Νίκος Περαντινός

Νίκος Περαντινός
Νίκος Περαντινός
Γέννηση	1910; Αθήνα
Θάνατος	1991; Αθήνα
Χώρα πολιτογράφησης	Ελλάδα
Σπουδές	Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών
Ιδιότητα	γλύπτης
Σημαντικά έργα	Μανώλης Καλομοίρης, Μνήμη Σπύρου Λούη, Μνημείο του Ρουμελιώτη Τσολιά, Μνήμη, bust of Nikiforos Vrettakos, Προτομή του Ευστράτιου Αλιπράντη, Μάρπησσα, Προτομή Γεωργίου Ζαρίφη, Αλεξανδρούπολη, Προτομή του Γιάγκου Αργυρόπουλου, Παροικία, Προτομή του Παναγιώτη Καλλιέρου, Παροικία, Προτομή του Νικολάου Στέλλα, Μάρπησσα, Προτομής της Μαντώ Μαυρογένους, Παροικία, Προτομή του Αντώνιου Ραγκούση, Μάρπησσα, Προτομή του Μητροπολίτου Χρυσοστόμου, Βύρωνας, Μνημείο Πεσόντων, Καλλιθέα, Ανάγλυφη στήλη Μητέρας, Πίσω Λιβάδι, Μνημείο Πεσόντων, Παροικία, Προτομή του Χριστόφορου Κοκκίνη, Ναύπλιο, Ανδριάντας του Εμμανουήλ Παππά, Σέρρες, Μνημείο της Ζαμπίας Κωτσάκη, Αλωνίσταινα, Μνημείο, Στον Έλληνα Πολεμιστή (Τσολιά), Λαμία, Προτομή του Αντώνιου Κεραμόπουλου, Βλαστή, Προτομή του Ευθύμιου Κανελλόπουλου, Αθήνα, Προτομή του Ευριπίδη, Πέλλα, Προτομή του Λάμπρου Κορομηλάς, Θεσσαλονίκη, Προτομή του Μιχαήλ Περάνθη, Άρτα, Προτομή του Κωνσταντίνου Γεωργακόπουλου, Καλάβρυτα, Ανδριάντας του Διονυσίου Σολωμού, Ζάκυνθος, Προτομή του Παύλου Βαρδινογιάννη, Ρέθυμνο και Προτομή του Δημήτρη Αγγελόπουλου, Βλαχορράπτης
	δεδομένα (π • σ • ε )

Ο Νίκος Περαντινός (Αθήνα 1910 – Αθήνα 20 Ιουλίου 1991^[1]) ήταν Έλληνας γλύπτης, Παριανής καταγωγής, γεννημένος στην Αθήνα το 1910. Θεωρείται ένας από τους σημαντικούς εκπροσώπους της κλασικιστικής αντίληψης της γλυπτικής του 20ού αιώνα στην Ελλάδα, επηρεασμένος βαθύτατα από την αρχαία ελληνική γλυπτική και τον ευρωπαϊκό κλασικισμό.

Βιογραφικά στοιχεία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ο Νίκος Περαντινός, οι γονείς του οποίου κατάγονταν από την Πάρο, γεννήθηκε στην Αθήνα. Σπούδασε γλυπτική στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών (Α.Σ.Κ.Τ.) της Αθήνας από το 1928 έως το 1933, με καθηγητή του τον Θωμά Θωμόπουλο. Κατά τα έτη 1935 – 1940 εργάστηκε στο εργαστήριο γλυπτικής του Μιχάλη Τόμπρου.

Το 1941, ο Περαντινός διορίστηκε μόνιμος γλύπτης του Εθνικού Αρχαιολογικού Μουσείου της Αθήνας, εγκατέλειψε όμως τη θέση αυτή το 1947 για να συνεχίσει τις σπουδές του στο Παρίσι. Παρακολούθησε μαθήματα γλυπτικής στην Ακαδημία Ζυλιάν (Αcademie Julian) και στη Σχολή Καλών Τεχνών (Ecole Superiere des Beaux Arts) του Παρισιού, με καθηγητές τον Μαρσέλ Ζιμόν, τον Αλφρέ Ζαννιώ και τον Ανρί Ντροπσύ. Το 1949, το έργο του «Ολυμπία» βραβεύθηκε με χάλκινο μετάλλιο στο Παρισινό Σαλόνι των Γάλλων Καλλιτεχνών.

