Ορτάνς Αλάρ
| Ορτάνς Αλάρ | |
|---|---|
 | |
| Γενικές πληροφορίες | |
| Προφορά | |
| Γέννηση | 7 Σεπτεμβρίου 1801[1] Μιλάνο |
| Θάνατος | 28 Φεβρουαρίου 1879[2][1] Μονλερί |
| Τόπος ταφής | νεκροταφείο του Μπουρ-λα-Ρεν[3] |
| Ψευδώνυμο | Prudence de Saman L'Esbatx, Mary Gay και Hortense Allart de Thérase |
| Χώρα πολιτογράφησης | Γαλλία Βασίλειο της Ιταλίας (1861–1879) |
| Εκπαίδευση και γλώσσες | |
| Ομιλούμενες γλώσσες | Γαλλικά[2] |
| Πληροφορίες ασχολίας | |
| Ιδιότητα | δοκιμιογράφος συγγραφέας μυθιστοριογράφος ακτιβίστρια για τα δικαιώματα των γυναικών |
| Οικογένεια | |
| Σύντροφος | Φρανσουά-Ρενέ ντε Σατωμπριάν Henry Bulwer, 1st Baron Dalling and Bulwer Καμίλο Μπένσο, Κόμης του Καβούρ Jacopo Mazzei Σαρλ-Ωγκυστέν Σαιντ-Μπεβ Πιέτρο Καπέι |
| Τέκνα | Marcus Allart |
| Γονείς | Mary Gay |
| Αδέλφια | Σοφί Αλάρ |
| Συγγενείς | Sophie Gay (θεία), Delphine de Girardin (πρώτη ξαδέλφη) και Jean Sigismond Gay (θείος από την πλευρά της μητέρας) |
 Σχετικά πολυμέσα | |
Η Ορτάνς Αλάρ ντε Μεριτάν (γαλλ. Hortense Allart de Méritens, 7 Σεπτεμβρίου 1801 – 28 Φεβρουαρίου 1879), γνωστή και με το λογοτεχνικό ψευδώνυμο Πρυντάνς ντε Σαμάν Λεσμπάτ (Prudence de Saman L'Esbatx) ήταν Γαλλίδα συγγραφέας με φεμινιστικές απόψεις, που γεννήθηκε στην Ιταλία. Τα βιβλία της, κυρίως μυθιστορήματα που βασίζονται στις περιπέτειες της ζωής της, δεν σημείωσαν ιδιαίτερη επιτυχία, με εξαίρεση το Les enchantements de Prudence, Avec George Sand (= «Οι χαρές της σωφροσύνης», 1873).
Οικογένεια και σπουδές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Η Ορτάνς Αλάρ γεννήθηκε στο Μιλάνο από Γάλλους γονείς. Πατέρας της ήταν ο Νικολά-Ζαν-Γκαμπριέλ Αλάρ και μητέρα της ήταν η ελάχιστα γνωστή σήμερα συγγραφέας και μεταφράστρια Μαρί-Φρανζουάζ Γκαι-Αλάρ (Marie-Françoise Gay), που είχε μεταφράσει τα έργα της Αγγλίδας Ανν Ράντκλιφ.[4] Επιπλέον, θεία της Ορτάνς ήταν η Σοφί Γκαι και εξαδέλφη της η Ντελφέν ντε Ζιραρντέν, αμφότερες διακεκριμένες συγγραφείς. Ο πατέρας της Ορτάνς πέθανε όταν εκείνη ήταν 16 ετών[4], ωστόσο εκείνη απέκτησε μια παιδεία που θεωρείτο καλή για γυναίκα της εποχής της.[5]
Η Ορτάνς ήταν ενθουσιώδης υποστηρίκτρια του νικημένου πια Μέγα Ναπολέοντα και το 1819 έγραψε μια επιστολή στον Στρατηγό Ανρί Γκατιέν Μπερτράν, στην οποία προσφερόταν να ταξιδέψει εθελοντικά στη Νήσο Αγίας Ελένης για να περιθάλψει τον πρώην αυτοκράτορα, που ασθενούσε. Ο Ναπολέων πέθανε το ίδιο έτος με τη μητέρα της, το 1821, οπότε η Ορτάνς έμεινε πεντάρφανη σε ηλικία 20 ετών.
