Νίκος Κορνήλιος

Νίκος Κορνήλιος
Νίκος Κορνήλιος
Γέννηση	1 Ιανουαρίου 1954 (70 ετών); Αθήνα, Ελλάδα
Χώρα πολιτογράφησης	Ελλάδα
Ιδιότητα	σεναριογράφος, σκηνοθέτης, μουσικός και σκηνοθέτης κινηματογράφου
Εν ενεργεία	1978–σήμερα
	δεδομένα (π • σ • ε )

Ο Νίκος Κορνήλιος (γενν. Αθήνα, 1 Ιανουαρίου 1954^[1]) είναι Έλληνας σκηνοθέτης, σεναριογράφος και συνθέτης.

Τα χρόνια στο Παρίσι[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Το 1973 μετέβη στο Παρίσι όπου και παρέμεινε μέχρι το 1989. Σπούδασε Αρχιτεκτονική και παράλληλα, παρακολούθησε τα σεμινάρια σύνθεσης του Ξενάκη στη Σορβόννη και τα μαθήματα θεάτρου του Antoine Vitez στο Theatre des quartiers d’ Ivry. Η διπλωματική του εργασία "Espace, Mouvement, Sons" αφορά σε μια αντίληψη της Πόλης ως σκηνικού, με την «κίνηση» να κυριαρχεί επί των «ακινήτων». Στο jury συμμετείχαν ο Ιάννης Ξενάκης, ο Ερίκ Ρομέρ και ο Jean Baudrillard. Σε εφαρμογή αυτής της αντίληψης θα δημιουργήσει, στην πόλη του Ivry, στο οικιστικό σύνολο του Jean Renaudie, το μουσικό-αστικό θέαμα "Sonoreville".

To 1978 παρουσίασε (σκηνοθεσία, μουσική) το έργο "Pseudonymes" του ποιητή Dominique Grandmont στο ΑRC του Μουσείου Μοντέρνας Τέχνης de la ville de Paris. 2 Ε 2 Μ του Paul Mefano παρουσίασε το έργο "Avant d’ Etre" στην Eglise des Blanc-Manteaux.

Το 1981, μετά από παραγγελία του Maurice Fleuret για το Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης, παρουσίασε (σκηνοθεσία, μουσική) το έργο μουσικού θεάτρου "La Nuit des Suppliantes", εμπνευσμένο από την τραγωδία του Αισχύλου, σε σύμπραξη με το Εθνικό Θέατρο του Chaillot.

Το 1982 γύρισε τη μουσική ταινία "Trois Mouvements" (σκηνοθεσία, μουσική), παραγωγή του Groupe des Recherches et d' Essais Cinematographiques, πρώτη του συνεργασία με τον διευθυντή φωτογραφίας Dominique Colin.

Το 1983 έγραψε το έργο "Stehen", για πιάνο και ορχηστικό σύνολο που παρουσιάστηκε από το σύνολο L’ Itineraire σε διεύθυνση Denis Cohen στο μουσικό φεστιβάλ του Στρασβούργο και στη Βίλα Μέντιτσι στη Ρώμη.

Το 1984 το έργο του "Peupliers", για ορχήστρα εγχόρδων, παρουσιάστηκε σε πρώτη εκτέλεση, υπό τη διεύθυνση του Michel Decoust, από την ορχήστρα Cannes-Cote d’ Azur και στη συνέχεια από το σύνολο 2 E 2 M στο Κέντρο Ζωρζ Πομπιντού. To καλοκαίρι του ίδιου χρόνου, παρουσιάζει στο Φεστιβάλ της Αβινιόν, τo έργο "L’ Imitation du Silence", αφιερωμένο στον Σάμιουελ Μπέκετ, παραγγελία του ΑΤΕM του Γιώργου Απέργη.

Το 1985 ιδρύει το Theatre de l’ Aqueduc με το οποίο παρουσιάζει (σκηνοθεσία, μουσική) το έργο "La Septieme Porte", από την "La Thebaide" του Ρακίνα και τους "Επτά επί Θήβας" του Αισχύλου στο Εθνικό Θέατρο του Chaillot σε συμπαραγωγή με το Atelier Lyrique du Rhin (περιοδεία στην Αλσατία).

Το 1986, σε παραγγελία του Trio a cordes de Paris γράφει το τρίο εγχόρδων "Προς" που παρουσιάζεται στο Grand Auditorium de la Maison de la Radio. Το ίδιο έργο θα προγραμματίσει ο Πιερ Μπουλέζ σε συναυλία στο IRCAM.

Το 1988, στρέφεται στον κινηματογράφο και ιδρύει με φίλους κινηματογραφιστές (Dominique Colin, [Lionel Kopp, Renaud Labarthe, Philippe Violet) την εταιρία Trois Lumieres Productions, με την οποία θα πραγματοποιήσει τις επόμενες ταινίες του.

Επιστροφή στην Ελλάδα[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Το 1991 επιστρέφει στην Ελλάδα και διδάσκει υποκριτική στη σχολή του Εθνικού Θεάτρου. Γυρίζει την πρώτη μεγάλου μήκους ταινία του, "Ισημερία/Equinox" (σενάριο, σκηνοθεσία, μουσική / τέσσερα βραβεία στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης) με τον Andre Wilms, τον Βασίλη Διαμαντόπουλο και τη Βίκυ Βολιώτη. Στην ταινία αυτή θα συνεργαστεί με τον Πολωνό τρομπετίστα Tomasz Stanko.

