Ο νόθος γιος
 Εξώφυλλο της έκδοσης του 1757 | |
| Συγγραφέας | Ντενί Ντιντερό |
|---|---|
| Γλώσσα | Γαλλικά |
| Ημερομηνία δημοσίευσης | 1757 |
| Μορφή | θεατρικό έργο |
| δεδομένα () | |
Ο νόθος γιός ή οι δοκιμασίες της αρετής (γαλλικός τίτλος: Le Fils naturel, ou Les épreuves de la vertu) είναι πεντάπρακτο αστικό δράμα σε πεζό του Ντενί Ντιντερό που γράφτηκε το 1757 και παρουσιάστηκε για πρώτη φορά το 1757 στο κάστρο του Σαιν-Ζερμαίν-αν-Λαι.[1]
Η πλοκή, εμπνευσμένη από τον Αληθινό φίλο του Κάρλο Γκολντόνι, παρουσιάζει την ακεραιότητα ενός νεαρού άνδρα, ο οποίος αντιστέκεται στον έρωτά του για την κοπέλα με την οποία είναι ερωτευμένος ο φίλος του, πριν αποδειχθεί ότι μαζί της συνδέεται με συγγενικούς δεσμούς.[2]
Υπόθεση[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Το έργο αφηγείται την ιστορία μιας απαγορευμένης αγάπης. Ο Ντορβάλ, ένας νεαρός άνδρας άγνωστης καταγωγής, πλούσιος, όμορφος, αξιοσέβαστος και ενάρετος, προσκαλείται στην οικογένεια του Κλερβίλ και της χήρας αδελφής του Κονστάνς. Εκεί μένει και η Ροζαλί, με την οποία είναι ερωτευμένος ο Κλερβίλ. Ο Ντορβάλ και η Ροζαλί ερωτεύονται και ο Ντορβάλ διχάζεται μεταξύ των συναισθημάτων του για την κοπέλα και τον σεβασμό του για τον Κλερβίλ.
Το ξετύλιγμα της πλοκής θα αποκαλύψει ένα δεύτερο εμπόδιο, πολύ πιο τρομερό από αυτήν την υπόθεση συνείδησης: όταν ο πατέρας της Ροζαλί φτάνει για να ευλογήσει τον γάμο του Κλερβίλ και της Ροζαλί, αναγνωρίζει ότι ο Ντορβάλ είναι ο νόθος γιος του. Η Ροζαλί και ο Ντορβάλ συνειδητοποιούν τότε ότι η αγάπη που μοιράζονται είναι οικογενειακή και όχι ρομαντική. Η Ροζαλί παντρεύεται τον Κλερβίλ και ο Ντορβάλ παντρεύεται την Κονστάνς.[3]
Συνομιλίες για τον Νόθο γιό[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Ο Ντιντερό έγραψε τα έργα Νόθος γιός και Ο πατέρας της οικογένειας (1758) για να υποστηρίξει τη θεωρία του αστικού δράματος που είχε αναπτύξει. [4]Υπό αυτή την έννοια, εξάλλου, το κείμενο της παράστασης ακολουθείται από ένα θεωρητικό κείμενο, σε μορφή διαλόγου, μια πραγματεία για το θέατρο με τίτλο Συνομιλίες για τον Νόθο γιό, όπου αναλύει τις απόψεις του για το νέο θέατρο που στόχευε στη διδαχή του κοινού μέσα από τη συγκίνηση.[5]
Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- ↑ . «utpictura18.univ-amu.fr/rubriques/diderot/fils-naturel-tragedie-linceste-a-limaginaire-continu».
- ↑ . «larousse.fr/encyclopedie/oeuvre/e Fils naturelou les Épreuves de la vertu».
- ↑ . «cosmovisions.com/textFilsNaturelDiderot».
- ↑ . «journals.openedition.org/Les didascalies dans Le Fils Naturel de Diderot».
- ↑ . «spiridopoulou.files.wordpress.com/2011/04/the-french-drama-18th-century.pdf» (PDF).
|