Βίος, έργο και ιδέες[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Για περίπου δύο χρόνια η Ορτάνς Αλάρ εργάσθηκε ως γκουβερνάντα στο σπίτι του Στρατηγού Μπερτράν, όπου γνώρισε τον Κόμη ντε Σαμπάγιου, έναν Πορτογάλο αριστοκράτη. Η Αλάρ έγινε ερωμένη του και το 1826 γέννησε από εκείνον έναν γιο, τον Μάρκο. Ο ντε Σαμπάγιου πρόλαβε και την εγκατέλειψε προτού γεννήσει.[5]
Το πρώτο έργο της Αλάρ, Η συνωμοσία της Αμπουάζ (La Conjuration d'Amboise), εκδόθηκε το 1821. Τότε ακόμη εκείνη ζούσε με την Κόμισσα Ρενώ ντε Σαιν-Ζαν ντ' Ανζελύ, στενή φίλη της που, θέλοντας να την αποκαταστήσει, τη συνέστησε σε δύο υποψήφιους μνηστήρες: τον οικονομολόγο Ιπολύτ Πασύ και τον ποιητή Πιερ-Ζαν ντε Μπερανζέ. Παρά το ότι δεν συνήψαν ερωτική σχέση μαζί της, αμφότεροι θα παρέμεναν ισόβιοι φίλοι της.[4] Μετά η Αλάρ ταξίδεψε στη Φλωρεντία, όπου γνώρισε τον πολιτικό και ιστορικό Τζίνο Καππόνι, ο οποίος την προέτρεψε να ασχοληθεί με τη μελέτη της ιστορίας. Από τα πρώτα έργα της ήταν ένα βιβλίο με «Επιστολές προς τη Γεωργία Σάνδη», της οποίας ασπαζόταν τις ηθικές και θρησκευτικές αρχές.[5] Το 1829 η Αλάρ επισκέφθηκε την αδελφή της στη Ρώμη, όπου γνώρισε τον Φρανσουά-Ρενέ ντε Σατωμπριάν, με τον οποίο έγιναν εραστές[6] και μετά από λίγες εβδομάδες έφυγαν για το Παρίσι, όπου ενοικίασαν ένα διαμέρισμα, στη Rue d’Enfer.[5] Η Αλάρ ταξίδεψε και στην Αγγλία, όπου λέγεται ότι συνήψε ερωτική σχέση με τον Χένρυ Μπάλγουερ Λύτον, τον μετέπειτα Λόρδο Ντάλινγκ (Henry Bulwer Lytton, Lord Dalling).[7] Τελικώς το 1843 παντρεύτηκε τον Γάλλο αριστοκράτη Ναπολεόν Λουί Φρεντερίκ Κορνέιγ ντε Μεριτάν ντε Μαλβεζί, αλλά τον εγκατέλειψε ένα έτος αργότερα.[6]
Η Αλάρ κατέστη αξιοσημείωτη στους συγγραφικούς κύκλους του Παρισιού[8], ζώντας σε μακρινό τότε προάστιό του με τα βιβλία της, τα οποία αποκαλούσε «τους πραγματικούς εραστές της». Δεν συνιστούσε στις γυναίκες να παρατάνε τους άνδρες τους, και στο μυθιστόρημά της Settimia η ηρωίδα απολαμβάνει τον έρωτα, αλλά δεν καθορίζεται από τους εραστές της, παρά μάλλον από την έλλειψη αλληλοεξαρτήσεως, τη διανοητική της ωριμότητα και τα τέκνα της. Αυτή ήταν η ζωή της Αλάρ: να επιβιώνει χωρίς να χρειάζεται να εξαρτάται από μια υποστηρικτική οικογένεια. Υπεστήριξε ότι οι γυναίκες χρειάζονταν πολιτική μεταρρύθμιση ως προς τη μοίρα τους και ότι αν αυτό σήμαινε ότι οι γυναίκες έπρεπε να εγκαταλείψουν την οικογένεια των δύο γονέων τους, τότε αυτό ήταν αποδεκτό. Η Αλάρ προείδε έναν κόσμο όπου η κοινωνία δεν θα ήταν δημοκρατικώς οργανωμένη από τους άνδρες, αλλά αξιοκρατικώς διοικούμενη από γυναίκες και άνδρες υψηλότερων ικανοτήτων από τις ικανότητες του γενικού πληθυσμού.[9] Παραλλήλως, είχε ένα είδος θρησκευτικότητας, αν και νεφελώδες. Η Αλάρ ήταν πιστή, γενναιόδωρη και αληθινή με τους εραστές της, που συνήθως ήταν και πραγματικοί φίλοι μαζί της.[5] Ως ανύπαντρη μητέρα δύο γιων, η Αλάρ έγραψε ότι οι γιοι της δεν ήταν «ατυχήματα» και ότι αυτή ήταν η ζωή που είχε επιλέξει.[10]