Επέστρεψε στην Ελλάδα το 1951 και ανέλαβε και πάλι την παλιά θέση του στο Αρχαιολογικό Μουσείο, όπου εργάστηκε για την αναστήλωση αρχαίων γλυπτών. Το 1974 ίδρυσε ιδιωτική σχολή γλυπτικής στην Πάρο, απ’ όπου είλκε την καταγωγή του, και στην οποία μαθήτευαν δωρεάν οι νέοι του νησιού.

Το 1972 ο Περαντινός τιμήθηκε με το Α΄ Εθνικό Βραβείο Εικαστικών Τεχνών, ενώ το Μάρτιο του 1991, λίγους μήνες πριν το θάνατό του, η Ακαδημία Αθηνών του απένειμε το Αριστείο Καλών Τεχνών. Ο Περαντινός συμμετείχε σε πολλές ομαδικές εκθέσεις στην Ελλάδα και το εξωτερικό (π. χ. Μπιενάλε Βενετίας 1936 και 1955, Μπιενάλε Αλεξανδρείας 1955).

Εργογραφία Περαντινού[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ο Νίκος Περαντινός σ’ όλη τη διάρκεια της καλλιτεχνικής πορείας του παρέμεινε ανθρωποκεντρικός καλλιτέχνης, ο οποίος, ακολουθώντας τα εξειδανικευμένα πρότυπα της αρχαιοελληνικής γλυπτικής, προσέδιδε με ρεαλιστικό δυναμισμό στις ανθρώπινες μορφές του το πνεύμα της αρχαίας ελληνικής πλαστικής.

Καταπιάστηκε με επιτυχία με τη μνημειακή ανδριαντοποιία, φιλοτεχνώντας τον ανδριάντα «Έλληνας τσολιάς των Βαλκανικών Πολέμων» (1963), που έχει στηθεί στην κεντρική πλατεία της Λαμίας, καθώς και τον ανδριάντα του Εμμανουήλ Παππά (1966) στις Σέρρες.

Στις προτομές του, από μάρμαρο ή ορείχαλκο, παραμένει στα πλαίσια μιας ιδεαλιστικής νοοτροποίας, με χαρακτηριστικά δείγματα τις προτομές: «Μανώλης Καλομοίρης» (1973, Πνευματικό Κέντρο Δήμου Αθηναίων) και «Πλάτων» (1974, Ακαδημία Πλάτωνος, οδός Πλάτωνος και Τηλεφάνους).

Ανάμεσα σε μια πληθώρα άλλων έργων περιλαμβάνονται και τα ακόλουθα:

• «Κεφάλι Εφήβου» (1934, Εθνική Πινακοθήκη)

• Αναπαυόμενη Αθλήτρια» (1936), που κοσμεί σήμερα το κτήριο του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου στο Στρασβούργο.

• «Κεφάλι κόρης της Πάρου» (1936)

• «Τοξότις» (1937, Υπουργείο Πολιτισμού)

• «Ολυμπία» (1949)

• «Μνήμη Σπύρου Λούη» (1989, ορείχαλκος, Πεζόδρομος Ευφορίωνος, Παγκράτι)

• «Μνήμη» (1989, ορείχαλκος, Αθήνα, Λεωφ. Αμαλίας & Βασιλίσσης Όλγας)

• Προτομή του Χρυσοστόμου Βούλτσου, (1990), Πλατεία Ηρώων (Σμύρνης) Δήμου Βύρωνα.^[2] Στο βάθρο της προτομής αναγράφεται: «Διήλθεν ευεργετών» (Πράξ. 10,38) και «εργαζόμενος το αγαθόν προς πάντας» (Γαλ. 6,10).

Μετά το 1955, ο Περαντινός, ο οποίος ήταν δεινός μεταλλιοπλάστης, ασχολήθηκε και με την κατασκευή μεταλλίων, όπως οι μορφές των Ν. Καζαντζάκη, Ν. Γύζη, Κ. Καβάφη, Αγγ. Σικελιανού, Μαρίας Κάλλας κ. ά. Το 1979, φιλοτέχνησε αναμνηστικό χρυσό κέρμα των 10.000 δραχμών, με την ευκαιρία της ένταξης της Ελλάδας στην Ε.Ο.Κ. Έργα του Νίκου Περαντινού βρίσκονται στην Αθήνα και άλλες πόλεις της Ελλάδας (Εθνική Πινακοθήκη, Δημοτική Πινακοθήκη Αθηνών, Πανεπιστήμιο Αθηνών, Ακαδημία Αθηνών, Δημοτική Πινακοθήκη Ρόδου, Πινακοθήκη Ιωαννίνων, Δημοτική Πινακοθήκη Καλαμάτας, Παιδαγωγική Ακαδημία Αλεξανδρούπολης και σε ιδιωτικές συλλογές), καθώς και στο Υπουργείο Παιδείας της Γαλλίας, το Ινστιτούτο Καλών Τεχνών Τζων Κένεντυ στην Ουάσινγκτον κλπ.

Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

↑ «Πάρος - Μουσείο Γλυπτικής Περαντινού». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 12 Ιουλίου 2013. Ανακτήθηκε στις 9 Ιουλίου 2013.
↑ «Περαντινός Νίκος Perantinos Nikos». 2008. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 27 Ιουνίου 2015.

Πηγές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

• Στέλιος Λυδάκης: «Οι Έλληνες Γλύπτες – Η νεοελληνική γλυπτική: ιστορία – τυπολογία – λεξικό γλυπτών», τόμ. 5ος, σελ. 432 - 433, Εκδοτικός οίκος «ΜΕΛΙΣΣΑ», Αθήνα, 1981.

• Εγκυκλοπαίδεια Πάπυρος – Λαρούς – Μπριτάνικα, λήμμα «Περαντινός, Νίκος», τόμ.48, σελ. 366, Εκδόσεις Πάπυρος, Αθήνα, 1996.

• Ζέττα Αντωνοπούλου: « Τα γλυπτά της Αθήνας: Υπαίθρια Γλυπτική 1834 – 2004», σελ. 134, 178, 183 & 184, α΄ έκδοση, Εκδόσεις «Ποταμός», Αθήνα, 2003.

Στα άδυτα της Εθνικής Πινακοθήκης. Άγνωστοι θησαυροί από τις συλλογές της, Εθνική Πινακοθήκη-Μουσείο Αλεξάνδρου Σούτζου, Αθήνα 2011
Τώνια Γιαννουδάκη, Εθνική Γλυπτοθήκη. Μόνιμη συλλογή, Εθνική Πινακοθήκη-Μουσείο Αλεξάνδρου Σούτζου, Αθήνα 2006
Αντωνία Γιαννουδάκη, Εθνική Πινακοθήκη και Μουσείο Αλεξάνδρου Σούτζου, Ίδρυμα Ευριπίδη Κουτλίδη. Η συλλογή νεοελληνικής γλυπτικής και η ιστορία της 1900-2006 (διδακτορική διατριβή), Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης, Τμήμα Ιστορίας και Αρχαιολογίας, Τομέας Ιστορίας της Τέχνης, Θεσσαλονίκη 2009 (http://ikee.lib.auth.gr/record/115849) (8/5/2015)

Λεξικό Ελλήνων Καλλιτεχνών. Ζωγράφοι - Γλύπτες - Χαράκτες, 16^ος-20ός αιώνας, επιστημονική επιμέλεια Ευγένιος Δ. Ματθιόπουλος, τόμ. 4, Μέλισσα, Αθήνα 1997-2000
Στέλιος Λυδάκης, Η νεοελληνική γλυπτική. Ιστορία, τυπολογία, Μέλισσα, Αθήνα, 2011
Ν. Περαντινός. Γλυπτική, Αθηναϊκό κέντρο εκδόσεων, Αθήναι 1975
Ν. Περαντινός. Γλυπτική ΙΙ, εκδόσεις Δ. Βογιατζή, Αθήνα 1978
Νίκος Περαντινός. Γλυπτική 1933-1990, Αθήνα 1990
Νίκος Περαντινός 1910-1991. Γλυπτική, Πάρος 2001
Ευάγγελος Ανδρέου, Νίκος Περαντινός, "Η σύγχρονη ελληνική γλυπτική παρακάμπτει την παράδοση και τον χαρακτήρα της ελληνικής τέχνης" Περιοδικό "Κεραμικά Χρονικά" τ.29/1983 σ. 23
Χρύσανθος Χρήστου – Μυρτώ Κουμβακάλη-Αναστασιάδη, Νεοελληνική γλυπτική 1800-1940, έκδοση Εμπορικής Τραπέζης της Ελλάδος, Αθήνα 1982