Ξενία (αρχαία Ελλάδα)
Η ξενία είναι η έννοια της αρχαίας ελληνικής φιλοξενίας, γενναιοδωρία και ευγένειας που δείχνεται σε όσους ταξιδιώτες απέχουν πολύ από το σπίτι. Τα τελετουργικά της φιλοξενίας δημιούργησαν και εξέφρασαν μια αμοιβαία σχέση μεταξύ φιλοξενούμενου και οικοδεσπότη, που εκφράζεται τόσο σε υλικά οφέλη (όπως η παροχή δώρων σε κάθε μέρος) όσο και σε μη υλικά (όπως προστασία και στέγη).[1] Ο όρος θεοξενία κάλυπτε επίσης τη διασκέδαση ανάμεσα στους ίδιους τους θεούς, ένα δημοφιλές θέμα στην κλασική τέχνη, το οποίο αναγεννήθηκε στην Αναγέννηση σε έργα που απεικονίζουν μια γιορτή των Θεών.
Ο Έλληνας θεός Δίας είναι μερικές φορές γνωστός ως Ξένιος Δίας στο ρόλο του ως προστάτης των προσκεκλημένων. Έτσι ενσωμάτωνε την θρησκευτική υποχρέωση φιλοξενίας των ταξιδιωτών. Η θεοξενία είναι θέμα της ελληνικής μυθολογίας όπου τα ανθρώπινα όντα δείχνουν την αρετή ή ευσέβειά τους σε έναν ξένο, ο οποίος αργότερα αποδεικνύεται ότι είναι μια συγκαλυμμένη θεότητα (θεός). Αυτές οι ιστορίες προειδοποιούν τους θνητούς ότι κάθε προσκεκλημένος μπορεί να είναι μεταμφιεσμένη θεότητα και βοηθά στην καθιέρωση της ιδέας ξενία ως θεμελιώδες Ελληνικό έθιμο.
Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- ↑ Bruce Louden, Homer's Odyssey and the Near East (Cambridge University Press, 2011), pp. 31–32; John B. Weaver, Plots of Epiphany: Prison-Escape in Acts of the Apostles (Walter de Gruyter, 2004), p. 34.