκδικούσαν διάφορα αιτήματα υποστήριξαν πως ο ίδιος εξέφρασε από τη θέση του πρύτανη την άποψη ότι «το Πανεπιστήμιο δεν είναι για τους πτωχούς, οι πτωχοί να σπουδάσουν άλλες ειδικεύσεις με λαμπρό μέλλον». Αργότερα για να καταστείλει τις διαμαρτυρίες έδωσε εντολή για το κλείσιμο του πανεπιστημίου και της φοιτητικής λέσχης, γεγονός που τελικά προκάλεσε μεγαλύτερη αναταραχή.[1]
Δράση επί Κατοχής[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Ο Βιζουκίδης θεωρείται αμφιλεγόμενο πρόσωπο της Θεσσαλονίκης κατά την περίοδο της Κατοχής. Στις 9 Απριλίου του 1941 συμμετείχε στην επιτροπή παράδοσης της πόλης στις γερμανικές δυνάμεις, από κοινού με τον τότε δήμαρχο της πόλης Κωνσταντίνου Μερκουρίου, τον Μητροπολίτη Γεννάδιο κ.ά.[7] Επίσης εκτέλεσε χρέη διερμηνέα για την περίσταση.[8]
Για τη στάση του επί Κατοχής κατηγορείται από διάφορους κύκλους ως δωσίλογος και φιλογερμανός,[9][10] αποκαλούμενος από τους επικριτές του «φον Βιζουκίδης» ή «φον Περικλής».[11] Το επόμενο διάστημα της Κατοχής συμμετείχε μαζί με άλλους παράγοντες της πόλης — όπως ο μητροπολίτης Γεννάδιος και ο Δημήτριος Δίγκας — σε προσπάθειες αναστολής του εκτοπισμού των Εβραίων της Θεσσαλονίκης από τις γερμανικές αρχές,[12] καθώς και σε κίνηση για την υλική και πνευματική ενίσχυση των κατοίκων της επαρχίας, την αντιμετώπιση της αυτονομιστικής ή βουλγαρικής προπαγάνδας και τη διαμαρτυρία έναντι των μαζικών γερμανικών αντιποίνων.[13]
Ύστερα χρόνια[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Το 1945 διετέλεσε μέλος τριμελούς επιτροπής που εξέτασε την υπόθεση επιστροφής του μεταρρυθμιστή παιδαγωγού Αλέξανδρου Δελμούζου στην έδρα του, από την οποία είχε αναγκαστεί να παραιτηθεί όταν επιβλήθηκε η δικτατορία Μεταξά. Ο Βιζουκίδης τάχθηκε εναντίον, ωστόσο μειοψήφησε και ο Δελμούζος επανήλθε στη θέση του.[14] Αργότερα καταδικάστηκε από ποινικό δικαστήριο διότι χειροδίκησε κατά του συναδέλφου του και πρύτανη Δημητρίου Καββάδα.[15] Πρωτοστάτησε στις ενέργειες για να εκδιωχθούν όλοι οι προοδευτικοί και αντιστασιακοί καθηγητές του Πανεπιστήμιου Θεσσαλονίκης όπως οι Δημήτριος Καββάδας, Γιάννης Ιμβριώτης, Κώστας Τζώνης, Χαράλαμπος Θεοδωρίδης, Αντώνιος Σιγάλας κ.ά.[16]
Απεβίωσε στις Σέρρες στις 27 Σεπτεμβρίου 1956, μετά από τραύμα στο κεφάλι που προκλήθηκε από ατύχημα, σε ηλικία 73 ετών.[17] Ήταν μέλος μασονικής στοάς σύμφωνα με δημοσίευση της Μεγάλης Στοάς της Ελλάδος.[18]
Μετά θάνατον, το όνομά του δόθηκε σε οδούς της Θεσσαλονίκης[9] και των Ιωαννίνων.[11]
Συγγραφικό έργο[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Μελέτησε την εξέλιξη που είχε το δίκαιο από την αρχαιότητα, μέχρι την εποχή του, συγγράφοντας έργα σχετικά με το θέμα αυτό. Τα σημαντικότερα ήταν τα εξής:[3][2]
- Οθωμανικόν Σύνταγμα, 1909.
- Η δίκη του Σωκράτους, 1918.
- Περί των Δηλίων, 1921.
- Επιστημονικαί πηγαί περί Σωκράτους: βιβλιογραφικός οδηγός κατά τάξιν αλφαβητικός, 1921.
- Ο Ιωσήφ Kohler ως νομικός και φιλόσοφος, 1923.
- Παλαιά δόγματα και καίνα διδάγματα της νομικής επιστημής, 1923.
- Συμβολαί εις την Ηπειρωτικήν βιβλιογραφίαν, 1927.
- Ηπειρώτικων θεσμίων έρευνα, 1927.
- Κριτικά σημειώματα, 1927.
- Το νομοθετικόν πρόβλημα, 1932.
- Η επί το Ρωμαϊκό Δίκαιον ελληνική επίδρασις, 1940.
Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- ↑ 1,0 1,1 Μια εισβολή της Αστυνομίας στο ΑΠΘ πριν 90 χρόνια, του Σπύρου Κουζινόπουλου, 11 Μαρτίου 2021
- ↑ 2,0 2,1 «Vizoukidīs, Periklīs K. (1880-1956)». www.idref.fr. Ανακτήθηκε στις 8 Οκτωβρίου 2017.