Η Αλάρ κατέγραψε τις δικές της περιπέτειες μέσα στα βιβλία της, με ελαφρό μόνο τον πέπλο της μυθοπλασίας.[11] Π.χ. το μυθιστόρημά της Jerome (1829) είναι μία μόλις συγκεκαλυμμένη αφήγηση της εμπειρίας της με τον Κόμη ντε Σαμπάγιου.[11] Τα βιβλία της δεν σημείωσαν ιδιαίτερη επιτυχία, με εξαίρεση το Les enchantements de Prudence, Avec George Sand (1873)[11], για την ακρίβεια μια τριλογία (Οι χαρές της σωφροσύνης, Οι καινούργιες χαρές και Οι τελευταίες χαρές), που εκδόθηκε λίγα μόλις χρόνια πριν από τον θάνατό της.
Η Αλάρ πέθανε στο Μονλερί σε ηλικία 77 ετών και η σορός της είναι ενταφιασμένη στο κοιμητήριο του Μπουρ-λα-Ρεν.[6]
Επιλεγμένα έργα[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- Essai sur la religion intérieure, Παρίσι 1824
- Lettres sur les ouvrages de Madame de Staël, εκδ. Bossange, Παρίσι 1824
- Gertrude, εκδ. Dupont, Παρίσι 1828
- Jerome ou Le jeune prélat, 1829
- Sextus, ou le Romain des Maremmes ; suivi d'Essais détachés sur l'Italie, εκδ. Heideloff et Campe, 1832
- L'indienne, εκδ. C. Vimont, 1833
- Settimia, εκδ. A. Wahlen, Βρυξέλλες 1836
- La femme et la démocratie de nos temps, εκδ. Delaunay et Pinard, Παρίσι 1836
- Histoire de la république de Florence, εκδ. Delloye, Παρίσι 1843
- Études diverses, Volumes 1 2 & 3, Renault, 1850–1851
- Novum organum ou sainteté philosophique, Garnier frères, Παρίσι 1857
- Essai sur l’histoire politique depuis l'invasion des barbares jusqu’en 1848, 1857
- Clémence, τύποις E. Dépée (Sceaux), 1865
- Les enchantements de Prudence, Avec George Sand, εκδ. Michel Lévy frères, Παρίσι 1873
- Les nouveaux enchantements, εκδ. C. Lévy, Παρίσι 1873
- Derniers enchantements, εκδ. M. Lévy, Παρίσι 1874
- Lettres inédites à Sainte-Beuve (1841–1848) avec une introduction des notes, εκδ. Léon Séché, Παρίσι 1908
- Lettere inedite a Gino Capponi, εκδ. Tolozzi, Γένοβα 1961
- Mémoires de H.L.B. Henry Lytton Bulwer, University of Houston, Houston 1960-1969
- Nouvelles lettres à Sainte-Beuve, 1832–1864; les lettres de la collection Lovenjoul, Librairie Droz, Γενεύη 1965
Βιβλιογραφία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- Léon Séché: Hortense Allart de Méritens dans ses rapports avec Chateaubriand, Béranger, Lamennais, Sainte-Beuve, G. Sand, Mme d'Agoult, εκδ. Mercure de France, Παρίσι 1908