Το 1992 ιδρύει το Θεατρικό και Κινηματογραφικό Εργαστήριο όπου τα επόμενα χρόνια, με τους μαθητές και συνεργάτες του, θα υλοποιήσει μια σειρά από κινηματογραφικά έργα και θεατρικές παραστάσεις και θα πειραματιστεί σε νέες φόρμες σύζευξης των τεχνών.

Το 1995-96 γυρίζει "Το Αθώο Σώμα/Desert Sky" (σενάριο, σκηνοθεσία, μουσική) με πρωταγωνιστές τον Ακύλλα Καραζήση, την Ίριδα Χατζηαντωνίου, την Ευαγγελία Ανδρεαδάκη και τον Αρτό Απαρτιάν (τρία κρατικά βραβεία ποιότητας).

Το 1999 σκηνοθετεί στο Εθνικό Θέατρο το «Όπως σας Αρέσει» του Σαίξπηρ και το 2000 τα «Πικρά δάκρυα της Πέτρα φον Καντ» του Φασμπίντερ.

Το 2001 γυρίζει (σενάριο, σκηνοθεσία, μουσική) την ταινία "Ο Κόσμος Ξανά/The World Again", μια μυητική ταινία δρόμου με έφηβους πρωταγωνιστές. Η ταινία θα κάνει πρεμιέρα στο φεστιβάλ του Karlovy-Vary.

Τα επόμενα χρόνια θα σκηνοθετήσει στο θέατρο, με το Εργαστήριό του, τα «Ονειρόδραμα» του Στρίντμπεργκ, τα «Μονόπρακτα» του Χ. Πίντερ, το «Χορό σε Κύκλο», του Α. Σνίτσλερ καθώς και μικτές μορφές θεάτρου-κινηματογράφου όπως το έργο “Day for Night”. Θα ξεκινήσει επίσης μια νέα κινηματογραφική περίοδος που σηματοδοτεί η ταινία Η Μουσική των Προσώπων/Music of the Faces" (2004), μια πολυφωνική ταινία κοντινών πλάνων, ένας «κινηματογράφος του ελάχιστου», χωρίς σενάριο, βασισμένες στις πρόβες με τους ηθοποιούς. Οι αυτοσχέδιες- "jazz" αυτές ταινίες θα εναλλάσσονται συστηματικά με "κλασσικές" ταινίες σεναρίου. Με τη μέθοδο αυτή θα γυρίσει με τους μαθητές του την "Τρίτη/Tuesday" (2009) και μια σειρά ακόμη από ανέκδοτες ταινίες.

Στη συνέχεια, θα επανέλθει στη σεναριακή μυθοπλασία με την ταινία "11 Συναντήσεις με τον πατέρα μου/11 Meetings with my father]" (2011) ταινία που την υποδέχτηκαν πολλά διεθνή φεστιβάλ.

Στην επόμενη ταινία, τη "Μητριαρχία/Matriarchy"(2013) θα δοκιμάσει τη φόρμα μιας «συμφωνικής ταινίας», με εξήντα γυναίκες ηθοποιούς, ταινία μυθοπλασίας χωρίς σενάριο. Η ταινία θα προβληθεί, με την υποστήριξη της Διεθνούς Αμνηστίας, από πολλούς γυναικείους και κοινωνικούς φορείς.

Στο "Το Κυπαρίσσι του Βυθού/Cypress Deep Down] (2015), πειραματική, βωβή ταινία, θα κρατήσει ο ίδιος την κάμερα σε μια προσωπική και ποιητική καταγραφή της ερωτικής ζωής των σωμάτων.

Με το Εργαστήριο του μεταφέρει τα θεατρικά έργα του Τσέχωφ σε μια ενιαία αφήγηση με την ταινία"Παγκόσμια Ψυχή" (2016).

Επιστρέφει σε μια αυστηρή δομή τραγωδίας με το έργο "Η Τέχνη Καταστρέφει/Back Held Hands]" (2017), με τους Κώστα Αρζόγλου, Aurora Marion, Katia Leclerc O' Wallis. Μια ταινία για τη σκοτεινή πλευρά της τέχνης με άξονα τις πρόβες μιας οικογένειας ηθοποιών πάνω στον σαιξπηρικό Μάκβεθ.

Στην τελευταία του δουλειά "Τραγουδώ αν Τραγουδάς/Canto si tu Cantas" επιχειρεί μια νέα «συμφωνική ταινία», με τη συμμετοχή πενήντα ηθοποιών, μουσικών και χορευτών, σε ενιαίο χώρο και χρόνο, με θέμα την κοινότητα και το μοίρασμα.

Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

↑ peoplepill.com. «Nikos Kornilios: Scenarioschrijver uit Griekenland (1954-) | Biography, Facts, Information, Career, Wiki, Life». www.peoplepill.com. Ανακτήθηκε στις 22 Φεβρουαρίου 2024.

Εξωτερικοί σύνδεσμοι[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

[1] .com. «Nikos Kornilios: Scenarioschrijver uit Griekenland (1954-) | Biography, Facts, Information, Career, Wiki, Life». www.peoplepill.com. Ανακτήθηκε στις 22 Φεβρουαρίου 2024.

[1]