- ↑ 3,0 3,1 «Βιζουκίδης, Περικλής». www.ygeiaonline.gr. Εγκυκλοπαίδεια «Δομή». Ανακτήθηκε στις 8 Οκτωβρίου 2017.
- ↑ «Βιζουκίδης, Περικλής (Κωνσταντινούπολη, 1879 - Θεσσαλονίκη, 1956)». Παγκόσμιο Βιογραφικό Λεξικό - Τόμος: 2. Εκδοτική Αθηνών. σελ. 279. Ανακτήθηκε στις 8 Οκτωβρίου 2017.
- ↑ «Τμήμα Οικονομικών Επιστημών ΑΠΘ - Ιστορία». www.econ.auth.gr. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 1 Οκτωβρίου 2017. Ανακτήθηκε στις 8 Οκτωβρίου 2017.
- ↑ Ρήγος, Άλκης (2016). Ελληνικό Πανεπιστήμιο και φοιτητικό κίνημα. Από το χτες στο σήμερα του θεσμού. Β΄. Παπαζήσης. σελ. 315.
- ↑ Καβάλα, Μαρία (2009). Η Θεσσαλονίκη στη γερμανική κατοχή (1941-1944). Κοινωνία, οικονομία, διωγμός Εβραίων. Ρέθυμνο: Πανεπιστήμιο Κρήτης-Διδακτορική Διατριβή. σελ. 134.
- ↑ Φίλης, Τέλλος (25 Οκτωβρίου 2016). «Τι γιορτάζουμε κύριε 76 χρόνια μετά;». www.alterthess.gr. Ανακτήθηκε στις 8 Οκτωβρίου 2017.
- ↑ 9,0 9,1 Ρ., Ν. (11 Ιουνίου 2011). «Πού τον βρήκαν;». Ελευθεροτυπία. Ελευθεροτυπία. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 11 Φεβρουαρίου 2017. Ανακτήθηκε στις 10 Αυγούστου 2022.
- ↑ «H μέρα που οι ναζί εισέβαλαν στη Θεσσαλονίκη». dailythess. 9 Απριλίου 2019. Ανακτήθηκε στις 10 Αυγούστου 2020.
- ↑ 11,0 11,1 Η παράξενη ιστορία των ονομάτων ενός στενού δρόμου, γιώργος Τσαντικος, 1-05-2020, ΤΥΠΟΣi
- ↑ Βάιος Καλογρηάς, Το αντίπαλο δέος. Οι εθνικιστικές οργανώσεις αντίστασης στην κατεχόμενη Μακεδονία. 1941-1944, University Studio Press, Θεσσαλονίκη 2012, σελ. 68, 70-71.
- ↑ Δορδανάς, Στράτος Ν.· Καλογρηάς, Βάιος (2008). «Η Πρωτεύουσα του Βορρά. Πολιτικές και Κοινωνικές Δυνάμεις στη Θεσσαλονίκη τη δεκαετία του '40». Στο: Ευγενία Δραγούμη, Ανέστης Στεφανίδης. Θεσσαλονίκη. Επιστημονική Επετηρίδα του Κέντρου Ιστορίας Θεσσαλονίκης. 7ος. Θεσσαλονίκη: Κέντρο Ιστορίας Θεσσαλονίκης. σελ. 368.
- ↑ Πελαγία Ι. Κογκούλη, Ο Αλέξανδρος Δελμούζος και η σχολική πράξη, ΑΠΘ-Μεταπτυχιακός Κύκλος Σπουδών, Θεσσαλονίκη 2007, σελ. 122.
- ↑ «Περικλής Βιζουκίδης, ένας μεγάλος Ηπειρώτης και Έλληνας της Θεσσαλονίκης». Εφημερίδα ΑΡΙΣΤΕΙΑ. 17 Σεπτεμβρίου 2018. Ανακτήθηκε στις 18 Αυγούστου 2020.
- ↑ Τερζής Ν., Η Παιδαγωγική του Αλεξάνδρου Π. Δελμούζου (Συστηματική εξέταση του έργου και της δράσης του), εκδ. Κυριακίδη, Θεσσαλονίκη, 2006, σελ. 158-159.
- ↑ «Απεβίωσε ο καθηγητής πανεπιστημίου Βιζουκίδης». Ελευθερία. 28 Σεπτεμβρίου 1956. http://efimeris.nlg.gr/ns/pdfwin_ftr.asp?c=64&pageid=17841&id=-1&s=0&STEMTYPE=0&STEM_WORD_PHONETIC_IDS=AAiAReASRASOASXASdASSASHASMASPASaAAiAAiAReASRASOASXASdASSASHASMASPASaAAiAAiAReASRASOASXASdASSASHASMASPASaAAiAAiAReASRASOASXASdASSASHASMASPASaAAiAAiAReASRASOASXASdASSASHASMASPASaAAi&CropPDF=0. Ανακτήθηκε στις 8 Οκτωβρίου 2017.
- ↑ «ΑΚΑΔΗΜΑΙΚΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΤΕΚΤΟΝΕΣ». Η Μεγάλη Στοά της Ελλάδος. Ανακτήθηκε στις 18 Αυγούστου 2020.
Εξωτερικοί σύνδεσμοι[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
|