- Jacques Vier: La comtesse d'Agoult et Hortense Allart de Meritens sous le Second Empire d'après une correspondence inédite, Παρίσι Lettres modernes, 1960
- Juliette Decreus: Henry Bulwer-Lytton et Hortense Allart, d'après des documents inédits, εκδ. M.J. Minard, Παρίσι 1961
- Maddalena Bertelà: Hortense Allart entre Madame de Staël et George Sand, ou, Les femmes et démocratie, Edizioni ETS, Πίζα 1999
- Helynne Hollstein Hansen: Hortense Allart : the woman and the novelist, University Press of America, 1998
- Leslie Ruth Rabine: The other side of the ideal : women writers of mid-nineteenth-century France (George Sand, Daniel Stern, Hortense Allart, and Flora Tristan), διδακτορική διατριβή, 1974
- Lorin A. Uffenbeck: The life and writings of Hortense Allart (1801-79), [s.l.s.n.] 1957
- Petre Cirueanu: Hortense Allart e Anna Woodcock; con lettere inedite, Tolozzi, Γένοβα 1961
Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- ↑ 1,0 1,1 1,2 Guillaume Pinson, Marie-Ève Thérenty: «Médias 19» (Γαλλικά) 12445.
- ↑ 2,0 2,1 Εθνική Βιβλιοθήκη της Γαλλίας: (Γαλλικά) καθιερωμένοι όροι της Εθνικής Βιβλιοθήκης της Γαλλίας. data
.bnf .fr /ark: /12148 /cb12367161c. Ανακτήθηκε στις 10 Οκτωβρίου 2015. - ↑ 3,0 3,1 bertrandbeyern
.fr /spip .php?article386. - ↑ 4,0 4,1 4,2 Hansen, Helynne Hollstein (1998). Hortense Allart: the woman and the novelist. Lanham, Md: University Press of America. ISBN 076181213X.
- ↑ 5,0 5,1 5,2 5,3 5,4 Knowles, James (1911). The Nineteenth Century and After (Public domain έκδοση). Leonard Scott Publishing Company. σελ. 1067.
- ↑ 6,0 6,1 6,2 Lindemann, Kate. «Hortense Allart de Meritens». societyforthestudyofwomenphilosophers.org. Ανακτήθηκε στις 15 Μαρτίου 2015.
- ↑ Knowles (1911), σελ. 1069
- ↑ Antosh, Ruth B. (2001). «Hortense Allart: The Woman and the Novelist by Helynne Hollstein Hansen». Rocky Mountain Review of Language and Literature 55 (1): 103-105. doi:.
- ↑ Margadant, Jo Burr, επιμ. (2000). The new biography performing femininity in nineteenth-century France. Berkeley: University of California Press. σελ. 125. ISBN 0-520-22140-0.
- ↑ Margadant, Jo Burr (2000). The New Biography: Performing Femininity in Nineteenth-century France. University of California Press. σελ. 125. ISBN 978-0-520-22141-3.
- ↑ 11,0 11,1 11,2 Knowles (1911), σελ. 1070
Πηγές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- Πηγαδάς, Νικ.: Το λήμμα «Αλλάρ Ορτανσία» στη Νέα Ελληνική Εγκυκλοπαίδεια «Χάρη Πάτση», τόμ. 4, σελ. 384
- Uffenbeck, L.A.: The life and writings of Hortense Allart, University of Wisconsin, 1957
|